H αντιληψη του παχους...(πολυ μακρυ ποστ) Monday, September 12, 2005
Eχω γραψει απο καιρο αυτο το ποστ αλλα παντα του προσθετα, του εγραφα, του εσβυνα...ειναι ενα θεμα ταμπου και επειδη εχω ευσωμους φιλους που βλεπω καθημερινα, παντα το ανεβαλλα με το σκεπτικο"κατσε μην νομιζει οτι το εγραψα με αφορμη την βολτα μας/εξοδο μας κλπ"
Σημερα αποφασισα να το ποσταρω.
Δεν εχω καποιον υποψη μου συγκεκριμενα, απλα χτες, βρεθηκα μυτη με μυτη με εναν παλιο "φιλο" (αυτον που μουφαγε την δουλεια) και θυμηθηκα την αντιδραση του οταν περισυ ειχε ερθει η πρωην κολλητη μου στο τραπεζι και ποσο ασχημα ειχε συμπεριφερθει φερνοντας με σε πολυ δυσκολη θεση και τα σχολια του οποτε επαιρνα ενα γραμμαριο, μεταξυ αλλων.
Αυτη ηταν η αφορμη.
Να ξεκινησω με μερικα φακτς.
1) δεν εχω κοροιδεψει ποτε ευσωμο ανθρωπο ουτε στον δρομο, ουτε πισω απο την πλατη του ουτε για χαρη αστειου. Δεν το βρισκω αστειο.
2)Εχω χρησιμοποιησει τον ορο "χοντρη",οχι με την αρνητικη εννοια, αναφερομενη στην κολλητη μου, με την αδερφη της απο κεκτημενη ταχυτητα, οταν συζηταγαμε πως θα την στηριξουμε στην προσπαθεια της.
3) Δεν κρινω τον αλλον απο την εμφανιση του εκτος αν ειναι βρωμικος, η θελει να πηδηχτουμε. Στο τραπεζι μου, ολοι χωρανε, ακομα κι αν ειναι σκατοφατσες, γελοιοι, λιγουρηδες, κλπ κλπ
Τους μιζερους, τους ζηλιαρηδες και τους δολοπλοκους αποφευγουμε, ανεξαρτητως κιλων και κοινωνικων στρωματων.
Having said that, να ξετυλιξω το νημα των σκεψεων μου.
Υπηρξα στην ζωη μου αδυνατη, και χοντρη, απο δυο φορες.
το λιγοτερο 58 κιλα το περισσοτερο πανω απο 80( μετα ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ να ζυγιζομαι).
Το γεγονος οτι περιμενα μωρο δεν εχει σημασια, θα μπορουσε να γινει επιδη πηρα κορτιζονη η επειδη τρωω πολυ.
Καλως η κακως οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι εχουν κολλημα με το παχος.
Η μαμα μου, η τοσο διαβασμενη και υπεροχη, υπηρξε κομπλεξαρισμενη στα νιατα της για τα χοντρα μπρατσα της, τους κωλους της και ενα χρονο στα 18 της δεν εβγαλε ποτε το παλτο της μπροστα στο αγορι της...Και αυτο σε μια εποχη οπου δεν περιμενανε απο την γυναικα να ειναι στεκα.
Περασε απο την βουλιμια, και λογο του κολληματος της με τις θερμιδες, αρχισε να σπουδαζει.
Σημερα ειναι 40 κιλα.
Δεν ειναι δυσκολο να αντιληφθει κανεις το ποσο μεγαλο ζητημα γινοταν αν στρογγυλευα λιγο, και το ποσο στρογγυλευα, πιθανον απο ασυνειδητη αντιδραση.Ολη μου η αξια ειχε να κανει θαρρεις με το ποσο αδυνατη ημουν.
Οι γκομενοι που ειχα, ειχαν κιαυτοι το κολλημα τους με το παχος.(Αντε!)
Οσο πιο κολλημενοι, τοσο εμενα στασιμη.
Φυσικα το higlight ηρθε με τον πρωην μου.
