Η μέρα μου χτες.
Χτες πήγα σε ενα μιτινγκ για δουλειά. Εχω οιστρο τωρα τελευταια με το γράψιμο και θέλω να το αξιοποιήσω.
Θα σας πω αν τους αρεσουν τα γραπτά μου σύντομα.
Εκανα και το πρώτο μου μαθημα οδήγησης με την συνμπλόγκερ Ελιζα, το καταυχαριστήθηκα μέχρι που εκανα και μια γύρα μόνη μου στο τετραγωνο ( και πριν αρχισουν μερικοι τα Α Ωωωω να παραθέσω οτι στο τετραγωνο ειχει πρόβατα)
Ο σκύλος ο ενας (40 κιλά) επαθε παρακρουση με τον σκύλο του γείτονα και πεταχτηκε την ώρα που ειχε τυλίξει την μικρή με την αλυσίδα. Είδα το παιδί μου να ουρλίαζει και την αλυσίδα στο λαιμό του. Τα 100 μέτρα που έτρεξα μου φανηκαν χιλιόμετρα. Ξέρω πόση δύναμη εχει το τέρας (εμένα με τραβάει άνετα και ειμαι 70 κιλά) και εβλεπα αυτην την αλυσίδα και ετρεμα μην σπασει ο λαιμός της.
Ευτυχως δεν ειχε τυλιχτεί, απλά ειχε περαστεί από μπροστά της και της εκοβε την ανάσα με αποτελεσμα η μικρή να πανικοβληθεί. Η ήταν τυλιγμένο και εγινε καποιο θάυμα, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Ξερω όμως οτι ένιωσα ενα συναισθημα που δεν ειχα ξανανιώσει, μετα. Ενιωσα να λυγάω. Μπήκα στο μπάνιο και έβαλα τα κλάμματα.
Η ρουτίνα μου αυτές τις μέρες εχει ως εξής- οταν δεν πρέπει να παω Αθήνα.Ξυπναω, παω το παιδί στο σχολικό, γυρνάω, πινω καφέ,ελευθερώνω τις κότες, ποτίζω και ταίζω τα κουνέλια και τα σκυλιά, και εχω σκοπό να ενσωματώσω 3 πράγματα. Μια βόλτα στο τετράγωνο με το αμάξι, βόλτα τα σκυλιά, ένα ενα για να μάθουν να μην τραβάνε. Και γιογκα. Μου λείπει οταν δεν κάνω αλλα βαριέμαι.
καποια στιγμή θελω να βαλω ετικέτες και σε όλα τα Ντιβιντί μου που τα εχω χύμα. Ο χειμερινός κήπος μου καλά κρατεί. Τα μαρούλια πήραν τα πάνω τους, οι γίγαντες και η σόγια το ίδιο.
Εμθαα οτι μια φίλη εχασε την δουλειά της χτες. Η κρίση αυτη τελικά κανει πολλες ανακατατάξεις. Αλλοι θα μπουν σε δουλειές με λιγότερα χρήματα, ευκαιρίες θα δοθούν και μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία, θα εχει μπει νεο αιμα σε πολλές δουλειές. Ηια κεινη δεν ήταν τοσο άσχημα, θα περασει περισσότερο χρόνο με το παιδί της αφού ο άντρας της εργάζεται.
Τα δύσκολα ειναι για τους άλλους που δεν έχουν αποκούμπι.
Σκεφτόμουν να υπήρχε ενας οργανισμός που να κρατά τα παιδια, να τα παίρνει από το σχολείο, να τα διαβάζει...
Ονειρεύομαι.
Από τα όνειρα όμως βγαίνουν τα καλύτερα πράγματα.
Θα σας πω αν τους αρεσουν τα γραπτά μου σύντομα.
Εκανα και το πρώτο μου μαθημα οδήγησης με την συνμπλόγκερ Ελιζα, το καταυχαριστήθηκα μέχρι που εκανα και μια γύρα μόνη μου στο τετραγωνο ( και πριν αρχισουν μερικοι τα Α Ωωωω να παραθέσω οτι στο τετραγωνο ειχει πρόβατα)
Ο σκύλος ο ενας (40 κιλά) επαθε παρακρουση με τον σκύλο του γείτονα και πεταχτηκε την ώρα που ειχε τυλίξει την μικρή με την αλυσίδα. Είδα το παιδί μου να ουρλίαζει και την αλυσίδα στο λαιμό του. Τα 100 μέτρα που έτρεξα μου φανηκαν χιλιόμετρα. Ξέρω πόση δύναμη εχει το τέρας (εμένα με τραβάει άνετα και ειμαι 70 κιλά) και εβλεπα αυτην την αλυσίδα και ετρεμα μην σπασει ο λαιμός της.
Ευτυχως δεν ειχε τυλιχτεί, απλά ειχε περαστεί από μπροστά της και της εκοβε την ανάσα με αποτελεσμα η μικρή να πανικοβληθεί. Η ήταν τυλιγμένο και εγινε καποιο θάυμα, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Ξερω όμως οτι ένιωσα ενα συναισθημα που δεν ειχα ξανανιώσει, μετα. Ενιωσα να λυγάω. Μπήκα στο μπάνιο και έβαλα τα κλάμματα.
Η ρουτίνα μου αυτές τις μέρες εχει ως εξής- οταν δεν πρέπει να παω Αθήνα.Ξυπναω, παω το παιδί στο σχολικό, γυρνάω, πινω καφέ,ελευθερώνω τις κότες, ποτίζω και ταίζω τα κουνέλια και τα σκυλιά, και εχω σκοπό να ενσωματώσω 3 πράγματα. Μια βόλτα στο τετράγωνο με το αμάξι, βόλτα τα σκυλιά, ένα ενα για να μάθουν να μην τραβάνε. Και γιογκα. Μου λείπει οταν δεν κάνω αλλα βαριέμαι.
καποια στιγμή θελω να βαλω ετικέτες και σε όλα τα Ντιβιντί μου που τα εχω χύμα. Ο χειμερινός κήπος μου καλά κρατεί. Τα μαρούλια πήραν τα πάνω τους, οι γίγαντες και η σόγια το ίδιο.
Εμθαα οτι μια φίλη εχασε την δουλειά της χτες. Η κρίση αυτη τελικά κανει πολλες ανακατατάξεις. Αλλοι θα μπουν σε δουλειές με λιγότερα χρήματα, ευκαιρίες θα δοθούν και μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία, θα εχει μπει νεο αιμα σε πολλές δουλειές. Ηια κεινη δεν ήταν τοσο άσχημα, θα περασει περισσότερο χρόνο με το παιδί της αφού ο άντρας της εργάζεται.
Τα δύσκολα ειναι για τους άλλους που δεν έχουν αποκούμπι.
Σκεφτόμουν να υπήρχε ενας οργανισμός που να κρατά τα παιδια, να τα παίρνει από το σχολείο, να τα διαβάζει...
Ονειρεύομαι.
Από τα όνειρα όμως βγαίνουν τα καλύτερα πράγματα.
Comments