A woman in this city...©

Ρε σεις δεν ντρεπεστε καθολου πια;
Ειδα τη διαφημιση για το φρεσκο ελληνικο γαλα, ευχαριστουμε που μας στηριζετε ...αγαπη...παρασινα λιβαδια...αγελαδες σε ανετους σταυβλους, με καταπρασινο χορταρι να μασουλανε, ο οαδηγος να κανει τον σταυρο του πριν ξεκινησει να μεταφερει το γαλα, σε σλοου μοσιον ολα, μη και μας ξεφυγει κανα γλυκαναλατο κλισε...το μοσχαρακι στο τελος ενω οι υπαλληλοι, ταπεινοι,με ευγνομωσυνη και λατρεια χαιδευουν το κεφαλι του μικρου κοριτσιου, και νιωθω την ιδια αποστροφη που ενιωσα οταν ειδα σε ολα τα καναλια το ντιμπειτ χτες. Ψεματα στα μουτρα μας, θεατρακι για τα ματια ενω οι περισσοτεροι πλεον ξερουν...και επιστρεφω στο γαλα το δηθεν ελληνικο, με τις ευτυχισμενες αγελαδες, σε ουτοπικες φαρμες. Η αληθεια ειναι οτι οι αγελαδες ειναι στιβαγμενες σε τσιμεντενιες αποθηκες, δεν βλεπουν ΠΟΤΕ το φως του ηλιου, νιωθουν αρρωστες καιειναι αρρωστες, μες στα φαρμακα και τα σκατα τους, οι ουρες του κομμενες για να μην εμποδιζουν, και τα μοσχαρακια ταιζονται με αιμα των αγελαδων…

Πεταξα βραστηρα, ψυγειο, εφερα νεα, αγορασα νοουτμπουκ, τελειωσα την σειρα που εβλεπα, χωρισα...
Εχω ουσιαστικα 3 εβδομαδες κοντα, δεν τραβαγε.
Οταν νιωθεις οτι ο αλλος δεν ενδιαφερεται πια απο πολλα στη συμπεριφορα του, τι αλλο να κανεις?
Χαλασε το ψυγειο, εξω απο την πορτα.
Μικρος ο βραστηρας, φυγε εσυ ελα εσυ...

Και ολα ταυτοχρονα.


Περα απο κατι μικρες μεμονωμενες στιγμες που μου λειπει η συνηθεια, η αισθηση, η πλανη της μιουτουαλ αγαπης...οι οποιες ειναι σπανιες (πχ σημερα ειχα την πρωτη. ουξο απο δω), ειμαι καλα και νιωθω αυτοπεποιθηση, και καλα.
Βεβαια το σαββατο θελει να μου μιλησειο πρωην και μπορει να ψαχνομαι....

Χτυπα το τηλέφωνο, ειναι "αυτος". Ο ενοχλητικός.
Ο απίστευτος τύπος που κάνει μια αμοιβαδα να φαινεται τόσο εξυπνη σαν να ειναι υποψήφια για βραβείο νομπελ.
Τη προτελευταία φορά μου δήλωσε οτι ψάχνουν για αλλη για το σπικαζ, γιατι με βρίσκουν ακριβή. Και περιμενα μισή ωρα γιατί είχαμε δοσολοψία ρεστων ενα ευρω και δεν ήθελε να το αφήσει. Πριν απ'αυτό στο παρελθόν, ειχε ζαλίσει το στουντιο με το οποιο συνεργαζόμουν και τους επαιρνε κάθε τρεις και λίγο ζητωντας αλλαγες και ξεαλλαγες στην μορφή του αρχειου. 'Η κατι παραλειπόνταν και μου ζητούσε να τρεξω γιατί ήταν απόλυτη αναγκη να γινει ΑΜΜΕΣΑ.
Στην αρχή το πίστεψα γιατί ο προηγούμενος υπάλληλος τον οποιο διαδεχτηκε, οταν γινοταν παραλειψη, μου ελεγε, καλα, το κανουμε την επόμενη φορά.
Οποτε οταν τουτος μου ελεγε καιγομαι βοηθησε με, εγινα χιλια κομματια στην κυριολεξία, να τον εξυπηρετήσω.
Μετά ομως τον πήρα πρέφα.
Και μ ενοχλουσε η αγενεια του.
Την τελευταια φορα-δεν θα σταθω στην αργοπορία και μη προετοιμασία του, ουτε οτι…