Η συμπεριφορα του αλλαζε ριζικα και δραματικα με ενα κιλο διαφορα.
Δεν ημουν ετοιμη να δεχτω οτι η αγαπη του ηταν τοσο επιφανειακη και ετσι οταν γεννησα, αρνηθηκα πεισματικα να μπω σε διαιτα.
Ειχα αναγκη να δω οτι με αγαπουσε, μεσα μου, για μενα.
Οπως αγαπουσα εγω την νεαποκτηθεισα του καραφλα.
Οπως θα με αγαπουσε με ρυτιδες και πεσμενο στηθος.
Οπως θα τον αγαπουσα με μαλακο πουλι, με το ροχαλητο του και τα σαλια να του τρεχουν στο μαξιλαρι και τα ποδια του που βρωμανε...
Τετοια αγαπη.
Το να πρεπει να ειμαι συνεχεια στην τσιτα μην και τον "χασω" μετα απο τοσα χρονια μαζι, μου ηταν αδιανοητο και πολυ απλα δεν ηθελα ουτε να το σκεφτομαι σαν πιθανοτητα.
Ευτυχως η ζωη τα εφερε ετσι, και χωρισαμε πριν φτασω στα 50, τωρα που εχω ακομα μια πιθανοτητα να ξαναφτιαξω -αν θελω -την ζωη μου.
Αυτη ηταν η αντιληψη των γυρω μου...
Η αντιληψη η δικη μου ειναι οτι ακομα και στα πιο βαρια μου, δεν ειχα αισθηση των κιλων μου.
Οταν βλεπω βεβαια το βιντεο των 1ων διακοπων μετα τον τοκετο, παντα με πιανει η καρδια μου στην θεα της φαλαινας που βγαινει απο την θαλασσα.
Τοση κυτταριτιδα στον ηλιο...μεγα λαθος.
No wonder he left...σκεφτομαι, γνωριζοντας πια τι ανθρωπος ειναι.
Μετα τον χωρισμο μου λυσσαξα.
Ειχα συνδεσει την "ανυπαρκτη" εικονα μου με την εξωτερικη.
Ειχα γινει και γω υπερφιαλη, επιπολαιη.
Αδυνατισα, βαφομουν...και τι καταφερα?
να μου λενε σε διπλασιο χρονο
"Παμε να πηδηχτουμε"(σε ελευθερη μεταφραση)
Οχι "μου αρεσεις"
Ουτε "με ενδιαφερεις".
Οχι αυτο που χρειαζομουν.
Με το που αδυνατισα, ο πρωην μου ξαναρθε.
Ηταν κατι που με ξυπνησε.
ξαναπαχυνα, ξαναεφυγε
ξανα αδυνατισα, ξανα ηρθε.
Πλακα ειχε.
Με τον καιρο αποφασισα οτι προτιμουσα γεματο κωλο και γλυκο προσωπο, παρα μικρο κωλο και στεγνο/σπασμενο προσωπο...
Ξαναβρηκα την usual γεμιση μου.
Στιγμες με ενοχλει που δεν μπορω να ντυθω οπως θελω. Με ενοχλει που ποναει η μεση μου, που νιωθω πιο βαρια, που το στηθος μου με εμποδιζει να δω τα ποδια μου.
Στο κρεβατι δεν νιωθω ανετη( καταλοιπα και του γαμου φανταζομαι)
και εχω στο βαθος του μυαλου μου να χασω 5 κιλα, για να νιωθω εγω ομως πιο καλα.
Αλλα ειμαι λαιμαργη και τεμπελα...:P
Αλλες στιγμες παλι ειμαι τοσο χαλια μεσα μου, που προσπαθω με το εξω μου να νιωσω καλυτερα. Να καλυτερευσω την εξωτερικη εικονα η οποια θα δωσει μια ωθηση στην ψυχολογια μου.
Αλλα αυτυχως αυτο συμβαινει σπανια.
οταν συμβαινει ομως, και προσπαθω να φτιαχτω, δεν παω με τιποτα για ψωνια.
