Sunday, July 03, 2005 Eρωτας...

Xteς επεσε το ματι μου σε μια εκπομπη που εξηγουσε οτι τα ηλεκτρομαγνητικα κυματα επηρεαζουν τον τροπο που σκεφτομαστε.
no shit.
ζουμε περικυκλωμενοι απο κεραιες, ηλεκτρικες συσκευες, παιζουμε με πραγματα που δεν ξερουμε τι κανουν στον εγκεφαλο μας, αλλα βλεπουμε τα αποτελεσματα νομιζω καθε μερα...

Θυμηθηκα, παλια, στα 13, ποσο εντονο ηταν το συναισθημα του ερωτα.
πως το βιωνα, πως το βιωνουν ολες οι αγνες και αλωβητες ψυχες(κλεμμενο απο αρλεκιν, το ομολογω)...
Μεγαλονωντας ειναι πιο δυσκολο να ερωτευτεις γιατι χρειαζεται καυσιμο το παθος και ο ερωτας= την αγνοια, την αθωοτητα, την ελλειψη φοβου.
αυτο που σε κανει να ΔΙΝΕΣΑΙ με ολη σου την ψυχη...

Θυμηθηκα τον Κυριακο, εναν πρωην μου
"φοβαμαι να σε ερωτευτω, μου ειχε πει" και ηταν μολις 20.
Ο φοβος του μας πηδηξε και μας αλλαξε τα φωτα.
τωρα μετα απο τοσα χρονια, καταλαβαινω τι σημαινει το "φοβαμαι".
Το "δεν μπορω να ερωτευτω ευκολα"
Για χρονια, κι αν δεν ειχα ενδειξεις οτι ολα θα πηγαινανε καλα, δινομουν στις σχεσεις μου,ανοιγομουν, δεν φοβομουν. Οταν εχεις πληγωθει πολυ απο αλλου, αναζητας ΠΟΛΥ αυτο που σουχει λειψει, οσο κιαν πονεσεις, δεν συγκρινεται με τον πρωτο πονο...
Ομως μετα απο τοσα χρονια, ηρθε η ανατροπη.
the unthinkable
να πονεσεις και πιο πολυ ακομα.
Με τροπους που δεν φανταζοσουν.
Ειναι λυπηρο οι πληγωμενοι αυτου του κοσμου να πονανε αλλα ειναι τραγικο οταν οι πληγωμενοι αυτου του κοσμου κανιβαλιζουν αλλους για να νιωσουν καλα.
Σαν αυτους που πνιγονται και σε που σε σπρωχνουν κατω.
Ετσι, μετα απο πολλα χρονια, ενιωσα μεσα μου το "φοβαμαι"
Χαθηκε αυτη η μαγικη χρυσοσκονη που θα εκανε καποιον εκει εξω να μου φανει μοναδικος.
αξιολογος.
Και οταν φοβασαι υιοθετεις αλλες συμπεριφορες.
και προσπαθεις να επικεντρωθεις σε αλλα πραγματα στην ζωη σου, ελπιζοντας οτι με τον χρονο, καπως, θα φυγει αυτο το συναισθημα.
Οτι μια μερα θα δεις καποιον και ολα οσα σκεφτεσαι θα ειναι ενα ματσο μπουρδες...ετσι δεν εγινε και στο παρελθον?

Σκεφτόμουν πόσο δυσκολο είναι καποιος αντρας να νιωσει ελξη και να θελησει να κάνει μια σχεση μαζί μου.(μην χαιρεστε μικρα μου τρολλς)
Πρωτα απ όλα τιθεται θέμα ότι δεν θελω σχεση, αρα δεν κάνω καμία προσπαθεια να είμαι «θυληκο», πάιζω με τις εντυπωσεις ότι τον παιρνω αβερτα και παει λεγοντας…
Υποθετοντας όμως ότι κάποιος απ αυτους έιναι αρκετα οξυδερκης και δει καποια παραγματα με τον καιρο…είναι δυσκολο, το παραδεχομαι, να είσαι με μια γυναικα που είναι φλυαρη και αυταρχική.softness is the key word.
Δεν προσπαθω να μειωσω τον εαυτο μου, απλα αυτή είμαι.
Υπαρχουν πολλες εξηγησεις στο γιατί ας πουμε βγαζω αυταρχισμο αλλα θα αφήσω την κλαψα για το γεγονος ότι δεν υπηρξα ποτε ανεμελο παιδι αλλα η «μαμα» όλων από τα 9 μου περιπου, για άλλη φορα.
Δεν θελω να κανουν παρτι (ξερετε ποιοι) και να ξεφυγουμε απο το θεμα,,,

