Χτες, επικοινώνησε η κοπέλα του πρώην μου, μετά από ένα ταξίδι τους, και την ρώτησα αν μπορουσε να ερθει να πάρει το παιδί πιο αργά γιατι α) η μικρή δεν είχε τελειώσει τα μαθήματά της και β) ήθελα να την πάω στο εξοχικό αν είχε καλό καιρό. Ο λόγος που δεν είχε τελειώσει ακόμα ήταν οτι 3 μέρες ήμουν στο κρεβάτι και δεν μπόρεσα να ασχοληθώ πέρα από τα απαραίτητα. Το παίδί επέστρεψε πάο το σπίτι τους όπου είχε παει για πέντε μέρες και πρίν απ αυτό ήμουν π0άλι χαλια και δούλευα, άρα επαφή με το παιδί, μηδέν.
Μου είπε οτι θα ενημέρωνε τον πρώην μου γιατί μπορεί να ήθελε να την δει. Πότε δνε μπηκα στην μέση της σχέσης τους, γιατι το παιδί δεν θα μπορούσε να αντεξει το κόστος και τις αλήθειες, ήταν πιο ευκολο και πιο "σωστό" -τρομάρα μου, αυτός ο φόβος μην πάθω τίποτα με έφαγε-να διαφυλάξω τις επαφές τους. Και οταν μπήκε αυτή η κοπέλα στη ζωή του και τον έβαλε σε μια τάξη, θεώρησα οτι όλοι είχαμε μόνο θετικα απάυτό. Και το παιδί βιώνε μια διαφορετική μητρική παρουσία, και εγώ ήμουν ήσυχη οτι το παιδί ήταν σε υπεύθυνα χέρια.
Μου είπε λοιπον οτι θα ενημέρωνε τον πρώην μου, γιατί μπορεί να ήθελε να δει το παιδί. Χαμογέλασα γιατί για κείνη είναι φυσικό να βάζει τις επιθυμίες του πρωην μου σε πρώτη μοίρα, όμως εγώ βάζω του παιδιού και μετά τις δικές μου. Της εξήγησα οτι εφόσον ο πρώην μου θα έλειπε και θα ερχόταν εκείνη να το πάρει, μιλάω στο σωστό άτομο. "μπορείς να έρθεις πιο μετά;"
"Μπορώ" μου είπε.
"ωραία" της απάντησα, "ενημέρωσέ τον για την αλλαγη".
Ο πρώην μου από 5 έως 11 πάει κάπου που δεν επιτρεπεται να μάθω για καποιο λόγο και δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
"Δεν θέλω να ακουστει περίεργο αυτό που θα πω, πρόσθεσα, αλλά δεν αποφασίζει ο πρώην μου για καποια πράγματα. Εφόσον υπάρχει ανάγκη, το παιδί θα μείνει αύριο πιο πολλες ώρες μαζί μου."
ΚΙλέισαμε, και ήσυχη οτι είχα πιο πολλές ώρες για αύριο, κοιμήθηκα στις 4, εφόσον βρήκα χρόνο να δουλέψω λίγο. Στις δέκα και μισή χτύπησε το κινητο και μέσα στην θολο΄πυρα μου άκουγα τον πρωήν μου με ήρεμο μεν τρόπο -όπως πάντα οταν ακούνε τρίτοι- να μου λέει γιατί δεν πηρα εγω χτες και με πήρε η δικιά του και γιατί δεν ον ενημέρωσα ή δεν τον ρώτησα, και μετα κατι "το παίδι χρειάζεται σταθερότητα, είναι κόρη μου και πρέπει να την βλέπω..."
Η αλήθεια είναι ότι οταν με ξυπνάνε πουρνό πουρνό δεν έχω και τα καλύτερα κεφια και αρχισα να είμαι λίγο επιθετική. Γιατί η ουσία ειναι οτι με έπαιρνε για ποιο λόγο;
Γιατί αποφάσισα να την κρατήσω παραπάνω χωρίς να τον ρωτήσω. Και η δικιά του καλά το σκέφτηκε και του είπε τις λέξεις που αυτό αναμάσαγε μετά. Μόνο που η δικιά του δεν ήξερε οτι κανονικά όυτε μια μέρα δεν θα την έβλεπε αν δεν είχα καλή διαθεση και δεν είχα κάνει προσπάθειες.