Ολα εχουν φτιαχτει για αβυζες.
Για γυναικες χωρις φυσιολογικη περιφερεια.
Σορυ αλλα εμενα το αδυνατο δεν ειναι απαραιτητα ομορφο.
Θελω η γθναικα να εχει μεση. Θυληκοτητα.
Να μην θυμηζει αγορακι, ουτε 8 χρονο παιδι.
Καλως η κακως, επηρεαζομαι απο τον ανθρωπο με τον οποιο νταραβεριζομαι.
Ενα σχολιο του στυλ "πρεπει να χασεις λιγα" και ...στεγνωνω.
και δεν νιωθω ανετα
και και και...
Ενω αν δεν εχει προβλημα....λιωνω στην κυριολεξια τα περιττα κιλα.
Δεν ειναι οτι καλυτερο, αλλα για την ωρα ειμαι ακομα δεσμια του πως με θελουν οι αλλοι και φανταζομαι ο αντιδραστικος τυπος μεσα μου καλα κρατει.
Παμε τωρα στο πως βλεπω τους αλλους.
Μου αρεσουν οι αδυνατοι γυμνασμενοι αντρες. Σχεδον παντα τετοιους ειχα χωρις να κοπιασω η να το ψαξω...Τυχαινε.
Τωρα μεγαλωνοντας, δυσκολευει το πραγμα, και μετα απο σκεψη καταλαβα οτι αν ημουν αντρας, θα διαλεγα την ξανθια bimbo.
Bεβαια αν αγαπησω, και ο αλλος γινει βοδι, δεν με νοιαζει.
Αν η ψυχη ειναι ομορφη και την δεις, ο αλλος ειναι παντα κουκλος.
Εχω αγαπησει και 2-3 στραβοχυμενους στην ζωη μου, που σημαινει οτι δεν ειναι και γραμμενο σε πετρα αυτο που λεω.
Ομως δεν ηταν και τα καλυτερα κρεβατια μου.
Γιατι κακα τα ψεμματα, στο σεξ, το εργαλειο ειναι το σωμα.
Αν δεν υπαρχει ελξη, ερεθισμος οπτικος, εστω στην αρχη...
Μπορεις να κανεις ερωτα θεικο με καποιον που αγαπας και εκτιμας.
Αλλα σπανιως θα βγαλεις τα ματια σου...
Δεν μου αρεσουν τα στρουμπουλα προσωπα στον αντρα, δεν τα βρισκω αρρενωπα.
Οπως δεν μου αρεσουν οι πολλες τριγωνικες γωνιες στην γυναικα. Μου θυμιζουν αγορι.
Αλλα αυτα ειναι γουστα...
Αυτες ηταν οι προσωπικες μου αντιληψεις περι του δικου μου παχους και των αλλων, των κοντινων μου.
Αυτο που με τρομαζει ειναι η αντιληψη των αλλων.
Το πως τυχαινε να ερθει η πρωην κολλητη μου σε ενα τραπεζι με φιλους μου( του καλλιτεχνικου) και φρικαρανε που θα καθοτανε μαζι τους και θα τους βλεπανε οι γνωστοι τους.
Μετα το πρωτο σοκ, συνειδητοποιησα οτι το φαινομενο ειναι συχνο, και οτι ενα υπερβαρο παιδι, περα απο τα πειραγματα που πρεπει να καταπιει στο σχολειο, ειναι και κοινωνικα απομωνομενο απο δραστηριοτητες, ειτε απο τους γυρω, ειτε επειδη εκεινο νιωθει ασχημα.
Το να ειμαι μοναχοπαιδι και να ταξιδευω συνεχεια, με προατατεψε και με απομονωσε απο την ζουγκλα εκει εξω και τωρα, μεγαλωνοντας ανακαλυπτω πραγματα που...πολυ απλα με σοκαρουν
Πολλοι βρηκανε την λυση, να αυτο σαρκαζονται.Πραγμα που με λυπει,σαν να προσπαθουν να προλαβουν μην πει ο αλλος κατι. Βγαζει πονο αυτο και θελω να τους παρω αγκαλια, να τους πω οτι εδω, ειναι safe, κανεις δεν βλεπει το "εξω".
