Επιτελους, η αλήθεια
Νιώθω ανακούφιση απο την μια.
Δεν ειμαι τρελλη.
Δεν βλεπω πραγματα που δεν ισχυουν.
Δεν ειμαι παρεξηγησιαρα και over needy.
Ολα οσα εβλεπα και ενιωθα ηταν αληθινα.
Οποτε νιωθω ανακουφιση που εχω την αληθεια.
Νιωθω και θυμο γιατι αυτην την αληθεια την αξιζα, οχι μονο με την σταση μου, αλλα γιατι ολοι αξιζουν να τους μιλανε και να τους κοιτανε στα ματια, να μην τους κλεβουν την αξια που εχουν.
Νιωθω λυπη...φυσικα.
Νιωθω επισης μπερδεμενη.
Πως γινεται να ξαναζω την ιδια ιστορια ξανα και ξανα με διαφορετικα προσωπα;
Χαραχτηκε πια, φτανει.
Ψεμματα ψεμματα ψεμματα, μυστικα.
Πως να ξερεις τι να κανεις αν δεν ξερεις τι παιζει;
Πως να μην αδικησεις εσενα, τον αλλον;
Οταν εισαι κοντα με εναν αναθρωπο και σου πει ψεμματα το βλεπεις απο την ανθρωπινη πλευρα. Φοβηθηκε, δεν σε ηξερε, και διαφορα αλλα που σαφως ειναι πιο βολικα απο το να σηκωθεις και να βαλεις ενα χ.
Δεν βαζεις χ σε καποιον για μια φορα.
Αντε δυο.
Οταν ομως κατι γινεται συστηματικα, τοτε, αυτος ο ανθρωπος που κρυβεται απο σενα, δεν νιωθει αρκετα κοντα σου να αφεθει, να ανοιχτει στην καλυτερη, η θελει να σε χρησιμοποιησει στην χειροτερη.
Και συ επειδη νιωθεις κοντα του, δεν το βλεπεις.
Ομως αν ξερεις με σιγουρια, αν γινει το κλικ, βλεπεις αυτον τον ανθρωπο για αυτο που ειναι. Αυτο που εγινε με ολες σου τις σχεσεις.
Ενας αγνωστος με τον οποιο βρεθηκες για λιγο κοντα (πραγματικα η πλασματικα), και μετα η ζωη, η συγκυριες σας απομακρυναν.
Η ο ιδιος.
Αν ο αλλος απο την αρχη σε βαλει σε καλουπι γιατι εχει προκαθορισμενες ιδεες, τι το παλευεις;
Αν δεν σου λεει τι σκεφτεται ειτε γιατι φοβαται ειτε γιατι δεν σε υπολογιζει ειτε γιατι θελει κατι απο σενα, το κινητρο δεν εχει σημασια στην τελικη...τι να το κανεις;
Αν δεν μπορεις να του μιλησεις, αν δεν σε ακουει, και αν σε βγαζει τρελλη, ειναι αυτο αγαπη;
Οχι βεβαια.
Αλλα αν επιμενει λες....βρε λες να μην εχω καταλαβει εγω καλα;
Λες εγω να τα βλεπω στραβα γιατι κουβαλαω βιωματα?
Και στηνεις περισσοτερο κωλο γιο γαμησι διαρκειας.
Οπως ειπα καποτε, κανεις δεν σου χρωσταει τιποτα, ουτε την αληθεια, ουτε τιμιοτητα ουτε τιποτα και ειναι δικη σου επιλογη αν θα πιστεψεις, αν θα ρισκαρεις.
Οσο αναγκη και να εχεις να ερθεις κοντα με καποιον και να μην ζεις με κυνικοτητα.
Οποτε τωρα ξερω.
Και εκπλαγηκα.
Και δικαιωθηκα γιατι για μενα, ηταν ευκολο, υπηρξε ευκολια στην επικοινωνια,δεν σκαλωσε σε μενα ουτε σε κεινον και ειδα την πλευρα που φανταζομουν οτι υπαρχει. Αυτο που ζητουσα απο την αρχη.