-μαμα, αυτοι που φτιαχνουν κρεμα ειναι καλοί;
-Τι εννοεις;
-Το κανουν για μας;
-Οχι μωρο μου, για τα χρηματα.
-Ειναι κακοι;
-Αναλογως με τι φτιαχνουν τη κρεμα. Αν ειναι με πετρελαιο και δεν προσεχουν που πετανε τα σκουπιδια τους...
-Πετρελαιο;
-Ναι, μ αυτο φτιαχνουμε σακουλες, οδοντοπαστα, κρεμες, χαπια, ζεσταινουμε τα καλοριφερ...
-Και αν τελειωσει το πετρελαιο;
(ωχ βαρυνε το κλιμα)
-Μερικοι ανθρωποι λενε οτι επειδη τλειωνει πρεπει να βρουμε αλλους τροπους...
-Αν τελειωσει το πετρελαιο δεν θα εχουμε ζεστη,σακκουλες...φαγητο;
(ο τρομος της μην χασει φαι, ξαναπροσπαθω να τελειωσωτην φραση μου)
-Μερικοι αθρωποι λενε να κλεινουμε τα φωτα και...
-Να αφησουμε το πετρελαιο να παει πισω, να κανει μωρακια.

Μόλις με πήρε ο φρεντλι στόκερ, 13:44 σημερα Κυριακή.

Απλώς να υπάρχει αρχειο.

Αποψη τηλεθεάτριας.

Κατα τις 7 και πεφτω δίπλα στη μικρή και συζητάμε, και λίγο πιο μετα χαζευω τηλεόραση, μέχρι να αποκοιμηθέι.
Επεσε το μάτι μου μια δυο φορες στο κατι ψήνεται και αυτήν την εβδομάδα,κάθισα να το δω όλο.
Πρώτη φορά εβλεπα τοσο αντιπαθητικούς ανθρωπους μαζεμένους.

Ενας γερος, χοντρος αηδιαστικός λόγω συνεχόμενου ιδρώτα τύπος που σε όλους εβρισκε λάθη και εφαγε τα μούτρα του. Οταν δε πετούσε κακίες με υφος, κουνουσε το κεφάλι του και μου θύμιζε την κίνησ που κάνουν οι μαυρες όταν λένε "go girl", κίνηση που εχουν αντιγράψει αποτυχημένα ουκ ολιγες "αδερφες"...αλλα ξεφευγω.
Ολο χολή, κριτική και μια ιδέα για τον εαυτό του απιστευτα ουτοπική. Δεν ταιζε και τα ορφανα στη Καλκούτα, μην τρελαθούμε.
Αλήθεια, τι ηταν; Σερβιτόρος σε ξενοδοχείο;

Η μικρή της παρεας, δικαιολογείται μόνο για την επαρση της ηλικίας, κατα τα άλλα εβγαζει πολλή γκρινια, δεν την άντεχα από ενα σημέιο και μετα, ήταν τοσο υπερβολικο που ελεγες, μα καλά, ποια ειναι; Τι εχει κάνει για να μιλ…

Παίζω

Κλικ εδω ή πιο πανω.

Τις προάλλες μιλούσα με μια παλιά μου μαθήτρια και πάνω στην κουβέντα της είπα
"Δεν αντέχω τους ανθρώπους που λένε ψέματα. Στον εαυτό τους κυρίως."
Και ενιωσα οτι ακουμπησα κατι πολύ αληθινο, για μενα.

