Πρωτο βραδυ.

Πρωτο βραδυ.

Και ηρθε, και τον αγκαλιασα και ηταν αμηχανος, εκανε συνεχεια αστειακια και θυμηθηκα οτι οσο πιο συναισθηματικο υο γεγονος τοσο πιο χαζο τα αστειο.
Ειχε αλλαξει, ηταν κουρασμενος αλλα δεν με ενοιαζε που αλλαξε και 200 κιλα να ειχε παρει, το ιδιο ατομο ηταν.
Ομως αναρωτηθηκα γιατι στα 33 του να εχει κατεστραμμενο συκωτι απο το ποτο, γιατι να ξημεροβραδιαζεται στα καζινα και να του φευγει η ζωη μεσα απο τα χερια.
Πονεσε η καρδια μου, γιατι τον εβλεπα να θελει να κανει οικογενεια.
"Αμα βρεθει η σωστη"
"Δεν θα βρεθει στα καζινο, ετσι οπως το πας θα βρεθει η "λαθος""

Μου επιασε το χερι οπως περπαταγαμε.
Το περιμενα, και με τον μαρκους το ιδιο ειχε γινει.
Ειναι η εκφραση οικειοτητας.
Μονο που δεν ενιωθα τιποτα, ουτε καν συγκινηση.

Τον πηγα να κοιμηθει. Ξαπλωσα διπλα του και του χαιδευα το κεφαλι να χαλαρωσει.Εψαχνα να βρω κατι που ελειπε.Αρχισαμε να γελαμε με τις διαφορες μαλακιες που θυμομασταν.
Τιποτα.
Ισως γιατι δεν ειμασταν οι δυο μας.


Κουβαλουσα εκεινον μεσα μου.