Memories Saturday, January 13, 2007

Χτες πηγα σε ενα live, το οποιο απο πανω απο το μαγαζι, υπηρχε ενα εστιατοριο οπου δουλευε ενας παλιος μου συνεργατης, πιανιστας.
Μπηκα μεσα και στα πρωτα 3 βηματα χαμογελαω.
Διπλα του ο κιθαριστας, ο πρωτος μου συνεργατης στην πρωτη μου δουλεια και πρωην.

Δεν με αναγνωρισε αμεσως, του πηρε 2-3 δευτερολεπτα.
Εκανα μια γρηγορη ανασκοπηση στο μυαλο μου, ποσα χρονια ειχα να τον δω.
τα ειχαμε το 92
Τον ξαναειδα οταν ειχα τον σκυλο μου, τον οποιο αγορασα αφου γυρισα απο Λονδινο.
το 95.
11 χρονια.

Η ζωη μου κλεινει κυκλους.
τι γινεται ρε παιδια;
Θα πεθανω συντομα;


κανω να φυγω και με πιανει απο το χερι μια πολυ καλη μου φιλη που εχω καιρο να δω, η οποια δεν βγαινει ΠΟΤΕ.
what are the odds?


Πηγα στο live αλλα μετα ανεβηκα πανω στο αλλο μαγαζι.
Μου ελειψε και το ομολογω με ντροπη, αυτο το χλιδατο περιβαλλον. Νιωθω "σπιτι" μου σε τετοια μερη.
Εκανα φωνητικα στον τραγουδιστη, υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα ερθω και σαν θαμωνας καποια στιγμη με παρεα.
Ενιωθα οτι ξαναεβαζα ενα παλιο πολυ ανετο παπουτσι και ημουν με κοσμο που καταλαβαινα.

Το ρεπερτοριο σαυτα τα μαγαζια αν και δεν με ξετρελλαινει, ηταν ομως το ψωμακι μου, και η ειδικοτης μου πια.
Πηγα για δεκα λεπτα και εκατσα 40.
δεν ξεκολλαγα.

Μιλησα και με τον πρωην μου, αλλαξαμε φωτογραφιες των παιδιων μας, τηλεφωνα.
Καμια οικειοτητα, νοσταλγια, οπως γινεται συνηθως.

Απλα μια φιλικοτητα που πηγαζει απο 2 ανθρωπους που καποτε ερωτευτηκανε, εστω για λιγους μηνες.
Τον κοιταζα και θυμηθηκα πραγματα που ειχα ξεχασει. Ηταν ο πρωτος που ειχα δει σαν "μεντορα", καινουργια τοτε στο επαγγελμα.
Ηταν ο πρωτος που μου μιλησε στο κρεβατι και ανακαλυψα τι θαυμαστο που μπορει να ειναι το κρεβατι οταν επικοινωνεις και με το μυαλο και το στομα σου.
Ανακαλυψα ποση δυναμη ειχα μεσα μου οταν χωρισαμε και καθε βραδυ επρεπε να τραγουδαμε το "ντουετο μας" ενω τον περιμενε η κοπελλα του στο τραπεζι.
Θανατος.


Αλλα οι αναμνησεις ηταν σαν εργο, χωρις να θυμαμαι πως ενιωθα, χωρις συναισθηματισμο.

Μερικοι ανθρωποι δεν σου μενουν και τοσο φανταζομαι.




Κατεβηκα στο live λιγο πριν τελειωσει.
Απο πανω χλιδα, ανθρωποι στη μεση της ζωης τους, να χορευουν και να διασκεδαζουν και να μου αποπνεουν νοσταλγια,( μου λειπει τελικα αυτη η δουλεια) και απο κατω , ο νεος κοσμος που τωρα ξεκινα, με την μπαντα, τον αλλο τροπο διασκεδασης και επικοινωνιας, και γω να πηγαινοερχομαι αναμεσα στα δυο, τελικα.
Αναμεσα στα δυο, με ενα ποδι εδω και ενα ποδι εκει.


Δεν ξερω που θα καταληξω.
Ειτε μιλαω για ειδη μουσικης, ειτε gια κοινωνικο περιγυρο, ειτε για life style.



Still looking for my place under the sun.