Σκεφτόμουν λοιπον ότι ίσως μου ταιριαζει καποιος χαμηλων τόνων, και συνήθως με κατι τέτοιους καταλήγω. Ο συνειρμος όμως που ακουλουθησε ήταν αποκαλύπτικος.
Δεν μου αρεσουν ουτε οι φοβισμενοι ανθρωποι, ούτε οι δειλοι.
Και δεν θέλω να εχω εγώ όλες τις ευθύνες, δεν θέλω να φοράω εγώ τα παντελονια.
Θελω τον αντρα κυνηγο.
Και όταν λεω κυνηγο δεν εννοω να μουγκριζει και να θυμιζει Νεαντερταλ στις απόψεις του…
Απλα μου αρεσει λίγο το παλιο μοτιβο.
Η γυναικα να έχει τον τελευταιο λόγο για το τι γίνεται στο σπίτι.
Από την διακόσμηση(για πρακτικους λόγους εφόσον αυτη θα μένει περισσότερο σπίτι), το διαιτολόγιο(ειδικά αυτό), το θέμα των παιδιών, κλπ
Ο Αντρας κυνηγός είναι αυτός που φροντίζει να είναι η οικογενεια του ασφαλης(αρα δεν είναι χεστης)φροντίζει να είναι καλά τα παιδια του, προσφερει όσο μπορει, ότι μπορει, αποπνεει ασφαλεια και δύναμη.
Οπου η μητερα σμιλευει το μεσα τους, ο πατερας ωθει να βγουν στον κόσμο, σμιλευει την συμπεριφορα και τα εφοδια για τον εξω κόσμο.

Στην σχεση του ένα τετοιο ζευγάρι ξέρει ποιος έιναι ο τομεας του καθενος, υπαρχει interaction φυσικα και είναι επιθυμητο(παλιά ο πατερας ήταν απων στην ζωή των παιδιών και η μητερα απών από τον επαγγελματικό χώρο, κατι πολή κακό), απλά είναι ξεκαθαριςμένο ποιος ε΄χει το 51% στον τομεα.
Αν πχ, ξέρω πολλα για εγκυμοσύνη και θηλασμό, καλο είναι ο συντροφος μου να με εμπιστευτει αν δεν εχει κοινες η καθόλου απόψεις επι του θέματος, όπως ΄θα εμπιστευτω εγω εκείνον ότι ξέρει τι κανει αν είναι ειδικός στις επενδύσεις, πχ...

Το κακό είναι όμως ότι οι περισσοτεροι αντρες κυνηγοι είναι και πολύ ματσο, φαλλοκράτες και συνήθως υπαρχει μια ψιλοκαταπιεση από το τι θα βάλεις εως και το ποιοι φίλοι σου είναι καλοί για σενα η ποια συμπεριφορα ειναι acceptable…

Και αυτό για μένα δείχνει φόβο, πάλι.
Και οσο και να το καταλαβαινω, το βαριεμαι αφορητα.
Και ξενερωνω αφανταστα.
Ειδικα με την ζηλεια που καταπνιγει τον αλλον για θεματα προσωπικης ανασφαλειας.


