Απντέιτ

Ελεος!

Συνομιλια στο τηλεφωνο με τον πατερα μου.
"Δεν εχω καρκινο. Τον νικησα."
-"Ε;"
-"Εδώ δεν ξέρουν να κάνουν διαγνώσεις. Πουθενά στην Ευρώπη. Μόνο σκιες βλέπουν. Μόνον στην Αμερική. Αλλά θέλουμε 250 ευρώ και δεν τα έχουμε". (και να τα είχε δεν θα έστελνε αίμα)
"Αλλώστε δεν είμαι αρκετα δυνατός να δώσω αίμα." (Να το).
"Ο γιατρός μου έδινε μόνο ένα μηνα ζωής και έπαθε έκπληξη όταν με είδε."
-Μπαμπα, που το βασίζεις οτι δεν έχεις καρκίνο πια; 'Εκανες εξετάσεις;¨"
-"Δεν έχω σου λέω, εμπιστέψου με. Τα νεφρά μου μόνο είναι το πρόβλημα."


Μετά αρχισε αλλο τροπάριο.
"Με τρώνε οι σκέψεις μου. Πώς θα πας να μείνεις στο εξοχικό; Θα μπει κάποιος μέσα.."
Ενιωσα να αγανακτώ.
Για χρόνια, δεν εμενε κανείς τους μέσα. Οταν εγώ ενδιαφερθηκα, άρχισαν τα "θα σε βιασουν, θα σε κλέψουν, θα σε κάνουν" με αποτελεσμα να φοβηθώ και να κοιμάμαι πάντα ανησυχα εκεί. Λϊγους μήνες μετα η μητέρα μου πήγε και εμεινε 10 ολοκληρους μήνες εκεί, μόνη της.
Τώρα που είπα οτι θέλω να πάω για λίγο καιρό, τον επιασε παλι αλλά το εκδηλώνει έτσι. Δεν αντεχει να δει γιατί τον τρώει η παρουσία μου εκεί.
Γιατί δεν πιστεύω οτι ειναι ενδιαφερον;
Γιατί 4 χρόνια ζουσα σε ισόγειο με το παιδι και είχα λόγους να ανησυχω αλλα ποτέ δνε βοήθησαν να φύγω οταν το ζήτουσα.
Γιατί έχει τύχει να βρεθώ μικρή σε ερημιές της Ελλάδος (περιπέτειες που πιθανόν έχω γραψει παλιά) χωρίς φράγκο, 17 και 18 χρονών κοπελίτσα και μου λέγανε να κάνω ωτοστοπ.
Γιατί στα 16 μου ζούσα μόνη μου, σε άλλη χωρα, χωρίς κανέναν ενήλικα.
Γιατί τα κλειδια του εξοχικού τα πήρα στα 28 μου, όταν ο πατερας μου τα παρεδωσε τελετουργικά στα χερια του γκόμενού μου και αυτός μου τα έδωσε, σε φοβερα δύσκολη θέση.
Δεν ήμουν άξια, ήμουν γυναικα.

Α ρε μπαμπά, τα μυαλά σου τελικά, σε εμποδισαν όχι μόνο να ζήσεις για άλλα είκοσι χρόνια, αλλά να ζήσεις μες στην ευτυχία και τη θαλπωρη των ανθρώπων που σ'αγαπούν.
Οχι γιατι πρέπει, ή γιατι εισαι ο πατερας, αλλά γιατί είσαι Καλός πατέρας.