The school and the Schoolariki
Aνοιξα την πορτα και με κοιτουσε.
Στην περιοχη της μυτης του,εξειχε ενα μεταλλικο μυτερο πραγμα.
Ηταν εκτυφλωτικο.
Ημουν σαν υπνωτισμενη.
"Σ' αρεσει?" με ρωτησε.
Μ΄αφηνε αδιαφορη.
"Ναι , καλο ειναι."
Δεν ελεγα ψεμματα.
Οσα πιο πολλα τατου και τρυπηματα εκανε, τοσο απομακρυνοταν απο τον αντρα που γνωρισα και ερωτευτηκα.Και χαιρομουν για aυτην την αποστασιοποιηση.
Εναν καλοκουρεμενο, με καποια τατου, γλυκο αντρα.
Τωρα με το ξυρισμενο του κεφαλι και τα απειρα τατου και τρυπες σε ολο του το σωμα, απο ρωγες μέχρι αφαλούς, ηταν ενας τελειως διαφορετικος τυπος.
"Θα ηθελα ομως να βαλεις ενα χανζαπλαστ το διωρο που εχεις το παιδι, δεν θελω να μεγαλωσει πιστευοντας οτι ειναι φυσιολογικο και "κοινο "το να πονας τον εαυτο σου. Το εχουμε συζητησει"
Η μικρή 4 χρονων ειχε ήδη ανατριχιασει και απορήσει με την μεταμόρφωση του πατερα της που οσο πήγαινε, εμοιαζε με αυτή του Ντενίρο, στον Ταξιτζη.
"Δεν γινεται. Και δεν την κραταω διωρο, αλλα τετραωρο."
Τον ενιωσα να τσιτωνεται στην αποδοκιμασια μου.
Ενιωσα να τσιτονωμαι στην λεπτολογια της "βαρδιας" οπως το ειχε ονομασει καποτε-ασχετα αν οντως τοσες ειναι οι ωρες- και δεν συνεχισα την συζητηση.
Το πρωι του υπενθυμισα οτι οταν παει να την παρει στο σχολειο, θα πρεπει να βαλει κατι στην μυτη του.
Αρχισε να φωναζει και να ωρυεται για το @#$#^%^%$ σχολειο που ειναι οπισθοδρομικο, να μπερδευεται" ετσι με γνωρισες"(well, actually, no...I didnt, αλλα δεν ειμαι εγω το θεμα)
Μου τοκλεισε.
Ξαναπηρα.
Η κληση σας προωθειται.
Αναστεναξα.
Δεν αντεχω αλλο να θυμωνω.
Δεν αντεχω αλλο τις μαλακιες.
Με το διαζυγιο θα επρεπε να επερχοτανε καποια λυτρωση, no?
No.
Με ξαναπηρε.
Πηρα μια βαθια ανασα για να μην διαολοστειλω το 32 χρονο χιλιοτρυπημενο τομαρι του, και αρχισα να του κανω ερωτησεις, να δινω εξηγησεις, να επεκτεινω το εδαφος για το μελλοντικο μου ελκος.
"Στην δουλεια σου δεν θα το εβαζες, γι αυτο και το εκανες στην αδεια σου. Σωστα?...
(Βαλε και φτερο στον κωλο σου αν θες, αλλα) Δεν μπορεις να περιμενεις απο ενα μικρο παιδακι να υποστηριξει στις πλατες του, τις δικες σου επιλογες.
Η κορη σου σε αγαπα και σε υποδεχεται οπως εισαι.
Eγω αδιαφορω.
Ο κοσμος ομως ειναι κακος καμια φορα, και τα παιδια θελουν οσο τιποτα στον κοσμο να ειναι ιδια με τα αλλα παιδακια.
Εσυ και γω ειμαστε ιδιαιτεροι ανθρωποι.
Οφειλουμε στον χωρο ΤΗΣ να μην κραυγαζουμε τις ιδιαιτεροτητες μας."
'Αυτος ειμαι. Και ειμαι ο πατερας της"
Ναι, και περνας ολο το midlife crisis.
"Δεν σου ζητησε κανεις να κρυφτεις, ουτε να ντραπεις.
Απλα να σεβαστεις τον χωρο της και να αντιληφθεις οτι καθε χωρος εχει και ενα dress code.Να της δωσεις ομως κυριως, ΚΑΠΟΙΑ επιλογη. Εδω εσυ, που ειναι δικη σου εμφανιση και καμια φορα σου δημιουργειται προβλημα. Η μικρη?
Να ησουν συνεχεια ετσι....αλλα τα πρωινα, στην δουλεια σου, κανεις σχεδον δεν μαντευει πως εισαι το απογευμα...απλα παρατεινε την εργασιακη σου εμφανιση λιγο παραπανω, αφου το κανεις, ετσι και αλλιως..."