Εγω ρε πουστη μου δεν το βλεπω.
Βλεπω το πως νιωθουν εκεινοι.
σε αυτο ανταποκρινομαι.
Αλλοι/αλλες φτιαχνονται. και ειναι ανετες/οι.
Και φυσικα βοηθαει αυτο, πολυ.
Αναρωτιεμαι ομως ποσο πολυ βοηθαει το βραδυ, μες το σκοταδι, οταν θες να νιωσεις γυναικα στα χερια του αλλου...ποση ανεση βγαινει εκει.Αν ειναι προσποιητο.
Η κολλητη μου δεν κολλαγε πουθενα.
και να οι τρελλες στασεις και να τα αεροπλανικα.
Την χαιρομουν.
ομως...αν ενα βραδυ ο αλλος ηταν κουρασμενος, αμεσως το επαιρνε αλλιως.
Δεν του ελεγε τιποτα.
Το ελεγε σε μενα και προσπαθουσα να καταλαβω αν τελικα τα αεροπλανικα ηταν επικτητα, αν τ ο κρεβατι για κεινη ηταν μοναδα αξιας.
Θυμηθηκα εμενα.
Και γω ετσι το επαιρνα, προς το τελος του γαμου μου...
Θυμηθηκα ποτε υπηρξα πραγματικα ανετη στο κρεβατι, ανεξαρτητου κιλων...οταν τα ειχα με καποιον ο οποιος λατρευε το παχος.
και δεν μιλαω για πιασιματα.
Μιλαω οτι ο ανθρωπος γουσταρε στρωματσαδα απο κατω του...
Ποσοι τετοιοι ομως κυκλοφορουν?
Αντιληφθηκα εναν ρατσισμο ως προς τους υπερβαρους λοιπον, που με σοκαρε.
Αυτο το μνησικακο
"να σταματησει να τρωει" λες και τους τρωνε το φαι τους, η ζητησανε να πηδηχτουνε μαζι τους...αυτη η ελλειψη κατανοησης οτι οι ευαισθητοι ανθρωποι πολλες φορες φτιαχνουνουν μια μαλακη πανοπλια γυρω τους, η "ασχημαινουν" για να μην πλησιασουν οι "ανθρωποι" που τους πονανε.
Ειναι μια πτυχη της κριτικης και της ελλειψης συμπονιας που γραφω συνεχεια σε ολα τα ποστ μου...
Δεν λεω να στεναχωρεθουμε για καποιον σαν να ειναι πχ παραλυτος.
Αλλα να σεβαστουμε το γεγονος οτι στο σωμα του αο καθενας κανει οτι θελει, οπως αλλη το καιει, αλλος το κοβει, αλλος του κανει τατου κλπ.
Ολοι μας, απο τον τροπο που ντυνομαστε, τρωμε, κινουμαστε, μιλαμε, εκφραζομαστε, επιλεγουμε το δκτυλικο αποτυπωμα του ποιοι ειμαστε.
Και κανενας πουστης δεν ειναι καλυτερος απο τον αλλον.
(μιλαμε για νορμαλ καταστασειςετσι?)
Dιαφορετικοι, ναι.
Καλυτερος?
Who' s to judge?
Αυτο που ηθελα φανταζομαι, να πω με αυτο το πολυ μακρυ ποστ...
Ειναι οτι χαιρομαι που μπορω στην δικη μου παρεα να βλεπω καραφλους, χοντρους, γελοιους, λιγουρηδες,βλαμμενες, οτι κακοπροαιρετο χαρακτηρισμο μπορουν να μας δωσουν.... κακοντυμενους(ναι, για σενα πηγαινε αυτο), γκομενακια, ατομα απο 20 εως 45, να διασκεδαζουν, να γελανε, να κοιτιουνται καλοπροαιρετα, να τσαλακωνονται,να γουσταρονται ασχετως κυβικων,κοινωνικων στρωματων, χρωματων...