"Δεν κατάλαβα ποιο είναι το θέμα σου" του απάντησα.
"Δεν με ενημέρωσες"
"Ενημέρωσα την κοπέλα σου".
"Εμένα όμως όχι"...
Αρχισα να ξυπνάω και να τα παίρνω. Ολα αυτα επειδη ήθελα να διαβασω το παιδί;
"Ξυπνάς στις εντεκα για να το διαβάσεις;"
"Διαβαζει ήδη από την ώρα που ξύπνησε και τώρα που θα σηκωθω θα κάνουμε τα δύσκολα, δεν καταλαβαίνω το ύφος σου."
Τι ήταν αυτό το "εμένα δεν με ενημέρωσες";
Μπαλάκι θα γινόμουν;
Καποια στιγμή τα πήρα και είπα οτι εφόσον έγινε θέμα δεν θα της ξαναμιλούσα, αμά ειναι να μπλεκουμε τα μπούτια μας.
Εκείνη εκνευρίστηκε και μου το είπε οταν καποια στιγμή ξαναπήρα (υπάηρξαν διαφορα "κλικ" και από μένα και απο κείνον) αλλά δεν της έδωσα σημασία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνει η κοπέλα είναι οτι κηδεμόνας είμαι εγώ. Οτι ο πατερας της με τα όσα εχει κανει θα πρεπε το παιδί να το βλέπει με τα κυάλια. Οτι δεν δηλητηρίασα την ψυχή της και δεχτηκα από το παιδί ακόμα και τα "δεν ξέρω αν σ'αγαπαώ πιο πολύ από κείνη".
Ομως, αν είναι να μου δημιουργούν θέμα σε μια απλή απόφαση όπως "σήμερα θα ερθει πιο αργά" ή "σήμερα δεν θα έρθει γιατι δεν έκανε τα μαθήματά της και μου πούλησε πνεύμα οτι στον μπαμπά δεν χρειάζεται να τα κάνω αυτά", θα πρέπει να το ακολουθήσουν. Και να το σεβαστούν.
Ακούγεται ψωνισμένο;
Ανάλογα πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ το βλέπω οτι το παιδι πάει να εκμετλλευτεί καταστάσεις. Βλέπω οτι ο πατερας της αναπαράγει τα λόγια της εκάστοτε γυναίκας που έχει δίπλα του, είτε αυτή ειναι συγγενής η φιλενάδα. Σημερα η κοπέλα είναι, άυριο μπορεί να μην είναι. Και ο πρώην μου έχει δείξει δείγματα συμπεριφοράς που με κάνουν πολύ διστακτική όσον αφορά το παιδί.
Δεν φτάνει μόνο να λέμε οτι αγαπάμε, αλλα να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες, και να σταματάμε την καραμέλα των "δικαιωμάτων" που μόνοι μας καταπατήσαμε.
"Είπες θες να βάλεις κάποια πράγμτα στην θέση τους".
"Οντως".
Το παίδι πρέπει να καταλάβει οτι το σπίτι του είναι μαζί μου, το σαββατοκύριακο θέλουν να το παίξουν οικογένεια..
"Είμαστε." Μου απάντησε.
Οταν παντρευτείτε και κάνετε παιδί το συζητάμε. Με ένα χρόνο σχέσης-ουτε καν- δεν θεωρώ οτι το παιδί μου είναι το "αξεσουάρ".
Γιατί το θέμα είναι οτι εγώ τον ξέρω. Ξέρω τι είναι. Εκείνη όχι.
Μπορεί να το ανακαλύψει, μπορεί όχι. Είναι ερωτευμένη και δεν βλέπει.
Είανι ηθική τίμια και εχει καλή διάθεση. Νομίζω. Ομως αυτό που έγινε της το χρεώνω λίγο.
Δεν έχει καμια δουλεια να κρίνει αν το παιδί μου θέλει σταθερότητα και να καθοδηγεί εναν ελλειπή πατέρα.
