Κα τσινγκ!


Αυτό το διαστημα ειχα ξεμείνει από ρευστό. Οι λογαριασμοι πληρωμένοι-καλά όχι όλοι- και τα ντουλάπια γεμάτα φαγητό αλλά ειχα ξεμείνει από χρήματα να κινηθώ, να παμε κανένα σινεμά.
Κι εκεί που βαρυγκομαχούσα στην ιδέα να φορτώσω πάλι την πιστωτική, ήρθε λουκούμι, ενα τατουαζ.
Αδερφος παλιού πελάτη, και χαφ-μπρόδερ της κόλλητής.

Δεν σκέφτηκα να το πάρω φωτογραφία πριν βαλουμε την ζελατίνα.

Μου αρέσει όλη η διαδιακασία της δημιουργίας. Είναι πρόκληση να πρέπει Να "ζωγραφίσεις" σε μια ανώμαλη επιφάνεια, που πνίγεται από το μελάνι (αλλα δεν σκουπίζεις για να μην φύγει η στάμπα από κάτω) στα τυφλά, και να βγάζεις ένα ωραίο αποτέλσμα.

Ανεβαίνει η αδρεναλίνη, βάζεις λεφτά στη τσέπη σου.

Αν θα ξανάνοιγα το μαγαζί;
Δεν ξέρω.
Δεν θέλω η μικρή να μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον. Ναι, βριστε με αλλα δεν γουσταρω να μεγαλώνει θεωρόντας φυσιολογικό το να τρυπιεσαι παντού.
Φτάνει που ο μπαμπάς ειναι γεμάτος από πάνω μεχρι κάτω (γέμισε "μετά"), ήδη δεν ξερω πως να διαχειριστώ τη χαρά της οταν βλεπει νεοναζι με αρβύλες στον δρόμο και φωνάζει όλο χαρα:
"Γεια σου! Είσαι σαν τον μπαμπά μου!"
(Να πεθάνω δηλαδή)



Comments

elekat said…
Δεν έχεις και άδικο Λίλη σ'αυτό που λες για την μικρή...
Κι εγώ αγριεύομαι όταν βλέπω άτομα γεμάτα τατουάζ, τα διακριτικά όμως τατουάζ δεν με ενοχλούν!
Από την άλλη, αυτοί που φτιάχνουν τα τατουάζ σε άλλους κάνουν μια δουλειά σαν όλες τις άλλες!
Ισως να μπορούσες να το έκανες περιστασιακά όποτε έχεις ανάγκη και όχι επί καθημερινής βάσης.
fevis said…
Πολύ όμορφη δουλειά... Υπέροχο τατουάζ...Μπράβο...

Popular Posts