"Μπορει η μικρη σε 5 χρονια να σου πει: μπαμπα δεν εχω προβλημα και ελα οπως θες, οπως μπορει ομως να σου πει: χτυπησα τον Νικολακη γιατι ειπε οτι η μαμα του σε ειπε "αλητη".(Πχ)
Kαι τωρα ειμαστε ο μπαμπας και η μαμα, ομορφοι ,χοντροι ,βαμμενοι, τρυπημενοι δεν εχει σημασια. Αυριο ομως θα μας δει ισως με των αλλων τα ματια αν εμεις ειμαστε πολυ κραυγαλεοι."
Ενιωσα οτι χτυπησα στοχο.
"Απλα φοβασαι μην κανει τα ιδια"
"το τρεμω, γιατι δεν της αφηνεις και πολλα περιθωρια να επαναστατησει, οταν ερθει η ωρα, αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Το θεμα μας ειναι....Αν σου πει Μπαμπα, δεν θελω να ερχεσαι με κοντομανικο και τα σκουλαρικια παντου, τι θα κανεις?"
Σιωπη.
Με ακουγε?
Με εγραφε?
Το χε κλεισει?
Με πονουσε το στομαχι μου.
Ενιωθα οτι δεν ειχα καμια δουλεια να του πω τι να κανει.
"Θα νιωσεις απορριψη και θα θυμωσεις και θα της το δειξεις? You re going to make this about YOU? or the school?
Η θα εκτιμησεις το γεγονος οτι βρηκε το θαρρος να σου πει τι εχει αναγκη απο σενα και θα της σταθεις?...Ειτε κανοντας το, ειτε εξηγοντας την οτι δεν θες να το κανεις?"
Την απαντηση την ξερω, ασε.
"δεν ξερω...και τα δυο"
Μπινγκο.δεν τοχες σκεφτει.
Συμφωνησαμε να βρεθουμε στο σχολειο της και να μπω εγω να την παρω απο την ταξη της.
Οι δασκαλες της με ρωτησανε αν ολα ειναι καλα αυτο το διαστημα γιατι η μικρη ηταν¨"δυσκολη" τωρα τελευταια.
Δεν απορω καθολου.
"Περναμε καποιες ανακαταταξεις....οπως περισυ."απαντησα.
"Ευελπιστω να βρει ο καθενας την θεση του και να ηρεμησουν τα πνευματα σχετικα συντομα."
Χαμογελασα.
H ελπιδα πεθαινει τελευταια.
Η μικρη ετρεξε στην εισοδο, στην αγκαλια του πατερα της.
Για κεινη δεν ειχε σημασια, οπως και να ητανε.
Τον φιλουσε, και αυτος χαμογελουσε μεχρι τα αυτια.
Αναστεναξα.
Αφου τον ενοχλει τοσο η κριτικη του κοσμου(πως ενοχλει εμενα? ε, επι 1000), τοτε γιατι δολωνει μονος του την παγιδα του?
Θα μου πεις και γω, με διαφορετικο τροπο, το ιδιο κανω εδω, no?
Εδιωξα τις σκεψεις μου.
Πισω απο τα τατου και τα σκουλαρικια υπηρχε ενα κομματι της μικρης, και ο πινακας που εβλεπα ηταν ομορφος...
Πατερας και κορη, αγκαλια, γελια, μαλλια ανακατεμενα...
Ηταν αγαπη, τρυφεροτητα.
Γελουσανε και την γαργαλουσε στο λαιμο οπως την φιλαγε.
Ο κοσμος μας ομως στεκεται μονο στην επιφανεια.
Κι αυτος ο ιδιος, δεν εμβαθυνει ποτε.
Θελω να παρατεινω την "ουσια" στα ματια της μικρης.
Αναστεναξα παλι.
Ειναι η σχεση τους.
Που σταματαω να την προστατευω;
ποιο ειναι το οριο?
Δεν ειχα καμια δουλεια.
Το ξερω.
Ομως καμια φορα το τιμημα των επιλογων καποιου, πληρωνεται απ' ολους...
Και κεινος που ειναι τοσο συμπαθητικος οταν το θελει, που βγαζει τα σκουλαρικια του πριν παει στην δουλεια η μπει στο αστυνομικο τμημα, το ξερει καλυτερα απ ολους.
Με κοιταξανε γελωντας.
Χαμογελασα.
Μπηκαμε στο αμαξι ενω η μικρη τιτιβιζε ευτυχισμενη που μας ειχε για λιγο εστω, και τους δυο μαζι.
Ξυσαμε το παγοβουνο, αλλα δεν βουλιαξαμε αυτην την φορα.
Κανουμε προοδους.(?)