Πολλοι άνθρωποι σκορπούν δυστυχία γύρω τους γιατί δεν ξέρουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν να βρουν τα κίνητρά τους, το γιατί αντιδορύν και ενεργούν όπως το κάνουν.
Ομως, το χειρότερο απ'όλα ειναι οτι φοράνε μια μάσκα στα ματια τους και δεν βλεπουν τι κάνουν, δεν βλέπουν το ποιοι είναι.
Ενας κακός, κλέφτης άνθρωπος που θεωρεί οτι ειναι έντιμος αλλα έτυχε να πρέπει να κανει κάτι γιατί τον ανάγκασαν οι άλλοι (λέω ενα παραδειγμα, θα μπορούσε να το αρνειται 100%),
ειναι ενας άνθρωπος που δεν έρχεται αντιμέτωπος ΠΟΤΕ με τις πράξεις του.

Δεν βλέπει τις συνέπειες, δεν βλέπει το κακό, και αν το δει, το επανατοποθετει στο θύμα του, στο Θεό, όπουδήποτε αλλού.

Δεν φοβήθηκα ποτέ τον κλέφτη, τον άπιστο, τον κατεργάρη, τον σεξουαλικά διεατραμμένο.
Τον ψευτη, όμως πολύ.
Ειδικα αυτόν που λέει πρωτα …

Δε σου φτάνει η κατσίκα;

(ε, μα, οπως πάνε να πουλήσουν νύφες...)








Και μη μου πειτε οτι γίνομαι κακιά, χωρια το νυφοπάζαρο που πάνε να κάνουν, εγω εχω σταθεί στο ντεκόρ, στην επιλογή των παιχτων, στο όλο κονσεπτ... δεν το χωράει ο νους οτι στην Ελλάδα του 2009, που είμαστε τόσο μοντέρνοι(δεν το λέω εγω, οι άλλοι το λένε), τοσο ευρωπαίοι, τοσο τοσο τοσο...βρεθηκε καποιος με 3 φρασούλες, να μας βαλει στη θέση που έχουμε κερδισει με το κουτσομπολιο, την κακία, τα κομπλεξ υπεροχης, την αγένειά μας και το επίπεδό μας.
Στη στανη.

Αναρωτιέμαι αν θα τολμούσε ποτέ καποιος εξεκιουτιβ τηλεορασης στην Ευρωπη να πεταξει τετοια πατατα. Ανατολικό μπλοκ; Ισως.
Αλλά ξέχασα, εμείς είμαστε Ευρωπη στο όνομα.


Και το αποδεικνύουμε, περίτρανα.

Κάθισα να δουλέψω μόλις άνοιξα το μάτι μου όπως κάνω, όλο αυτό το διάστημα, από το πρωι ώς το βράδυ.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι σε λίγα χρόνια δεν θα μπορω να χορέψω, όσο και να το θέλω, το σώμα μου δεν θα μπορει να υπακούσει.
Εβαλα το λαπ τοπ στο στερεοφωνικό και άρχισα να χορέυω και να τραγουδάω. Πώς αλλαξε αμέσως η ματιά μου, γέμισα αισιοδοξία, καλή διαθεση.

Απέφυγα να βάλω κομμάτι που μου θύμιζαν καταστάσεις, με γέμιζαν νοσταλγία ( δεν μου έμεναν πολλές επιλογες η ζωή μου όλη μες τη μουσική.)


Μ αυτό εδώ πάντως, θέλω να βγάλω τα ρούχα μου, και να νιώσω το δερμα, την αγκαλιά...
τελος πάντων, το βρίσκω αισθησιακό.






Και μετά βρήκα και λαιβ εκδοχή με Τσακα Καν και Φίλιπ Μπέιλικαι σκέφτηκα τι κρίμα που τόσα χρόνια ο 'Αγγελος δεν ξεκουνήθηκε να κάνουμε πεντε πράγματα (δεν γινεται να τα κάνω όλα μόνη μου).
Δεν βαριεσαι.




Βάλτε τα στο τέρμα και νιωστε τον χορο να σας αλλάζει τη ματιά!









