Η εμπιστοσύνη.

Όταν ένας άνθρωπος εμπιστεύεται κάποιον άλλον, αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο, ευάλωτο, λέει πράγματα που φοβάται να πει σε άλλους, πιστεύει ότι ο άνθρωπος δίπλα του ή απέναντί του είναι καλός, ξεχωρίζει, αξίζει.

Όταν αυτή η εμπιστοσύνη καταστρέφεται με προδοσία, ο θύτης δεν νιώθει ότι έχασε κάτι. Δεν έχει το ίδιο σετ αξιών, δεν πίστεψε ποτέ ότι αυτή η εμπιστοσύνη ήταν «δική του». ‘Ήταν κάτι που ένιωθε ο άλλος. Δεν είναι δικό του θέμα.

Υπάρχει αποστασιοποίηση.

Μπορεί να νιώσει λίγο άσχημα, αλλά δεν συγκρίνεται με τον πόνο που νιώθει ο άλλος.

Ο οποίος νιώθει μια γκάμα αρνητικών συναισθημάτων που κυμαίνονται από πόνο, οργή, αμφιβολία για την κρίση του, ενοχές που δεν είχε καταλάβει τι άνθρωπος ήταν τελικά ο άλλος ή τι γινόταν, ανάγκη να πιστέψει ότι ήταν ένα λάθος και ότι όλα ήταν σωστά όπως τα είχε διαγνώσει, υπολογίσει και πιστέψει. Νιώθει θύμα και χαμένος.

Το μεγάλο κακό είναι όταν ο θύτης εκμεταλλεύεται ανθρώπους με αθωότητα, αφέλεια.

Ο θυματοποιημένος παλεύει την φυσική του τάση να εμπιστεύεται τους ανθρώπους γύρω του και τον βάζει σε μια διαδικασία να φιλτράρει κακήν κακώς τους γύρω του, περνώντας από την καχυποψία στην εμπιστοσύνη σε στιγμές σπάνιας χαλάρωσης.

Θεωρώ την καταστροφή στην εμπιστοσύνη του εαυτού μεγάλο αμάρτημα και ότι δεν θα έπρεπε να το περνάμε έτσι στο ντούκου.

Δεν έχει κανείς δικαίωμα να κλέψει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση ενός ανθρώπου που μπήκε σ αυτήν την θέση μόνο και μόνο γιατί αγάπησε τον θύτη.

Αν ο θύτης δεν έκανε κάτι να κερδίσει την εμπιστοσύνη και αποφάσισε ότι δεν του χρειάζεται, σαφώς δεν έχει ευθύνη.

Όμως αν συμμετείχε, καλλιέργησε αυτήν την εμπιστοσύνη, αν παρουσιάστηκε ως κάτι άλλο γιατί ήθελε και ο ίδιος να πιστέψει ότι είναι διαφορετικός, καλύτερος, τότε ο θύτης έχει μεγάλο χρέος ψυχής στον άνθρωπο που ήταν δίπλα του. Και είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, αυτά τα χρέη μένουν σημαδεμένα μέσα μας και δημιουργούν σχέσεις καρμικές. Όπως ο στρατιώτης που σκοτώνει έναν άλλον πάνω στην μάχη, όπως ο γιατρός που επεμβαίνει στη πορεία ενός ασθενή, μπερδεύονται τα «χνώτα» μας είτε θετικά είτε αρνητικά χαράσσοντας πάνω στο χάρτη της ύπαρξής μας (είτε εδώ είτε αλλού) διαδρομές που προδίδουν, ‘Όπως οι ρυτίδες στο πρόσωπο μιας γριάς γυναίκας.

Κοιτώντας πίσω θα μας αρέσουν τα ίχνη που αφήσαμε;

Και έτσι βλέπω εγώ τα πράγματα.