Tuesday, August 23, 2005 Εκτακτες λυσεις...
Εκανε ζεστη και η κοιλια της ακομα δεν ειχε επανερθει στα φυσιολογικα επιπεδα.
Το αμαξι ετρχε στην Εθνικη και στα ποδια τηε ειχε φρουτα, νερο, κρακερακια, σαντουιτς που ταιζε τον αντρα της μπουκια μπουκια.
Χαιροταν να τον βλεπει να τρωει με λαιμαργια το μαυρο ψωμι που πριν 3 χρονια ουτε να το αγγιξει δεν ηθελε.
Την κοιταξε και χαμογελασε.
Επιασε το χερι της, και αυτη το φιλησε, γυρισε προς το παραθυρο και κοιταξε το μωρο απτον καθρεφτη.Ο ζεστος αερας ανεμιζε τα μαλλια της.
Ηταν μια κλασσικη συζυγος πλεον, με παιδι, γατι, συζυγο, καμπινγκ και ολα οσα την φρικαρανε σαν εργενισσα.
Ειχε κανει διπλασιο κωλο στην εγκυμοσυνη αλλα δεν την ενοιαζε.
Η ανεμελη νυχτοβια, κοπελιτσα ειχε χαθει μυστηριωδως και στην θεση της ηταν ο εφιαλτης της....αλλα τωρα δεν ηταν εφιαλτης.
Ηταν λιμανι.
Ηταν αυτο που εψαχνε, τελικα.
καποιον να την αγαπαει πραγματικα.
καποιον να αγαπαει και να της δινεται η ευκαιρια να δινει...και να δινεται.
Ηταν μεθυστικη αυτη η ασφαλεια.
Αυτη η αισθηση οτι μετα απο τοσα ταξιδια, τοσες περιπλανησεις, τοση ασταθεια, ειχε πλεον ριζες (και εβγαζε καρπους.)
Ηταν ΜΑΖΙ.
Την ρομαντικη αναποληση της, διεκοψε μια ενοχληση.
" να σταματησουμε σε καποιο βενζιναδικο" γυρισε και του ειπε.
"οκ"
Το αμαξι συνεχισε να προχωραει, καταβροχθιζονταςε τα ξεραμενα δεντρα και τα κιτρινισμενα χορτα.
Ο james Ingram τραγουδουσε στο cd
"Ι know, the way I feel for you, is now or never, the more I love the more that I m afraid, that in your eyes I may not see forever, forever..."
Αρχισε να τραγουδαει για να μην σκεφτεται την πιεση των υγρων που ειχε πιει και που αρχισανε να απαιτουν την εξοδο τους.
"Ιf we can be the best of lovers, yet be the best of friends, if we can try with everyday to make it better, as it goes, than I suppose, the music, never ends..."
Η φωνη της αρχισε να γινεται στριγγλιαρικη.
Σταματησε και τον ρωτησε
"αργουμε? να σταμτησεις σε κανενα P, εχω αρχισει να ποναω."
Ο αντρας της την κοιταξε και αγχωθηκε.
Πατησε το γκαζι.
Τοτε αγχωθηκε εκεινη.
"αστο, δεν χρειαζεται να σκοτωθουμε"
"Θα πεθανω απο τον πονο πιο πριν", σκεφτηκε.
Παντα ηξερε οτι ειχε μικρης χωρητικοτητας ουροδοχο κυστη αλλα αυτο καταντουσε τραγικο.
Ο αντρας της την κοιταζε και εκεινη αρχισε να νιωθει το αγχος της για την οδηγηση να μεγαλωνει. Ο δρομος συνεχιζοταν ως περα στον οριζοντα, χωρις ιχνος χωρου σταθμευσης.
Σουβλια.
αουτς.
Στα ποδια της η τσαντα του μωρου.
Τα ματια της κλειδωσαν πανω της.
Σκεφτηκε τα υπερ τα κατα, το αν θα το τολμουσε.
Τελος πηρε μια βαθια ανασα, κατεβασε το κιλοτακι της, ανοιξε μια πανα του παιδιου και καθησε πανω.
