Αν δεν περπατήσεις ένα μίλι μέσα στα παπούτσια του άλλου

...δεν μπορείς να ξέρεις τι περνάει.

Λέει ένα αμερικάνικο γνωμικό.
'Οταν είχαν πιασει τον Ντουκόβνι με κατεβασμένα παντελόνια και τον έστειλε η γυναίκα του σε κλινική αποτοξίνωσης, διαβασα στο ίντερνετ διαφορα σχόλια. Εχθρικά, ειρωνικά..Τον έβαζαν αυόν καπου μόνο του και εμείς από την άλλη. Γιατί αυτος ήταν διαφορετικός. Δεν ήταν σαν εμάς.
Σκέφτηκα και έγραψα πέντε πραγματα και τα κράτησα στο αρχείο μου.
Με την αφορμή του θανάτου του Μαικλ μου ξαναήρθαν στο μυαλό, γιατί ακουσα πολύ συχνα "εμ επαιρνε ναρκωτικά, τι περίμενες" μ ένα ύφος που προδιαθετει στο οτι "εκανε βλακεία".

Μισω τους ναρκομανεις.

Οσοι με ξέρουν, ξέρουν ποση βαθιά σιχαμάρα νιωθω για καποιον που θεωρεί οτι εχει την "πολυτέλεια" να τα παραταει και να γαμάει τους γύρω του, λες και μόνο αυτός υποφερει ή έχει προβλήματα.

Ομως, για αν ειμαι ειλικρινής, στο θέμα των διασημων, το καταλαβαίνω.
Οταν βλέπεις τον κόσμο να σε λετρεύει και καταλαβαινεις οτι λατρευει αυτό που νομίζει οτι είσαι, και οτι το ποθετούν επανω σου ελπιδες και εικόνες, άσχετες με το ποιος είσαι, η πίεση ειναι αφόρητη. Να μην απογοητευσεις, να μην χάσεις.
Η λατρεία αυτή σε κανει να αναρωτιεσαι αν εισαι "ψευτικος". Γιατί ενταξει, εισαι καλός και ταλαντούχος, αλλα...υπάρχει και ενας μηχανισμός από πίσω, που οι άλλοι δεν βλέπουν, και εσύ γνωρίζεις. Αρα δεν είσαι τοσο τελειος όσο θελει ο θεατης να σε δει.
Και νιώθεις λίγο απάτη.
Και φοβάσαι.
Είναι πελώριο αυτό που γίνεται.

Τα λεφτά σου φέρνουν ανθρωπους γύρω σου που σε κολακεύουν( "θεά θεά") και σου διαθέτουν τα πάντα. Είτε ψωνιστηκες είτε όχι, η πρόσβαση στα ναρκωτικά ειναι εύκολη, και απο άποψη διαθεσιμότητας και από ποικιλία και απο οικονομική άποψη.
Μέσα σε όλο αυτό όμως ξεχνάμε οτι στο μάτι του κυκλώνα, βρίσκεται ένα ανθρωπινο ον. Με φόβους και ανασφάλειες, με χημικές αντιδρασεις στον εγκέφαλο, με φοβιες, ανησυχίες, και όλα όσα καθορίζουν όλους μας.
Μπορεί να νιωθουν λιγότερη ανασφάλεια στο οικονομικό τομέα, αλλα νιώθουν ανασφάλειες, και φόβους και ναησυχίες, οπως όλοι μας.
Ο Μαικλ ενιωθε απάτη. Αλλαξε τα χαρακτηριστικά του, το δέρμα του. Είχε βαθιά ριζωμένα προβλήματα σε σχεση με την φυλή του και τον πατέρα του.
Τον καταλαβαινω γιατί κι εγω εχω θέματα με την ελληνική καταγωγή και τον μπαμπά μου.
Ο Τζοζεφ Τζακσον κατηγορήθηκε από όλα του τα παιδιά για κακοποιηση κα η Λατόγια Τζάκσνον μιλησε και για σεξουαλική κακοποίηση καποια στιγμή σε ένα βιβλίο της νομίζω.
Ο Μαικλ ξεχωρισε από μωρό και δεν μπορεσε να μεγαλώσει φυσιολογικά, η εικόνα το ήταν το παν. Η ζωή του.
Πίσω ήταν τα σχοινια, η σκηνή, η κομπάρσοι, το πίσω μέρος του σκηνικού, και δεν ήθελε να ασχολείται μ'αυτό. 'Ηθελε το μπροστά, όπως όλοι μας.
'Ελεγε οτι ήταν παρθένος. Τον πιστεύαμε. Θέλαμε να ειναι αγνός, οπως εμείς.
Δεν ξέρω αν κοιμοταν με την Νταϊανα Ρος, αν έπινε κρασί κάθε βράδυ, αν κοιμήθηκε με παιδια.
Δεν ξέρω αν ειχε μετανιώσει το προσωπο που ειχε φτιάξει, αν ήταν πιο ευκολο να ξεχνιέται με τα χάπια ή αν ήταν απαραίτητα.
Ξέρω όμως οτι πολλοι λίγοι στην θέση του θα άντεχαν τη ζωή του.
Οτι πολλοί κάτω από το μικροσκόπιο θα "έσπαγαν".
Οτι η αίσθηση οτι όλοι σε κοιτάνε, ό,τι και να κάνεις, με κριτικό και κακό μάτι πολλες φορες, σε πειθει οτι ο κόσμος χαιρεται με την πτώση σου. Ο,τι δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο για σένα.
Εγώ δεν θα το άντεχα, εσείς;


Πάμε τώρα σε πιο μικρό βεληνεκες.
Ο Ντουκόβνι, που ήταν και το αρχικό μου έναυσμα.
Εθισμένος στο σεξ.
Τι γελοιο, ναι;
Οι κλινικές αποτοξίνωσης του σεξ αναλαμβάνουν ανθρώπους που όταν τους πιάσει κρίση άγχους ή κάποιο άλλο συναίσθημα όπως στρες η πανικός, στρέφονται στο σεξ όπως μια βουλιμική θα κατέφευγε στο φαγητό για να καταπραΰνει όλα όσα νιώθει και να αποφύγει να τα αντιμετωπίσει.Αυτό το κενό στο στομάχι, οι ταχυπαλμίες και η ταση να γεμίζεις το στόμα σου και το στομάχι σου με ό,τι βρεις για να ηρεμήσεις.
Ναι το εχω νιωσει τα 2 τελευταια χρόνια και μπορω να καταλάβω.

