Freedom

Για 8 χρόνια αναγκαζόμουν να κρατώ ένα μυστικό που δεν ήταν δικό μου. Ενα μυστικό που με έβαζε να παίζω έναν ρόλο που δεν ήθελα, που μου έκανε την ζωή μαύρη. Δεν ήμουν αυτή η γυναίκα, δεν ήταν κάτι που ήθελα να υπάρχει στην ζωή μου, όμως ο φόβος με κράταγε. Φόβος οτι δεν θα με πίστευε κανείς αν έπρεπε να το πω-αναγκαστικά για να αιτιολογήσω μια συμπεριφορά μου.
Φόβος αντιποινων, φόβος γενικός...
Το έλεγα φυσικά σε γνωστούς και φίλους. Eκεί που δεν θα έφτανε στ'αυτιά αυτουνου που είχε αυτό το μυστικό.
'Ηταν σε άρνηση; Κοροίδευε τον εαυτό του; 'Επνιγε ό,τι μπορούσε να ακουστεί;
Δεν ξέρω.
Τώρα όμως, έκανε ένα βήμα. Είτε το έκανε συνειδητά ή όχι, εγώ ελευθερώθηκα. Είναι γεγονός.
Και δεν το ξέρω μόνο εγώ, και οι κοντινοί μου.
Το ξέρουν και άλλοι, δεν ειναι πια μυστικό.

Είμαι ελευθερη να λέω τα πράγματα με το όνομά τους.
Και να βγάλω τα στενά παπούτσια που κάποιος μου φόρεσε με το ζόρι πριν λίγα χρόνια, και να τρέξω, ξυπόλυτη, ελευθερη, αποστασιοποιημένη.
Με τα δικά μου προβλήματα, τις δικές μου έγνοιες, και τα δικά μου μυστικά που απορρέουν από ΔΙΚΕΣ μου αποφάσεις ζωής.
Ελεύθερη χωρίς να φορτωθώ αλλουνού αμαρτίες ως δικές μου, ντε και καλά.
Να ξορκίσω αυτόν τον σκοτεινό, αγχωτικό, μπερδεμένο κόσμο που μόνο με κόλαση τον παρομοιάζω, όπου δεν υπάρχει καλό ή κακό παρα μόνο το τι μπορούμε να γλιτώσουμε και να κρύψουμε.Να τον ξορκίσω με λόγια λυτρωτικα, χωρίς ντροπή να στάζει μέσα μου κιας ήταν για κάτι που δεν έκανα.

Πάντα πίστευα οτι το κρυφό ειναι και κακό.
Υπέφερα τόσο πολύ και δεν μπορούσα να μιλήσω. Γιατι εκει που μίλαγα, έβλεπα μάτια που καταλάβαιναν αλλα δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για να ελευθερωθώ. Απλά μου κρατούσαν το χέρι σε όλη την διαδρομή και με αγκάλιαζαν οταν ξέσπαγα σε λυγμούς απόγνωσης.
Εκεί που έπρεπε να μιλήσω, και μιλούσα, ήταν χωρίς αποτέλεσμα, επεφτα σε τοίχο, το άσπρο ήταν ντε και καλά μάυρο, παρά τα γεγονότα, που ήταν όμως κρυφά. Πώς να συζητήσεις; Πώς να είσαι ξεκάθαρος σ'αυτα που λες οταν σε βγάζουν τρελλή από πάνω;
Οπλίζεσαι με υπομονή και περιμένεις να αλλάξει κατι ή πολεμάς και εκμηδενίζεις τον άλλον, δεν υπάρχει μέση λύση.
Εγώ προτίμησα το πρώτο, και τώρα που επιτέλους κάτι άλλαξε, αναπνέω.
Δεν μπορώ να μιλήσω γι αυτο εδώ, γιατί δεν είναι κάτι που με αφορά άμεσα.
Ομως μπόρεσα να μιλήσω γιαυτο στον ενδιαφερόμενο και να ξεχωρίσω την θέση μου από κείνον, χωρίς να με βγάλει ανισσοροπη όπως έκανε πάντα.
Μπόρεσα να του πω, ΑΥΤΟ που έκανες, είναι το πρόβλημα και στο χέρι σου ειναι η λύση για όλα όσα θες.
Και οχι το να μου βουλώνεις εμμέσως το στόμα. Δεν ειμαι εγώ το πρόβλημα.
Δεν έχω εγώ το πρόβλημα.

Μου το φόρτωσες και για να μην σου κάνω κακό, και να μην πληγώσω και καποιον άλλον, το δέχτηκα. Με αγανάκτηση, με κλάμματα, με εξάρσεις, με απόγνωση, αλλα το δέχτηκα, με την ελπίδα οτι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει.

Ομως εκανα κακό σε μένα. Πολύ. Παρελυσα σε έναν παλαβό παραμορφωμένο κόσμο, χωρίς λογική, χωρίς τάξη, χωρίς ηθική, χωρίς προβλεψιμότητα. Με άγχος, φόβο, στρες, νεύρα, δυστυχία.
Αν ήξερα τότε πόσα μου πήρε, πόσα μου στέρησε, στιγμή δεν θα το κράταγα, δεν θα το ξαναέκανα.

Δεν θα σου τονίσω οτι εσυ έκανες κακό σε μένα, δεν θα το καταλάβεις. Δεν ειναι σκοπός μου να σε κατηγορήσω, σκοπός μου ήταν πάντα να σου δώσω να καταλάβεις και να σου θυμίσω/ τονίσω πως παρά τα σοβαρά που έκανες, δεν αντιδρούσα, δεν έκανα αντιποινα, παρα μόνο αντιστεκόμουν.
Στο μυαλό σου εγώ ειμαι η κακιά όμως.




Ομως δεν πειράζει.
Αρκει που όλα μπαίνουν σε ένα δρόμο για μενα. It was long overdue.
Ευχομαι να βρεις κι εσύ τον δικό σου, με όλη μου την ψυχή.