Bye Bye lover

Χτες ξάπλωσα μετα το χιουμοριστικό μου ποστ και ειδα στην τηλεοραση οτι πεθανε.
Εξεπλάγην που ένιωσα λύπη.

Φαντάζομαι όλοι μας, εκεί γύρω στα 40 το ίδιο νιώθουμε για έναν πολύ απλό λόγο.

Οταν ήμουν 14-17 χρονων, ταξιδευαμε συνέχεια, αλλαζα σχολεία, αφηνα φίλους και έρωτες, γενικώς, δυσκολευόμουν. Το να βρίσκω σε καθε χώρα τον Μαικλ Τζακσον και να εμπλουτιζω το λευκωμά μου ήταν το μοναδικό σταθερό της τότε ζωή μου.Και ξοδευα οτι ειχα και δεν ειχα γι΄'αυτον, και ονειρευόμουν μια μέρα να τον δω από κοντά, οπως όλα τα παιδιά που φαντασίωνουν το ειδωλό τους.
'Ηξερα τα πάντα για κείνον, τον χορό του θριλερ, με λίγα λόγια είχα το μικρόβιο.
Καποια στιγμή φυσικά το ξεπέρασα,αλλα αναγνώριζα την επηρροή του στον τρόπο που χορευα και στεκόμουν στην σκηνη.
Τα χρονια περασαν, το προσωπό του άσπρισε, η φήμη του μάυρισε, πέρασε σε δευτερη, και τρίτη και τελευταία μοίρα.
Στην είδηση του θανάτου του ένιωσα οτι εχασα ένα σημαντικό κομμάτι μου. Τα τελευταία λείψανα μιας εφηβείας που όλο και απομακρύνεται.


υγ, το τι συλληπητήρια έχω δεχθει απ'όσους με ήξεραν τότε δεν λέγεται.

Comments

Popular Posts