Εκενυρίστηκε, μου το είπε, το βρήκα λίγο αστείο, γιατί πραγματικά ήταν η πιο outsider σε μια ιστορία που διαιωνίζεται...8 χρόνια τώρα;
Ακούστηακαν απειλές, οτι μαζεύει στοιχεία ...γιατί είμαι εγώ ύπουλη. Δεν ξέρω αν πιάνετε την ειρωνεία. Εγω του είπα οτι δεν μαζεύω τίποτα, εχω μόνο την αναφορά της αστυνομίας.
Τον ρώτησα λοιπον με ποιον θα εχω να κάνω από τώρα και μπρος. Μου είπε "με μένα."
"Οκ, εσύ θα λείπεις σήμερα, του απάντησα. Αρα δεν χρειάζεται να ερθει η κοπέλα σου να πάρει το παιδί. 'Ελα να το πάρεις άυριο που θα μπορείς να ασχοληθείς."
"Θα έρθω στις δύο".
"Θα λείπουμε"
Και λείπαμε.
'Ηρθε, μου έστειλε σμς να του ανοίξω, αλλά θεώρησα οτι ολο αυτό ήταν μια υπερβολικά χιλιοπαιγμένη μαλακία, και απλά βαρέθηκα να πάιζω το ίδιο σενάριο.
Δεν θα κάνω 500 τηλέφωνα σε κείνον και στον οποιονδήποτε εχει ουσιαστικά αναλάβει την κόρη μας.
Δεν θα αλλάξω γνώμη για το άτομό του.
Και εφόσον το παιδί μου έλειπε, γιατί δεν το είχα κανένα σαβ/κο, μόνο καθημερινές με μαθήματα κούραση και άχαρο ρόλο, αλλά δεν ήθελα να ταράξω τα νερα και το βούλωνα, σήμερα έκανα ό,τι ήθελα από καιρό.
Διαβάσαμε, πήγαμε σινεμα, πήγαμε στην φίλη της να παίξει.
Την χάρηκα και γώ λίγο και πήρα κουράγιο.
Δεν εχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όμως οτι δεν εκτιμήθηκαν καθόλου οι υποχωρήσεις που έκανα κατά καιρούς και τις σκυλομετάνιωσα.
Κάποια στιγμή μου είπε
"Είπες στην δικιά μου οτι την μεγαλώνεις μόνη σου. Σου δίνω λεφτά"
"Δεν τα δίνεις σε μένα, και μια και μιλάμε γιαυτά, μου χρωστάς προσαυξήσεις 5 χρόνων, τις οποιες ουδέποτε σου ζήτησα."
'Ούτε θα τις πάρεις."
Και σκέφτηκα τα 400 ευρώ που εκσασα για 4 σφραγίσματα. 400 ευρώ που δεν έδωσε δραχμή και που δεν είχα. 400 ευρώ από ενα εισόδημα 700 ευρω (μείον τεβε, φπα και φόρο).
Μια μικρή περιουσία για μένα που δεν την είχα.
Γαμήθηκα και τα βρήκα.
Η αγάπη δεν είναι το τι λένε.
Είναι οι πράξεις.
"μαμά, ο μπαμπάς μου είπε οτι σ'αγαπαει γιατί είσαι η μαμά μου, εσύ γιατί δεν τον αγαπάς;"
με ρώτησε η μικρή προχτές.
"Ο μπαμπάς σου λέει οτι μ'αγαπάει"
Με κοίταξε
"Ετσι το λέει;"
Να κοιτάς τι κάνει κάποιος, αγάπη μου, στην ζωή σου.
Τις πράξεις. Τα λόγια είναι εύκολα.
Την είδα που σοβαρεύτηκε.
"σε πειράζει αν δεν τον αγαπάω;"
"Οχι....εγώ πειράζει που τον αγαπώ;"
"καθόλου, είναι μπαμπάς σου."
Κουβάρια. Μπαμπάς και χαρακτήρας, ο άνθρωπος πίσω από τον ρόλο.
Εγω να κρατώ ισσοροπίες σε μια μη ισσοροπημένη ζωή.
