σημερα...

ξαναπήγα από την μάνα μου. Με αγχωσε πρωι πρωι τι ωρα θα παω γιατι ηθελε να παει να πιει καφέ. Ετρεξα στις τραπεζες ακόμα δεν ειχαν ανοιξει και τελικα βρήκα κατι φιλους και της είπα να παει να μην την εχω πανω από το κεφάλι μου.
Μου ειπε οτι ήθελε να αγορασει κεραμεική κουζίνα.
Μουρθε κολπος.
Με τις συνηθειες της, κεραμεική; Ελέος.
Της ειπα τους κινδύνους και της ειπα οτι εχω το φουρνακι με τα τρια μάτια στο σπίτι, να το παρει, να το βαλει πάνω σε ενα ωραίο επιπλάκι, ένα άτομο ειναι δεν χρειάζεται τοσα έξοδα.
Δεν ξέρω αν την έπεισα.
Οταν πήγα σπίτι η κουβέντα πήγε στο οτι κάνω γιογκα και με ρώτησε πως.
Της ειπα οτι δεν θέλω να της πω.
Οταν με ρωτησε το γιατί της απάντησα οτι οτι εχω το θέλει και θέλω κατι για μένα μια φορά, χωρίς να το ζηλέψει.
Αρχισε να φωνάζει οτι την αδικώ οτι εκεινη χαιρεται για μένα.
Της είπα οτι χαιρεται αλλα παντα σε συνάρτηση με κείνη. Αν εχω κατι που δεν μπορει να το εχει, αμφιβάλλω.
Αρχισε να φωνάζει, οτι αν εχω σπίτι, αμάξι και γκαρσονιέρα ειναι χαρη σε κείνη.
Ε δεν αντεξα
"Ο πατερας μου ήταν δικοσμητικό στοιχειο;"
"Ναι" μου λεει
και μετά
"Εβγαλες τον πατερα σου αληθινό, εισαι αχαριστη."
Μα τον Θεό μουρθε να της χωσω ανάποδη.

Πήγα κοντα της και της ειπα με πολυ αγριεμένο ύφος.
"Δεν θα ξαναμιλήσεις εκ μέρους του οσον με αφορά. Μου εκλεψες την μοναδική καλή στιγμή που ειχα μαζί του οταν του είπες οτι τον βριζω πίσω από την πλάτη του. Είσαι φτηνη και πρόστυχη και φτανει ως εδω"
"Εσυ του ειπες οτι εχω γκόμενους!" φώναξε.

Εγώ αυτό, δεν το εχω πει ποτέ.
Και να είχε γκόμενους δεν θα το έλεγα, ειναι δικό τους θέμα.
Με πήρε απο κάτω.
Ο πατερας μου της το ειπε για να την ψαρεψει και εκείνη αμυνθηκε κάνοντας με κομμάτια.
Δεν μπορω να μην νιωθω μια πικρία στο γεγονος οτι ο μπαμπας με θυσίασε για να δει αν τον απατάει στα 80 της.
Επρεπε να εμε εχει πανω από κείνη. Αλλά...

"Δεν το ειπα ποτε αυτό" της είπα στην πορτα φευγοντας.
"Δεν του ειπες οτι δεν με ξερει, οτι ειμαι τρελλη;"
"Φυσικα" και πρόσθεσα" δεν εχω πει ποτέ ψεμματα, σε κανέναν σας, εσεις λεγατε αρκετα για να μπλέξετε τα μπούτια σας"
Περιμένοντας το ασανσερ της είπα
"οταν επεφτες ουρλάιζοντας στα πατώματα οταν δεν περναγε το δικό σου και δεν σε ειχε δει ποτέ εκείνος να το κάνεις, λες να σε ήξερε;"
"Μια φορά εγινε" ουρλιαζε
Εβαλα τα γελια
"ναι και κρατησε από τα 9 μου μέχρι τα 16 μου"
"Να μην ξανάρθεις, με αρρωσταινεις!"

Την κοιταξα χαιρεκακα, το ομολογω
"Δις εγωκεντρική, την μανα του την πήρες ένα τηλέφωνο;"
"Γιατί να τους πάρω; Πήρα τον αδερφό του και με έβρισε."
"Γιατί ολοι σε θεωρούμε υπεύθυνη για τον θανατό του, ακόμα και αν εσυ δεν πήρες καμία ευθύνη στην ζωή σου ως τώρα."

Φεύγοντας από το σπίτι αναρωτιομουν.
Ειδα το βλέμμα της οταν ειπα να παρει την γιαγιά ( η οποία με το σοι με καταριουνται και μενα, δεν το συΖητώ)
Μα καλά δεν συνηδειτοποιεί τι σημαίνει να χάσεις ενα παιδί;
Και μετα σκεφτηκα οτι το παιδί της ειμαι εγώ, και πώς φερεται, το πως όλα γυρνάνε γύρω από τον ναρκισισμό της.
Οχι, δεν το αντιλαμβάνεται.

ισως αν πήγαινε σε ψυχίατρο βρίσκαμε το πρόβλημα.
Ναρκισισμός, μυνχάουζεν, οτιδήποτε.

Εχει καποιο σύνδρομο αλλα τωρα, τρεχα γύρευε.


Στεναχωρεθηκα πάλι.
Αλλα δεν μπορω να ξαναγρφει την ιστορία και να θελει να της κανω και τεμεναδες.
Αυτο το "εχεις αυτοκίνητο και σπίτι εξ αιτίας μου" μουρθε κάπως. Με σοκαρε που ήθελε να της πω ευχαριστώ.
Εχω αυτοκίνητο και σπίτι γιατί τα χτισατε και τα αγορασατε στις πλάτες μου, σκέφτηκα.


Και γιατί πέθανε ο μπαμπάς.

Και αυτή ειναι η αληθεια.