Λεπτομέρειες

Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου εχω πάει στην μητέρα μου 3 φορές όλο κι ολο, ίσως 4 και αυτό περνώντας από τις δουλειές μου.
Το καλοκαίρι πήγε διακοπες σε 2 μέρη. Μου ζήτησε να ερχομαι να ποτίζω τα φυτά της.
Της ειπα οτι θα προσπαθήσω.
Μου ειπε οτι θα ζητούσε και στην γειτόνισσα. Κι έφυγε.
Και ενα βράδυ ήθελα να βγω και σκέφτηκα να κοιμηθώ στο πατρικό μου-αφού έλειπε και το παιδί. Την πήρα να της το πβω και με ενημέρωσε οτι εχει βαλει κλειδαριά ασφαλείας.
Της είπα οτι θα έπαιρνα το κλειδί από την γειτόνισσα, και η φωνή της άρχισε να ανεβαινε μια οκτάβα.
"Δεν το έχει". μου απάντησε
"Και τα φυτά σου;" απόρησα
"Ωωω, σταμάτα να με ζαλίζεις, εντάξει;" και το έκλεισε.

Να πω οτι δεν με πείραξε; Με πειραξε. Δεν με ήθελε εκεί, οκ.
Και τελικά δεν βγήκα, δεν μπορούσα να πληρωσω 35-40 ευρώ σε ταξί μετά τα μεσάνυχτα.


Προχτες πήγα σπίτι της να την ρωτήσω τι γίνεται με την διαθήκη. Η συμβολαιογράφος ειναι φίλη της και με αποφεύγει. Πρώτον γιατί η μητέρα μου λεει τα δικά της, ΄δευτερον γιατί μας είδε να πιανόμαστε στα χερια την ημέρα της κηδείας, γεγονός που επιβεβαίωσε αυτά που λέει η μητέρα μου όπου σταθεί, και τρίτον γιατί εχει εκτεθεί στα μάτια μου. Εχω οτν πατερα μου σε κασέτα να λεει οτι δεν εκανε γονική παροχή κατόπιν δικής της συμβουλής και παρότρυνσης (αν και δεν ξέρω αν ελεγε αλήθεια), ήρθε στο πατρικό μου οταν ο πατέρας μου ειχε 40 πυρετο για να υπογράψει οτι δεν θέλει να κυνηγήσουν την μάνα μου, και οταν της ζήτησα να ανανεώσω το συμφωνητικό με τον πρώην μου μου έκανε μια παπαριά που δεν θα αναλύσω εδώ, και βγήκε και από πάνω.
Με λίγα λόγια δεν εχω καμία εμπιστοσύνη.

Οταν ρώτησα την μητέρα μου τι γίνεται μ αυτο το θέμα
μυ απάντησε οτι
"δεν σε αφορά"
Εβαλα τα γέλια.
Αμεσως μετά αρχισε να ουρλίαζει
"δεν ειμαι καλα! Φύγε!"
Ευτυχως εχω δει την υστερία της για χρόνια και δεν συγκινούμαι ποσώς. Αν έχεις δει καποιον να πεφτει και να χτυπιέται στο πατωμα σαν το ψάρι, πολύ συντομα βαριέσαι τα καπρίτσια του.
Συνεχισε να ουρλίαζει και το έκοψε μαχαίρι οταν της είπα ηρεμα οτι αν δεν ειναι καλά, να την πάμε σε καποια κλινική.

Ολα αυτα ειναι για μενα συνηθισμένες φασεις.

Με πειραξε όμως κατι άλλο.
πριν γίνουν όλα αυτά ηρθε η κουβέντα στο παιδί και εβγαλα το κινητό μου να της δείξω ενα βιντεακι που παίζει με τα σκυλιά.
"Ωραίο κινητό" είπε μετα από ενα λεπτό ταινίας.
Εβαλα το βιντεάκι μπροστά της. Ηθελα να δει το παιδι. Εχει να το δει ενα μηνα περίπου.
Να δω οτι λαχταρά, οτι ειναι ανθρωπινή, γαμώτο.
"Πόσο το πήρες;"
"Ακριβά" της απάντησα ξερά.
"Ωραίο είναι" Το παιδί κυνηγιόταν εμ τα σκυλιά αλλα τα μάτια της στο κινητό.
"Εχεις το κινητό του μπαμπά (κατι που με πονάει οταν με παιρνει και βλέπω "μπαμπάς" στην οθόνη), και δυο δικά σου. Βγάζουν φωτογραφίες."
"Ναι αλλα οχι καλές"
Αναστεναξα.
"θα σου δωσω ενα δικό μου καλό που θέλει φτιάξιμο, αλλα θα πρέπει να μου δώσεις ένα από τα δικά σου γιατί εχω δύο αριθμούς"
"Δεν μπορώ, εχω συμβόλαιο"
Αφού της εξήγησα οτι η κάρτα πάει όπου θέλει, βρήκε κάτι άλλο.
"Οχι τα θέλω αυτά που έχω. Ποσο εχει το κινητό σου;"
Το βιντεάκι ειχε τελειώσει, δεν είχε νόημα να το ξαναβάλω να παιξει.
"150 ευρώ το ειχα πάρει" (ψεμματα, απλά με ενοχλούσε η ζήλεια της)
"α, δεν ειναι πολλα"
Ορίστε;
Αυτη δεν ωρυόταν οτι δεν παιρνει την σύνταξη του μπαμπά και και και;
Οτι παιρνει 200 ευρώ τον μήνα;

