Απογοητεύσεις

Αυτές τις μέρες έχω πληγωθεί. Το κακό ειναι οτι το υποπτεύομαι, δεν το νιώθω επαρκώς.
Λόγω των γενεθλίων της μικρή έμεινα ταπί.
Συνειδητή απόφαση οτι ο,τι λεφτά πάρω, θα πήγαιναν εκεί και στις τράπεζες και θα τρώγαμε ό,τι είχαμε. Μάλλον θα έτρωγε ό,τι είχα προνοήσει να αγοράσω και εγώ θα τα βόλευα με τοστάκια κλπ...

Αυτό μέχρι τέλος Νοεμβρίου.

Ξέρω οτι ειναι δική μου απόφαση, δικό μου πρόβλημα, δική μου ευθύνη.
Δεν ειναι υποχρεωμένος ο άλλος, όποιος και να είναι, ό,τι και να μου είναι, να αναλάβει να πάρει ντελίβερι να φάμε οταν θα έρθει το σαβ/κο να μείνει.
Ομως επειδή δεν μου κάνει καρδιά να του δώσω τοστ είτε γιατί πιενάει, είτε γιατι θα μου τα τελειώσει(να είμαστε ειλικρινείς, δεν εχω μία λέμε) και δεν έχω πολλά περιθώρια αυτό το διάστημα καθότι άνεργη, ζητάω να συνεισφέρει. Να φέρει μια σαλάτα, ένα κοτόπουλο, να φτιάξω σαλάτες να φάμε το διήμερο.

Για να μην αναγκαστεί να πάρει ντελίβερι και για τους δυο μας και χαλάσει λεφτά. Οχι γιατί του λείπουν, αφού ντελίβερι τρώει τον περισσότερο καιρό, αλλά γιατι δεν του αρέσει.

Οταν όμως απαντά με ένα "Ετσι κι αλλιώς εγώ την Κύριακή θα λείπω το μεσημέρι;" υποννοόντας οτι και να μην πάει να αγοράσει τα υλικά, δεν θα χρειαστεί να κάνει τίποτα την Κυριακή, δεν ειναι προβλημά του, είναι ένα χαστούκι.

Οχι οτι δεν το βλέπω και σε άλλες φάσεις. Την αδιαφορία, την διαφορά με όσους με είχαν ερωτευτεί. Βλέπω όμως και τα κοινα σημεία...


Είναι τρομακτικό να ξαναβγείς εκεί έξω και να εκτεθείς σε κάθε είδους παπαρια και παπάρα.
Νομίζω δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις.
Εκλεισα το τηλέφωνο και δεν ξαναμιλήσαμε 2 μέρες. Ισως να ήθελε να τελειώνουμε και βάσει του στύλ του να περίμενε να το κάνω εγώ. Ισως απλά κάνει μούτρα όπως κάθε φορά που φταίει. Δεν εχει σημασια. Δεν έχω διαθεση ουτε να τα γραφω ούτε να τα σκέφτομαι.

Ενιωσα αποκομμένη, πληγωμένη βαθιά καπου και ένιωσα την ψυχή μου να τεντώνεται σαν ελατήριο, όχι να σκύβει.

Βγήκα το βράδυ με λύσσα. Είχαμε να βγούμε 2 χρόνια και δεν την άντεχα αυτήν την μούχλα. Και φυσικά ειχα τις "επιτυχίες" μου. Από την μία με ανακουφίζει. Να δω οτι μπορώ να εχω επιλογές. Από την άλλη αδιαφορώ πλήρως.
Δύσκολα μου κάνει κάποιος κλίκ. Ειδικά οταν είμαι ακόμα ερωτευμένη.
Ασχέτως αν δεν το νιώθω.



Ο πρωην άντρας μου τώρα. Το τελευταίο τρίμηνο εχει αναζητήσει εξωτερική βοήθεια και εχει δειξει μια διαθεση για κουβέντα, μια διάθεση να απλώσει το χέρι, να αναγνωρίσει το δικό μου το απλωμένο. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα καλύτερη επικοινωνία και μια ελπίδα οτι πιθανόν η κόλαση ειναι πίσω μου.
Μέχρι που...

Ανακάλυψα πριν λίγε μέρες οτι πριν λίγα χρόνια μπήκε στο σπίτι των γονιών μου να πάρει ένα μηχάνημα που ειχαμε για το τατουατζίδικο μετά που είχα αρνηθεί να του το δώσω.
Αφήνω λίγο χρόνο να κατακάτσει η πράξη.
Μπήκε σε ξένο σπίτι, πήγε στο δωμάτιό μου,άνοιξε τα κουτιά μου, βγήκε.

