Και εγεννειτω φώς ( ή κάτι τετοιο τελος πάντων)

Μερικές φορές περνας μήνες και χρόνια να παιδευεσαι και ξαφνικάμ γίνεται ενα κλικ και βλεπεις αυτό που σε βασάνιζε, σαν τρίτος. Αποσταστιοποιημένα. Και γελας επειδη τελικά ηταν τοσο απλό και εμφανές, και χαιρεται ο κώλος σου που ήσουν τυχερή να το δεις, ενώ αλλοι σπαταλάνε μια ζωή, αλλα ταυτόχρονα κλαις γιατί δεν ξέρεις ποιο ειναι το επόμενο βήμα.

Δεν εχω αυτόπεποίθηση.

Σιγά τα λάχανα θα μου πεις, η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Η ακόμα "Καλά, τώρα το κατάλαβες;"


Σκεπτόμουν οτι μικρή δεν είχα φίλους. Μετα μεγαλωσα και με ανακάλυψαν τα αγορια οπότε τις "σκύλες τις γυναίκες " τις έιχα χεσμένες, τις ζηλιάρες.
Μετα το μυαλό μου πήγε στον "αέρα" που έχω, οταν ήμουν πιο νέα, πώς ανακάλυψα οτι με το τραγούδι πολεμούσα την ντροπή μου, τους φόβους μου. Με την ομορφιά μου -που δεν συνειδητοποιούσα τοτε- ενιωθα καλύτερα.

Και τωρα;
Τώρα εφυγε το τραγούδι που μου έδινε τον "αερα", το feedback των ανθρώπων.
Θα μου πεις τώρα έφυγε; Οχι, εφυγε με το που παντρεύτηκα. Και εγινα μαμά. Ομως τότε ήμουν παντρεμένη, καποιος με είχε δει από την καλή και την ανάποδη και με αγαπούσε, εμένα, για εμένα.
Ναι, οκ, πώς το θες;
Με παντρεύτηκε γιατί ήμουν η πιο όμορφη που ειχε "βγαλει". Τρόπαιο.
Και μέτα έφυγε. Και ξαναγύρισε (εκεί η αυτοπεποίθηση καλά κρατεί γιατί ήξερα οτι μόλις γυρνούσε από το ταξίδι του, θα "συνερχόταν", ειχαμε και παιδί, να σοβαρευτούμε λίγο).
Και μετά ξαναέφυγε για μια πιο όμορφη, και τότε μου τα είπε όλα.
Μπουμ.
Εκρηξη μες το κεφάλι μου.

Πάει και αυτό το ορόσημο.
Τραγούδι σημειώσατε χ.
Φιλία με τον κολλητο, το ίδιο ( τον έπαιζε μέχρι που βρήκε άλλη φαντασίωση).
Δουλεία...Χ
'Αλλες δουλειές;...ΧΧχχχΧΧΧΧ και χ
Γονείς; Οσοι διαβάζετε εδώ καιρό θα χαμογελάτε μέσα από τα μουστάκια σας.

Αρα;
Αρα αυτοπεποίθηση μηδέν.
Ισως γι αυτό ασχολούμαι με τον κάθε παπάρα που ξεστομίζει αγενειες, ίσως γι αυτό παλέυω και αποχωρώ από δουλειές, Γιατί νιώθω οτι πρέπει να κρατήσω το οχυρό. Αν αφήσω κάποιον να μου φερθεί ως σκουπίδι, θα καταληξω να πιστέψω οτι ειμαι σκουπίδι.
Για την ώρα, απλά υποψιάζομαι οτι ειμαι "σκουπίδι" αλλα το παλεύω.


Βέβαια, ισως ειμαι μαργαριτάρι που πετάξαν στα γουρούνια....