Εδω οι τελειες χορογραφίες








Και με το συγκεκριμένο, εκλαψα.
κακογραμμένο μεν αλλα ενιωσα...ο,τι ελπίζω να νιωσε…

Το τελευταίο διαστημα, κοιταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη και ένιωθε άσχημη, αορατη. Εκείνος δεν την πολυκοίταζε, δεν την υπολόγιζε, την αγνοούσε, την παρακαμπτε.
Ο κοινος τους φιλος της εστελνε μυνήματα που τελείωναν με τρυφερες εκφράσεις οπως, κουκλα μου. Και νιωθε ενα κύμα θλίψης να της υγραίνει τα μάτια.
Ποσο καιρό ειχε να ακουσει καποιον να της λέει κάτι τετοιο; Την τρομαζε η αντίδραση της σε δυο τόσο συνηθισμένες λέξεις. Ισως γιατι έκρυβαν μια θετικότητα, μια στοργή, ισως γιατι της θυμιζαν μια εποχή που τις ακουγε συχνα.
Την συγκινούσε, αλλα ήξερε οτι δεν ήταν αυτός ου την συγκινούσε αλλα η προσοχή που της έδειχνε.

Ενιωθε τα νιάτα της να φευγουν και ενω το είχε απόδεχτει, εν μερη, υπήρχαν περιπτωσεις που γαντζωνόταν με παθος σε οτι ειχε απομεινει, σε οτι υπήρχε ακόμα. Την σεξουαλικότητά της, την θυληκότητά της.
Οταν εβγαινε και ήθελε, ειχε τον κόσμο στα πόδια της, ακόμα. Ενιωθε οτι τιποτα δεν τελείωσε, οτι όλα τα καλύτερα ειναι τώρα. Οτι είχε ολα τα χαρτια στα χερια της, Ωριμότητα, …

με παίρνουν από την Αλφα για ενα προγραμμα μετρητων, λεει, που τα εχεις εκεί, δεν χρεωνεσαι τίποτα και ειναι μόνο για ωρα αναγκης ΑΝ θελω να τα χρησιμοποιήσω.
Ξέρεις κανεις που ειναι το τυρακι και που η παγιδα;
Θα ήθελα πληροφορίες.

http://urbanlegends.about.com/od/internet/a/ericsson_hoax.htm

ελεος, εχω λαβει 5 μαιλ ως τωρα.

Περιστατικό ένα.
Προχωράω στον δρόμο στην Κατεχάκη και βλέπω ένα ταξι. Πρώτη μερα με τα σανδάλια μου ειχαν γίνει τα πόδια φετες, οποτε τον φωνάζω και του λέω "Λεωφ. Αλεξάνδρας;"
"Λυπάμαι κοπέλιά, δεν θα προλάβω, πρέπει να πάω Χαλάνδρι. Να σε πάω προς τα κει, αν βολεύει...."

Εμεινα να τον κοιτάω ενώ ακουγα το Φσσσστ! Μποινγκ του Βουτσα με υπερβολική ηχώ στο κεφάλι μου.

Περιστατικό δύο
Περιμένω στη σταση να πάρω την κόρη μου, και ένα κινούμενο κλίσε (χοντρος καραφλός)στριβει με την σακαράκα του φωνάζοντάς μου "Βυζάρες!"

Τι ειναι αυτό που ωθεί εναν ενήλικα αντρα να εκφραστει έτσι σε μια παντρεμένη/ωριμη/μεγάλη/γυναίκα/μητέρα/ ουατεβερ....άγνωστη με αυτόν τον τοσο εκφυλιστικό και οικείο τροπο; Πότε δεν θα το κάταλαβω.
Και ποτε δεν θα το δεχτω, για να ειμαι ειλικρινής.

