Μα γιατιιιιιιιιι;(αναμνησεις 2)

Εχω εναν πιανιστα με τον οποιο συνεργαζομαι και καποια στιγμη, μου γνωριζει εναν τυπο.
Αν και ξανθος κλπ κλπ, ΔΕΝ ειναι ο τυπος μου.
Και ο Μαθιου Μακοναχι ειναι ξανθος αλλα δεν ειναι ο τυπος μου.
δεν ηταν...τωρα τελευταια τον βλεπω με αλλο ματι...οσο γερνας συμβιβαζεσαι...

Με παιρνει τηλεφωνο 2 μερες αργοτερα να παμε για καφε.
ερχεται απο το σπιτι. Η μαμα μου μας αφηνει στο σαλονι( ritual για να βγω, να κατσουμε λιγο σπιτι)και πιανει ενα αλμπουμ.
Σ αυτο μια φωτο μου επαγγελματικη(αυτην απο την οποια εχω παρει τα ματια στο λογκο).
"Πωπω, τι ομορφη που ησουνα."
Τον κοιτταω.
Η φωτο ειναι ενος χρονου και με μακιγιαζ, μαυρισμα 9 μηνων, και τον κωλο μου ακομα πανω.
Γυρναει και μου λεει
"Να ξαναγινεις ετσι. Κριμα."
Εχω μεινει λιγο μαλακας με το θρασος του και τις απαιτησεις του αλλα με εχει πιασει τρελλο εσωτερικο γελιο, ψελλιζω ενα
"Θα το προσπαθησω" και φευγουμε.

Ο τυπος ειναι περιπτωση οποτε για να μην υπαρξει καμια παρεξηγηση οτι παμε για εναν φιλικο καφε(τοτε ημουν αρκετα αφελης-μην βαρατε-),εχω βαλει μπρος τον οχετο που ονομαζω στομα, εχω αναφερθει στην ανεκπληρωτη καψουρα μου, ειμαι σχετικα αβαφτη....με λιγα λογια, δυσκολα θα γουσταρε ακομα...σιχαινομουνα να απορριπτω, ηταν το χειροτερο μου.
Πηγαμε για καφε, μου πεταξε κατι υπονοουμενα, του απαντησα οσο πιο ξεκαθαρα και ευγενικα μπορουσα και μου ειπε να βρεθουμε παλι την επομενη.
(δεν θυμαμαι που θα πηγαιναμε, να δουμε εργο ισως)
Ερχεται με την μηχανη αντι για το αυτοκινητο.
Με παει Γλυφαδα(αυτο τοτε για μενα μεταφρταζοταν σε "με παει σε αλλη χωρα" με το χαρτζηλικι που ειχα)
Σε αναψυκτηριο.
Που ολως τυχαιως ειναι ακριβως κατω απο το σπιτι του.

Παραγγελνω μια κοκα κολα.
Παραγγελενει μια σοδα.
Οταν ερχεται ο λογαριασμος ΔΕΝ πληρωνει την κοκα κολα μου.(μην βιαζεστε, εχει στυνεχεια, εχει σημασια)
"εβαλε ψυχρα" μου λεει
"μμμ"(περιμενω να δω ΠΟΥ το παει)
"να ανεβουμε πανω να παρω ενα μπουφαν?"
"πηγαινε να το παρεις εσυ και θα σε περιμενω εδω"
"δεν σε αφηνω μονη σου βραδυατικα"
ναι για τι θα με φαει ο παππους που μασουλαει το γαλακτομπουρεκο


