Τα τελευταία νέα

Εχω απίστευτες πιέσεις απο παντού και θέλω να παω στο εξοχικό μας. Ομως δεν μπορω να κοιμηθώ εκει ειναι μες την βρώμα και φυσικά τετοια μακα δεν μπορω να την καθαρισω μόνη και ειδιακ οταν παω να ξεκουραστώ.
Φκέφτομαι όμως το παιδι να παίζει στον κήπο, το σκυλί να τρεχει και αποφασισα να στησω σκηνη στον κήπο να κοιμομαστε τα βραδια( δεν ξαναχτυπαω στρωμα με τοννους σκόνης και να αρρωσταίνω, νογουέι).

Και μετα θυμαμαι. Ο διπλανος εκοβε αλουμίνια για χρόνια. Ο πατερας μου αρρωστησε και υποψιάζομαι δηλητηριαση βαρεων μεταλλων. Θ αξηγούσε και γιατι μας ψοφαγενε πολυ συχνα οι κότες.
Δεν μπορω να το αποδειξω αφού ο πατερας μου προτιμησε να πιστεψει οτι "ναι αυτο φταιει" αλλα δεν εκανε μια εξεταση αιματος να δουμε τα επιπεδα στο αιμα του.
Τώρα καταπίνει κλορελα και το επιπεδο σιγουρα μειωθηκε. Είναι καλύτερα, σηκωνεται, φτιαχνει το κρεβατι πειναει. 'Ενας πόντος για την μαμα.
Ζήτησ απο την μαμα να παει να κανει εξεταση. Να ξερουμε τι γινεται, αυτοι εμεναν εκει για μήνες και ειχαν τα ίδια συμπτωματα.
Λεει ναι, αλλα εκεινο το ναι που ξερω οτι δεν εχει σκοπο να το κάνει.
Την ρωταω γιατι.
Φοβαται τις βελόνες.
Μαλιστα.

Παει και το εξοχικο.
Θα πηγαινατε εσεις αν ειχατε την υποψια οτι εχει δηλητηριαστει όλη η περιοχη;

Θα βαζατε το παιδι να παιξει με το χωμα;


Κατα τα άλλα το σοι μαλακωσε, αφού ειναι καλύτερα.
Εχουν άλλα ντραβαλα.
Η ξαδερφη μου ειχε παντα τσαγανο και ήταν λίγο κάπως. Με σοκαρε συχνα και δεν σοκάρομαι ευκολα. Αλλα εχει καλή καρδια και ειναι λίγο αφελης.
Οι γονεις της το χουν μυστικό αλλα εκεινη το είπε στον πατερα μου για να χαρει (δεν ξερω αν το ξαναεγραψα αυτο, κατι μου θυμίζει). Πού να ξερε οτι ο πατερας μου αδιαφορεί παντελως.
Το μυστικό ειναι οτι παντρευτηκε αλβανο.
Τι ντροπη για την μαμα κορη παπα και τον μπαμπά πρωην δασκαλο με γιο γιατρο και κόρη νοσοκόμα.

Η μητερα μου μου τοπε με κεινο το υφος το συνωμωτικό που με αηδιαζει. Ολη μου την ζωή ηξερα ακόμα και σε τι σταση πηδιούνται οι φίλες και πελατισσες της και το ελεγε με περιφρονηση.
Αμα δεν το κανει ο ανθρωπος....
Πέρα από το γεγονος οτι ειναι αναρμοστο, και πρόδιδει την εμπιστοσύνη τους, προσωπικα βαριεμαι.
Λογικο να παντρευτει καποιον αλβανο, από μικρη τους χωνοταν (ναι εχω ξαναγραψει γι αυτο αλλα δεν ξερω αν το εγραψα εδω). Εστειλε τον πατερα της στο τμήμα πιο μικρη.
Δεν καταλαβαινει.


Αρκει να ειναι ευτυχισμένη.