Ο αντρας της Φρι-κα-ρε.
Εκεινη τον κοιταξε λιγο ντροπαλα αλλα η ανακουφιση της ηταν τετοια που το ξεπερασε σχετικα γρηγορα.
"Οι πανες εχουν τρομερη απορροφητικοτητα, μην ανησυχεις για το καθισμα"(οντως βγηκε αθικτο)
" μα δεν ειναι για το καθισμα...πως...τι...ε?χφρμμμ...."
Τυλιξε την πανα σε μια σακουλα και την πεταξε στον πρωτο καδο που βρηκανε.
Τραγουδουσε μες την τρελλη χαρα εως οτου φτασανε στον προορισμο τους.
Ο αντρας της δεν σταματησε να λεει την ιστορια τους επομενους μηνες, με μια δοση θαυμασμου και "μα ειναι τελειως τρελλη" attitude.
(Eνδειξη της οχι τοσο μεγαλης κοντινοτητας τους, τελικα αλλα αυτη ειναι μια αλλη ιστορια)
παραδοξως, ολοι οι φιλοι της σηκωσανε τους ωμους σαν να λεγανε "για την Λιλι μιλαμε τωρα, που το περιεργο?"
και οι φιλοι του γελουσανε με φρασουλες
"και γαμω!"
Επομενη ιστορια
2 μερες αργοτερα
Μπουγελωμα μεταξυ τους στην παραλια
Αυτος εχει ενα πλαστικο νεροπιστολο και προσπαθει να κανει τον ξυπνιο.
Την πιτσιλαει 5-6 φορες, σιγουρος για την υπεροχη του εφοσον αυτη δεν εχει το αναλογο οπλο.
Μετα την 4η πρακληση να σταματησει, εκεινη σηκωνεται,
βγαζει το στηθος της απο το μαγιο με διακριτικο τροπο
και ζουπαει.
Επιλογος
Αυτη, με το χερι στο στηθος να τον κυνηγαει και να τον πιτσιλαει γαλα, σ ολη την παραλια.
Μια παραλια ξεκαρδισμενη
και ενα μωρο θυμωμενο που παιζουν με το φαι του.
Το αμαξι ετρχε στην Εθνικη και στα ποδια τηε ειχε φρουτα, νερο, κρακερακια, σαντουιτς που ταιζε τον αντρα της μπουκια μπουκια.
Χαιροταν να τον βλεπει να τρωει με λαιμαργια το μαυρο ψωμι που πριν 3 χρονια ουτε να το αγγιξει δεν ηθελε.
Την κοιταξε και χαμογελασε.
Επιασε το χερι της, και αυτη το φιλησε, γυρισε προς το παραθυρο και κοιταξε το μωρο απτον καθρεφτη.Ο ζεστος αερας ανεμιζε τα μαλλια της.
Ηταν μια κλασσικη συζυγος πλεον, με παιδι, γατι, συζυγο, καμπινγκ και ολα οσα την φρικαρανε σαν εργενισσα.
Ειχε κανει διπλασιο κωλο στην εγκυμοσυνη αλλα δεν την ενοιαζε.
Η ανεμελη νυχτοβια, κοπελιτσα ειχε χαθει μυστηριωδως και στην θεση της ηταν ο εφιαλτης της....αλλα τωρα δεν ηταν εφιαλτης.
Ηταν λιμανι.
Ηταν αυτο που εψαχνε, τελικα.
καποιον να την αγαπαει πραγματικα.
καποιον να αγαπαει και να της δινεται η ευκαιρια να δινει...και να δινεται.
Ηταν μεθυστικη αυτη η ασφαλεια.
Αυτη η αισθηση οτι μετα απο τοσα ταξιδια, τοσες περιπλανησεις, τοση ασταθεια, ειχε πλεον ριζες (και εβγαζε καρπους.)
Ηταν ΜΑΖΙ.
Την ρομαντικη αναποληση της, διεκοψε μια ενοχληση.
" να σταματησουμε σε καποιο βενζιναδικο" γυρισε και του ειπε.