Comments

Απλά σ'εχει πάρει λίγο από κάτω, κι η αυτοπεποίθηση μια ιδέα είναι, δεν έγινε τίποτα κι αν δε μπορούμε να φουσκώνουμε σαν γάλοι για τα κατορθώματα μας. Το καλό είναι ότι αναγνωρίζεις ότι δεν έχεις πολλή από δαύτη και δεν αναζητάς τις αιτίες αλλού. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν τρέχει τίποτα που δεν έχεις τόση αυτοπεποίθηση,αφού είχες παλιά αργά η γρήγορα θα σου ξανάρθει (μπορεί και να λέω βλακείες οπότε μη δίνεις και τόση σημασία!)
Lili said…
χαχαχαχα η τελευταια φράση " μ'εστειλε"
Lina said…
δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, γιατί ως τώρα υπήρξα πιο τυχερή... Δεν πέρασα ό,τι πέρασες από την οικογένειά σου και ως τώρα μπορώ να κάνω το επάγγελμα που αγαπώ και να ζω από αυτό. Ακριβώς γι αυτό το λόγο όμως, μπορώ να καταλάβω ότι είναι μεγαλύτερο κατόρθωμα εκ μέρους σου να νιώθεις αυτοπεποίθηση, έστω και αν σε κάποιες περιόδους το χάνεις.

Δυστυχώς, αρχικά νιώθουμε αυτοπεποίθηση μόνο μέσω των άλλων. Εσύ καθώς φαίνεται, δεν βοηθήθηκες έτσι. Σκληρό; Πολύ!

Από την άλλη όμως, ό,τι ένιωσες, το έχτισες μόνη σου. Κι αυτό έχει τεράστια αξία. Γουρούνια ή μαργαριτάρια, κανείς δεν μπορεί να μας πει τι είμαστε. Κι αν περνάει απ'το μυαλό σου ότι μπορεί να σαι και μαργαριτάρι, πιστεύω ότι κατα βάση, έχεις αυτοπεποίθηση, απλά ίσως πληγωμένη.

Καλή τύχη!
elekat said…
Δεν έχεις κανένα λόγο να μην έχεις αυτοπεποίθηση!
Μην παίρνεις χαμπάρι, οι περισσότεροι θέλουν να σπάσουν στους άλλους τον τσαμπουκά (τι μαλακία κι αυτή...!), ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΧΑΜΠΑΡΙ!!!!
ellinida said…
Να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου φερθεί σαν σκουπίδι, κυρίως στον εαυτό σου. Είναι μία σκατοπερίοδος που όλοι περνάνε δύσκολα, πόσο μάλλον εσύ που έχεις το άγχος και την ευθύνη ενός παιδιού που μεγαλώνεις μόνη σου. Υπομονή και κουράγιο και δύναμη πολλή. Να είσαι καλά.
Lili said…
Eyxaristo oles sas.
Lina einai ekfrash (gallikh h agglikh den thymamai) kai ennoei oti kai kati kalo na doseis, an o allos den einai stin ida fash/mhkos kymatos/epipedo/opos thes pes to, den to anagnorizei gi ayto poy einai, toy einai axrhsto kai tou feretai kai analoga.
Den ennoousa oti eimai margaritari.
Lina said…
ναι... μ αυτήν την έννοια ακόμα και αν έστω περνάει απ'τη σκέψη σου ότι έχει να δώσεις, τότε σημαίνει ότι κατα βαση έχεις αυτοπεποίθηση.
serendipity said…
Επειδη σε καταλαβαινω οσο δεν παιρνει και διαβαζοντας το ενιωσα σαν να εγραψε καποιος ο,τι σκεφτομουν να γραψω εγω... (και με ιδιες λεξεις τολμω να πω)
σκεψου και αυτο (κι ας ειναι και κλισε):
Ο,τι δεν σε σκοτωνει, σε δυναμωνει!
:)

Πολλες φορες κρυβουμε μεσα δυναμεις που ουτε οι ιδιες τις γνωριζουμε και περιμενουν τη σωστη στιγμη για να βγουν στην επιφανεια...
Lili said…
ο,τι δεν σε σκοτώνει σε αφήνει ανάπηρο. Εγώ αυτό εχω καταλάβει, τα άλλα ειναι παραμυθάκια για να παρηγοριόμαστε.

