Θρασος

Χτες, μετα από ενα πολύ δύσκολο διήμερο που εκλαιγα και ήμουν σκατάήρθε ο κολλητός να με βγάλει να παω να τραγουδήσω να γίνω ευτυχισμένη, έτσι, μετα από μήνες...βγήκα. Πήγα Καραόκε.
Ανέβηκα στην σκηνή και ένιωθα εκτός τοπου και χρόνου. Ισως εφταιγε οτι δεν φοραγα σουτιεν(καπου τα εχω καταχωνιασει και δεν τα βρίσκω) και ενιωθα το ύφασμα απο το στενο τι-σερτ να είναι πολύ αδύναμο να τα κρατησει στο ύψος που ήθελα εγω, ίσως το γεγονος οτι φόραγα μια πάνινη βρακα και ειχα ιδρωσει και αναρωτιόμουν αν είχε ποτισει το ύφασμα όταν καθομουν και κυκλοφορουσα με σταμπα...ισως επειδη έιχα καιρό να βγω...ήμουν σαν ψάρι έξω απο το νερο.
Ανεβηκα να πω το πρωτο τραγουδι και μια παρεα-ξέρετε, απο αυτες που ανεβαινουν συνεχεια πάνω- είχε καπαρωσει το μικρόφωνο. Ευγενικα είπα "ευχαριστω", πήρα το μικρόφωνο και το προσωπο της μιας κοπελας έδειξε εκπληξη. Μα δεν ειχε φύγει απο την αιθουσα αυτή που το ειχε παραγγειλει; δεν θα το πουμε εμεις; ενα πράγμα.
Χαμογέλασα με την σαστισμάρα και άνοιξα το στόμα μου.

Μόλις βήκαν οι πρωτες νότες, ένιωσα θεα.
Είχα καιρό να το νιωσω.
Η συγκριση του κόσμου με τον Αγγελο, που ειναι οτι καλύτερο, δεν βοηθούσε και μου άρεσε που ξαναβρήκα λίγο την παλια Λιλι.
Διασκέδαζα.
Ήμουν ντροπαλή ακόμα, αλλα περνούσα καλά.

Η βραδια προχωρούσε και η εν λόγο παρέα είχε ανεβει τουλαχιστον 9-10 φορές.
Φαλτσα ελληνικα τραγούδια, διασκεδαζαν και υπήρχε ωραια ατμόσφαιρα γενικώς.
Πήγα στο μπάνιο και μια κοπελιτσα άρχισε.
"Εχεις πολύ καλή φωνη. Εμεις χαλια"
Δεν ειχα διαθεση, το ειχα δει το έργο πολλές φορες.
Ασχετως με το αν καποιος ξέρει να τραγουδαει η όχι, το καραοκε ειναι χαβαλες. Και εχω και γω δικαιωμα στην διασκέδαση.
Αντι να της πω "μα όχι... κλπκλπ"
της απαντησα
'Καραόκε ειναι, αυτό ειναι το ζήτημα, να ανεβεις. Το τι κάνεις μετα ειναι αλλο θέμα"
'Ναι αλλα εμεις ειμαστε χαλια"
'Αν ήταν δουλεια, θα υπήρχαν απαιτήσεις αλλα ειναι καραοκε, μη σκας" είπα φευγοντας.
Βαριόμουν.
Βαριόμουν την αλλαγή στην συμπεριφορα όταν καποιοι έβλεπαν οτι εχω καλή φωνη. Λες και ανεβαινω επανω και λέω μονο τα τραγουδια που λεώ τελεια.
Οχι, θα ανεβω και θα πω αυτα που θελω να δοκιμασω και να τραγουδήσω, να βγαλω απο μεσα μου συναισθημα, και θα φαλτσαρω και θα μαλακιστω.Οπως ολοι.