Σας γουσταρω!
Ευχαριστω που υπαρχετε.
United kilos of Benettton.
Απο δευτερα αρχιζω διαιτα:P
Σημερα αποφασισα να το ποσταρω.
Δεν εχω καποιον υποψη μου συγκεκριμενα, απλα χτες, βρεθηκα μυτη με μυτη με εναν παλιο "φιλο" (αυτον που μουφαγε την δουλεια) και θυμηθηκα την αντιδραση του οταν περισυ ειχε ερθει η πρωην κολλητη μου στο τραπεζι και ποσο ασχημα ειχε συμπεριφερθει φερνοντας με σε πολυ δυσκολη θεση και τα σχολια του οποτε επαιρνα ενα γραμμαριο, μεταξυ αλλων.
Αυτη ηταν η αφορμη.
Να ξεκινησω με μερικα φακτς.
1) δεν εχω κοροιδεψει ποτε ευσωμο ανθρωπο ουτε στον δρομο, ουτε πισω απο την πλατη του ουτε για χαρη αστειου. Δεν το βρισκω αστειο.
2)Εχω χρησιμοποιησει τον ορο "χοντρη",οχι με την αρνητικη εννοια, αναφερομενη στην κολλητη μου, με την αδερφη της απο κεκτημενη ταχυτητα, οταν συζηταγαμε πως θα την στηριξουμε στην προσπαθεια της.
3) Δεν κρινω τον αλλον απο την εμφανιση του εκτος αν ειναι βρωμικος, η θελει να πηδηχτουμε. Στο τραπεζι μου, ολοι χωρανε, ακομα κι αν ειναι σκατοφατσες, γελοιοι, λιγουρηδες, κλπ κλπ
Τους μιζερους, τους ζηλιαρηδες και τους δολοπλοκους αποφευγουμε, ανεξαρτητως κιλων και κοινωνικων στρωματων.
Having said that, να ξετυλιξω το νημα των σκεψεων μου.
Υπηρξα στην ζωη μου αδυνατη, και χοντρη, απο δυο φορες.
το λιγοτερο 58 κιλα το περισσοτερο πανω απο 80( μετα ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ να ζυγιζομαι).
Το γεγονος οτι περιμενα μωρο δεν εχει σημασια, θα μπορουσε να γινει επιδη πηρα κορτιζονη η επειδη τρωω πολυ.
Καλως η κακως οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι εχουν κολλημα με το παχος.
Η μαμα μου, η τοσο διαβασμενη και υπεροχη, υπηρξε κομπλεξαρισμενη στα νιατα της για τα χοντρα μπρατσα της, τους κωλους της και ενα χρονο στα 18 της δεν εβγαλε ποτε το παλτο της μπροστα στο αγορι της...Και αυτο σε μια εποχη οπου δεν περιμενανε απο την γυναικα να ειναι στεκα.
Περασε απο την βουλιμια, και λογο του κολληματος της με τις θερμιδες, αρχισε να σπουδαζει.
Σημερα ειναι 40 κιλα.
Δεν ειναι δυσκολο να αντιληφθει κανεις το ποσο μεγαλο ζητημα γινοταν αν στρογγυλευα λιγο, και το ποσο στρογγυλευα, πιθανον απο ασυνειδητη αντιδραση.Ολη μου η αξια ειχε να κανει θαρρεις με το ποσο αδυνατη ημουν.
Οι γκομενοι που ειχα, ειχαν κιαυτοι το κολλημα τους με το παχος.(Αντε!)
Οσο πιο κολλημενοι, τοσο εμενα στασιμη.
Φυσικα το higlight ηρθε με τον πρωην μου.
Η συμπεριφορα του αλλαζε ριζικα και δραματικα με ενα κιλο διαφορα.
Δεν ημουν ετοιμη να δεχτω οτι η αγαπη του ηταν τοσο επιφανειακη και ετσι οταν γεννησα, αρνηθηκα πεισματικα να μπω σε διαιτα.
