10 septembrioy 2006

Εδω και λιγες μερες η Mατουμπα εχει καψες. Τα βραδυα χωριζω τα στρατοπεδα. Ο μικρος στο μπανιο, εκεινη στο πρωην υπνοδωματιο-νυν τραπεζαρια δωματιο art crafts, και μεις στο σαλονι οπου εχω το κρεβατι μου( μην την ψαχνετε, ωραιο βγηκε)

Ο "μικρος" τωρα, εδω και λιγες μερες παιζει με τα παιχνιδια της μικρης.
Πραγμα που φερνει μια σχετικη αναστατωση οταν αυτη τσιριζει "δικο μουυυυ" και του το τραβαει απο τα δοντια.
Τον εχω δει να βουταει στα δοντια του ενα μικρο ασπρο αλογακι και να φευγει, να σερνει μια μικρη γκρι κασετινα, και να προσπαθει να "αγκαλιασει" το ροζ σκυλακι.
Τιποτα δεν εμεινε ανεπαφο.

Συτο που προσεξα ομως ειναι οι κραυγουλες που βγαζει οταν "βουταει" τα παιχνιδια.
και καταλαβα.
Νιωθει πραγματα και frustrated και πιτσιρικος οπως ειναι δεν ξερει τι να τα κανει.
Πηγα κοντα του ενω δαγκωνε τρυφερα την κασετινα-λαγο που εσουρνε με μεγαλυτερη ευκολια απο τον ροζ σκυλο-ειναι αληθεια- και με συμπονια του ειπα:
"Σε νιωθω.
Αλλα παρ'το αποφαση. Σ' αυτο το σπιτι, κανεις δεν πηδαει"