Ήρθε η ώρα να ανεβω ξανα να τραγουδήσω και φυσικα μετα από την παρεα. Ολοι τραγουδουσαν μετα απο την παρεα, τωρα που το σκεφτομαι.
Η "σαστισμενη" κοπελα αυτή την φορα δεν κατεβηκε.
Να διευκρινήσω οτι θεωρω αγενεια να ανεβαινεις να τραγουδας τραγούδι αλλου, αν δε σε εχει προσκαλεσει, σαν γενικό κανονα, και έχω στραβωσει με ατομα όταν το έκαναν σε αλλους.
"Αν δε σε πειραζει, θελω να το πω μόνη μου."της ειπα ευγενικα.
Προσβληθηκε.
κακο του κεφαλιου της, δεν ειχε καμια δουλεια εκει, απροσκαλεστη.
Είδα στα μάτια της τι σκεφτόταν.
"Ντιβα, επειδη εχεις καλή φωνη κλπ"
Όχι απλά δεν ειχα διαθεση να συντονιστω με άλλον μέσα μου κυρίως, ήθελα να την βρω.
Αλλα και να ημουν ντιβα, ειναι παλι δικαιωμα μου. Η καλη φωνη δεν με κανει κτημα σου, επειδη μου το αναγνωρισες.Και το να καθοριζω τα ορια μου δεν με κανει ψωνιο. Θα το εκανα ακομα και αν ημουν φαλτσα. Δεν με καθοριζει το ταλεντο μου, ειμαι πολυ πιο πολλα πραγματα.
(ψυλλους στ αχυρα δηλαδη)
Η φίλη της ανέβηκε με το στανιο.
Και άρχισε να τραγουδαειμαζι μου.Ασχημα.
Είδα συχζητησεις απο κάτω και άρχισαν ομαδικα να φωνάζουν το όνομα της φίλης τους. Λες και ηταν ρινγκ.
Ηταν γελοιο.
Ανεβηκε και ένας τυπας από την παρέα.
Μαγκια και ετσι.
Σκεφτηκα οτι δεν διασκεδαζα, τους ακουγα να φωναζουν πεισματικα το όνομα της φίλης τους και μεσα σε μια κίνηση κατεβηκα και βρεθηκα μπροστα στην κοπελα -αυτην που το ξεκινησε ολο αυτο-Ηξερα τον τυπο της, απο το γεγονος οτι δεν σιτιζοταν και ηξερα οτι αυτο που την οδηγει ειναι το θρασος.
"Εχω καθε δικαιωμα να το τραγουδήσω μόνη μου αν το επιθυμω, χωρις να δωσω λογαριασμο σε κανεναν, εφοσον το επελεξα. Εγώ σας σεβαστηκα οταν ανεβηκατε μια ντουζινα φορες και εσεις δεν με σεβαστηκατε καθόλου."
Ψελλισε ενα "μα,..η φίλη μας..."
Είχα ήδη γυρίσει να φύγω.
Δεν με ενοιαζε και τόσο, απλά θεωρησα σωστο να της πω οτι δεν υπαρχουν μόνο τα δικά τους θέλω στον κόσμο, και εφοσον δεν ενοχλησα κανέναν, δεν ειχαν δικαίωμα να με ενοχλήσουν.

Πήρα τον φίλο μου απο το χερι μετα από λίγο και φύγαμε.
Πήγαμε σπιτι και αράξαμε, μέχρι τις πρωινές ώρες.
Το τηλεφωνο αρχισε να χτυπαει.
Στην αρχή μου περασε απο το μυαλό οτι ειναι αυτός ο αρρωστος που με παιρνει τακτικα και δεν μιλαει η βογγαει εδω και κοντα δυο χρονια.
Ομως ήξερα ότι ηταν η μαμα του, η οποια και αυτη με παιρνει και δεν μιλαει κοντα 2 χρονια.
Στο μυαλό της, πηδαω τον γιο της.
Και γι αυτό ειναι οκ να με παιρνει τηλεφωνο.Οτι ωρα θελει.

Καποτε ήθελα να γνωρίσω τους γονεις του, να δουν ότι δεν τρεχει τίποτα κακό, ότι μαλιστα ημουν πολύ καλή επιρροη σε καποια θεματα (όπως όταν θελησε να αφήσει τη σχολη και τον σταμάτησα).
Το τηλεφωνο ξαναχτυπησε στις 5μιση.
Αγριεμενη το σήκωσα και μου βγήκε το αγγλικό μου.
What the fuck do you want?!
Να ήταν το αγγλικό; Να ήταν το ύφος, ο συνομιλητής μου ΜΙΛΗΣΕ.
Και μου ζήτησε με σπαστα αγγλικά το γιο του.
Και κει τα πήρα.
Don't ever call here again and disrupt my family.
Μιλαγε μαζί μου, δωστον μου και δεν θα παθεις τίποτα η δωστον μου αλλιως θα γίνει κατι, δεν καταλαβα γιατι μιλούσαμε ταυτοχρονα.
Εκλεισα το τηλεφωνο με ενα βροντερο
Fuck off!

Τωρα ηταν δουλεια του κολλητου να καθαρίσει με τους γονεις του.

2 χρονια γαμω την πουτανα μου μεσα, με παρενοχλουν χωρις να με ξερουν.
Γιατι λεει φοβουνται μην εχει μπλεξει ο γιος τους μαζι μου.
Που και να ειχε, ΠΑΛΙ, δεν παιρνεις τηλεφωνα μεσ την νυχτα και να κλεινεις, οχι αν σεβεσαι τον εαυτό σου και τον γιο σου.
Μπορει να γαμαει ο αλλος, και οχι απαραιτητα εμενα,που πας ρε καραμήτροοοο?

Μια φορα βγήκα και εγινε της ποπης.
Να το ξανατολμήσω;





Ερχεται ο σουγκαρενιος απο Θεσσαλονικη, θα το ξανατολμήσω :P