"οκ"
Το αμαξι συνεχισε να προχωραει, καταβροχθιζονταςε τα ξεραμενα δεντρα και τα κιτρινισμενα χορτα.
Ο james Ingram τραγουδουσε στο cd
"Ι know, the way I feel for you, is now or never, the more I love the more that I m afraid, that in your eyes I may not see forever, forever..."
Αρχισε να τραγουδαει για να μην σκεφτεται την πιεση των υγρων που ειχε πιει και που αρχισανε να απαιτουν την εξοδο τους.
"Ιf we can be the best of lovers, yet be the best of friends, if we can try with everyday to make it better, as it goes, than I suppose, the music, never ends..."
Η φωνη της αρχισε να γινεται στριγγλιαρικη.
Σταματησε και τον ρωτησε
"αργουμε? να σταμτησεις σε κανενα P, εχω αρχισει να ποναω."
Ο αντρας της την κοιταξε και αγχωθηκε.
Πατησε το γκαζι.
Τοτε αγχωθηκε εκεινη.
"αστο, δεν χρειαζεται να σκοτωθουμε"
"Θα πεθανω απο τον πονο πιο πριν", σκεφτηκε.
Παντα ηξερε οτι ειχε μικρης χωρητικοτητας ουροδοχο κυστη αλλα αυτο καταντουσε τραγικο.
Ο αντρας της την κοιταζε και εκεινη αρχισε να νιωθει το αγχος της για την οδηγηση να μεγαλωνει. Ο δρομος συνεχιζοταν ως περα στον οριζοντα, χωρις ιχνος χωρου σταθμευσης.
Σουβλια.
αουτς.
Στα ποδια της η τσαντα του μωρου.
Τα ματια της κλειδωσαν πανω της.
Σκεφτηκε τα υπερ τα κατα, το αν θα το τολμουσε.
Τελος πηρε μια βαθια ανασα, κατεβασε το κιλοτακι της, ανοιξε μια πανα του παιδιου και καθησε πανω.
Ο αντρας της Φρι-κα-ρε.
Εκεινη τον κοιταξε λιγο ντροπαλα αλλα η ανακουφιση της ηταν τετοια που το ξεπερασε σχετικα γρηγορα.
"Οι πανες εχουν τρομερη απορροφητικοτητα, μην ανησυχεις για το καθισμα"(οντως βγηκε αθικτο)
" μα δεν ειναι για το καθισμα...πως...τι...ε?χφρμμμ...."
Τυλιξε την πανα σε μια σακουλα και την πεταξε στον πρωτο καδο που βρηκανε.
Τραγουδουσε μες την τρελλη χαρα εως οτου φτασανε στον προορισμο τους.
Ο αντρας της δεν σταματησε να λεει την ιστορια τους επομενους μηνες, με μια δοση θαυμασμου και "μα ειναι τελειως τρελλη" attitude.
(Eνδειξη της οχι τοσο μεγαλης κοντινοτητας τους, τελικα αλλα αυτη ειναι μια αλλη ιστορια)
παραδοξως, ολοι οι φιλοι της σηκωσανε τους ωμους σαν να λεγανε "για την Λιλι μιλαμε τωρα, που το περιεργο?"
και οι φιλοι του γελουσανε με φρασουλες
"και γαμω!"
Επομενη ιστορια
2 μερες αργοτερα
Μπουγελωμα μεταξυ τους στην παραλια
Αυτος εχει ενα πλαστικο νεροπιστολο και προσπαθει να κανει τον ξυπνιο.
Την πιτσιλαει 5-6 φορες, σιγουρος για την υπεροχη του εφοσον αυτη δεν εχει το αναλογο οπλο.
Μετα την 4η πρακληση να σταματησει, εκεινη σηκωνεται,
βγαζει το στηθος της απο το μαγιο με διακριτικο τροπο
και ζουπαει.
Επιλογος
Αυτη, με το χερι στο στηθος να τον κυνηγαει και να τον πιτσιλαει γαλα, σ ολη την παραλια.
Μια παραλια ξεκαρδισμενη
και ενα μωρο θυμωμενο που παιζουν με το φαι του.
Comments