Redirection

Εχω καιρό να γράψω, και αυτό γιατι
α) δεν μου περισσεύει χρόνος (και εχω πεθάνει και στους πονοκέφαλους με τις βροχές)
β) δεν μου αρεσει πια το ύφος με το οποίο γράφω...παλιά, διακομωδούσα καταστάσεις, αλλα τον τελευταίο χρόνο, δεν ξερω τι μου φταίει, δεν έχω διαθεση να "διασκεδάσω" τον αναγνώστη μου, να καλυφθώ πίσω από το χίουμορ για να πω αυτό που με καίει. Ισως παραγνωριστήκαμε, ίσως μεγάλωσα, ισως πολλά
γ) τα θέματα που με απασχολούν έχουν να κάνουν με τους δικούς μου το παιδί μου και τα προβληματα με τον πρωην μου.
Το πρώτο μέρος με θυμώνει. Το δεύτερο, αν εχω κατι να πω, θα είναι γιατι της φωναξα ή κατι τετοιο και δεν αντεχω αν το απλώνω εδώ. Το τρίτο...κρατουσα πάντα μια ισσοροπία ανάμεσα στα "παραπονά"μου και στο να μην τον κακοχαρακτηρίζει κανείς. 'Ηταν εδω ενα καταφύγιο στο οποίο έλεγα το 3% αυτών που συνέβαιναν. Τα πιο επώδυνα, τα πιο σκατένια τα κρατούσα μέσα μου ή σε καποιο κρυφό μπλογκ, για να μην σκάσω.
Οχι για να μην τα διαβάσει εκείνος. Χεστηκα. Δεν τον κατηγορούσα ποτε, εκφραζα τα διακά μου συναισθήματ και περιέγραφα καταστασεις χωρίς "ερμηνείες". Πράξεις του. Και αυτές μιλάνε μόνες τους, δεν χρειάζονται κανένα δικό μου σχόλιο.

Ομως τον τελευταίο χρόνο, γνώρισε μια κοπέλα. Σε πολλα μου θυμίζει εμένα. Τοτε που πίστευα οτι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν και ειναι αυτό που δείχνουν.
Την συμπαθώ, αν και κρατάω μια πισινή. Είναι αλλωστε μαζί του.
Δεν ανοιγω το στόμα μου, ακόμα και οταν μου λεει πραγματα όπως "Εχει αλλάξει, μου εχει πει τι εχει κάνει."
Τι να της πω; Οτι δεν ξέρει τίποτα; Να τρεξει να σωθεί;
Δεν ειναι δική μου δουλειά.
Ο καθενας βλέπει αυτό που θέλει.

Είναι καλή με την κόρη μου, κράταει τους τύπους, δεν με παρακάμπτει, δεν ζητάω τιποτ'άλλο.
Ο αλλος εχει μπει στο παραμύθι του, οτι ζει μια φυσιολογική ζωή, και αν εξαιρεσουμε κατι αστοχα σχολια (θα τον παρει ο διαόλος καμια ωρα) μπροστα στο παιδί, με αφήνει ήσυχη.
Ομως η κοπέλα αυτή μπαίνει στο ιντερνετ.
Δεν νιώθω καλά στην ιδέα οτι μπορει να πετύχει καποιο κείμενο. Ας ανακαλύψει μόνη της καποια πράγματα για την δική της ζωή χωρις να μπει σύμμαχος ή διαιτητης ή κριτης σε καταστασεις που ...δεν την αφορουν. Είναι τοσο λεπτές οι ισσοροπίες.

Τι θελω να πω μ'αυτό;
Οτι θα ήθελα πολύ να διαβαζετε τις μπουκίτσες. Εκεί, από τα θέματα που θα πιάνω, οσοι ξέρετε να διαβάζετε ανάμεσα στις γραμμές, θα καταλαβαίνετε. Αλλωστε όλα μια επανάληψη είναι του τι γινεται ως τώρα...
Δεν θα γράφω εδω;

Πώς να γραψεις στην γωνιά σου, οταν η γωνιά σου δεν εχει παράθυρα, δεν εχει τοίχους, και ειναι στην μέση μια πλατείας;

Δεν ειναι πια η κρυψώνα μου με άγνωστα μάτια, χωρίς κρίση, χωρίς θέση.
Δεν ειναι πια η ιστορία μια γυναίκας σε μια πόλη. Μιας οποιαδήποτε.
Οπως τόσες άλλες γυναίκες και ιστορίες.
Απεκτησα ταυτότητα στους αγνώστους.
Και οι γνωστοι ξέρουν την ταυτότητα μου.

Δεν ξέρω, τι θα κάνω. Ηδη εχω φιλτραρει πολλά κειμενα οταν βγήκε το βιβλίο, αλλαξα ηλεκτρονική διεύθυνση, άλλα κειμενα τα εχω κρατήσει κρυφα...λίγο λίγο χρατσα χρούτσα η ελευθερία να πω "Πονάω!" ή "Γαμιέσαι!!" κόπηκε.
Ισως...ισως μια μέρα.

Οχι όμως σήμερα. 'Οχι τώρα.