A woman in this city...©

Πήγα στο μπαζαρ του συνδέσμου θηλασμού και το καταευχαριστήθηκα.
Πήρα ρούχα για το παιδί (ένα ευρω το ένα), παλτό και πουλόβερ για μένα (ένα ευρώ το ένα),
βιβλία αγγλικα και ελληνικά, και ένα γαλλικό, λούτρινα σκυλάκια που της αρέσουν, ένα ζεστο αδιάβροχο μπουφάν, μια στολή "ψάρι" για τις αποκριές και 2 πέτσινα μπουφανάκια δείγματα από το Λαπέν, με πέντε ευρώ το ένα. Πήρα ένα πανέμορφο ολοκαίνουργιο μπλουζακι ζακέτα με τον Τουίτι που πολύ θα της αρέσει όταν το βρει κάτω απ'το δέντρο. Αλλά κι εγώ έκανα ευτυχισμένο καποιο παιδάκι με τον Γαργαλίτσα και τα Ηeelies που δεν φόρεσε ποτέ η μικρή.

Εφυγα με 3 μεγάλες σακκούλες σκουπιδιών γεμάτες ρούχα για τον χειμώνα, το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα. Με 100 ευρώ σύνολο, καθάρισα την γκαρνταρόμπα μας.


Μου αρεσει το δεύτερο χέρι. Πάντα μου άρεσε. Στο Λονδίνο και στην Κύπρο, κυρίως πούλαγα τα βιβλία μου και αγόραζα άλλα, αλλά και με κάποια ρούχα μου, είχα ανανεώσει την γκαρνταρόμπα μου. Θυμάμαι την μία μου μπλούζα την είχε απορριψε…

Πάμε λοιπον να δούμε την έκθεση για τα πενήντα χρόνια του Αστερίξ.
Εστειλαν και προσκλήσεις.
Οχι σε μένα, αλλα πήρε το ματι μου μία.

Η μικρή εχει μούρλα με τον Αστεριξ τώρα τελευταία οποτε βγάζω λεφτά απ΄τη τράπεζα, παιρνουμε ταξί και παμε. Δεν της λέω τίποτα για να μην εχω καμια απογοήτευση και αρχισει την μουρμούρα, δεν το αντεχω.

Και παμε. Και μας λένε οτι ειναι "ελεύθερη η είσοδος" σαν να ειναι κατόρθωμα, χαρη και προνόμιο (θα καταλαβετε γιατι το τονίζω αυτό μετά)
Και βλέπουμε ένα μενίρ στην είσοδο, η μικρή τρελάινεται απ΄τη χαρά της και μπαίνουμε στο εστιατόριο και βλέπουμε 2 γυάλινες θήκες με κάτι κουκλάκια μπρελοκ και μπλούζες...στον τοιχο κατι αφισούλες. Ρωταμε μια κοπέλα εκεί προς τα που ειναι ειναι η έκθεση. Ολο χαρά... και ακούμε...
"Μα, αυτή ειναι".

"Και εχει και πανω στην βιβλιοθήκη τα τευχη απλωμένα."

Ορίστε;
5 κουκλάκια, ένα μπρελόκ και ενα σωβρακο σε γυάλινο τραπεζάκι και το λένε "έκθεση";
Οι μύξες κάτω από ένα παιδικό θρανίο έχουν μεγαλύ…

Από χτες το πρωί έχω πονοκέφαλο και τώρα ξύπνησα από τους πόνους.
Βρεξεεεε.

Πήρα στικάκι από την Βονταφον για το εξοχικό αλλα δεν εχει τελικά κάλυψη 3Τζι κιας μου είπαν οτι είχε. 3 στενα πιο κάτω έπιασε μια γραμμούλα αλλα και παλι ήταν πολύ αργό. 0.03 στο σπιντ τεστ
'Ηρθα σπίτι και το δοκίμασα. 1.99 έπιανε.
Δεν αξίζει τα 55 ευρώ το μήνα που θα στερηθώ για να τα πληρώσω.

Μπήκα σε ένα φόρουμ να διαβάσω εντυπώσεις και λέγανε για έξτρα χρεωσεις και αναρωτιέμαι μήπως τελικα το 55 είναι κανα πάγιο περίεργο.

Αυριο, αν αντέξω την σημερινή νύχτα, θα πάω.



Πονάω, ξεματιάστε μεεεε.Καντε κάτι .

Κατα περιόδους νίωθω έντονο φόβο για σεισμούς.
Με τον ψυχολόγο μου το απεδώσαμε στο άγχος για τα οικονομικά, τις ευθύνες που με "πλακώνουν" αλλα τώρα τελευταία, ενώ ειμαι καλά στην ζωή μου, είχαν ξανάρθει στο μυαλό μου.
Μετά εγινε ο σεισμός στην Ινδονησία. Μετά στην Ζακυνθο. Και για λίγες μέρες, δεν ειχα πια το άγχος μόλις ξάπλωνα το βράδυ. Θαρρείς θα πρεπε να ανησυχω αφού εκδηλώθηκαν σεισμοί αλλα ενιωθα μια χαρα.
Χτες όμως ξανάρθε και ήταν το κάτι άλλο.
Μου 'ρθε να βάλω τα κλάμματα μόλις ξάπλωσα. Ενιωθα με σιγουριά οτι όταν ερθει η ώρα μου, απ' αυτό θα πάω. Και δεν ειχα ίχνος άγχους όλη μερα, ούτε λόγους να νιώθω έτσι.