Ειχα αναγκη να δω οτι με αγαπουσε, μεσα μου, για μενα.
Οπως αγαπουσα εγω την νεαποκτηθεισα του καραφλα.
Οπως θα με αγαπουσε με ρυτιδες και πεσμενο στηθος.
Οπως θα τον αγαπουσα με μαλακο πουλι, με το ροχαλητο του και τα σαλια να του τρεχουν στο μαξιλαρι και τα ποδια του που βρωμανε...
Τετοια αγαπη.
Το να πρεπει να ειμαι συνεχεια στην τσιτα μην και τον "χασω" μετα απο τοσα χρονια μαζι, μου ηταν αδιανοητο και πολυ απλα δεν ηθελα ουτε να το σκεφτομαι σαν πιθανοτητα.
Ευτυχως η ζωη τα εφερε ετσι, και χωρισαμε πριν φτασω στα 50, τωρα που εχω ακομα μια πιθανοτητα να ξαναφτιαξω -αν θελω -την ζωη μου.
Αυτη ηταν η αντιληψη των γυρω μου...
Η αντιληψη η δικη μου ειναι οτι ακομα και στα πιο βαρια μου, δεν ειχα αισθηση των κιλων μου.
Οταν βλεπω βεβαια το βιντεο των 1ων διακοπων μετα τον τοκετο, παντα με πιανει η καρδια μου στην θεα της φαλαινας που βγαινει απο την θαλασσα.
Τοση κυτταριτιδα στον ηλιο...μεγα λαθος.
No wonder he left...σκεφτομαι, γνωριζοντας πια τι ανθρωπος ειναι.
Μετα τον χωρισμο μου λυσσαξα.
Ειχα συνδεσει την "ανυπαρκτη" εικονα μου με την εξωτερικη.
Ειχα γινει και γω υπερφιαλη, επιπολαιη.
Αδυνατισα, βαφομουν...και τι καταφερα?
να μου λενε σε διπλασιο χρονο
"Παμε να πηδηχτουμε"(σε ελευθερη μεταφραση)
Οχι "μου αρεσεις"
Ουτε "με ενδιαφερεις".
Οχι αυτο που χρειαζομουν.
Με το που αδυνατισα, ο πρωην μου ξαναρθε.
Ηταν κατι που με ξυπνησε.
ξαναπαχυνα, ξαναεφυγε
ξανα αδυνατισα, ξανα ηρθε.
Πλακα ειχε.
Με τον καιρο αποφασισα οτι προτιμουσα γεματο κωλο και γλυκο προσωπο, παρα μικρο κωλο και στεγνο/σπασμενο προσωπο...
Ξαναβρηκα την usual γεμιση μου.
Στιγμες με ενοχλει που δεν μπορω να ντυθω οπως θελω. Με ενοχλει που ποναει η μεση μου, που νιωθω πιο βαρια, που το στηθος μου με εμποδιζει να δω τα ποδια μου.
Στο κρεβατι δεν νιωθω ανετη( καταλοιπα και του γαμου φανταζομαι)
και εχω στο βαθος του μυαλου μου να χασω 5 κιλα, για να νιωθω εγω ομως πιο καλα.
Αλλα ειμαι λαιμαργη και τεμπελα...:P
Αλλες στιγμες παλι ειμαι τοσο χαλια μεσα μου, που προσπαθω με το εξω μου να νιωσω καλυτερα. Να καλυτερευσω την εξωτερικη εικονα η οποια θα δωσει μια ωθηση στην ψυχολογια μου.
Αλλα αυτυχως αυτο συμβαινει σπανια.
οταν συμβαινει ομως, και προσπαθω να φτιαχτω, δεν παω με τιποτα για ψωνια.
Ολα εχουν φτιαχτει για αβυζες.
Για γυναικες χωρις φυσιολογικη περιφερεια.
Σορυ αλλα εμενα το αδυνατο δεν ειναι απαραιτητα ομορφο.
