Σκέψεις.

Territorial

Τον τελευταίο καιρό κάνω σκέψεις που ίσως για άλλους να είναι αυτονόητες , όμως για μένα είναι μια άλλη οπτική γωνία.
Πάντα δούλευα μόνη. ‘Επαιζα μόνη. Ακόμα και όταν τραγουδούσα σε σχήματα, ήμουν lead voice. Δεν χρειάστηκε ποτέ να τραγουδήσω με άλλους, όχι για πολύ. Αν κάποια ήταν καλύτερη το αναγνώριζα και «έκλεβα « στοιχεία για την επόμενη μου δουλειά. ‘Ετσι έμαθα να κουνιέμαι , όταν έιδα στο Λονδίνο μια τραγουδίστρια να χορεύει στο Φλαμένγκο της Αλεξιού.
Αν ήμουν καλύτερη, δεν ασχολιομουν με το πρόβλημα που μπορεί να ειχe κάποιος άλλος, δεν ήταν δικό μου. Αν και απορούσα με την έχθρα και την ζήλεια.
Ημουν πάντα λίγο αφελής σ αυτά τα θέματα.
Δουλεύω για πρώτη φορά σε ένα μέρος με άλλους. Και αντιμετωπίζω μια δυσκινησία. Από μεριά των άλλων κυρίως.
Ποιανού γραφείο είναι αυτό και να μην κάτσω εκεί ακόμα και αν δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο 1 φορά την εβδομάδα, αν θέλω αυτήν την καρέκλα ή την άλλη, ποιο τηλέφωνο να χρησιμοποιήσω από τα ασύρματα και άλλες λεπτομερειες που δεν είχαν νόημα για μένα, μέχρι που τα είδα από την σκοπιά του Territorial.

Εξελιχτήκαμε από τα ζώα υποτίθεται αλλα όταν ένα νέο στοιχείο μπάινει εκεί που εργαζόμαστε, οριοθετούμε. Ακόμα και σε δημόσια μέρη όπω ςέιναι ένα κάμπινγκ, βλέπω να λέει κάποιος «Εγω είμαι παλιός, έχω δικαιώματα», έιτε με το φερσιμό του είτε με τα λόγια του.
Δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις βγάζουν νόημα όpvς τις γράφω, αλλά το παλεύω.
Αν αυτό ήταν το κλειδί για όλες τις συμπεριφορές μας; Αν ήταν τόσο απλό;

Μήπως γίνομαι αντιπαθητική γιατί μπαίνω σε ένα μέρος με αυτοπεποιθηση «σαν να μου ανήκει», όπως μου λένε συχνά;

Θυμήθηκα μια φίλη μου που κοιμήθηκε με ένα αγόρι μου, καιρό μετά που είχαμε χωρίσει.
Με είχε πειράξει.
Όχι γιατι τον ήθελα, αλλα γιατί ένιωθα ότι ήταν απρέπεια αυτό που έκανε.
Υπηρξε δικός μου φίλος και έκανα παρέα μαζί της την ίδια περίοδο που ειχα σχέση μαζί του.
Όμως αν το σκεφτείς, δεν ήταν δικός μου, δεν ήταν ιδιοκτησία μου, απλως μια εποχή ήρθαμε κοντά και τώρα αυτό είχε τελειώσει.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να μαρκάρουμε την περιοχή μας, την ιδιοκτησία μας, το ότι υπάρχουμε, μέσα από ενα στυλό, μια γραμμή στη μέση του θρανίου, ή ένα νοερό σημάδι στην ψυχή του άλλου;
Πίστευα ότι δεν το είχα αυτό, γιατί δεν υπήρξα ποτέ ούτε ανταγωνιστική, ούτε κοιτούσα τι κάνει ο άλλος, όμως…
Θυμάμαι όταν ανακάλυψα τα καλλυντικά της φίλης μου στο μπάνιο μου, μόλις μια εβδομάδα μετά που μετακόμισα από το σπίτι που είχα με τον άντρα μου, την απέραντη ανάγκη, σχεδον ζωώδη, ναανοίξω ένα μπουκάλι και να κατουρήσω μέσα.
Ναι, μη γελάτε, κι έγω η ίδια είχα σοκαριστέι με την ακατανίκητη ανάγκη να οριοθετήσω τον χώρο μου, τον άντρα μου, και να τιμωρήσω την "εισβολή" μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, μέσα στην καρδιά της ύπαρξής μου.
Δεν είχε λογική, δεν το σκέφτηκα όπως το περιγράφω τώρα, ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Απλώς να το κάνω.
Και αναγκάστηκα να συγκρατηθώ, να σκεφτώ.
Ο άνθρωπος, ο νους να επιβληθεί στο ένστικτο.
Να ξαναμεταμορφωθω σε άνθρωπο και όχι σε θηλαστικό έτοιμο να σκοτωθεί για τον χώρο του.

Ετσι της έβαλα απλώς ΑΒΑ στο γαλάκτωμά της με την ευχή να βγάλει καντήλες, και έβγαλα και τις τρίχες τις από τα σκουπίδια και τις άφησα στο μπιντε, για να της δείξω οτι πέρασα από κει.

Αυτό ειχε βέβαια ευτυχή κατάληξη, απ ό,τι έμαθα αργότερα, γιατί η τύπισσα ήταν τόσο ηλίθια και ακαλλιέργητη που πίστευε στα μάγια.
Ετσι όποτε την έπιανε σπαστική κολλίτιδα, έλεγε οτι έφταιγα εγώ.
Σε καποιο καφέ που της έριξαν δυο φορές τον καφέ πάνω της, έψαχνε να με βρει στους θαμώνες.
Τραγικό αν σκεφτείς οτι εκείνη μου έκανε κακό και κατηγορούσε εμένα, αλλα αστείο τώρα που το σκέφτομαι μετά από τοσα χρονια.
Τόσος φόβος.

Ισως γιατί κατα βάθος η ανάγκη της να νιώσει ανώτερη μου, δεν σκέπαζε το γεγονός οτι είχε μπει σε αλλουνού χωράφια και το ήξερε.

Ισως τελικά αυτή ειναι η λύση, ίσως αυτή ειναι η απάντηση.
Το κατά πόσο νιώθουμε σημαντικοί αν έχουμε τον δικό μας χώρο, αφήνουμε το δικό μας σημάδι, ή παιρνουμε τον χώρο αλλουνου.

Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο οτι τις τελευταίες μέρες παρατηρώ τα πάντα γύρω μου μ'αυτη τη ματιά, και είναι ενδιαφέρον.