Δεν ξέρω. Φταίνει οι 3 καφέδες που ήπια (ενώ δεν πίνω);
Φταίει που κάθε φορά πριν γίνει κάπου το ψιλονιώθω; Μην με ρωτατε πως και γιατί δεν θεωρω οτι ειμαι "ιδιαιτερη", ίσως απλά σαν τα ζώα, να μην εχω εξελιχτει τόσο και να το "πιάνω" στα κυτταρά μου.
Ισως το γεγονός οτι νιωθω οτι ειμαστε όλοι συνδεδεμένοι (δεν το σκέφτομαι, το νιώθω σαν…

Μου άρεσε η σημερινή μέρα. Δεν πήγα στο εξοχικό όπως ειχα υπολογίσει λόγω βροχής, και ευτυχώς γιατί αν με έπιανε στο εξοχικό αυτή η καταιγίδα, πως θα περπατούσα 15 λεπτά για να πάω στη σταση για να παω να πάρω το παιδί;
Οταν ήρθε επιτελους ήταν ήδη βράδυ και ήταν κακόκεφη.
Την άφησα να παίξει, ετοίμασα ζεστή σοκολάτα και πάιξαμε Ούνο. Και με κέρδισε.
Της ετόιμασα έναν χωρο στο δωμάτιο να κάνει τα μαθηματικά της και της εξήγησα την αφαίρεση. Οταν δε, το κατάλαβε ήταν τοσο χαρούμεν η και περήφανη για τον εαυτό της....
Οποτε κάνει Τάι τσι στο σχολείο μου γυρνάει σε καλή διάθεση.
Είναι τυχαίο;

'Ηταν μια ωραία βραδιά πάντως, και το ευχαριστήθηκα.
Χαλάρωσα.

Μονο εγω βλέπω (η μάλλον ακούω) την ομοιότητα; Αν και δυσκολευομαι να προσδιορίσω ποιο από τα δύο κουπλέ-εισαγωγες μου μοιάζει πιο πολύ με το κουπλέ του Ελληνα.

Χτυπάει το τηλεφωνο.

"γεια σας, κάνετε μαθήματα Αγγλικών;"
'Μάλιστα."
'Πότε μπορείτε να έρθετε;"
"Μισό λεπτό, ειναι παιδάκι, ενήλικας, για σας;"
"Φοιτήτρια."
Και προσθέτει
"Μπορείτε να έρθετε την Τετάρτη..."
"Λυπάμαι δεν έχω χρόνο, μπορώ μόνο πρωινά της Δευτέρας και της Παρασκευής."
Ακούω ψίθυρους.

"Είναι δίπλα σας; Να μιλήσω στην ίδια."
"Μιλάτε μαζί μου, δεν πειράζει."
"Μάλλον δεν κατάλαβα...πόσο χρονών είναι;"
"δεκαεννιά."

Αφήνω επίτηδες την σιωπή να πέσει.

"Κοιτάχτε εμάς δεν μας βολέυει η Παρασκευή, μόνο την Δευτέρα μπορείτε;" ο τόνος της ειναι λίγο εκνευρισμένος.
"'Εχουμε Νοέμβριο, έχω ήδη φτιάξει το πρόγραμμά μου."
Αρχίζει να απολογείται, κατι που δεν ήταν τγο ζητούμενό μου καιμου έκανε και εντύπωση πώς από Ψιλοκατηγορώ, μαζευεται σαν δαρμένο σκυλί.
"Μα δεν ειπα να αφήσετε το πρόγραμμά σας προς θεού, καταλαβαίνω..."
"Ακουστε αν θέλει, μπορει να κάνω μια …

Αποφάσισα να πάω στο εξοχικό. Ο λόγος που δεν πήγαινα είναι γιατι με κανουν να νιώθω έντονα οτι ειναι "δικό τους". Λαχταρω να νιώσω οτι καπου εχω ένα λιμάνι και οταν διαχωρίζονται μου υπενθυμίζουν οτι εγω ειμαι από την μία πλεύρα και κείνοι από την άλλη.

Πήγα να καθαρίσω. Κοντεψα να πεθάνω. Δεν μιλάμε μόνο για σκόνη. Μιλάμε για βρωμιά στο ψυγείο, στο πάτωμα, στα ντουλάπια, σταγονες χυμών, φαγητού. Τέλος πάντων.

Καθάρισα, ετοιμασα τον χώρο να πάμε με το παιδί, ρωτησα για τα δρομολόγια λεοφωρείων για να πηγάινει σχολείο, και άφησα 5 πράγματα.

Την επομένη πέρασα να πάρω λεφτά από τους δικούς μου γιατί έχασα όλες μου τις κάρτες στον δρόμο και τις μπλόκαρα. Λεφτα που αναγκαστηκα να φωνάξω για να τα πάρω.(Αν σκεφτείς οτι η μάνα μου μουρμούραγε οταν στα γενεθλια του παιδιού μου έλειπαν 5 ευρώ για το σουπερμάρκετ αντί για 3 που της ζητησα, και το εκανε θέμα,ενω στο πορτοφόλι της ειχε 3 πενηντάρικα, καταλαβαίνεις τι έγινε τώρα.
Τελικά προσφέρθηκε να της τα δώσει η νονά του παιδιού, μπας…