Αλλα ναι, ξέχασα οτι ειναι ψευτρα.
Πάντα το ξεχνάω.
Ισως γιατί αναμνήσεις της να σκύβει πανω από την κούνια του παιδιού και να ζηλέυει το μηχανημα που βγάζει θαλασσινούς ήχους και να μου κάνει την ίδια κουβέντα με κατάκλυζαν. Ο,τι έβλεπε έπρεπε να το εχει, ό,τι είχα έπρεπε να το έχει.
Δεν ειχα αδερφή, αλλα ξέρω πολύ καλά πώς νιώθουν όσοι ειχαν μαλακισμένες αδερφες.


Ειδα στο ερμάρι με τα ποτά μια φωτογραφία του κήπου μου, οπως ήταν παλια. Πρώτη φορά. Κλαιει και το σπίτι "της". Πρέπει να ειναι το θύμα παντα και καποιος ο θύτης.
Πολλες φορές σκέφτηκα να την φερω εδώ αλλα ξέρω οτι δεν θα χαρεί για μας, θα δει μόνο τις αλλαγες και θα μιζεριασει πανω στην ηρεμία και ευτυχία μας.

Σιχαίνομαι την φύση της. Τον χαρακτήρα της.
Καποια στιγμή ειπα οτι μου λείπει ο μπαμπάς και απόρησε.
"Εγω του μιλάω"μου ειπε και βούρκωσε "του ειπα πριν φύγει οτι θα έρθω σύντομα και νιώθω οτι με περιμένει και με προστατεύει".
Ακόμα και στον θάνατο, τον διεκδικεί όλο δικό της.
Η μανα του, τα αδερφια του, η κόρη του, η εγγγονή του, δεν υπάρχουν στο μυαλό της, μονο εκείνη και οι δικές της ανάγκες.
και ίσως ο θάνατος να μην άλλαξε τιποτα, όντως να ειναι κοντά της και μόνο. Who knows?

I never had him alive, why should i think he d be around me when he is dead?
Ο θάνατός του ήταν η πιο ουσιαστική βοήθεια που μου έδωσε ποτέ. Δεν είναι τραγικό;


Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απο την μητέρα μου να θέλει να μου δειξει "πετρες που έβγαλε από το συκώτι της"
Ο θάνατος του πατέρα μου δεν της έβαλε μυαλό. Απλώς τώρα φοβάται τα παράσιτα και την μούχλα, διαβάζει βιβλία με τίτλο "ο θάνατος δεν ειναι ατύχημα".
Ναι, βάλε αλλού την ευθύνη.

"Δεν θέλω να τα δω" της είπα
"Οχι δεν ειναι τίποτα" μου ειπε ενω εψαχνε το κινητό της
"Δεν θέλω, λέμε".
"μα, κοίτα" μου έχωσε την εικόνα κάτω από την μούρη αγνοωντας όπως ΠΑΝΤΑ τι θέλουν οι άλλοι" δεν ειναι αηδιαστικό".

Στην οθόνη ηταν κατι στρογγυλά.
Δεν άντεξα να μην ρωτήσω.
"Πώς τα έβγαλες;"
"Στην τουαλέτα"

Α οκ, εψαχνε τα σκατά της. Οκ, Im not surprised.

"Σου έβαλα το βιβλίο να διαβάσεις"
Εφυγα και σήμερα το πρώι το ξεκίνησα. Μόνο και μόνο για να καταλάβω τι ειναι αυτές οι πέτρες.
Το βιβλίο ξεκινούσε και έλεγε οτι πρέπει να χρησιμοποιείς μπαταρίες για να δημιουργείς ηλεκτροπληξία και πώς να φτιάξεις ένα "ζαπερ".

Εκλεισα το βιβλίο. Θα ψάξω να βρω τι ειναι αυτό που είδα στην φωτογραφία ( η περιεργεια της αρθρογράφου βλέπεις) και θα αφήσω την μάνα μου να κάνει ηλεκτροσοκ στο συκώτι της για να σκοτώσει τα παράσιτα.
Μ ελίγη τύχη το ζαπερ ίσως λειτουργήσει και σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Υγ
Το βρήκα. Η συγγραφέας του βιβλίου πέθανε από...καρκίνο.
Και για το συκώτι βρήκα, μπόλικα.


(μα ειλικρινά δεν μπορώ άλλο την τρέλλα)