Πιο μικρή φαντασιονόμουν να τους κοπανάω το κεφάλι με ένα φτυάρι, ή να τους ξεριζώνω τα μπαλάκια με τα γυμνά μου χέρια. Αργότερα έμαθα οτι σχεδον όλες μου οι φίλες και γνωστές έχουν νιώσει αυτό το κύμα …

εχω εδω και 1-2 χρονια, σχεδον κάθε Κυριακή (αλλά όχι κάθε Κυριακή)..γύρω στις 11 και, καποιον να με παιρνει και να μην μιλάει.
Μόλις έλαβα ενα μετα από σιωπή μερικών εβδομάδων.
Το γεγονός οτι γίνεται σε συστηματική βάση εδώ και καιρό , με συγκεκριμένο ωραριο με κανει να αναρωτιέμαι αν δεν μπορεί άλλες μέρες.
Και έκανα συνειρμούς.
Ξέρει κανεις αν οι φυλακισμενοι βγαινουν συγκεκριμένες ώρες και μέρες;
Δεν ξέρω κανέναν προσωπικά, αλλά για να γίνεται συγκεκριμένες μερες....

Θα μπορούσα να αλλάξω νούμερο, αλλά δεν θέλω. Ο συγκριμένος άνθρωπος δεν σταματησε να παιρνει τόσα χρόνια, και αν και δεν αλλοιωσε τη ζωή μου το γεγονος αυτό, δεν το προσπερνω τελείως, ειναι κοντα 2-3 χρονια. Το οτι δεν βαρεθηκε δειχνει κατι. Οτι κατι δεν παει καλά, σιγουρα.
Δευτερον, δεν θα αλλάξω το νουμερό μου και δεν θα αναστατώσω την επικοινωνία μου με τους συνεργατες, φίλους και γενικά τον έξω κόσμο για κανέναν λόγο περα από το οτι θα θελήσω εγω να το κάνω.

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου ρίξει λίγο φως στο ερώτημα μο…

Το άλλο μπλογκ τελικά μου κάνει πολύ καλό.
Μπορω εκεί να γκρινιάζω, να λέω τι έχω στο μυαλό μου, να λέω τα πράγματα που μου συμβαίνουν χωρίς να ανησυχω και να κοιτάω πίσω από τον ώμο μου ποιος θα τα πάρει προσωπικά, γιατί εχω εκεί ενα παρεακι ανθρωπων με τους οποιους εχω δημιουργήσει προσωπικές σχεσεις.
Βάζω φωτογραφίες τις μικρής και γενικά ειναι όπως οταν πρωτο ξεκίνησα ΑΥΤΟ το μπλογκ, (χωρίς τα σεξουαλικά αστεία κείμενα που μου ήταν απαραίτητα τότε σαν "ταυτότητα")
Αυτο το μπλογκ στο οποιο γραφω εδω, και τι αλλαγες δεν τράβηξε.
Δυο φορες αλλαξα την διαυθυνσή του. Το ορίτζιναλ ειναι καπου κρυμμένο, αυτό ειναι μια συνέχεια του με τα κέιμενα των 2-3 πρώτων χρόνων όλα μαζεμένα και κοπιαρισμένα. Δυστυχώς δεν μπορεσα να φέρω και τα παμπολλα σχολια που ήταν τοσο αποκαλύπτικά με τον εμπλουτισμό αλλά και τις διαφωνίες περί ελευθεριας, περί ίντερνετ, περί ανθρωπινου σεβασμου και δικαιωμάτων.

Ισως μια μέρα, οταν δεν θα νιώθω τη σκια καποιων ανθωπων πανω μου, να το ξαναβγάλω στην επιφάνει…

Η Πετρούλα (ναι, η γνωστή) έμενε στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας μου.
Ναι, εκεί που έχω την γκαρσονίερα μου.
Μετακόμισε πριν ένα μήνα.


Κοίτα ρε παιδί μου η πολυκατοικία αυτή επιτυχία....

Ξυπνησα με απίστευτο πονοκέφαλο.Τάση για εμετό
Να σηκωθώ να ντυθώ να στείλω το παιδί σχολέιο και να ξανακοιμηθώ αν μπορέσω;
Η να την πέσω τώρα, να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μετα από κείνη για να την φροντίσω; Θα μπορώ;

Εχω να βγάλω και δυο ταινίες.