Το οτι δεν ήθελα, το οτι ήταν ξένο σπίτι δεν ειχε σημασία. Το ήθελε για να το πάρει η γκομενά του και μπήκε.
Για μένα δεν εχει σημασία αν έγινε πριν 8 χρόνια. Δεν έχει σημασία αν το έιχε δώσει ο αδερφός του, και όλα όσα άκουσα μετά.
Σημασία έχει οτι ΜΠΗΚΕ. Η πράξη με σοκάρει.

Αλλά αυτό που με απογοητεύει είναι οτι μπήκαμε σε μια ατερμονη εγωιστική συζήτηση για το άν το μηχάνημα τελικά ήταν δικό μου ή δικό του, για το "οκ δεν ήταν σωστό αλλα δεν μπορεί να κάνει τίποτ'άλλο για μένα".
Οτι το είχε 8 χρόνια και ποτέ δεν το είδα, ήταν φανερό.


Λόγια. Φτηνά λόγια.
Οταν του είπα να μπαίνει στη θεση μου και το πόσο πολύ με έκανε πέρα, εμένα και τους γονείς μου σαν αν ειμαστε σκουπιδάκια, εξέλαβα το απίστευτο: "Δεν θέλω να μπω στην θέση σου γιατί δεν με ενδιαφέρει".
Τότε τι συζητάμε για "αλλαγή στη σχέση μας και το πόσο εχει καταλάβει τα λάθη του σαν άνθρωπος , οτι ειναι τώρα διαφορετικός;"
@@


Νιώθω οτι πληρώνω τιμήματα αλλωνών μαλακιών. Τιμήματα συναισθηματικά. Και οκ, να τα νιωσω, να τα πνίξω να τα αναλύσω, να φθαρθώ, αλλα να ειναι ως εκεί.

Ποτέ δεν ειναι ως εκεί.

Η κουβέντα πήγε στο γιατί και πώς και φυσικά κατέληξε στο οτι μπήκα μες το σπίτι μας και βρήκα τα πράγματά της φίλης μου και καινούργιας του γκόμενας, ενώ ειχα μετακομίσει μόλις πριν λίγες μέρες. Γι αυτό άλλωστε ήμουν στο σπίτι, να πάρω τα ρούχα μου που τα είχα αφήσει να μην τσαλακωθούν.
Γι αυτό έλειπε, για να μου δώσει χρόνο.
Από ένα σχετικά επώδυνο χωρισμό στη σφαίρα της λογικής και της μαλακίας, εκσφενδονίστηκα στην θέα του κρεβατιού με τα κεράκια και των καλλύντικών της στο μπάνιο μου στον κόσμο ενός σκληρού αμετανόητου αγνώστου που νόμιζα οτι ηξερα.
Στην ζώνη του λυκόφωτος και της Ανίτα Πάνια.


Αυτό του είπα και τώρα.
"Ημουν γυναίκα σου, όχι καποια που μάζεψες ένα βράδυ, όφειλες να σεβαστείς τα 5 πράγματα που ζήσαμε μαζί, το παιδί μας, έστω από ανθρωπια και όχι να με προσβάλλεις και ξεφτιλίσεις σαν να ήμουν η Φιλιπινέζα που ήρθε να σου αλλάξει τα σεντόνια."
Και συνέχισα.
"με μια σου πράξη εκαψες τις γέφυρες, πείραξες νεύρα που ποτέ δεν συνήλθαν πλήρως από το σοκ, έδειξες μια φανταστική περιφρόνηση για οτιδήποτε "ιερό" και φυσιολογικό. Και μετα από τόσα χρόνια εμμένεις οτι δεν έκανες κάτι λάθος και οτι δεν συνήλθα -και καλά- από τον χωρισμό μου μαζί σου;" Η

απάντηση που έλαβα ήταν...
"Δεν ήταν σπίτι σου, είχες φύγει."


Αλλη γλώσσα, άλλη πάστα ανθρώπων, άλλη ζωή θα έπρεπε να ζω. Μακριά από δω. Με δικούς μου όρους όπως έκανα πάντα. Το μεγαλύτερο μου λάθος είναι οτι προσπάθησα να ενσωματωθω σε μια κοινωνία που δεν ξέρει τι της γίνεται. Που δεν εμπιστεύτηκα αρκετα εμένα και άφησα τον κάθε ένα να με πάρει και να σκουπίσει τα παπούτσια του γιατί πολύ απλά δεν ήξερα οτι οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό.

Επιβίωσα;

Επιβίωσα.

Σήκωσα ξανα αναστημα;
Ναι.

Αλλά με πεθαίνει η πλάτη μου.



Comments

απογοήτευση...φριχτή λέξη,πολύ φριχτότερη όταν την έχεις βιώσει σε τέτοιο βαθμό.

Popular Posts