Ζωόφιλια χωρίς ψυχή;
Πλάκα εχει τελικά.
Εδωσα τα ποντίκια στην γάτα. απο το να πεθάνουν μαρτυρικά στην ζεστη και από πείνα. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο αλλα έπρεπε να πεθάνουν.
Και το εγραψα στο φατσαμπουκ. Οπου δυο παλιοι συμμαθητές με κράξανε. Ο ένας μου ειπε να μην τα γραφω και γκρρρρ και ο αλλος οτι "δεν παω καλά, όχι οτι δεν το ξέραμε."
Και μου ανέβηκε το άιμα στο κεφάλι.
Γιατί ο δεύτερος, όποτε τον θυμαμαι, θυμάμαι μόνο ενα πράγμα. Δυο μάλλον. Να μου βάζει δαχτυλο με βία περνόντας από το διαδρομο στο πούλμαν. Να τον φοβάμαι. Να τον συναντώ λίγο εξω από το σχολείο (πήγαινα στο διπλανό γήπεδο να δω ματς καθηγητών και μαθητών) σε μια ερημια και να κάνω μεταβολή. Να βλέπω την σκιά του να με πλησιάζει και να επιταχύνω το βήμα μου. Να σταματάει η καρδιά μου οταν βλέπω την σκιά του να ενώνεται με την δική μου, και να ουρλίαζω νιοθωντας οτι με εχει ακινητοποιήσει πιανοντας και τα δύο μου στήθη από πίσω. Ημουν 12 και ήταν ενας ψωμομένος 15 χρονος.
Μια άλλη φορά με στρίμωξε στο πούλμαν και ήταν όλα απειλές. θα σου κάνω θα σου δειξω, και νευρίασα. "κάνε ο,τι θες!" ειπα και γύρισα από την άλλη.
Σε δευτερόλεπτα ειχε βγάλει το σορτσάκι του και ειχε βαλέι το πεος του κοντα στο προσωπό μου. Τον μισούσα, με βασάνιζε.
καποια στιμή εφυγα εξωτερικό, γύρισα, μεγαλώσαμε και συναντηθήκαμε καπου εκεί στα 20. και οταν του ειπα μισό αστεία μισο σοβαρά το τι ειχε κάνει, έδειξε ντροπιασμένος και οτι δεν θυμόταν τίποτα. Μου ζήτησε συγγνώμη. Τον πίστεψα και είπα μέσα μου οτι ηταν παιδί και τα παιδιά κανουν μαλακίες.
Δεν ήταν δυνάστης, δυνατος και φοβιστικός, ήταν ενα παιδάκι.
Και σήμερα στο φειςμπουκ μου γραφει αυτό.
Μου ρθε να του γραψω " αυτό παθαίνουν όσοι δεχονται σεξουαλικές επιθέσεις στην εφηβέια" αλλα κρατήθηκα. Του εστειλα ενα πριβέ μύνημα οτι δεν δεχομαι προσωπικούς χαρακτηρισμούς και είπα μέσα μου ενα "α στο διαολο".
Γιατί κατάλαβα οτι μπορεί να ήταν παιδί και να ήθελα να τον συγχωρήσω, όμως κι εγω ήμουν παιδί και η θύμιση του τσουξίματος ανάμεσα στα ποδια μου και η στεναχώρια που ένιωθα μαζί με τον φόβο,έχουν σημαδέψει ένα κομματι μου όσον τον αφορά.
Και αν εκείνος ξέχασε, εγω τελικα όποτε τον βλέπω ονλαιν, το θυμαμαι.
Και σήμερα, κατάλαβα οτι οσον με αφορά, δεν θα πρεπε να εχει μούτρα να με κρίνει για το παραμικρό.
Γιατί ηταν παιδί, αλλα δεν κανουν έτσι-ευτυχώς- όλα τα παιδιά.
Η τρυφερή του καρδιά που ήταν οταν με εβλεπε να κλαίω και γελούσε;
Μη χε...
Εδωσα τα ποντίκια στην γάτα. απο το να πεθάνουν μαρτυρικά στην ζεστη και από πείνα. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο αλλα έπρεπε να πεθάνουν.
Και το εγραψα στο φατσαμπουκ. Οπου δυο παλιοι συμμαθητές με κράξανε. Ο ένας μου ειπε να μην τα γραφω και γκρρρρ και ο αλλος οτι "δεν παω καλά, όχι οτι δεν το ξέραμε."
Και μου ανέβηκε το άιμα στο κεφάλι.