Ξεματιαστε με, παιρνω παυσίπονα,πάω να την πέσω, ανακατεύομαι.

Βλέπω μια ταινία όπου ο καθηγητης φιλολογίας ακούει τους μαθητές του να κριτικάρουν τον Τσεχωφ και τους χαρακτήρες του.
Γιατί ειναι κλαψιάρης και δεν παίρνει ενα χαπι να συνεχίσει τη ζωή του και γιατί τους ζητάνε να λυπηθούν καποιον τόσο φανερά αποτυχημένο.

Ο καθηγητης κάνει ενα σχολιο περί ζαναξ και Αχαάβ (Μομπι Ντικ) και μετά ζητάει από εναν μαθητη του να του δώσει τον ορισμό του ανθρωπισμού.

"Πίστη στην κοινωνική ευθύνη, ατομικότητα με χρήση συμπάθειας και φαντασιας"
Πάνω κάτω.

Και μετά, ρωταει εναν άλλο σπουδαστη, αν ο σκοπός της φιλολογίας ειναι να περιγραφονται χαρακτήρες για να μπορούμε εμείς να τους κρινουμε.

Ο σπουδαστης απαντά όχι.
Και προσθετει... "ειναι για να νιώσουμε ό,τι νιώθουν".


Και κει, σ'αυτό το δίλεπτο ταινίας, ξεδιπλώθηκε αυτό που κάνω εδω, γιατί το κάνω.
Είναι τελικά ΟΛΑ θέμα παιδείας;

Εμαθα να διαβάζω λογοτεχνία και να συμπάσχω και άνοιξε το μυαλό μου, γι αυτό δεν κριτικαρω αλλα ακούω και συμπορευομαι;
Είναι οσοι μπάινουν εδω μεσα με κριτική διαθεση…

Εβλεπα ενα επεισοδιο του Μποστον Λιγκαλ (λατρευω τον Σπέιντερ) και σε καποια φάση μια γυναίκα έλεγε κάτι που ειχα ακούσει να λεει τον εαυτό μου να λεει παλια, σε μια άλλη ζωή.
"Το όλο θεμα με την σχεση δυο ανθρώπων ειναι να δειχνεις τα λάθη σου, τα ελλατώματα, το τι φτιάχνεται και τι αλλάζει, μεταβάλλεται, με την εμπιστοσύνη και την πίστη οτι δεν θα απορριφθεις γι αυτό."
Κι ο άλλος που ειχε κρύψει τις ανασφάλειες του, έλεγε
"Δεν εχω ξανα εμπιστευτεί κανεναν έτσι ποτε.'

Το μυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου. Οχι στον άνθρωπο που παντρεύτηκα, αυτός δεν υπηρξε παρα μόνο στο μυαλό και στα λόγια του ανθρώπου που πήρε την ταυτότητά του, που έπειξε τον ρόλο του.
Νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω οτι το μυαλό μου δεν θυμάται καν πώς ήταν ο έγγαμος βίος. Εννώ, λέγοντας οτι τομυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου , οτι πάει στην πιο μακροχρόνια και σημαδιακή σχέση που είχα (ο,τι σημαινει αυτό). Ο γάμος για μενα ηταν ταυτότητα κάτι που μου έλειπε, αποδοχή της κοινωνίας αλλά κυρίως, αποδοχή κα…

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι συγγενείς μας αναρωτιόνταν και ρωτούσαν τους δικούς μου, γιατί δεν εχουν γράψει τα σπίτια σε μενα και να κρατήσουν την επικαρπία.
Εγώ δεν ρωτησα ποτέ, ήταν δικά τους,το είχαν κάνει ξεκάθαρο και επειδή ο πατερας μου όποτε νευρίαζε μου έλεγε οτι θα με αποκλήρωσει, πρόσεχα πολύ να μη δειξω ακόμα και αυτό το λογικό ενδιαφέρον γιατί γίνονταν πολύ αμυντικοί στα όρια της επιθεσης.
Με ποναγε, αλλα δεν ήθελα να το σκάψω πολύ μέσα μου.

