"Μαμάδες"
Ρώτησα τον ξαδερφο της μάνας μου στην Γαλλία αν μπορούσε να παραλάβει κατι κόμικ για την μικρή που πήρα από Ε-ΒαΥ για να γλυτώσω τα πολλά μεταφορικά. Αγού μου ειπε ναι, χτες με πήρε και με έπρηξε μια ώρα για το πόσο δύσκολο του ήταν. Καταλαβαίνω οτι η μάνα μου κάθε χρόνο του ζητάει να της στείλει κάτι αλλα εγω το έκανα πρώτη φορά και για το παιδί. Κλείνοντας, ο ίδιος ξάδερφος που στη Γαλλία μου έλεγε "Ξέρω πώς ειναι η μάνα σου, και εδώ μας έκανε αυτό και αυτό και αυτό." πρόσθεσε...θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Μην στεναχωρείς την μάνα σου.
Φούντωσα.
Η συμβολαίογραφος δεν μου μιλάει πια γιατι στο περιστατικό της κηδείας της ειπα οτι οι γονείς μου μου είπαν οτι ήρθε να υπογραψει χαρτί ο πατέρας μου με 40 πυρετο. Δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, εκείνοι μου το είπαν. Τώρα βγαίνω εγώ κακιά. Απορώ πραγματικά με τον κόσμο που πιστεύει πιο ευκολα οτι εγώ ειμαι σάπιο μήλο.
Είναι τοσο παράλογο μια μάνα να ειναι τοσο νάρκισσος και χαλασμένη μέσα της που να μην βλέπει το παιδί της ως παιδί της αλλα ως προέκτασή της (και κατα συνέπεια, αν η προέκταση δεν υπακούει, την κόβουμε). Είναι πιο έυκολο να πιστεύουν οτι εγώ ειμαι κακός άνθρωπος-βοηθάει ίσως οτι δεν κρύβω τον θυμό μου αλλα ποτέ δεν θα γίνω υποκρίτρια σαν εκείνη για να εχω την "κοινή γνώμη" με το μέρος μου.
Χέστηκα για την κοινή γνώμη.
Αλλα για ανθρώπους που ξέρουν τι ειναι, ποια ειναι, πώς ειναι;
Πώς τολμάνε να μου υποδείξουν ή να μου πουν το παραμικρό;
Επειδή με είδαν στα 9 μου δυο φορές;
Και επιτέλους αυτή η γυναίκα που εχει ανάγκη να παιζει το θύμα, πότε θα σταματήσει να με διαβάλλει;
Η μάνα της-γιαγιά μου- οταν την εστειλαν εδώ στα 15 μου να με προσέχει, πήγαινε στο παρκο και έλεγε στις άλλες γιαγιάδες
"Η εγγονή μου ειναι πουτάνα, φέρνει αγόρια στο σπίτι".
Μόνο που τα έφερνα στο σαλόνι και πάιζαμε επιτραπέζια και το οτι ήταν αγόρια ήταν λόγω του ότι το 85, σπανίως ήταν τα κορίτσια ελεύθερα να βγουν από το σπίτι μετα τις δέκα, και ήμουν παρθένα.
Εφαγα ξύλο από το αγόρι μου όταν βγήκαν φήμες.
Ημουν δαχτυλοδειχτούμενη για χρόνια.
Και στα 15 αυτό πονάει.
Δεν συγχωρεσα ποτέ την γιαγιά μου.
Και γι αυτό που έκανε σε μένα, και για ό,τι έκανε στις κόρες της και βγήκαν και οι τρεις για δέσιμο.
Και τώρα, βλεπω τα ίδια σε επανάληψη.
Ε, σιχτήρ πια.
Φούντωσα.
Η συμβολαίογραφος δεν μου μιλάει πια γιατι στο περιστατικό της κηδείας της ειπα οτι οι γονείς μου μου είπαν οτι ήρθε να υπογραψει χαρτί ο πατέρας μου με 40 πυρετο. Δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, εκείνοι μου το είπαν. Τώρα βγαίνω εγώ κακιά. Απορώ πραγματικά με τον κόσμο που πιστεύει πιο ευκολα οτι εγώ ειμαι σάπιο μήλο.
Είναι τοσο παράλογο μια μάνα να ειναι τοσο νάρκισσος και χαλασμένη μέσα της που να μην βλέπει το παιδί της ως παιδί της αλλα ως προέκτασή της (και κατα συνέπεια, αν η προέκταση δεν υπακούει, την κόβουμε). Είναι πιο έυκολο να πιστεύουν οτι εγώ ειμαι κακός άνθρωπος-βοηθάει ίσως οτι δεν κρύβω τον θυμό μου αλλα ποτέ δεν θα γίνω υποκρίτρια σαν εκείνη για να εχω την "κοινή γνώμη" με το μέρος μου.
Χέστηκα για την κοινή γνώμη.
Αλλα για ανθρώπους που ξέρουν τι ειναι, ποια ειναι, πώς ειναι;
Πώς τολμάνε να μου υποδείξουν ή να μου πουν το παραμικρό;
Επειδή με είδαν στα 9 μου δυο φορές;
Και επιτέλους αυτή η γυναίκα που εχει ανάγκη να παιζει το θύμα, πότε θα σταματήσει να με διαβάλλει;
Η μάνα της-γιαγιά μου- οταν την εστειλαν εδώ στα 15 μου να με προσέχει, πήγαινε στο παρκο και έλεγε στις άλλες γιαγιάδες
"Η εγγονή μου ειναι πουτάνα, φέρνει αγόρια στο σπίτι".
Μόνο που τα έφερνα στο σαλόνι και πάιζαμε επιτραπέζια και το οτι ήταν αγόρια ήταν λόγω του ότι το 85, σπανίως ήταν τα κορίτσια ελεύθερα να βγουν από το σπίτι μετα τις δέκα, και ήμουν παρθένα.
Εφαγα ξύλο από το αγόρι μου όταν βγήκαν φήμες.
Ημουν δαχτυλοδειχτούμενη για χρόνια.
Και στα 15 αυτό πονάει.
Δεν συγχωρεσα ποτέ την γιαγιά μου.
Και γι αυτό που έκανε σε μένα, και για ό,τι έκανε στις κόρες της και βγήκαν και οι τρεις για δέσιμο.
Και τώρα, βλεπω τα ίδια σε επανάληψη.
Ε, σιχτήρ πια.
Comments