Δες το βίντεο με τον σολωμό που κοπιάζει τρελλα να ανεβει το νερό και καταλήγει να γίνει μεζές της αρκούδας και θα καταλάβεις πόσο ενάντια στην φύση πάνε ολα αυτά τα κλισε τυπου , ροδα ειναι και γυρίζει, ο καλός δεν χανεται, ο,τι δεν σε σκοτώνει σε δυναμώνει ...
:D
Λοιπόν, ό,τι δε σε σκοτώνει έχει κάνει λάθος. Σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις τις δυνάμεις σου. Ό,τι δε σε σκοτώνει σου αφήνει το χρόνο να το σκοτώσεις εσύ. Κι εσύ το κατόρθωσες... ;)
serendipity said…
H αληθεια ειναι οτι δεν το ειχα δει απο αυτη την (τοσο απελπιδα) πλευρα...
Αλλα μου το εχουν ξαναπει οτι η αφελεια ειναι ενα απο τα χαρακτηριστικα μου.
Νιωθω πως ειναι αργα, ομως, να αλλαξω χαρακτηρα τωρα.

Οπως κι ο σολωμος...συνεχιζει να κοπιαζει για να ανεβει κι ας φαγωθει στην κορυφη: η φυση, βλεπεις...

καλο σου βραδυ
Lili said…
δεν ειναι απέλπιδα πλευρά ούτε ειναι θεμα αφέλειας.
ως άνθρωποι εχουμε την ανάγκη να καταττάσουμε τα πράγματα σε καλά, κακά, για να βγαλουν νοημα.

Το χειρότερο που μου έτυχε ποτέ ήταν να καταλάβω οτι τίποτα δεν γίνεται με νόημα, με σχέδιο με κάποιο σκοπό.
Το πιστέυω καμια φορά, λέω "ο Θεός..."
"...ηταν γραφτό"

αλλα αν κάτσω να σκεφτώ 2 λεπτά, το μυαλό μου κατακλύζεται από εικόνες δυστυχίας, πόνου, παντού.
Ισως το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα ειναι οτι δεν με ρίχνουν, Σπανιώς παθαίνω πατατρακ οπως πιο πάνω.
Απλώς ξέρω, βλέπω και εχω αποδεχτεί το χάος στο οποιο ζούμε.
Δεν με κρίνω, όπως δεν κρίνω αυτούς που επιλέγουν να μην βλέπουν.
Πώς να δεις το θηρίο αν δεν σε εχει δαγκώσει ποτε; (οχι εσυ, γενικά μιλάω) Εχεις ακούσει γι αυτο, λες ειναι σε άλλες γειτονιές, ή νομίζεις τα σκυλάκια που σε δαγκώνουν στο παιδχνίδια κατα καιρούς οτι ειναι αυτό.
Οταν και αν ομως το δεις, βλέπεις μες τα μάτια του όλη την κακία, την μανία, την ασχήμια που υπάρχει.
Πιστευεις στο κακό της φύσης σου, αλλα ταυτόχρονα καταλαβαίνεις οτι ειναι εκδήλωση της φύσης σου σε μια κοινωνία που εξωραίζει τα πάντα και τα καταττασσει σε ταμπελίτσες. Ηθική, τιμιότητα, αφέλεια, δικαιοσύνη. Ολα τοσο θελκτικά, τοσο υπέροχα, και τοσο παγιδευτικά.
Τοσο μη φυσιολογικά.
Και τα εχω ακόμα...αλλα...


Σκλήρυνα.
Δεν με αναγνωρίζω.


Χτες είδα μια γατα μες τα αίματα, να υποφέρει. ΠΟτέ στο παρελθόν δεν θα γυρνούσα την πλάτη μου. Θα ορμαγα να την πιασω κι ας με ξέσκιζε, θα την έκανα προβλημά μου.

Τώρα της έβαλα ένα κουτί, λίγο φαγητο και πήγα σπίτι. Αφησα την ζωή να νικήσει ή να νικηθεί.

Εγω;
Εγώ.

Popular Posts