Μισώ τη ζωή μου.

Μαμα, γιατί λες οτι η ζάχαρη κανει κακό και δεν μου βάζεις μαρμελάδα στο σχολείο;
-Γιατί η ζάχαρη κάνει κακό στα δόντια σου και στο σχολείο σου δίνω να φας πράγματα για να "φαει" το μυαλό σου.(Τι να της εξηγήσω τώρα για τα σακχαρα και τους αργούς υδατάνθρακες;)
-Τότε γιατί ο μπαμπάς μου δίνει;




Ελα μου ντε.
Γιατί ο μπαμπας δημιουργει καταστασεις και απορίες;


Είναι τοσο ευκολο να δωσεις σοκολάτες σε ενα παιδί και να σε λατρεψει, ειναι τόσο ευκολο να φτιάξεις ενα τοστ και να το στειλεις να παιξει.
Είναι τοσο έυκολο να νομίζεις οτι επειδη χώρισες με έναν άνθρωπο, έχεις το παιδι μισό μισό, και οταν ειναι μαζί σου, βαζεις δικούς σου όρους και κανονες.
Είναι τοσο ευκολο να κλεινεις τα μάτια στο τι γινεται στο σύνολο και να μην αντιμετωπίζεις τις συνέπειες μιας τετοιας συμπεριφοράς οι οποιες ειναι το παιδί να αμφισβητεί τον έναν ή τον άλλο γονιό, και αντε μετα να πεις και να εξηγήσεις χωρις να κατηγορήσεις τον αλλον ή να τον βγαλεις ήλιθιο/ανεύθυνο.

Είναι ευκολο.
Για τον έναν.

Τετοιες στιγμές που την βλεπω μπερδεμένη και που βλέπω στο μέλλον, μια έφηβη να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν μας...νιώθω τοσο θυμωμένη, μα και τόσο κουρασμένη.
Γιατί παλεύω;
'Ο,τι και να προσπαθήσω να φτιάξω, να καθοδηγήσω και να τσιμεντώσω μέσα της, ακυρώνεςται τα σαβατοκύριακα.
Και ακούω και παρατηρησεις απο πανω.

Οπως όταν είπα οτι πρεπει να πιασω δουλεια Τριτη και Τετάρτη βράδι, και θα πρέπει να την πάρουν οι γονείς μου αυτες τις μέρες.
Ακουσα το ποσο πολύ βάζω το παιδι σε προτεραιότητα, και ειναι γελοίο να ακούω την οποιαδήποτε κριτική, υποννοια από έναν άνθρωπο που έφυγε, ξανάρθε,ξαναέφυγε και τώρα το παιζει μπαμπας με τις πλάτες της μάνας του.

Που η ιδέα του για το τι ειναι γονιός, ειναι να παιζεις με το παιδι και να το μπουκώνεις σοκολάτες λέγοντας του να το κρατησει κρυφό από τη μαμά.
(Κάτι που έκανε το παιδι να εχει εφιάλτες μέχρι που μου το ομολόγησε αφού μου ζήτησε αν μην του πω τίποτα)
Nice Going...
Βαλ'της κι άλλο βάρος και αμφιβολίες στις πλατούλες της.