Σημερα έκανα μια καταγγελία -αναφορά.

Μου εστειλε καποιος αυτό το λινκ.
Μπηκα μεσα και ενιωσα σοκ.
Στην αρχη ενιωσα πολύ άσχημα που σε καποιο σημέιο του ιντερνετ, καποιοι άνθρωποι με σχολίαζαν με μια εικονα που εγω προσωπικά, βρηκα απαισια.
Μίζερη, αγχωδης, λες και μίλαγαν για ενα κακομοιρο πλάσμα.

Σοκαρίστηκα γιατι με εξαιρεση εναν απο κει μεσα με τον οποιο ειχε την ατυχια να συναντησω στο μπλογκ μου με δυο διαφορετικά ονοματα και τον οποιο θεωρω κακό σαν ανθρωπο, οι υπολοιποι ήταν γνωστοι ή άγνωστοι με ευφραδεια λόγου.
Δεν υπήρχε κακή διαθεση, βρίσιμο από τους συνομιλητες.

Ενιωσα πολύ αδικημένη.
Κάθησα να γραψω μια απαντηση, αλλα ήταν σαν να απολογουμαι για τα γεγονότα της ζωής μου, σαν αν προσπαθούσα να τους πεισω οτι ειναι πραγματικά,σαν να απολογούμαι πού δεν μπορω να γραψω τι συμβαίνει στην καθημερινότητα μου, πραγματικά, σαν να δικαιολογούμαι και να με υπερσπίζομαι.
Δεν μου άρεσε καθόλου.

"Δημιουργει μόνη της τα προβληματα της."
Είναι ευκολο να λεμε οτι ανοησια μας κατεβαινει.
Υπαρχουν άνθρωποι που ζουνε με άρρωστους, νοητικά, σωματικά.Υπαρχουν άνθρωποι που ειναι εγκλωβισμένοι σε σχεσεις αρρωστημένες, υπαρχουν άνθρωποι που δεν εχουμε το δικαιωμα να τους κρίνουμε αν δεν ζησουμε την ζωή τους.
Πρεπει να γραψουν τι τους συμβαινει επ ακριβώς για να αποδεχτουμε την πραγματικότητα τους;
Να πατε να γαμηθειτε.
Σορυ δηλαδή, αλλα Who died and made you God?

Και ειναι ακόμα πιο ευκολο, να αυτοσυγκρινόμαστε στο καπάκι,"εγω τα καταφερα να ξεφύγω από τους δαιμονες μου" να αυτοχαιδευόμαστε και να χτυπαμε την πλατη μας, και να κρυβόυμε την self righteousness μας πισω από το παιδί μιας αγνωστης που ομολογουμενως μας εκνευρίζει, οτι "αν τα γραφω όλα αυτά, ειναι γιατι θελω να τα διαβασει, γιατι ανησυχω για το παιδακι της, τι εικονες θα του μεταδωσει"

Βρισκω απαραδεκτους τους ανθρωπους που ακυρωνουν την ζωή σου με μια λέξη, τα ξενύχτια σου πανω απο το προσκεφάλι του, τα σφιγγμενα χαμογελα εκει που θες να κάνεις εμετο, την πλήρη εξαλειψη του "εγω " σου, με την δικαιολογία οτι μπορει να νοιαζονται περισσοτερο.
Ειναι ψωνισμενο. Δεν υπηρχε ενδιαφερον ουτε για μενα ουτε για το παιδι μου, σ αυτό το γραπτο. Δεν υπηρχε αγαπη.

Υπαρχουν και τα ιδιωτικά μαιλ.


Τα σχολια όμως, με εριξαν.
Γιατι δεν ειχαν το "εγω" τους- περα απο εναν να οδηγει το χερι τους, ήταν αντικειμενικά και δυστυχως, απο την περιγραφή καταλαβαν οτι ειμαι εγω, δινοντας στην περιγραφή αυτή, υποσταση.
Η περιγραφη με ξεγύμνωνε απο αξιοπρέπεια, με χρωματιζε σαν μια λυσσασμενη Μπλανς Ντυμπουα, σε ενα κλουβί που εφτιαξα μονη μου, και απ εξω, το πηγαδακι, οι παρατηρητες να κανουν πενταλεπτη διαγνωση που ακυρωνε μονο μιας τα υπαρκτα προβλήματα μου, αποδιδοντας μου ευθυνες για τα παντα, μειονωντας με στο επιπεδο της κακομοιρας.

Δεν θα σας κάνω μαθήματα ανθρωπιας.

ΑΥΤΟ ακριβως ειναι και το προβλημα μου με τον έξω κοσμο, και αρνουμαι πλεον να παρω τις ευθυνες για το τι επιλεγουν να κανουν οι αλλοι.

Οπως θα ήταν παραλογο να επωμιστω τις ευθυνες για το ποστ αυτο και το πηγαδακι που δημιουργηθηκε και την στεναχωρια που ενιωσα.
Δεν ανοιξα τον υπολογιστή σας και δεν οδηγησα το χερακι σας για να γραψετε και να συμμετασχετε σ'αυτο το ποστ/ πηγαδακι.

Ταρακουνήθηκα όμως, αυτο, η θεματοθετρια το καταφερε.
Το σημειο αυτο του ιντερνετ οσο πηγαινε και στενευε, απο τοτε που ο πρωην μου και οι γονεις μου εβαλαν ιντερνετ, και απο τοτε που αρκετοι στην εξω ζωή μου με αναγνωρισαν.
Δεν ήμουν πια ελευθερη να βγαζω εδω τον ατμο, τις πικρες, τα παραπονα, σε βαθμό που θα ήθελα, αλλα ήταν τουλαχιστον ενα αυτί.
Για να μην μιλάω μονη μου.
Καλως ή κακως εχω πολύ καλους φίλους αλλα δεν εχουν την δύναμη να με στηρίξουν.
That's my job, it seems.


Ετσι με βλεπουν ολοι;
Αυτό περασα προς τα εξω, ή αυτό ειναι η εικονα καποιων ανθρωπων;
Πραγματικα, θέλω να μαθω.