Mommy dearest...

Κουράστηκα.
Ειλικρινά σας το λέω.

Κουράστηκα να τσακώνομαι με την μητέρα μου για πραγματα που στον έξω κόσμο ειναι αυτονόητα. 'Οπως, να πλένει το μαρούλι πριν το κόψει για σαλάτα. Να μαγειρέυει ενα πιάτο ρύζι έστω, όταν παέι το παιδί εκεί. Να πετάει τις μισο- σπασμένες λάμπες στο προσκεφάλι της. Να με ενημερώσει πριν κανει οτιδήποτε στο παιδί.

Το σπίτι της ειναι βρώμικο, πάντα ήταν αλλά θίγεται αν της το επισημάνω και γι' αυτό δεν θέλω πχ το παιδι να πίνει νερό από τα ποτήρια της.
Χρειάστηκε να μείνω μόνη μου για να συνειδητοποιήσω ότι οι κατσαρίδες δεν ειναι οικόσιτα ζώα.

Οκ, τη δέχομαι, δεν θα αλλάξει. Είναι η πάστα της τέτοια.
Κι εγώ δεν ειμαι η πιο καθαρή γυναίκα του κόσμου, οι τρίχες των γατιών και τα κακά του σκύλου στο μπαλκόνι που μου ξεφεύγουν καμιά φορά, το μαρτυρούν. Αλλά εχω συναίσθηση του τι μου γίνεται. Δεν το παιζω και νοικοκυρά που θίγεται από πάνω.

Να μην ξαναστείλω το παιδί σπίτι της;
Μακάρι να μπορούσα. Αυτό ισχύει για όλα τα σπίτια στα οποία πάει η μικρή.
Μακάρι να ήταν εδώ συνέχεια, μια εστία.

'Εμαθα με τον χωρισμό μου, να αποδεχομαι πχ οτι ο πατέρας της θα καπνίζει με το παιδι στο σπίτι (και θα βρωμάει η τσαντα και τα μαλλιά της την επομένη που θα την παραλαμβάνω) μεταξύ άλλων πραγματων που δεν θα σύζητήσω εδώ, και έμαθα να αποδεχομαι οτι η μητέρα μου θα επιβάλλει τα πιστεύω της, τις ιδεες της και τις θεωρίες της. Πρέπει να γίνονται her way. Και αν μας αρέσει.
πχ, Οχι φαγητο, μόνο φρούτα και λαχανικά. Οχι νερό.
Μεταξύ των άλλων.

Και αυτή η επιβολή ειναι που με αρρωσταίνει.
Οχι μόνο δεν της ζήτησα να ειναι η θεράπεύτρια μου ή του παιδιού μου, αλλά θίγεται και εκνευρίζεται που δεν την απόδεχομαι ως τέτοια. Και όσο περισσότερο προσπαθεί να επιβάλλει τις ιδέες της, τόσο πιο πολύ νιώθω να απομακρύνομαι από τις μόνες αλήθειες που γνώρισα.
Και αν δεν πιστεύω στην ΦΥΣΗ και στις ήπιες μεθόδους, αλλά ούτε και στους γιατρούς που ψάχνονται με διάφορα φάρμακα επάνω σου, είμαι χαμένη καπου στην μέση του πουθενά.

Νιώθω αποστροφή.

Λυπάμαι που το λέω, αλλα είναι αλήθεια.
Βλέπω τον πατέρα μου να λιώνει μέρα με τη μέρα και περιμένω να δω τι θα γίνει.
Θα ξεπεράσει ό,τι και αν είναι αυτό που τον τρωει; Θα είχε δίκιο η μητέρα μου;
Θα ήταν μεγάλη ανακούφιση να διαχωριστεί η προσωπική μου εκτίμηση για το άτομο με την εξάσκηση της εναλλακτικής θεραπείας.
Να ξαναβρεθώ εκεί που ήμουν κάποτε.
Σε ενα σημείο εμπιστοστύνης, εστω τόσο δα μικρό.

Πλεον νιώθω τόση περιφρόνηση, αποστροφή για τον τρόπο της και για το πώς δεν έχει αίσθηση των προσωπικών ελευθεριών του άλλου που ό,τι εμπιστοσύνη μου χε απομείνει σ'αυτό το κομμάτι, εξατμίζεται.
Και κάνω κακό σε μένα, ουσιαστικά.

Δεν πρέπει να αφήνω μια αντίδραση να καθοδηγέι τις αποφάσεις μου.


Της είπα να πει στον ξαδερφό μας να φερει Ταμιφλου ( ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται).
Αρχισε να μου λέει οτι η γρίππη των χοιρων ειναι ένα μεγάλο ανεκδοτο, μια σκευωρία, και ενιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει.
Δεν αντέχω αλλες θεωρίες συνομωσίας. Από πέντε χρονων εχω μυηθεί στα "κακά του κόσμου αυτού". Φτάνει. Κι ας είναι αλήθεια.
Θέλω λίγη φυσιολογική ζωη πια.

Της είπα οτι δεν θέλω να ακούσω, και αν μπορεί να με εξυπηρετήσει καλως, αλλιώς δεν θέλω τίποτ'άλλο. Μιλούσε μαζί μου, δεν με άφηνε να μιλήσω- ως συνήθως ανέβαζε τον τόνο της φωνής της για να με καλύψει και για να πει αυτά πού ήθελε να πει, με το ζόρι. Τον ανέβασα κι εγώ. Οχι, θα πει οχι, τελος πάντων.
"Δεν μπορουμε να σου μιλήσουμε για τίποτα πια"


Οχι, δεν μπορείς.


"Δεν μας δίνεις το δικαίωμα να σου πούμε τίποτα"


Ακριβώς.


Συνέχισε για κανα πεντάλεπτο αυτή η ιστορία, Εχω πυρετό, ενιωθα αδύναμη, τι σκατα θα συνέχιζε μέχρι να υποκύψω στα θέλω της; Αι στο διάολο, εβαλα τις φωνές. Και μου το'κλεισε. Φυσικά.

Γιατί να μην μπορώ να ζητήσω ένα τόσο απλό πράγμα χωρίς να πεφτω θύμα του δογματισμού και του υπέρμετρου εγωισμού της; Οχι σημαινει οχι. Τοσο απλά. Ζωή μου δεν ειναι; Σαρανταρισα πια, θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτό το βιολί;

Ποσα θα κέρδιζε αν δεν προσπαθούσε τόσο πολύ να επιβληθεί σε όλους. Δεν περιμένει όμως να της πει ο άλλος, "θέλω βοήθεια".
Παει και του λέει "θα σε βοηθήσω".
Θες δε θες. ΕΓΩ ξέρω καλύτερα.

Την ξαναπήρα και την ρώτησα αν μου το εκλεισε.
Δεν τόλμησε να μου το πει ευθέως.
'Νομιζα οτι ειχες τελειώσει. Αφού δεν θες να συζητήσεις άλλο."



Ο Θεός να με βοηθήσει αν αρρωστήσω βαριά.
Θα προτιμήσει να μ'αφήσει να πεθάνω σαν το σκυλί παρά να με "παραδώσει" στους ιατρούς. Αν περνάει απ΄το χέρι της.
(Κοστίζουν και λεφτά, μην ξεχνιόμαστε)
Και ειλικρινα, αν ειναι να πέσω τοσο πολύ στον έλεγχό της και στα νύχια της....