Η διάσημοι αστερες πάσχουν και αυτοί από πολλά άγχη. Ίσως όχι του πώς να πληρώσεις Δεη και τηλέφωνο, αλλά το πώς όπου και να πάνε όλοι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τους ξέρουν και μερικές φορές φέρονται με υπερβολική οικειότητα, μια διαδικασία που αν συμβεί σε μας μας κάνει να νιώθουμε άβολα, φανταστείτε σε κάποιον που του συμβαίνει καθημερινά, να αντιμετωπίζει δηλαδή ανθρώπους που νιώθουν ότι τους "ανήκει". Ν αξερει αν το παιδί σου ειναι υιοθετημένο, άρρωστο, να νιωθει οτι εχει δικαίωμα να σχολιασει στα μούτρα σου, δικά σου θέματα, με σκληρότητα, αναισθησια...
Ένα άλλο πρόβλημα είναι η αίσθηση αποτυχίας που νιώθουν. Το είπα και πριν.
Ότι δεν συμβαδίζει το ποιοι είναι με το τι περιμένει ο κόσμος από αυτούς γιατί τα είδωλα είναι φτιαγμένα για να προβάλουμε πάνω τους όλες τις προσδοκίες μας, και τα απωθημένα μας.
Ο συνεχής φόβος απαγωγής των παιδιών τους και απόπειρες εναντίον τους.
(τα παραδείγματα άπειρα)
Οι ατελείωτες ώρες εργασίας...δεν είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός με τις συνθήκες που επικρατούν. Φεύγεις για μήνες, αφήνεις πίσω σου άνθρωπους, οικογένεια, απομονωνεσαι, ερχεσαι σε επαφή με ωραίους ανθρωπους και επιβάλλεται να τους πιασεις, πασπατεψεις, φιλήσεις... Μπαινεις στην λαγνεία μεσα απότο έργο που φτιάχνεις και όλοι ξέρουμε τι μας συμβαίνει ότνα γουσταρουμε καποιον σεξουαλικά.
Χάνουμε καθε αίσθηση, μέτρο και λογική. Δεν παλέυεται.

Ο ανταγωνισμός, το πόσο γρήγορα θεωρείσαι ξεπερασμένος και το ότι το Χόλυγουντ σε θεωρεί ισότιμα άξιο με την τελευταία σου ταινία. Πάντα στη προσπάθεια. Σπανίως μπορείς να επαναπαυτείς.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη.
Τα νιάτα σου που ΄φεύγουν", οι δουλειές που δεν έρχονται πια, τα πράγματα που ίσως δεν κατάφερες να πραγματοποιήσεις, (σαν όλους τους ανθρώπους ίσως δεν πέτυχαν στο είδος που θα θέλανε να διαπρέψουν), η πίεση να φτιάξεις το σττραβο σου δόντι, να κάνεις λίφτινγκ, να εισαι αδύνατος, νέος, όμορφος ενω ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Μια διαδικασία που θα χάσεις, και που θα χρεωθείς σαν προσωπική απότυχία, ενώ δεν θα έπρεπε.


Τέλος τα λεφτά που παίρνουν, αυτα τα ρημάδια που ζηλέυουμε όλοι,...πάνε σε ασφάλεια, σωματοφύλακες, ατζέντηδες, μάνατζερ, ιματζ μεικερς, δικηγόρους και όλο το προσωπικό που επιβάλλεται για λόγους πρακτικότητας και επιβίωσης σε μια καλοδουλεμένη μηχανή. Το δημόσιο πρόσωπο ειναι απλά, η εικόνα της βιομηχανίας που στήθηκε στη πλάτη του. Το πρόσωπο, ο ηθοποιος, ο τραγουδιστής, δεν υπάρχει.
Πόσα χρόνια μετα τον θάνατο του 'Ελβις και η καλοδουλεμένη επιχείρηση, καλά κρατεί. Της Μέριλιν, και τωρα...του Τζάκσον.
Απλά η εικόνα. Ανουσια ουσιαστικα, το τυράκι για να ψωνίζει ο κόσμος. Η "μάρκα".

Πολλά για έναν θνητό που έτυχε να γίνει γνωστός, να βγάλει κάποια χρήματα παραπάνω από εμάς και όταν πέσει και σκοντάψει, να γίνει παρουσία όλου του κόσμου, που συνέχεια σε παρακολουθεί,(εδώ καβγά πας να κάνεις μπροστά σε τρίτο και αλλάζει η συμπεριφορά σου και αγχώνεσαι περισσότερο) και φυσικά κανείς να μην τον λυπηθεί, κανείς να μην δει τον άνθρωπο πίσω από τον Τάδε, που έβγαλε λεφτά,
Γιατί δεν του επιτρέπουμε να είναι άνθρωπος.
Γιατί , αν αυτός είναι άνθρωπος και τα κατάφερε έτσι…εμείς τι είμαστε;