Tuesday, May 24, 2005
Στην περιοχη της μυτης του,εξειχε ενα μεταλλικο μυτερο πραγμα.
Ηταν εκτυφλωτικο.
Ημουν σαν υπνωτισμενη.
"Σ' αρεσει?" με ρωτησε.
Μ΄αφηνε αδιαφορη.
"Ναι , καλο ειναι."
Δεν ελεγα ψεμματα.
Οσα πιο πολλα τατου και τρυπηματα εκανε, τοσο απομακρυνοταν απο τον αντρα που γνωρισα και ερωτευτηκα.Και χαιρομουν για aυτην την αποστασιοποιηση.
Εναν καλοκουρεμενο, με καποια τατου, γλυκο αντρα.
Τωρα με το ξυρισμενο του κεφαλι και τα απειρα τατου και τρυπες σε ολο του το σωμα, απο ρωγες μέχρι αφαλούς, ηταν ενας τελειως διαφορετικος τυπος.
"Θα ηθελα ομως να βαλεις ενα χανζαπλαστ το διωρο που εχεις το παιδι, δεν θελω να μεγαλωσει πιστευοντας οτι ειναι φυσιολογικο και "κοινο "το να πονας τον εαυτο σου. Το εχουμε συζητησει"
Η μικρή 4 χρονων ειχε ήδη ανατριχιασει και απορήσει με την μεταμόρφωση του πατερα της που οσο πήγαινε, εμοιαζε με αυτή του Ντενίρο, στον Ταξιτζη.
"Δεν γινεται. Και δεν την κραταω διωρο, αλλα τετραωρο."
Τον ενιωσα να τσιτωνεται στην αποδοκιμασια μου.
Ενιωσα να τσιτονωμαι στην λεπτολογια της "βαρδιας" οπως το ειχε ονομασει καποτε-ασχετα αν οντως τοσες ειναι οι ωρες- και δεν συνεχισα την συζητηση.
Το πρωι του υπενθυμισα οτι οταν παει να την παρει στο σχολειο, θα πρεπει να βαλει κατι στην μυτη του.
Αρχισε να φωναζει και να ωρυεται για το @#$#^%^%$ σχολειο που ειναι οπισθοδρομικο, να μπερδευεται" ετσι με γνωρισες"(well, actually, no...I didnt, αλλα δεν ειμαι εγω το θεμα)
Μου τοκλεισε.
Ξαναπηρα.
Η κληση σας προωθειται.
Αναστεναξα.
Δεν αντεχω αλλο να θυμωνω.
Δεν αντεχω αλλο τις μαλακιες.
Με το διαζυγιο θα επρεπε να επερχοτανε καποια λυτρωση, no?
No.
Με ξαναπηρε.
Πηρα μια βαθια ανασα για να μην διαολοστειλω το 32 χρονο χιλιοτρυπημενο τομαρι του, και αρχισα να του κανω ερωτησεις, να δινω εξηγησεις, να επεκτεινω το εδαφος για το μελλοντικο μου ελκος.
"Στην δουλεια σου δεν θα το εβαζες, γι αυτο και το εκανες στην αδεια σου. Σωστα?...
(Βαλε και φτερο στον κωλο σου αν θες, αλλα) Δεν μπορεις να περιμενεις απο ενα μικρο παιδακι να υποστηριξει στις πλατες του, τις δικες σου επιλογες.
Η κορη σου σε αγαπα και σε υποδεχεται οπως εισαι.
Eγω αδιαφορω.
Ο κοσμος ομως ειναι κακος καμια φορα, και τα παιδια θελουν οσο τιποτα στον κοσμο να ειναι ιδια με τα αλλα παιδακια.
Εσυ και γω ειμαστε ιδιαιτεροι ανθρωποι.
Οφειλουμε στον χωρο ΤΗΣ να μην κραυγαζουμε τις ιδιαιτεροτητες μας."
'Αυτος ειμαι. Και ειμαι ο πατερας της"
Ναι, και περνας ολο το midlife crisis.
"Δεν σου ζητησε κανεις να κρυφτεις, ουτε να ντραπεις.
Απλα να σεβαστεις τον χωρο της και να αντιληφθεις οτι καθε χωρος εχει και ενα dress code.Να της δωσεις ομως κυριως, ΚΑΠΟΙΑ επιλογη. Εδω εσυ, που ειναι δικη σου εμφανιση και καμια φορα σου δημιουργειται προβλημα. Η μικρη?
Να ησουν συνεχεια ετσι....αλλα τα πρωινα, στην δουλεια σου, κανεις σχεδον δεν μαντευει πως εισαι το απογευμα...απλα παρατεινε την εργασιακη σου εμφανιση λιγο παραπανω, αφου το κανεις, ετσι και αλλιως..."
