Ριαλιτι τσεκ

Νομιζω, τοσο καιρο ειχα λιγο θεοποιησει τον μπαμπα μου, ειχε ξεχασει-γιατι το ηθελα- πολλα πραγματα. Ξεκιναμε με τα σημερινα. Μιλουσαστην μανα μου και της ειπε:
"Κλεισε το στομα σου" (την ενοχλει η μασελα της και ντρεπεται γι αυτο) προσθέτωντας "Χαζή είσαι;"
Η περιφρονηση του πασά.
Η αδελφή του από τη μία να του τριβει το χέρι που έπαθε αγκύλωση, η μανα μου να του τριβει τα ποδια και ο αδερφός του ο ένας το κεφάλι.
Καποια στιγμή η κουβέντα πήγε στην κόρη μου.
Αρχισε να βογκάει.

Ξαναγύρισα την κουβέντα στην κόρη μου γιατι ζητούσα από τη μητέρα μου να την κρατήσει ένα βραδυ (σήμερα) για να εχω μια ευκαιρία κι εγω να συνέλθω αλλα και για να μην είναι και κείνη από τα χαράματα το προσκεφάλι του.
Τοσος κόσμος εκει.
Η μητερα μου ανησυχούσε για το πρωί. Μπήκε η θεια μου εκείνη με την οποια εχω και καλές σχέσεις και σκέφτηκα να της πω να παρει το παιδί το βράδυ που θα γυρνούσε και να το παιρνα το πρωι. Και αν δεν μπορούσε δεν πειράζει. Μεταξύ μας μια οικογένεια, είχα το θάρρος.
Πριν προλάβω να μιλήσω όμως ο πατερας μου με έβαλε στη "θέση" μου.
Του ειπα οτι εχω δική μου σχεση με τη θεια και δεν εχει να πει τίποτα ούτε σε μένα ούτε σε κείνη. Εκει τεθηκε ενα ζήτημα.
Πέσανε να με φάνε οτι "ειναι αρρωστος"' βγήκα από το δωμάτιο και η θεια με ακολούθησε να μου πει οτι δεν εχει προβλημα για το παιδί.
Ημουν εκνευρισμένη και μπερδεμένη με την αντίδραση του πατέρα μου.
Και μετά κατάλαβα.

Η θεια μεσα στην προσπάθειά της να "μπαλώσει" ανέφερε οτι εχουν πολύ θυμό με την μάνα μου. Οκει, τοπαμε αυτό και δεν είμαι εκείνη. Στην τελική ο πατερας μου δεν ειναι μωρό παιδί, πάμε παρακάτω.
"και ήρθες επιθετικα..."

Εκεί εκανε σκρατς ο δίσκος.
Επιθετικά; Απέναντι σε ποιον; Ήρθα με ταξί για να προλάβω τον πατερα μου, ποιος πήρε το παραμικρό προσωπικά;
Ειπώθηκε οτι "ήρθε για μια ώρα και θα μας κάνει κουμάντο;"

Θυμηθηκα το προηγούμενο βραδυ που ενιωσα αρκετα ισότιμη-ντροπή μου- να πω στον θειο μου οτι επειδη ειχε ήδη μείνει ένα βραδυ, να έμενα εγώ ή ο άλλος θειος μου και προσπαθούσα να δω τι θα γινει.

Και το πήραν οτι εκανα κουμαντο (που και έτσι να ήταν πατερας μου ειναι να πανε να γαμηθούν) και εβαλαν ταξιμετρο στο ποσο κάθεται ο καθενας; Ετσι παει; Οποιος κάθεται περισσότερο εχει και δικαιωματα και ποσοστα του αρρωστου;

Θυμηθηκα τον πατερα μου να μου λεει ακριβως το ίδιο πραγμα χτες
"μην τους κάνεις κουμάντο" αλλα το πήρα οτι εκεινος το παιρνει ετσι γιατι...έτσι έιναι, οι γυναίκες πρεπει να ειναι πιο χαμηλά στην δική του πραγματικότητα, τα παιδιά να σου πλένουν τα πόδια και γενικώς να παιρνουν αυτα τηλέφωνο στα γενεθλια(ασχετως αν αυτός δεν θυμάται ποτε τα δικά μου κλπ)...

Η μητέρα μου ζήτησε να του μιλήσει ιδιαιτερως και δεν βγήκαν από το δωμάτιο.
Κοιταξα την θεια μου και της είπα..."εγω δεν θα τσακωθω, ούτε θα διεκδικήσω κατι. Τον θελετε; πάρτε τον."