να μην τα πολυλογω, επι 15 λεπτα(δεν τα παραλεω) με τσιγαριζε.
Εχω αρχισε και φορτωνω αλλα πως θα γυρισω σπιτι αν τον διολοστειλω;
Ανεβαινουμε.
ξαπλωνει στον καναπε και με κοιταει ναζιαρικα.
Εγω ορθια.
"αντε παρε το μπουφαν σου"
"κατσε λιγο...ελα εδω κοντα μου"
"Ειμαι καλα εδω ρε Φρανσισκο(*), ελα παμε."
Με τραβαει απο το χερι.
καθομαι στο πατωμα.
(αρχιζω και βραζω. και μου φαινεται. αυτος το βιολι του)
Μισο κλεινει τα ματια του.
"γιατι δεν κοιμασαι εδω?"
"Γιατι εχω κρεβατι σπιτι μου"
"δεν εχεις λογους να φοβασαι, απλα θα κοιμηθουμε αγκαλιτσα."
"...."
"Ελααααααα(ναζι), Εχω αναγκη αγκαλιτσα. δεν εχεις λογους να φοβηθεις, δεν θα κανουμε τιποτα"
Σ αυτο το σημειο η ευγενεια μου και η υπομονη μου εχουν πλεον εξαντληθει...
"Το ξερω"
"που το ξερεις?"
"Δεν μου αρεσεις"
με κοιταζε.
Δεν πιστευε στ αυτια του.
Στον τοιχο ειχε μια συλλογη απο φωτο απο γκομενες που τον "θελανε" οπως μου χε πει και οπως με κοιταζε, καταλαβαινα οτι δεν το χωρουσε το μυαλο του αυτο που του ελεγα...δεν υπηρχε το αναλογο hardware.
Συνεχισα..."και να μου αρεσες, ετσι οπως το χειριζεσαι απορω if you ever get laid."
σηκωθηκα
"Oχι μονο δεν ακους τι σου λεει η συνοδος σου και με μαλακισμενες δικαιολογιες την φερνεις εδω...δεν επενδυσες ουτε μια γαμημενη κοκα κολα για τις εντυπωσεις.....
Ξερεις? Αν ειχες πληρωσει την κοκα κολα, και με τοσο παρακαλετο, ισως ναχα κανει ενα mercy fuck...αλλα τωρα δεν υπαρχει περιπτωση. Ελα, σηκω να φυγουμε."

Με πηγε σπιτι και οταν φτασαμε προσπαθησε να με φιλησει.
Τους επομενους μηνες με επαιρνε καθε μερα τηλεφωνο.
Δεν το επαιρνα πανω μου, ηξερα πια οτι λειτουργουσε βαση αναγκης να επιβεβαιωσει τον εαυτο του.
Η μονιμη ατακα του ηταν
"Δεν πιστευω οτι δεν με γουσταρεις, αφου μιλαμε στο τηλεφωνο, αν δεν γουσταρες θα το εκλεινες"
"με διασκεδαζεις πια, Φρανσισκο.Μου φαινεται απιστευτο το οτι δεν πιστευεις οτι δεν θελω."
"μα ξερω οτι θελεις."
"Οκ, αν σε ευχαριστει να το πιστευεις, νο προμπλεμο."
"θα βρεθουμε?"
"Οχι"
"μα γιατι?"
"γιατι εσυ γουσταρεις και γω οχι και με πρηζεις"

καπως ετσι ηταν τα τηλεφωνα μας...για μηνες.
Δεν ηταν κακο παιδι αλλα σιγουρα ηταν περιεργο.
Καποια στιγμη μετα απο μηνες δεν πηρε τηλεφωνο.
η μανα μου απορησε.

"Ο Φρεανσισκο δεν παιρνει πια?"
"Τωρα που το λες...εχει μερες να παρει"
Γελασε.
"Τι παιδι."



Χροοοοοοονια αργοτερα ανοιγω την τιβι και αρχιζω να γραφω κατι, εχοντας την στο backround.
Ξαφνικα ακουω μια ΠΟΛΥ γνωριμη φωνη.
Ω ναι, ηταν σε ριαλιτυ.
και εκανε ξανα τα ιδια.




Δεν καθησα ποτε να το παρακολουθησω-φρεσκοχωρισμενη τοτε- αλλα εμαθα απο την μητερα μου οτι δεν ηταν και ο κυριος popular μεσα.
Κριμα...το καλαμι να μην ειχε σφηνωμενο στον κωλο του, δεν ηταν κακο παιδι.