Ηταν σχεδον ευχαριστο αν το θεμα δεν ηταν τοσο προσωπικο.
Απλα δεν ηθελε να μου δειξει, δωσει, ουατεβερ.
Ειδα οτι δεν ειναι ουφο και ανακουφιστηκα που δεν χρειαζεται να βρω νεο τροπο επικοινωνιας. Οχι οτι ηταν δικη μου δουλεια αλλα λεμε τωρα.
Ειδα οτι μπορει, απλα δεν θελει.
Ηταν ενας νορμαλ ανθρωπος, ενας νορμαλ αντρας.
Ακριβως σαν ολους τους αλλους.
Ειδα οτι ξερει τι κανει, αρα παιρνει συνειδητες επιλογες.
Ειδα οτι ξερει την διαφορα του σωστου με το λαθος και οτι επιλεγει.
Εχει εκεινος ολη την ευθυνη.
Μακαρι να ειχε βρει το θαρρος να μου τα πει.
Μακαρι να ειχε δει σε μενα αυτο που του εδειχνα ολο αυτον τον καιρο.
Μακαρι να μην ειχε χρειαστει να γινω και γω κατεργαρης για να μαθω αυτα που επρεπε να μου ειχε πει.
Δεν το σχεδιασα, σχεδον εγινε μονο του και στιγμες ενιωσα αβολα, αλλα δεν το μετανιωνω κι ολας.
Ας ηταν ενταξει, ας με κοιταζε στα ματια να μου πει τι συμβαινει.
Λες και γεννηθηκα χτες. Λες και δεν εχω την εξυπναδα να βαλω 1+1 κανει 2.
Ακομα και την "απιστια" του θα δεχομουν αν ειχε κανει τον κοπο να με ρωτησει αν θελω τετοια σχεση, ελευθερη.
Γιατι την αληθεια, ακομα και αν δε σου αρεσει, οταν ο αλλος σου την δινει ειναι αποδειξη οτι σε υπολογιζει, ειναι αποδειξη οτι σε θελει.
Το ψεμα, οτι θελει κατι απο σενα.
Και αυτο κανει ολη την διαφορα.
Δεν ειμαι τρελλη.
Δεν βλεπω πραγματα που δεν ισχυουν.
Δεν ειμαι παρεξηγησιαρα και over needy.
Ολα οσα εβλεπα και ενιωθα ηταν αληθινα.
Οποτε νιωθω ανακουφιση που εχω την αληθεια.
Νιωθω και θυμο γιατι αυτην την αληθεια την αξιζα, οχι μονο με την σταση μου, αλλα γιατι ολοι αξιζουν να τους μιλανε και να τους κοιτανε στα ματια, να μην τους κλεβουν την αξια που εχουν.
Νιωθω λυπη...φυσικα.
Νιωθω επισης μπερδεμενη.
Πως γινεται να ξαναζω την ιδια ιστορια ξανα και ξανα με διαφορετικα προσωπα;
Χαραχτηκε πια, φτανει.
Ψεμματα ψεμματα ψεμματα, μυστικα.
Πως να ξερεις τι να κανεις αν δεν ξερεις τι παιζει;
Πως να μην αδικησεις εσενα, τον αλλον;
Οταν εισαι κοντα με εναν αναθρωπο και σου πει ψεμματα το βλεπεις απο την ανθρωπινη πλευρα. Φοβηθηκε, δεν σε ηξερε, και διαφορα αλλα που σαφως ειναι πιο βολικα απο το να σηκωθεις και να βαλεις ενα χ.
Δεν βαζεις χ σε καποιον για μια φορα.
Αντε δυο.
Οταν ομως κατι γινεται συστηματικα, τοτε, αυτος ο ανθρωπος που κρυβεται απο σενα, δεν νιωθει αρκετα κοντα σου να αφεθει, να ανοιχτει στην καλυτερη, η θελει να σε χρησιμοποιησει στην χειροτερη.
Και συ επειδη νιωθεις κοντα του, δεν το βλεπεις.
Ομως αν ξερεις με σιγουρια, αν γινει το κλικ, βλεπεις αυτον τον ανθρωπο για αυτο που ειναι. Αυτο που εγινε με ολες σου τις σχεσεις.