Εφτασα στο παρελθόν να μισώ την ζωή μου και να ευχομαι να πεθάνω στον ύπνο μου να τελειώσει το μαρτύριό μου. Φτωχεια, εντάσεις, εντυπώσεις...
Ισως γιαυτό να μουμεινε ο φόβος και να ήθελα να μην τον ξεκόψω τελείως, αν τυχόν και μου συνέβαινε κάτι.
Το είχα ευχηθέι άλλωστε τόσο συχνά και τόσο δυνατά...
Μου είπε οτι θα ενημέρωνε τον πρώην μου γιατί μπορεί να ήθελε να την δει. Πότε δνε μπηκα στην μέση της σχέσης τους, γιατι το παιδί δεν θα μπορούσε να αντεξει το κόστος και τις αλήθειες, ήταν πιο ευκολο και πιο "σωστό" -τρομάρα μου, αυτός ο φόβος μην πάθω τίποτα με έφαγε-να διαφυλάξω τις επαφές τους. Και οταν μπήκε αυτή η κοπέλα στη ζωή του και τον έβαλε σε μια τάξη, θεώρησα οτι όλοι είχαμε μόνο θετικα απάυτό. Και το παιδί βιώνε μια διαφορετική μητρική παρουσία, και εγώ ήμουν ήσυχη οτι το παιδί ήταν σε υπεύθυνα χέρια.
Μου είπε λοιπον οτι θα ενημέρωνε τον πρώην μου, γιατί μπορεί να ήθελε να δει το παιδί. Χαμογέλασα γιατί για κείνη είναι φυσικό να βάζει τις επιθυμίες του πρωην μου σε πρώτη μοίρα, όμως εγώ βάζω του παιδιού και μετά τις δικές μου. Της εξήγησα οτι εφόσον ο πρώην μου θα έλειπε και θα ερχόταν εκείνη να το πάρει, μιλάω στο σωστό άτομο. "μπορείς να έρθεις πιο μετά;"
"Μπορώ" μου είπε.
"ωραία" της απάντησα, "ενημέρωσέ τον για την αλλαγη".
Ο πρώην μου από 5 έως 11 πάει κάπου που δεν επιτρεπεται να μάθω για καποιο λόγο και δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
"Δεν θέλω να ακουστει περίεργο αυτό που θα πω, πρόσθεσα, αλλά δεν αποφασίζει ο πρώην μου για καποια πράγματα. Εφόσον υπάρχει ανάγκη, το παιδί θα μείνει αύριο πιο πολλες ώρες μαζί μου."
ΚΙλέισαμε, και ήσυχη οτι είχα πιο πολλές ώρες για αύριο, κοιμήθηκα στις 4, εφόσον βρήκα χρόνο να δουλέψω λίγο. Στις δέκα και μισή χτύπησε το κινητο και μέσα στην θολο΄πυρα μου άκουγα τον πρωήν μου με ήρεμο μεν τρόπο -όπως πάντα οταν ακούνε τρίτοι- να μου λέει γιατί δεν πηρα εγω χτες και με πήρε η δικιά του και γιατί δεν ον ενημέρωσα ή δεν τον ρώτησα, και μετα κατι "το παίδι χρειάζεται σταθερότητα, είναι κόρη μου και πρέπει να την βλέπω..."
Η αλήθεια είναι ότι οταν με ξυπνάνε πουρνό πουρνό δεν έχω και τα καλύτερα κεφια και αρχισα να είμαι λίγο επιθετική. Γιατί η ουσία ειναι οτι με έπαιρνε για ποιο λόγο;
Γιατί αποφάσισα να την κρατήσω παραπάνω χωρίς να τον ρωτήσω. Και η δικιά του καλά το σκέφτηκε και του είπε τις λέξεις που αυτό αναμάσαγε μετά. Μόνο που η δικιά του δεν ήξερε οτι κανονικά όυτε μια μέρα δεν θα την έβλεπε αν δεν είχα καλή διαθεση και δεν είχα κάνει προσπάθειες.
"Δεν κατάλαβα ποιο είναι το θέμα σου" του απάντησα.
"Δεν με ενημέρωσες"
"Ενημέρωσα την κοπέλα σου".
"Εμένα όμως όχι"...