"Μπορει η μικρη σε 5 χρονια να σου πει: μπαμπα δεν εχω προβλημα και ελα οπως θες, οπως μπορει ομως να σου πει: χτυπησα τον Νικολακη γιατι ειπε οτι η μαμα του σε ειπε "αλητη".(Πχ)
Kαι τωρα ειμαστε ο μπαμπας και η μαμα, ομορφοι ,χοντροι ,βαμμενοι, τρυπημενοι δεν εχει σημασια. Αυριο ομως θα μας δει ισως με των αλλων τα ματια αν εμεις ειμαστε πολυ κραυγαλεοι."
Ενιωσα οτι χτυπησα στοχο.
"Απλα φοβασαι μην κανει τα ιδια"
"το τρεμω, γιατι δεν της αφηνεις και πολλα περιθωρια να επαναστατησει, οταν ερθει η ωρα, αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Το θεμα μας ειναι....Αν σου πει Μπαμπα, δεν θελω να ερχεσαι με κοντομανικο και τα σκουλαρικια παντου, τι θα κανεις?"
Σιωπη.
Με ακουγε?
Με εγραφε?
Το χε κλεισει?
Με πονουσε το στομαχι μου.
Ενιωθα οτι δεν ειχα καμια δουλεια να του πω τι να κανει.
"Θα νιωσεις απορριψη και θα θυμωσεις και θα της το δειξεις? You re going to make this about YOU? or the school?
Η θα εκτιμησεις το γεγονος οτι βρηκε το θαρρος να σου πει τι εχει αναγκη απο σενα και θα της σταθεις?...Ειτε κανοντας το, ειτε εξηγοντας την οτι δεν θες να το κανεις?"
Την απαντηση την ξερω, ασε.
"δεν ξερω...και τα δυο"
Μπινγκο.δεν τοχες σκεφτει.
Συμφωνησαμε να βρεθουμε στο σχολειο της και να μπω εγω να την παρω απο την ταξη της.
Οι δασκαλες της με ρωτησανε αν ολα ειναι καλα αυτο το διαστημα γιατι η μικρη ηταν¨"δυσκολη" τωρα τελευταια.
Δεν απορω καθολου.
"Περναμε καποιες ανακαταταξεις....οπως περισυ."απαντησα.
"Ευελπιστω να βρει ο καθενας την θεση του και να ηρεμησουν τα πνευματα σχετικα συντομα."
Χαμογελασα.
H ελπιδα πεθαινει τελευταια.
Η μικρη ετρεξε στην εισοδο, στην αγκαλια του πατερα της.
Για κεινη δεν ειχε σημασια, οπως και να ητανε.
Τον φιλουσε, και αυτος χαμογελουσε μεχρι τα αυτια.
Αναστεναξα.
Αφου τον ενοχλει τοσο η κριτικη του κοσμου(πως ενοχλει εμενα? ε, επι 1000), τοτε γιατι δολωνει μονος του την παγιδα του?
Θα μου πεις και γω, με διαφορετικο τροπο, το ιδιο κανω εδω, no?
Εδιωξα τις σκεψεις μου.
Πισω απο τα τατου και τα σκουλαρικια υπηρχε ενα κομματι της μικρης, και ο πινακας που εβλεπα ηταν ομορφος...
Πατερας και κορη, αγκαλια, γελια, μαλλια ανακατεμενα...
Ηταν αγαπη, τρυφεροτητα.
Γελουσανε και την γαργαλουσε στο λαιμο οπως την φιλαγε.
Ο κοσμος μας ομως στεκεται μονο στην επιφανεια.
Κι αυτος ο ιδιος, δεν εμβαθυνει ποτε.
Θελω να παρατεινω την "ουσια" στα ματια της μικρης.
Αναστεναξα παλι.
Ειναι η σχεση τους.
Που σταματαω να την προστατευω;
ποιο ειναι το οριο?
Δεν ειχα καμια δουλεια.
Το ξερω.
Ομως καμια φορα το τιμημα των επιλογων καποιου, πληρωνεται απ' ολους...
Και κεινος που ειναι τοσο συμπαθητικος οταν το θελει, που βγαζει τα σκουλαρικια του πριν παει στην δουλεια η μπει στο αστυνομικο τμημα, το ξερει καλυτερα απ ολους.
Με κοιταξανε γελωντας.
Χαμογελασα.
Μπηκαμε στο αμαξι ενω η μικρη τιτιβιζε ευτυχισμενη που μας ειχε για λιγο εστω, και τους δυο μαζι.
Ξυσαμε το παγοβουνο, αλλα δεν βουλιαξαμε αυτην την φορα.
Κανουμε προοδους.(?)
Tuesday, May 24, 2005
Comments