Θελω η γθναικα να εχει μεση. Θυληκοτητα.
Να μην θυμηζει αγορακι, ουτε 8 χρονο παιδι.
Καλως η κακως, επηρεαζομαι απο τον ανθρωπο με τον οποιο νταραβεριζομαι.
Ενα σχολιο του στυλ "πρεπει να χασεις λιγα" και ...στεγνωνω.
και δεν νιωθω ανετα
και και και...
Ενω αν δεν εχει προβλημα....λιωνω στην κυριολεξια τα περιττα κιλα.
Δεν ειναι οτι καλυτερο, αλλα για την ωρα ειμαι ακομα δεσμια του πως με θελουν οι αλλοι και φανταζομαι ο αντιδραστικος τυπος μεσα μου καλα κρατει.
Παμε τωρα στο πως βλεπω τους αλλους.
Μου αρεσουν οι αδυνατοι γυμνασμενοι αντρες. Σχεδον παντα τετοιους ειχα χωρις να κοπιασω η να το ψαξω...Τυχαινε.
Τωρα μεγαλωνοντας, δυσκολευει το πραγμα, και μετα απο σκεψη καταλαβα οτι αν ημουν αντρας, θα διαλεγα την ξανθια bimbo.
Bεβαια αν αγαπησω, και ο αλλος γινει βοδι, δεν με νοιαζει.
Αν η ψυχη ειναι ομορφη και την δεις, ο αλλος ειναι παντα κουκλος.
Εχω αγαπησει και 2-3 στραβοχυμενους στην ζωη μου, που σημαινει οτι δεν ειναι και γραμμενο σε πετρα αυτο που λεω.
Ομως δεν ηταν και τα καλυτερα κρεβατια μου.
Γιατι κακα τα ψεμματα, στο σεξ, το εργαλειο ειναι το σωμα.
Αν δεν υπαρχει ελξη, ερεθισμος οπτικος, εστω στην αρχη...
Μπορεις να κανεις ερωτα θεικο με καποιον που αγαπας και εκτιμας.
Αλλα σπανιως θα βγαλεις τα ματια σου...
Δεν μου αρεσουν τα στρουμπουλα προσωπα στον αντρα, δεν τα βρισκω αρρενωπα.
Οπως δεν μου αρεσουν οι πολλες τριγωνικες γωνιες στην γυναικα. Μου θυμιζουν αγορι.
Αλλα αυτα ειναι γουστα...
Αυτες ηταν οι προσωπικες μου αντιληψεις περι του δικου μου παχους και των αλλων, των κοντινων μου.
Αυτο που με τρομαζει ειναι η αντιληψη των αλλων.
Το πως τυχαινε να ερθει η πρωην κολλητη μου σε ενα τραπεζι με φιλους μου( του καλλιτεχνικου) και φρικαρανε που θα καθοτανε μαζι τους και θα τους βλεπανε οι γνωστοι τους.
Μετα το πρωτο σοκ, συνειδητοποιησα οτι το φαινομενο ειναι συχνο, και οτι ενα υπερβαρο παιδι, περα απο τα πειραγματα που πρεπει να καταπιει στο σχολειο, ειναι και κοινωνικα απομωνομενο απο δραστηριοτητες, ειτε απο τους γυρω, ειτε επειδη εκεινο νιωθει ασχημα.
Το να ειμαι μοναχοπαιδι και να ταξιδευω συνεχεια, με προατατεψε και με απομονωσε απο την ζουγκλα εκει εξω και τωρα, μεγαλωνοντας ανακαλυπτω πραγματα που...πολυ απλα με σοκαρουν
Πολλοι βρηκανε την λυση, να αυτο σαρκαζονται.Πραγμα που με λυπει,σαν να προσπαθουν να προλαβουν μην πει ο αλλος κατι. Βγαζει πονο αυτο και θελω να τους παρω αγκαλια, να τους πω οτι εδω, ειναι safe, κανεις δεν βλεπει το "εξω".
Εγω ρε πουστη μου δεν το βλεπω.
