Καλώς την.

Παρακολουθώ τον κόσμο μέσα στο λεωφορείο και μερικές φορές μου έρχονται διάφορες σκέψεις, ακόμα και συναισθήματα για τελείως αγννώστους ανθρώπους. Με ενοχλει ο φαφλατάς που ΄χει πιάει στο μπίρι μπιρι τον οδηγό ας πούμε αλλα σκέφτομαι οτι πάσχει από μοναξιά.
Μετά από λίγες στασεις όμως αλλάζω γνώμη αφού βρίζει μια γυναικα που μπήκε στο ήδη γεμάτο λεοφωρείο.
Λίγες περιοχές παρακάτω, ειναι η σειρά μου. Να μην βάφομαι ξανθιά μου φωνάζει μόλις πάω να κατέβω γιατί χρειάστηκε ο οδηγός να ανοιγοκλέισει τις πόρτες για να βγω (ήμουν σε σημείο που με ανοιχτες πόρτες δεν μπορούσα να βγω).
Γύρισα και του έδειξα το ωραίο μου τρίτο δάχτυλο να υψώνετα αγερωχα στον ουρανό.
Οχι τοσο καθώς πρέπει για μαι 40αρα κιουρία, αλλα τα χαμόγελα των παστωμένων επιβατών, μου έδειξαν οτι μεσω εμού έπαιρναν την εκδίκησή τους για την επόμενη ώρα που θα αναγκάζονταν να τον ακούν. Εγώ, είχα γλιτώσει.

Με ενοχλει όποιος μιλάει στο κινητό του δυνατά.
Σκάσε. Δεν είσαι σπίτι σου, σεβάσου τον δίπλα.

Με ενοχλεί που σπρώχνουν να ανεβουν, πριν εμείς κατεβούμε.
Στην κόρη μου έχω πει να ρίχνει αγκωνιές σε όποιον δεν σέβεται το μπόι της.

Σε γενικές γραμμες, αντέχω. Γυρνάω 9 το βράδυ, μετά απο 2 συγκοινωνίες και ποδηλατάδα, αλλα αντέχω. Πρέπει όμως οπωσδήποτα να βγάλω δίπλωμα οδήγησης. Ο χειμώνας δεν θα παλεύεται.

Τα ζωάκια μου είναι καλά. Κάθε πρωι ανακαλύπτω τον κούνελο να τοχει σκάσει και κάνουμε ενα σοου αλα Μπένι Χιλ, με μένα να πέφτω σε λάσπες και το σκυλί να χαιρεται. Αλλωστε αυτό με ειδοποιεί κάθε φορά οτι "κάτι δεν πάει καλά".

Το άλλο σκυλί έχει βγει πολυ θεατρίνος. Λίγο τον δαγκώνει παιχνιδιάρικα ο άλλος, σφαδάζει και κουτσαίνει. Λίγο εξαντλημένο να είναι, σερνεται σαν πεθαμένο. Μερικά σκυλιά είναι έτσι. Και είναι πολύ χαριτωμένο.


Στη δουλειά τα πράγματα πάνε καλύτερα. Νομίζω έχουν αρχίσει να με δέχονται. Η απλά κάνουν υπομονή μέχρι την συναυλία του Σεπτεμβριου.
Αν έχει επιτυχία κανείς δεν θα μπορεί να μου πει τίποτα, για το τίποτα.
Είναι ωραία να μπορώ να έχω το παιδί μαζί μου.
Δεν θα μπορούσα σε άλλη δουλειά.

Τρεις μέρες είχα πονοκέφαλο μέχρι που χτες έβρεξε και ήρθα στα νορμάλ μου.
Τρομερές ημικρανίες.
Δεν ξέρω τι θα κάνω με αυτό το θέμα.


Κατά τα άλλα μια εταιρεία είσπραξης οφειλών με ζαλίζει από πριν πεθάνει ο πατέρας μου, καθημερινά.
Και την ημέρα της κηδείας του.
Τους εξηγησα οτι εφόσον βάζω χρήματα, οι τόκοι πληρόνωνται και εφόσον δεν έχω άλλα, αυτό καταντάει παρενόχληση.
Κάθε μέρα εδώ και πόσους μήνες, έλεος.

Είχα και αλλα να πω αλλα τωρα στη δουλειά, έπαθα κάτι σαν αμνησία.
Αν θυμηθώ κάτι θα σας το πω.