Γιατί ο δεύτερος, όποτε τον θυμαμαι, θυμάμαι μόνο ενα πράγμα. Δυο μάλλον. Να μου βάζει δαχτυλο με βία περνόντας από το διαδρομο στο πούλμαν. Να τον φοβάμαι. Να τον συναντώ λίγο εξω από το σχολείο (πήγαινα στο διπλανό γήπεδο να δω ματς καθηγητών και μαθητών) σε μια ερημια και να κάνω μεταβολή. Να βλέπω την σκιά του να με πλησιάζει και να επιταχύνω το βήμα μου. Να σταματάει η καρδιά μου οταν βλέπω την σκιά του να ενώνεται με την δική μου, και να ουρλίαζω νιοθωντας οτι με εχει ακινητοποιήσει πιανοντας και τα δύο μου στήθη από πίσω. Ημουν 12 και ήταν ενας ψωμομένος 15 χρονος.
Μια άλλη φορά με στρίμωξε στο πούλμαν και ήταν όλα απειλές. θα σου κάνω θα σου δειξω, και νευρίασα. "κάνε ο,τι θες!" ειπα και γύρισα από την άλλη.
Σε δευτερόλεπτα ειχε βγάλει το σορτσάκι του και ειχε βαλέι το πεος του κοντα στο προσωπό μου. Τον μισούσα, με βασάνιζε.
καποια στιμή εφυγα εξωτερικό, γύρισα, μεγαλώσαμε και συναντηθήκαμε καπου εκεί στα 20. και οταν του ειπα μισό αστεία μισο σοβαρά το τι ειχε κάνει, έδειξε ντροπιασμένος και οτι δεν θυμόταν τίποτα. Μου ζήτησε συγγνώμη. Τον πίστεψα και είπα μέσα μου οτι ηταν παιδί και τα παιδιά κανουν μαλακίες.
Δεν ήταν δυνάστης, δυνατος και φοβιστικός, ήταν ενα παιδάκι.
Και σήμερα στο φειςμπουκ μου γραφει αυτό.
Μου ρθε να του γραψω " αυτό παθαίνουν όσοι δεχονται σεξουαλικές επιθέσεις στην εφηβέια" αλλα κρατήθηκα. Του εστειλα ενα πριβέ μύνημα οτι δεν δεχομαι προσωπικούς χαρακτηρισμούς και είπα μέσα μου ενα "α στο διαολο".
Γιατί κατάλαβα οτι μπορεί να ήταν παιδί και να ήθελα να τον συγχωρήσω, όμως κι εγω ήμουν παιδί και η θύμιση του τσουξίματος ανάμεσα στα ποδια μου και η στεναχώρια που ένιωθα μαζί με τον φόβο,έχουν σημαδέψει ένα κομματι μου όσον τον αφορά.
Και αν εκείνος ξέχασε, εγω τελικα όποτε τον βλέπω ονλαιν, το θυμαμαι.
Και σήμερα, κατάλαβα οτι οσον με αφορά, δεν θα πρεπε να εχει μούτρα να με κρίνει για το παραμικρό.
Γιατί ηταν παιδί, αλλα δεν κανουν έτσι-ευτυχώς- όλα τα παιδιά.
Η τρυφερή του καρδιά που ήταν οταν με εβλεπε να κλαίω και γελούσε;
Μη χε...
Comments
Ετυχε να φροντισω δυο αρκτετα μεγαλα degus οταν η ιδιοκτητρια τους πηγε διακοπες. Δυσκολη δουλεια, ηταν απαιτητικα και θορυβωδη, ηθελαν συνεχεια προσοχη και παιχνιδια και αν δεν τους εδινα λιγη σοκολατα καθε μερα δεν με αφηναν σε ησυχια! Ηταν εξαιρετικα εξυπνα.
Ο φιλος μου τα λατρευει. Εγω παλι, καθοτι ελληνιδα, εχω καποια αποστροφη και το ξεκαθαρισα οτι δεν θα τα ξαναβαλω στο σπιτι μου, αλλα καταλαβαινω οσους τα συμπαθουν.
Μια συμβουλη με ολο το θαρρος, σχετικα με το περιστατικο που αναφερες, βγαλε τελειως απο τη ζωη σου οσους σε κανουν να αισθανεσαι ασχημα. Μην τους δινεις αλλοθι.
Τεσπα, μου πέρασε.
Κι εγω είχα ποντικάκι στα 15 και το ειχα παντα στην τσέπη του τζην μπουφάν με σπορια. Ολο το ξέχναγα εκει, σπανίως το έβαζα στο κουτί του. Μια μέρα εκανα την μαλακία όμως. Το ξέχασα στο κουτί και πέθανε από πείνα και στεναχωρέθηκα πολύ.
Τα συμπαθώ όλα τα ζώα, αλλα δεν μπορώ να ρισκάρω να εχω αρουραίους μέσα στο σπίτι ούτε να μου κλέβουν τα αυγά...