Βλεπω το πως νιωθουν εκεινοι.
σε αυτο ανταποκρινομαι.
Αλλοι/αλλες φτιαχνονται. και ειναι ανετες/οι.
Και φυσικα βοηθαει αυτο, πολυ.
Αναρωτιεμαι ομως ποσο πολυ βοηθαει το βραδυ, μες το σκοταδι, οταν θες να νιωσεις γυναικα στα χερια του αλλου...ποση ανεση βγαινει εκει.Αν ειναι προσποιητο.
Η κολλητη μου δεν κολλαγε πουθενα.
και να οι τρελλες στασεις και να τα αεροπλανικα.
Την χαιρομουν.
ομως...αν ενα βραδυ ο αλλος ηταν κουρασμενος, αμεσως το επαιρνε αλλιως.
Δεν του ελεγε τιποτα.
Το ελεγε σε μενα και προσπαθουσα να καταλαβω αν τελικα τα αεροπλανικα ηταν επικτητα, αν τ ο κρεβατι για κεινη ηταν μοναδα αξιας.
Θυμηθηκα εμενα.
Και γω ετσι το επαιρνα, προς το τελος του γαμου μου...
Θυμηθηκα ποτε υπηρξα πραγματικα ανετη στο κρεβατι, ανεξαρτητου κιλων...οταν τα ειχα με καποιον ο οποιος λατρευε το παχος.
και δεν μιλαω για πιασιματα.
Μιλαω οτι ο ανθρωπος γουσταρε στρωματσαδα απο κατω του...
Ποσοι τετοιοι ομως κυκλοφορουν?
Αντιληφθηκα εναν ρατσισμο ως προς τους υπερβαρους λοιπον, που με σοκαρε.
Αυτο το μνησικακο
"να σταματησει να τρωει" λες και τους τρωνε το φαι τους, η ζητησανε να πηδηχτουνε μαζι τους...αυτη η ελλειψη κατανοησης οτι οι ευαισθητοι ανθρωποι πολλες φορες φτιαχνουνουν μια μαλακη πανοπλια γυρω τους, η "ασχημαινουν" για να μην πλησιασουν οι "ανθρωποι" που τους πονανε.
Ειναι μια πτυχη της κριτικης και της ελλειψης συμπονιας που γραφω συνεχεια σε ολα τα ποστ μου...
Δεν λεω να στεναχωρεθουμε για καποιον σαν να ειναι πχ παραλυτος.
Αλλα να σεβαστουμε το γεγονος οτι στο σωμα του αο καθενας κανει οτι θελει, οπως αλλη το καιει, αλλος το κοβει, αλλος του κανει τατου κλπ.
Ολοι μας, απο τον τροπο που ντυνομαστε, τρωμε, κινουμαστε, μιλαμε, εκφραζομαστε, επιλεγουμε το δκτυλικο αποτυπωμα του ποιοι ειμαστε.
Και κανενας πουστης δεν ειναι καλυτερος απο τον αλλον.
(μιλαμε για νορμαλ καταστασειςετσι?)
Dιαφορετικοι, ναι.
Καλυτερος?
Who' s to judge?
Αυτο που ηθελα φανταζομαι, να πω με αυτο το πολυ μακρυ ποστ...
Ειναι οτι χαιρομαι που μπορω στην δικη μου παρεα να βλεπω καραφλους, χοντρους, γελοιους, λιγουρηδες,βλαμμενες, οτι κακοπροαιρετο χαρακτηρισμο μπορουν να μας δωσουν.... κακοντυμενους(ναι, για σενα πηγαινε αυτο), γκομενακια, ατομα απο 20 εως 45, να διασκεδαζουν, να γελανε, να κοιτιουνται καλοπροαιρετα, να τσαλακωνονται,να γουσταρονται ασχετως κυβικων,κοινωνικων στρωματων, χρωματων...
Σας γουσταρω!
Ευχαριστω που υπαρχετε.
United kilos of Benettton.
Απο δευτερα αρχιζω διαιτα:P
Comments