Bonbons

Κοιτουσα τις φωτογραφίες της βάφτισης της μικρής προχτές. και θυμήθηκα με τι χαρά έφτιαχνα τις μπομπονιέρες.
Και μετά σκέφτηκα, γιατί να μην το ξανακάνω και τώρα;
Ξέρει κανείς πόσο πάνε οι μπομπονιέρες σήμερα;

Εχω κατασταλάξει σε κάτι σημαντικό. δεν θέλω να φεύγω από εδώ.
Είναι εξοχή, έχει ησυχία, το σπίτι θέλει δουλειά.
Και πρέπει να βγάζω καποια χρήματα τον μήνα γιατί με κυνηγάει το ΤΕΒΕ και πρέπει να βγάλω δίπλωμα.

Μπορω να μπω σε τριπάκι όπου το καεφάλαιο άλλου θα είναι το υλικό μου για να δημιουργήσω.
(Η συναυλία ξέρετε πόση επιτυχία είχε; Φουσκωσα από περηφάνια, γιατί ήταν ΟΛΟΔΙΚΟ μου πρότζεκτ και αυτό δεν το παίρνει κανένας από μένα), μπορω να ξυπνήσω την φιλοδοξία μου και να τρέξω, άλλωστε αυτοί οι ρυθμοι μου αρέσουν και νιώθω 'σπίτι μου".
Ομως καλώς ή κακώς, δεν αντέχω να αντιμετωπιζω άλλο λιγουρηδες αφεντικά ή κακοπληρωτές.

Δεν αντέχω την σκύλα συνάδελφο που θα με θάψει, ούτε ητν κομπλεξική που γουρλώνει τα μάτια της επειδή εχω στήθος.
Δεν μπορω, δεν με αφορούν αυτά.

Ετσι κατάλαβα οτι πρεπει να ζήσω ήσυχα, στην εξοχή μου και να βγάλω κάποια έξοδα.
Οπότε οι μπμπονιέρες δεν ειναι κακή ιδέα. Και πολλά άλλα που σκέφτηκα.
Το θέμα ειναι να βρεθεί από το προιον η κατάλληλη γεφυρα ως την πελατεία.
Δηλαδή, και χρυσό να είχα, αυτή τη στιγμή, πού να βρω τον αγοραστή;

Προιόν, πράγματα, ικανότητες... υπάρχουν.
Η γέφυρα λείπει.


κατά τα άλλα μου ήρθαν σήμερα τα παιδιά του freeconomy για την στέγη μου.
Θέλω να προσφέρω και θέλω να βγει κατι καλό.
Μιλήσαμε λίγο για το πώς να μην περιθωριοποιήται το "κίνημα" αυτό.
Πώς να υπάρχουν μέσα άνθρωποι που έχουν χρήματα, ζούνε καλά.
Πώς να τους πρσφέρει αυτός ο τρόπος ζωής κάτι, αντί να τους στερήσει.

Σπάω το κεφάλι μου.
Κάτι θα βρω.


Για την ώρα, μην παραλείψετε όλοι από την επόμενη Πέμπτη έως την Κυριακή να πάτε στο πάρκο Τρίτση, να δείτε από κοντά τι σημαίνει δικτύωση, ανιδιοτέλεια, απόδοχή και αλληλοστήριξη.

Εγώ πάντως θα πάω.
Οποιος θέλει να με βρει εκεί, ας στείλει ένα ιμαιλ.