Τελικά σημερα ηταν μια καλή μέρα...

Πριν λίγες μέρες μου υπέδειξε μια φίλη ενα σαιτ για ανταλλαγή υπηρεσιών και μπήκα να δω. Ο καθένας έλεγε τι ήθελε να προσφέρει και τι ζητούσε.
Βρηκα πολλά που με εβγαζαν απο δύσκολες θέσεις, όπως μπέιμπι σιτινγκ, φτιαξιμο υπολογιστή, βοήθεια στον κήπο κλπ κλπ...

Γνωριστηκα με τον μοντερέιτορ του φόρουμ Αθήνας και με το ενα και το άλλο, μου εδειξε το σάιτ τους.
Είμαι λίγο χιπισα μέσα μου, το βρήκα πολύ του γούστου μου αλλα ειχα έναν ενδοιασμό. Πίσω από κάθε ωραία ιδέα κρύβεται παντα η ανθρωπινη αδυναμία, τα θέλω και όλα γινονται σκατα.
Οι χιπιδες το 60 δεν τα εκαναν μαντάρα με τα ναρκωτικά και το ελεύθερο σεξ;

Αλλο ελευθερο σεξ χωρίς νευρώσεις, αλλο με οδηγεί αυτό και κρύβομαι πισω από την υποκρισία μου.

Να μην τα πολυλογώ ήρθε σήμερα ενα παιδί να δει την οροφή που στάζει.

Το σκεπτικό μου ήταν δινω δίνεις. Ειχα άγχος γιατι πρώτη φορά έφερνα καποιον σπίτι χωρίς να τον πολυξέρω, όμως βασίζομαι στο οτι εχω γειτονες εδω, σκυλιά και ολοι εχουν συστηματα ασφαλείας και δεν παιζεται.

Ο νεαρός ανέβηκε και μου το εφτιαξε και μου εκανε εντύπωση η απλότητά του. Δεν ειχε αυτή την ευχαριστηση που όλοι μας αντλούμε οταν κάνουμε κάτι για τον άλλον και συγχάιρουμε τον εαυτό μας για το ποσο καλοί είμαστε ( λετς μπι ονεστ)
Ούε ενιωσα υποχρεωμένη.
Εφαγε λίγο σταφύλι. Δεν ετρωγε κρέας.

Οταν του εκοψα λίγα φυστίκια απο την φυστικιά, του ξεφυγε ενα "Πω πω, Θησαυρός" και τα πήρε με τοσο... σεβασμο στον καρπό- δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Τα πηρε σχεδον με το ζόρι και αφου τον διαβεβαιωσα οτι θα επεφταν και θα σαπιζαν.
Σαν να του έδινα ενα μεγαλο δωρο. Χωρις όμως να το δειξει η να χρησιμοποιήσει στόμφο, του εβγαινε σαν να μίλαγε στον εαυτό του.

Με συγκίνησε. Με εφερε ξανα στα βασικά.
Στο ποιοι ημασαταν πριν μπουμε στα γρανάζια της ανασφάλειας, του κέρδους, της φθοράς, του "θέλω".
Σε ενα σκεπτικό όπου το φυσιολογικό ειναι να βοηθήσεις κάποιον που έπεσε στον δρόμο, να βοηθήσεις καποιον που του τρύπησε η οροφη, αφου μπορείς.

Απογοητευτηκα πολλές φορες απο τους ανθρώπους στην ζωή μου.
Σιγουρα και εδω θα υπαρχουν ανθρωπινες αδυναμίες και σίγουρα η παρουσία μου -αν κάτσω και πιο μέσα- θα αναταράξει τα νερά όπως ειναι τελικά ο ρόλος μου σ αυτην την ζωή. Το πήρα πια αποφαση.
Ομως το συναισθημα που μου εβγαλε αυτος ο ανθρωπος...

Και δεν ήταν αυτός το θεμα. Ενας νεαρός ήταν που απλά πιστεύει στο sharing.
Που δεν ειναι ευτυχισμένος με το υπαρχον σύστημα και προσπαθεί να ζήσει ευτυχισμένος.

Δεν ήταν αυτός, ο ταδε, που το προξένησε.
Ηταν η θύμηση του πως ημουν κάποτε παιδί, που με τον δίπλα ήμασταν το ιδιο και μοιραζόμασταν το σαντουιτς στο διάλειμμα. Και δεν ειχε σημασία ποιανού ήταν το σαντουιτς αρχικά.
Και αυτο το ειχες και εσύ και όλοι μας, ως παιδιά.

Αυτη την χαρα του να βλέπεις ένα λουλουδακι με ωραίο χρώμα, μια ανατολή ηλιου, του να ζεις, απλά.




Σας συνιστω ανεπιφύλακτα να κάνετε την γνωριμία τους.