Το μόνο που με ένοιζε, κάποτε ήταν να πάω να μείνω στο εξοχικό, να μεγαλώσει το παιδί στον καθαρό αέρα, αφού ειναι ακόμα εξοχη και μόλις δέκα χλμ απ την Αθήνα.
Ούτε να το ακούσουν.
Την επόχή που χώριζα και ήμουν άνεργη, τόλμησα να ρωτήσω να πάω να μείνω εκεί μεχρι να ορθοποδήσω αλλά η μητέρα μου ισχυρίστηκε ένα κάρο δικαιολογίες (ποτέ δεν λέει όχι απ'ευθείας, θέλει να ειναι η καλή της υπόθεσης) και αρχισε να λεει κάτι για το Ικα και βλακείες, ώσπου ο κολλητός μου που ήταν μπροστά αγανάκτησε και την στρίμωξε με αποτελεσμα να ουρλιάξει(εκεί…

Σκέφτομαι σιγά σιγά από του χρόνου να αρχίσω να φτιάχνω την γκαρσονιέρα μου και να μετακομίσω εκει με το παιδι για οικονομία για κανά δυο χρόνια, αλλα για να μπορεσουμε να ζήσουμε (γιατί ειναι μικρή) χρειάζεται να βάλω ντουλαπια κουζίνας και ντουλάπες εντοιχιζόμενες, να φτιάξω γραφειάκι και πάσο, να βάλω καποιους φωτισμους, να βγάλω τη μπανιερα και να βάλω ντουζιέρα για χώρο...γενικά να το κάνω πρακτικό.
Θα πάω στο Ικέα φυσικά, και στο πράκτικερ, αλλά ξέρει κανείς σας καποιον που να μπορει να τα φτιάξει, σχετικά φτηνά, δηλαδή εργατικά χέρια με καποια γνώση του χώρου;

Είχα εναν πολύ τίμιο Ρουμάνο ο οποιος μια μέρα εξαφανίστηκε, δεν ξέρω τι απέγινε μετα που τον πήγαν για εξακρίβωση ( και ήταν και πολύ καλός άνθρωπος).

Εχετε να μου προτείνετε κάποιον για όλες τις δουλειές;

Μεχρί τώρα η γρίπη των χοίρων, απ’οσο ξέρω, σκότωσε 7 άτομα.Είναι τραγικό, αλλά σκέφτομαι ότι κάθε χρόνο, η κανονική γρίπη σκοτώνει 36000 αμερικανούς τον χρόνο. 250.000 παγκοσμίως.Κάθε χρόνο.Γιατίτόση υστερία?
Μήπως δεν υπάρχει αποτελεσματικό φάρμακο;
Υπάρχει
Το Tamiflu και Ρελένζα αν δεν υπάρχουν στηΕλλάδα, όλο και καποιον ξέρουμε στο εξωτερικό να μας τα στειλει.
Με την τιμή των εισιτηρίων πια, τα ταξίδια είναι παιχνιδάκι.Και γι αυτό υπάρχουν κρούσματα λίγο παντού. Όμως, οι περισσότεροι που κόλλησαν την Γρίπη, είχαν ελαφρά συμπτώματα, όπως διάρροια. Κάτι το δυσάρεστο μεν, αλλά όχι θανατηφόρο.Γιατί τόση τρέλα; Είναι απλώς η συνήθεια του Τύπου να φτιάχνει δραματικές ειδήσεις;Υπάρχει σκοπιμότητα να τραβήξουμε την προσοχή από κάτι άλλο; Γιατί η καθημερινή αυτή αναφορά σε κάτι που δεν είδαμε, δεν βλέπουμε και που οι αριθμοί δείχνουν ότι είναι απλά ένας ιός ελαφρώς μεταλλαγμένος, εξίσου επικίνδυνος αν όχι λιγότερο με τον ιο της «κανονικής» γρίπης;Μετά την τρομοκρατία, έχουμε τις αρρώστιες. Πως…