Αν έπρεπε να φανταστω κάποιον που θα μπορούσε να είναι μαζί μου και θα μπορούσα να είμαι μαζί του, ειναι κυρίως ενας ανθρωπος που τα εχει βρει με τον εαυτο του, που δεν χρειαζεται να ντυθω εγω σαν την Πεγκυ Μπαντι για να νιώσει «τυχερος» με την σεξυ γκόμενα που εβγαλε.(ακομα μου μεινανε κατι λεοπαρδαλε ξωβυζα μπλουζακια)
Που δεν τον απασχολεί αν σε καποια
πραγματα είμαι καλύτερη.(φτιαχνω βιντεο και κινητα, πιανει το χερι μου, τι να κανουμε?) Που δεν νιώθει απειλη( και αυτό παει ΚΑΙ στον σεξουαλικο τομεα στον οποιο δεν είμαι τόσο εξπερ όσο θέλουν να πιστεύουν..)
‘Έναν ανθρωπο που αποζητα τρυφερότητα αλλα μπορει και να την δώσει.
Που στις δυσκολιες δεν πανικοβαλλεται ουτε επιλεγει τις ευκολες λυσεις(και μεις εχουμε κολλητους ετοιμους να μας παρηγορησουν...)
Που σε κοιταει στα ματια και επιζητςι μια συντροφο όχι μια μαμα που θα φροντισει για όλα.
Εχω πεθυμισει να ερωτευτω και το τρεμω ΄κι όλας.
Οσες φορες ερωτευτηκα έδινα.
Εμενα, τα «σκήπτρα», τα ηνία…δεν θέλω ΄κάθόλου να είμαι εγω μπροστα.
Θέλω να είμαι δίπλα.
Και σε μερικες περιπτώσεις πίσω.
Θέλω να θαυμαζω και να φουσκώνω από περηφάνεια.
Εχω αναγκη να είναι ψηλα αυτός που αγαπώ.
Κιαν δεν είναι, δεν πειράζει…μικραινω τον κόσμο μας και τον κάνω πρώτο στην καρδιά μου.


Όμως όταν βγαίνω έξω δεν βλέπω πουθενα κάτι που να μοιάζει έστω στην εικόνα του
Αντρα όπως τον αντιλαμβάνομαι εγω.
Ναρκισσοι, παιδακια, λιγούρηδες, ψεύτες παντρεμενοι, κατπιεσμένοι φοβισμένοι.
Ανθρωπακια και ανθρωπαρια που απλα κοιτανε πως να ευχαριστήσουν τον εαυτό στους, χωρις σεβασμο και ανθρωπια για τον αλλον.
Και μετα υπαρχουν αυτοι που είναι σωστοι, αλλά παντρεμενοι.
Και αυτους θελω να τους βλέπω.
Να παιρνω κουράγιο.Οτι υπαρχουν και εξαιραισεις στην θαλασσα της μαλακιας.
Βλέπω την κόρη μου να μεγαλωνει χωρίς τα αδερφακια που ονειρευόμουν να της δώσω.
Βλέπω τα όνειρα για παιχνίδια και κατασκευες να εξαφανίζονται ένα ενα μπροστα στην κούραση μου.
Με λύπη μου με πιανω να φωναζω γιατί λερωσε το πατωμα η τα ρουχα της.
Ποιος; Εγω…
Αλλα δεν αντεχω άλλη σκούπα και άλλο πλυντήριο…μετα απο 5 ωρες μαθημα και ατελειωτες ωρες μεταφρασης, και μαγειρεμα, και πλυσιμο και και και


Εχω κρατήσει όλα τα παιδικά ρούχα της.
Ξερω ότι είναι απατηλό αλλά είναι μια παρηγοριά…
Αν τα δώσω,θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι ποτε δεν θα κάνω αλλο παιδι.
Ότι ποτε δεν θα βρω αυτόν με τον οποιο θα μοιραστουμε βαρη, ευθυνες αλλά και χαρες.
Ότι η ζωή μου δεν θα είναι μόνο θέμα survival, αλλα και δημιουργικότητας, ονείρων και κοινών στόχων…
I long for this kind of companionship.


Contact.
Of the soul mostly.
Και ευτυχως που καποιοι άνθρωποι γύρω μου μου το παρέχουν και ανέχονται τα νευρα μου και τις φλυαρίες μου…
Πιθανόν προσευχονται και κεινοι να βρεθει ενας χριστιανός.
Εγω πιστευω οτι ειναι γιατι με αγαπανε και θελουν το καλο μου



Αλλα ξερω οτι καταβαθος σκεφτονται οτι μπουκωμενη, θα βγαλω για 5 λεπτα το σκασμο

Comments

Popular Posts