Γρρρρρρρρρ

Ειλικρινά σας μιλάω, βράζω.

Πήρα την μητέρα μου να της πω οτι με την βοήθεια μιας καλής κοπέλλας δικηγόρου, βρήκαμε στο υποθηκοφυλάκιο Μυτιλήνης κατι οικοπεδα που έχει (μπας και τα πουλήσουμε και δούμε μια άσπρη μέρα) και οτι χρειάζονται 15 ευρώ περίπου για να μας στείλουν τα χαρτιά.

τα οικοπεδα αυταή μανα μου ούτε ξέρει που έιναι ούτε εχει ασχοληθεί και περιμένει από μένα να τρεξω με ενα παιδί στην αγκαλιά, να κάνω έξοδα...

"δεν έχω", μου απάντησε
"θα σου κάνω πληρεξούσιο να τα αναλάβεις εσύ"
"οχι μαμα, αν θες να κάνω εγω και να πληρώσω τις υποχρεώσεις σου θα μου κάνεις μεταβίβαση"
"Δεν έχω, δεν το καταλαβαίνεις;"
"Εχω τα γενέθλια του παιδιού σε λίγο και εχω ζοριστεί. (να του πάρει κάτι, ούτε λόγος) Και δεν θεωρώ σωστό να πληρώσω δικές σου υποχρεώσεις".
'Δεν έχω"
'Μαμα, συγγνώμη αλλα οταν πας και πίνεις καφέ στην καφετέρια ευλαβικά ΚΑΘΕ πρωί, δεν ακούγεσαι σαν καποιον που δεν εχει".
Αν μη τι άλλο ειναι προσβολή σε μένα...που όντως δεν εχω και ξέρω οτι ο καφες έξω ειναι μεγιστη πολυτέλεια.

"Δεν σου επιτρεπω, δεν θα μου κόψεις και τον καφέ μου."

Και μου το έκλεισε.

Το τι γαμωσταβρίδια εβγαλα μετα δεν λέγεται. Για το στυλάκι της, για τον εγωκεντρισμό της, για την βλακεία της...για τον μπαμπά.

Δεν την χωνεύω, ειλικρινά ευχομαι να μην ζούσε, φερνει μόνο δυστυχία.
Είναι παράσιτο και άρρωστια.



Κατα τα αλλα αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνω καταγγελία στη δουλειά μου. Εβγαλαν πολλα χρήματα από την συναυλία, δεν μου πληρώναν ΙΚΑ, το αφεντικό μου την έπεσε και μου έκανε τη ζωή μαρτύριο μετά, η συνεργάτης του και πρώην ερωμένη του (κατα τα δικά του λεγόμενα) δεν με χωνευε (κατα τα δικά του λεγόμενα), και καποια στιγμή που ειχα αφήσει εκει την ατζέντα μου με τις επαφές δεν μου το είπαν.
Αποτελεσμα εκαναν μια συνεντευξη στο πιπλ (αλλα οχι αυτή που ειχα στείλει).
Σε διαστημα 4 -5 μηνών που έμεινα εκεί (αλλα ουσιαστικά όλα εγιναν σε εναμιση μήνα γιατι θα μεσολαβούσε ο Αυγουστος), τους εξασφάλισα το MAD, ηχογραφησα ενα σποτακι, το οποιο παιχτηκε ώρες αισμής στα ραδιόφωνα, τους ανεφερε ο Τζούμας, σχεδίασα την αφίσα, εξασφάλισα μια φεστιβαλική ταινία του εξωτερικού, η αφίσα μπήκε σε 5 κεντρικές στασεις της Αθήνας, βρήκα μικρόφωνα στο 1/3 της τιμής τους, σχεδίασα προσκλήσεις, εξασφάλισα γλυπτα τυφλού γλύπτη για την εισοδο, βρήκα κωφη φωτογράφο, εξασφάλισα δωρεαν τουαλέτες ΑΜΕΑ, βρήκα τον χώρο για την εκδήλωση, εβαλα τα εισιτήρια ονλαιν, η συναυλία μπήκε στην ατζέντα του κοσμοπολιταν και διάφορα άλλα περιοδικα, δημιούργησα κοινό από το πουθενά, τους γλύτωσα από γραφείο που τους ζήταγε τα μαλλιοκεφαλά τους για να τους πάει στο μέγαρο μουσικής, δικαιολόγησα την τιμή του εισιτηρίου με κλήρωση μιας χρονιας δωρεάν νοηματικής (δεχτηκαν με το ζόρι), και πολλά αλλα που δεν θυμαμαι (χωρια η σκηνοθεσια χορογραφία που τελικά δεν έγινε λόγω ρήξης) με μόνο κόστος 3-4 χιλιάρικα (με την αμοιβή του τραγουδιστή) ενώ σε όλο το διάστημα άκουγα το πώς το αφεντικό μου θα τα έκανε καλύτερα, αλλα με λυπήθηκε επειδή δεν ειχα δουλειά, το πως ειχε τζαμπα τυπογραφείο αλλα 'επέμενα να βολέψω την φίλη μου", το πως το κούριερ που έφερα για τα παρε δώσε μας ήταν φίλου μου και έπρεπε εγω να τρεχω στον Ταυρο πχ και να πληρώνω το ταξί με τα δικά μου λεφτα...

Δεν πήρα κανένα κρεντιτ για την δουλειά μου, καμία αποζημίωση και αδικήθηκα ξανά και ειλικρινά εχω μπουχτίσει να γυρνάω το άλλο μαγουλο.
Στ @@ μου αν ειναι κωφός, ηλιθιος η παρεξηγημένος.
Εκανα τη δουλειά μου σωστα, την εχασα και το να ακούω οτι φταιω επειδή εχασα την ψυχραιμία μου, ειναι ίσως σωστό αλλα άσχετο.
Οποιοσδήποτε θα είχε σαλτάρει με σχόλια από το γιατί εχω αυτα τα δαχτυλίδια, να τα βγάλω, οτι ειμαι ΄σεξι, οτι κανείς δεν με συμπαθεί στο γραφείο, ότι μονο αυτός με καταλαβαίνει και προσπαθεί να με βοηθήσει και άλλες τετοιες μαλακίες που χρησιμοποιούν όσοι ουσιαστικά ειναι παράσιτα.

Τα δούλεψα τα χρήματα μου, δεν ειναι επίδομα.

κατα τα άλλα...ΜΚΟ...

Εχω ακόμα δυο μήνες να κάνω κινήσεις με τον δικηγόρο...δεν ξέρω πραγματικά τι είναι καλύτερο, τι θα μου αποφερει λιγότερο θυμό. Να προσπεράσω και να φύγω ή να σηκώσω ανάστημα και να τους βάλω στην θέση τους;