Ενας αγνωστος με τον οποιο βρεθηκες για λιγο κοντα (πραγματικα η πλασματικα), και μετα η ζωη, η συγκυριες σας απομακρυναν.
Η ο ιδιος.
Αν ο αλλος απο την αρχη σε βαλει σε καλουπι γιατι εχει προκαθορισμενες ιδεες, τι το παλευεις;
Αν δεν σου λεει τι σκεφτεται ειτε γιατι φοβαται ειτε γιατι δεν σε υπολογιζει ειτε γιατι θελει κατι απο σενα, το κινητρο δεν εχει σημασια στην τελικη...τι να το κανεις;
Αν δεν μπορεις να του μιλησεις, αν δεν σε ακουει, και αν σε βγαζει τρελλη, ειναι αυτο αγαπη;
Οχι βεβαια.
Αλλα αν επιμενει λες....βρε λες να μην εχω καταλαβει εγω καλα;
Λες εγω να τα βλεπω στραβα γιατι κουβαλαω βιωματα?
Και στηνεις περισσοτερο κωλο γιο γαμησι διαρκειας.
Οπως ειπα καποτε, κανεις δεν σου χρωσταει τιποτα, ουτε την αληθεια, ουτε τιμιοτητα ουτε τιποτα και ειναι δικη σου επιλογη αν θα πιστεψεις, αν θα ρισκαρεις.
Οσο αναγκη και να εχεις να ερθεις κοντα με καποιον και να μην ζεις με κυνικοτητα.
Οποτε τωρα ξερω.
Και εκπλαγηκα.
Και δικαιωθηκα γιατι για μενα, ηταν ευκολο, υπηρξε ευκολια στην επικοινωνια,δεν σκαλωσε σε μενα ουτε σε κεινον και ειδα την πλευρα που φανταζομουν οτι υπαρχει. Αυτο που ζητουσα απο την αρχη.
Ηταν σχεδον ευχαριστο αν το θεμα δεν ηταν τοσο προσωπικο.
Απλα δεν ηθελε να μου δειξει, δωσει, ουατεβερ.
Ειδα οτι δεν ειναι ουφο και ανακουφιστηκα που δεν χρειαζεται να βρω νεο τροπο επικοινωνιας. Οχι οτι ηταν δικη μου δουλεια αλλα λεμε τωρα.
Ειδα οτι μπορει, απλα δεν θελει.
Ηταν ενας νορμαλ ανθρωπος, ενας νορμαλ αντρας.
Ακριβως σαν ολους τους αλλους.
Ειδα οτι ξερει τι κανει, αρα παιρνει συνειδητες επιλογες.
Ειδα οτι ξερει την διαφορα του σωστου με το λαθος και οτι επιλεγει.
Εχει εκεινος ολη την ευθυνη.
Μακαρι να ειχε βρει το θαρρος να μου τα πει.
Μακαρι να ειχε δει σε μενα αυτο που του εδειχνα ολο αυτον τον καιρο.
Μακαρι να μην ειχε χρειαστει να γινω και γω κατεργαρης για να μαθω αυτα που επρεπε να μου ειχε πει.
Δεν το σχεδιασα, σχεδον εγινε μονο του και στιγμες ενιωσα αβολα, αλλα δεν το μετανιωνω κι ολας.
Ας ηταν ενταξει, ας με κοιταζε στα ματια να μου πει τι συμβαινει.
Λες και γεννηθηκα χτες. Λες και δεν εχω την εξυπναδα να βαλω 1+1 κανει 2.
Ακομα και την "απιστια" του θα δεχομουν αν ειχε κανει τον κοπο να με ρωτησει αν θελω τετοια σχεση, ελευθερη.
Γιατι την αληθεια, ακομα και αν δε σου αρεσει, οταν ο αλλος σου την δινει ειναι αποδειξη οτι σε υπολογιζει, ειναι αποδειξη οτι σε θελει.
Το ψεμα, οτι θελει κατι απο σενα.
Και αυτο κανει ολη την διαφορα.
Comments