Πήγα στο σχολείο του παιδιού και καταχάρηκα. Πρώτ'απόλα εγιναν εκσυγχρονισμοί ουσιαστικοι (και οχι βαψιμο της προσοψης για τα ματια) με ιντερνετ, "εφραξαν" το νηπιαγωγείο με δικές τους τουαλετες-όχι οπως παλια που τα μικρά (3 χρ) έπρπε να πανε μόνα τους κάτω στον διαδρομο, εκτεθειμένα σε καθε πιθανό "περίεργο" νεαρό με ορμόνες σε αναχζητηση για την λιγότερη αντίσταση. Η μηπως νομίζετε οτι οι ανώμαλοι "γινονται" μόλις ενηλικιωθούν;
Οποτε περισσοτερη ασφάλεια.
Βάλαν στο πρόγραμμα, πρώτες βοήθειες και άλλα (σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ακόμα;)
και γενικώς εμεινα πλύ ευχαριστημένη.
Η δασκάλα του παιδιού με κέρδισε αμέσως οταν ειπε:
"Τα πιέζουμε να ειναι μεγάλα παιδια, αλλα είδα την τάξη μου. Είναι μωρά."

Επιτέλους μια δασκάλα με γλύκα.
Εχει ενα συστημα οπου τ απαιδια κερδίζουν κλειδια
Το κελιδι της τιμιοτητας, του κουραγιου, του να ακουμε, και ξεκλειδωνονται προνομια.
Οποιος πάρει όλα τα κελιδια, παιρνει το κλειδι της εμπιστοσύνης.


Η μικρή ήρθε σπίτι της προάλλες χαρούμενη.
"Μαμα εκανα όλο λαθη, αλλα η δασκάλα μου είπε οτι εκανα προσπαθεια".
Και ελαμπε.
Ετσι.

Να αποκτησει αυτοποεποίθηση.
Γιατι τελικα ανακάλυψα οτι για μενα αυτή ειναι η πηγη όλου του προβληματος μου.
Εχω πιστη στον εαυτό μου, αλλα δεν παιρνω απο πουθενα επιβεβαίωση οτι εχω δίκιο.
Οι γονεις μου μου φερονται σαν παιδι και αποτυχια που τους ντροπιάζει.
Ο πρώην μου δεν με σεβεται καθόλου και παλέυω για τα αυτονόητα δικαιώματα μου.
Ο νυν...δεν το θέλει αλλα ειναι εγωκεντρικός και στην κοσμάρα του.
Η δουλεια δεν μου δινει καμία ηθική και οικονομική ικανοποιηση και συνεχει ειμαι στο ελεος της κάθε μιας που αν θελει δεν μου δίνει δουλεια.
Η γκρινιαζει για την ποιοτητα της δουλειας μου, άδικα.
Και γενικώς κρατιέμαι απο μιακλώστη σε μια πιστη που δεν ειναι πουθενα βασισμένη.
Αποτυγχανω σαν γονιος (νευριαζω συχνα και πολυ λόγω οικονομικών δυσκολιων δημιουργωντας και στο παιδι πρόβλημα)
αποτυγχάνω σαν ενήλικας (δεν εχω μια σταθερη σχεση που να με γεμιζει και να με στηρίζει, σε ένα χρονο θα χασω το σπίτι μας, έχω χρεη, δεν εχω κοινωνική ζωή)
αποτυγχάνω σαν κόρη (αυτό ήταν προδιεγεγραμμενο απο την αρχή) και αποτυγχνάνω σαν λειτουργικό, δημιουργικό μέλος μιας κοινωνιας.

Ε, λογικο να μαυρίζω νο;


Παντως χτες η επαφή με την δασκάλα με ανυψωσε, με εμπνευσε, μου εδωσε μια πνοη που με σήκωσε λίγο και μου έκανε καλό, ψυχολογικά.


Αυτα τα ολίγα.


Κατα τα άλλα, καλά.