Monday, January 08, 2007 Open heart surgery

Απο την αλλη, και τελειως ξεχωριστα εχω το κομματι της ζωης μου που ποτε δεν εκλεισε πραγματικα, το θεμα του Κυριακου.
Εναν Κυριακο που ενω τον κουβαλαγα μεσα μου 11 χρονια σαν φαρο, και που με μεγαλη μου εκπληξη εβλεπα οτι ηταν ο καθοριστικος παραγοντας ια τις επιλογες μου στους αντρες, τωρα τον ακουω να μου μιλαει καθε μερα.


Τις πρωτες μερες εφαγα μια φρικη.
Δεν μου χει τυχει ποτε να συνυπαρχουν 2 αντρες στο μυαλο μου.
΅Κλασσικο ειναι αυτο δεν το ξερεις?" μου λενε ολοι.
Οχι, δεν το ξερω.
Για μενα παντα υπαρχει ενας.
Ποτε δεν εβλεπα αλλον οταν με ενδιεφερε ο ενας. Μπορει φανταζομαι να υπηρξαν στο παρελθον πολλοι που να ενδιαφερονταν αλλα εγω δεν το ΅επιανα"

Τωρα ομως ειναι κατι διαφορετικο.
Αυτος, ειναι γνωριμος, δικος μου, παντα ηταν, μεσα στο μυαλο μου.
Ο Κυριακος μου.
Η αποσταση, το οτι τον ειχα χασει, μου επετρεπε να εξαλειψω ολα οσα μας ειχαν φερει σε ρηξη και να τον εχω στο μυαλο μου οπως τοτε, νεο, ομορφο, ερωτευμενο.
Νομιζω αυτο που με εδεσε μαζι του-ασχετα αν εληξε αδοξα τοτε, ηταν το ποσο ερωτευμενη υπηρξα μαζι του, το ποσο ερωτευμενος εδειχνε, ποσο ερωτευμενος ηταν, το ποσο ερωτευμενοι ειμασταν, συν το γεγονος οτι ζησαμε ο ενας διπλα και πανω στον αλλον.
Και τωρα που τον ξαναβρηκα, μου επιβεβαιωσε το ποσο πολυ με αγαπησε.
Και ποσο πολυ τον αγαπησα και τον αγαπω ακομα.

Δεν περιφερομουν ολα αυτα τα χρονια αγκομαχωντας το ονομα του, να εξηγουμαι, αλλα τον αγαπησα. Περα απο τον ερωτα.
Τον ειδα αρρωστο, εφαγα σκατα μαζι του, δεθηκα και οταν βρεθεις τοσο μα τοσο κοντα με καποιον, αυτο δεν αλλαζει, ουτε φευγει.
Ο ερωτας, η σεξουαλικη ελξη ναι.
Ειμαι σιγουρη οτι κατα 99% οταν βρεθουμε, δεν θα υπαρξει καμια σπιθα, καμια ελξη.Ποτε δεν ενιωσα ελξη για καποιον ξανα οταν ειχε τελειωσει. Και αν καποιος σκεφτει οτι ΅μα ειχει τελειωσει;".
κατα καποιο τροπο, ναι.Αγαπησαμε αλλους, προχωρησαμε.
Δεν ειμαστε οι ιδιοι εμφανισιακα, δεν ειμαστε οι ιδιοι ανθρωποι οπως τοτε για να λειτουργησει η χημεια.
Ομως η αγαπη, μενει.
Σιγουρα θα νιωσω ρομαντικα, ειναι μια πολυ ρομαντικη ιστορια, και θα το απολαυσω, οπως οταν βλεπεις μια ρομαντικη ταινια. Αλλα ξερω οτι πηγαζει απο την ολη κατασταση , οχι απο τον ανθρωπο. Και αυτο κανει ολη την διαφορα.
Αλλο να σε εμπνεει καποιος και αλλο η παραμυθα στο κεφαλι σου.
Στο πρωτο κανεις κατι, στο δευτερο, οχι. Απλα χαμογελας απολαμβανεις το προνομιο να ζεις μια ρομαντικη ιστορια και αναρωτιεσαι αν εφτιαξες αρκετο ποπ κορν.


Τωρα τα εχω ξεχωρισει στο μυαλο μου.
Στην αρχη ομως ειχα φαει μια φρικη .
Μπερδεμα.
Τι κανω;


Ενιωθα ΅ατιμη", ενιωθα ασχημα, ενιωθα οτι δεν ζουσα ουτε την απολυτη φαντασιωση μου με ολη μου την καρδια, ουτε ομως και την σχεση μου.Και δεν μπορουσα και να γραψω στο μπλογκ.
Φρικη.
Μιλουσα με Λονδινο και η καρδια μου χτυπουσε μολις ακουγα ενα τραγουδι και ταξιδευα πισω, με κυματα θαμμενων συναισθηματων να με κατακλυζουν, συναισθηματα που υπηρχαν κρυμμενα, θαμμενα.
Μιλουσα καθε μερα, ακουω, μαθαινω πραγματα που δεν ηξερα, βαζω τα κομματια στο παζλ που εμεινε μισο.
Ζουσα τον επιλογο μιας σχεσης που διακοπηκε αποτομα πριν 11 χρονια.
Εναν επιλογο που ειχα αναγκη, που εχω ακομα αναγκη
και θα ολοκληρωθει στο τελος του μηνα, οταν ερθει.



Ta πραγματα μπηκαν στην θεση τους.
Ξεχωρισαν.
Ο ενας ειναι το τωρα.
Ο αλλος ειναι το χτες, που εφτασε μεχρι το τωρα,
και κανεις τους δεν ειναι το αυριο.