Αρχισα να ξυπνάω και να τα παίρνω. Ολα αυτα επειδη ήθελα να διαβασω το παιδί;
"Ξυπνάς στις εντεκα για να το διαβάσεις;"
"Διαβαζει ήδη από την ώρα που ξύπνησε και τώρα που θα σηκωθω θα κάνουμε τα δύσκολα, δεν καταλαβαίνω το ύφος σου."
Τι ήταν αυτό το "εμένα δεν με ενημέρωσες";
Μπαλάκι θα γινόμουν;
Καποια στιγμή τα πήρα και είπα οτι εφόσον έγινε θέμα δεν θα της ξαναμιλούσα, αμά ειναι να μπλεκουμε τα μπούτια μας.
Εκείνη εκνευρίστηκε και μου το είπε οταν καποια στιγμή ξαναπήρα (υπάηρξαν διαφορα "κλικ" και από μένα και απο κείνον) αλλά δεν της έδωσα σημασία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνει η κοπέλα είναι οτι κηδεμόνας είμαι εγώ. Οτι ο πατερας της με τα όσα εχει κανει θα πρεπε το παιδί να το βλέπει με τα κυάλια. Οτι δεν δηλητηρίασα την ψυχή της και δεχτηκα από το παιδί ακόμα και τα "δεν ξέρω αν σ'αγαπαώ πιο πολύ από κείνη".
Ομως, αν είναι να μου δημιουργούν θέμα σε μια απλή απόφαση όπως "σήμερα θα ερθει πιο αργά" ή "σήμερα δεν θα έρθει γιατι δεν έκανε τα μαθήματά της και μου πούλησε πνεύμα οτι στον μπαμπά δεν χρειάζεται να τα κάνω αυτά", θα πρέπει να το ακολουθήσουν. Και να το σεβαστούν.
Ακούγεται ψωνισμένο;
Ανάλογα πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ το βλέπω οτι το παιδι πάει να εκμετλλευτεί καταστάσεις. Βλέπω οτι ο πατερας της αναπαράγει τα λόγια της εκάστοτε γυναίκας που έχει δίπλα του, είτε αυτή ειναι συγγενής η φιλενάδα. Σημερα η κοπέλα είναι, άυριο μπορεί να μην είναι. Και ο πρώην μου έχει δείξει δείγματα συμπεριφοράς που με κάνουν πολύ διστακτική όσον αφορά το παιδί.
Δεν φτάνει μόνο να λέμε οτι αγαπάμε, αλλα να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες, και να σταματάμε την καραμέλα των "δικαιωμάτων" που μόνοι μας καταπατήσαμε.
"Είπες θες να βάλεις κάποια πράγμτα στην θέση τους".
"Οντως".
Το παίδι πρέπει να καταλάβει οτι το σπίτι του είναι μαζί μου, το σαββατοκύριακο θέλουν να το παίξουν οικογένεια..
"Είμαστε." Μου απάντησε.
Οταν παντρευτείτε και κάνετε παιδί το συζητάμε. Με ένα χρόνο σχέσης-ουτε καν- δεν θεωρώ οτι το παιδί μου είναι το "αξεσουάρ".
Γιατί το θέμα είναι οτι εγώ τον ξέρω. Ξέρω τι είναι. Εκείνη όχι.
Μπορεί να το ανακαλύψει, μπορεί όχι. Είναι ερωτευμένη και δεν βλέπει.
Είανι ηθική τίμια και εχει καλή διάθεση. Νομίζω. Ομως αυτό που έγινε της το χρεώνω λίγο.
Δεν έχει καμια δουλεια να κρίνει αν το παιδί μου θέλει σταθερότητα και να καθοδηγεί εναν ελλειπή πατέρα.
Εκενυρίστηκε, μου το είπε, το βρήκα λίγο αστείο, γιατί πραγματικά ήταν η πιο outsider σε μια ιστορία που διαιωνίζεται...8 χρόνια τώρα;
Ακούστηακαν απειλές, οτι μαζεύει στοιχεία ...γιατί είμαι εγώ ύπουλη. Δεν ξέρω αν πιάνετε την ειρωνεία. Εγω του είπα οτι δεν μαζεύω τίποτα, εχω μόνο την αναφορά της αστυνομίας.