Πήρα τη μητέρα μου, της είπα οτι ήρθα γιατι νόμιζα οτι με χρειαζοταν.
Θα περιμένω μέχρι άυριο τα αποτελέσματα της αξονικής και θα ξαναφύγω.
Δεν έχω άλλα λεφτα αλλα όλο και κάτι θα χρεώσω.
Είμαι έτσι κι αλλιώς η αποτυχία που πάντα φοβόντουσαν. Δυο μέρες τώρα ακούω ποσο πολύ τον "εσπρωξαν" να με πάρει τηλέφωνο γιατι ειχε στεναχωρεθεί, ότι το γράμμα με τη συγγνώμη που μου είχε γράψει το ειχε γράψει για να "βοηθήσει εμένα" (τι πραγμα;)βλέπω ύφος συγκατάβασης παντού και δεν ξερω από πού έρχονται όλα αυτά περα από το εμφανές. Με βάζουν στο ίδιο σακί με τη μάνα μου και οι δικοί μου πάλι με έθαβαν για να δικαιολογήσουν τις οποιες πράξεις τους.
Εγώ όμως δεν με βλέπω έτσι.
Χωρισμένη, χρεωμένη, νευρική.
Ας μην ντροπιάσω άλλο τον μπαμπά μου, λοιπόν.

Θέλω να απομακρυνθώ από την πηγή της τόσος αρνητικής εικόνας μου. Φεν αντέχω τόσο "ψωνιο" μαζεμένο.
Φεύγω.
Η μητέρα μου βρηκε ευκαιρία να μου πει παλι τι τράβηξε κοντά του τόσα χρόνια κλπ κλπ

Θα τον πάρω αυριο σε περίπτωση που στεναχωριέται να τον κάνω να μην στεναχωριέται, θα πάρω το παιδάκι μου και θα γυρίσω στην ηρεμία μου. Εκεί που εχω δικαιωμα να πω ο,τι αρλούμπα θέλω, εκεί που δεν με λυπούνται αυτοί που ειναι τελικά περισσότερο για λύπηση.
Και εννοώ τον πατέρα μου, είναι τόσο μακρυά νυχτωμένος
Ας κάτσει εκεί με το "σόι" του, εγώ ειμαι όπως πάντα, αχρείαστη.


Το πε αλλωστε και ο ίδιος.
Δυο αγάπες είχα στη ζωή μου.
Τη γυναίκα μου και τ' άδερφια μου.
Η γυναίκα του βρήκε καταφύγιο από τη δική της ζωή και έκανε τις επιλογές και τις θυσίες της. 'Ολα έχουν ένα τίμημα.

Τον αγώνα μου τον έκανα, μπήκε στο νοσοκομείο, ήρθα και τον προλαβα ζωντανό...Αν δεν μου το αναγνωρίζει κανείς αυτό, δεν πειράζει. Και το λέω αυτό γιατί με πήρε ο ψυχολόγος μου να μου πει οτι εκείνος κατέγραψε το τι αγώνα εκανα και το αναγνωρίζει. Οχι οτι εχει σημασία. Σημασία θα είχε να αναγνωρίζεται με πράξεις η υπαρξή μου ως κάτι πέρα από ενοχλητικό διακοσμητικό.
Γιατί όποτε τους πλησιάζω, έτσι με βλέπω.Μια εικόνα καποιας που δεν αναγνωρίζω.
Ελέφαντας.


Για λίγους μήνες έζησα με την ψευδαίσθηση οτι ίσως εγώ με τον πατερα μου μπορούσαμε να έρθουμε κοντά, μετά από τόσα χρόνια.
Συνήλθα.
Δεν μπορείς να εχεις σχέση με καποι0ον που νομίζει οτι ο Θεός τιμωρησε τον γειτονα και έπεσε από τις σκάλες γιατί τον ξυπνούσε το πρωι.
Δεν μπορείς να έχεις σχεση με κάποιον που σε θεωρεί προβληματικό, σου το δείχνει και δεν παίρνει ευθύνη για την συμβολή του στο "πρόβλημα" παρά μόνο επιφανειακα και επειδη "πρέπει '

Ενας "θεός" δεν έχει σχεσεις με τις παλλακίδες του όυτε με τις υπηρετριές του.
Οσο και να τις "συμπαθεί."

Θημηθηκα απόψε την απαίτηση του να παρατήσω τον καλύτερο μου φίλο και να μιλάω σε κείνον, τις κατηγορίες του, το πόσο με "παζάρευε" σε κάθε πιθανό γαμπρό, το ποσες φορές με μείωσε, με προσβαλλε, με πόνεσε.
Να τον εχει ο Θεός καλά, να ζήσει πολλά χρόνια, αλλα είχα κανει το σωστό από τα 16 μου που έφυγα από το σπίτι και έριξα μάυρη πέτρα πίσω μου.


Καιρός να ξανακάνω το ίδιο, δεν΄χω άλλες αντοχές,

Αν δεν ακούσετε νέα, θα πει οτι ειναι καλά και εφύγα.
Αλλά όπως λέει και ο ίδιος "Μόνος μου θεραπευσα τον προστάτη μου".
"Πώς το ξέρεις;"
"Αφού δεν βρήκαν τίποτα;"

Λογική του παραλόγου.









Χριστέ μου, πώς κατάφερα να μην βγω πιο τρελλή ακόμα από κει μέσα;