Τον ρώτησα λοιπον με ποιον θα εχω να κάνω από τώρα και μπρος. Μου είπε "με μένα."
"Οκ, εσύ θα λείπεις σήμερα, του απάντησα. Αρα δεν χρειάζεται να ερθει η κοπέλα σου να πάρει το παιδί. 'Ελα να το πάρεις άυριο που θα μπορείς να ασχοληθείς."
"Θα έρθω στις δύο".
"Θα λείπουμε"
Και λείπαμε.
'Ηρθε, μου έστειλε σμς να του ανοίξω, αλλά θεώρησα οτι ολο αυτό ήταν μια υπερβολικά χιλιοπαιγμένη μαλακία, και απλά βαρέθηκα να πάιζω το ίδιο σενάριο.
Δεν θα κάνω 500 τηλέφωνα σε κείνον και στον οποιονδήποτε εχει ουσιαστικά αναλάβει την κόρη μας.
Δεν θα αλλάξω γνώμη για το άτομό του.
Και εφόσον το παιδί μου έλειπε, γιατί δεν το είχα κανένα σαβ/κο, μόνο καθημερινές με μαθήματα κούραση και άχαρο ρόλο, αλλά δεν ήθελα να ταράξω τα νερα και το βούλωνα, σήμερα έκανα ό,τι ήθελα από καιρό.
Διαβάσαμε, πήγαμε σινεμα, πήγαμε στην φίλη της να παίξει.
Την χάρηκα και γώ λίγο και πήρα κουράγιο.
Δεν εχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όμως οτι δεν εκτιμήθηκαν καθόλου οι υποχωρήσεις που έκανα κατά καιρούς και τις σκυλομετάνιωσα.
Κάποια στιγμή μου είπε
"Είπες στην δικιά μου οτι την μεγαλώνεις μόνη σου. Σου δίνω λεφτά"
"Δεν τα δίνεις σε μένα, και μια και μιλάμε γιαυτά, μου χρωστάς προσαυξήσεις 5 χρόνων, τις οποιες ουδέποτε σου ζήτησα."
'Ούτε θα τις πάρεις."
Και σκέφτηκα τα 400 ευρώ που εκσασα για 4 σφραγίσματα. 400 ευρώ που δεν έδωσε δραχμή και που δεν είχα. 400 ευρώ από ενα εισόδημα 700 ευρω (μείον τεβε, φπα και φόρο).
Μια μικρή περιουσία για μένα που δεν την είχα.
Γαμήθηκα και τα βρήκα.
Η αγάπη δεν είναι το τι λένε.
Είναι οι πράξεις.
"μαμά, ο μπαμπάς μου είπε οτι σ'αγαπαει γιατί είσαι η μαμά μου, εσύ γιατί δεν τον αγαπάς;"
με ρώτησε η μικρή προχτές.
"Ο μπαμπάς σου λέει οτι μ'αγαπάει"
Με κοίταξε
"Ετσι το λέει;"
Να κοιτάς τι κάνει κάποιος, αγάπη μου, στην ζωή σου.
Τις πράξεις. Τα λόγια είναι εύκολα.
Την είδα που σοβαρεύτηκε.
"σε πειράζει αν δεν τον αγαπάω;"
"Οχι....εγώ πειράζει που τον αγαπώ;"
"καθόλου, είναι μπαμπάς σου."
Κουβάρια. Μπαμπάς και χαρακτήρας, ο άνθρωπος πίσω από τον ρόλο.
Εγω να κρατώ ισσοροπίες σε μια μη ισσοροπημένη ζωή.
Εφτασα στο παρελθόν να μισώ την ζωή μου και να ευχομαι να πεθάνω στον ύπνο μου να τελειώσει το μαρτύριό μου. Φτωχεια, εντάσεις, εντυπώσεις...
Ισως γιαυτό να μουμεινε ο φόβος και να ήθελα να μην τον ξεκόψω τελείως, αν τυχόν και μου συνέβαινε κάτι.
Το είχα ευχηθέι άλλωστε τόσο συχνά και τόσο δυνατά...
Comments