Saturday, January 27, 2007 Τα λογια (δεν ) ειναι περιττα

"Μα γιατι χωρισατε; Αχ, εισασταν τοσο ταιριαστο ζευγαρακι!"
Στραβοκοιταω.
Ενταξει, ειπαμε να κανακευεις τον αλλον (εμενα) αλλα οχι να με δουλευεις.
Τι ταιριαστο και μαλακιες, ειναι 22 σε 11 μερες, και γω ατενιζω τα αντα. (Απο μακρυα, αλλα τα βλεπω, δεν ειναι χαμενα στον οριζοντα στο βαθος πελαγος.)"Ξερεις τι εννοω. Τα τραγουδια, εισασταν και οι δυο baby faced, και δειχνατε τοσο ερωτευμενοι, οπου και ναμασταν, εσεις ο ενας στην αγκαλια του αλλου. Ολο ακουμπιοσασταν. Ηταν εκνευριστικα αηδιαστικα ρομαντικο. Μηπως να τα ξαναβρισκατε;"



Εκανα κατι που εμαθα απο κεινον. Δεν απαντησα.
Τι να απαντησω, οτι δεν ξερω τι μου γινεται;
Οτι φοβαμαι οτι μετα τα οσα εκανε ο πρωην, οτι μαλακια και να μου κανει ο αλλος το προσπερναω θεορωντας το πταισμα;
Η διμηνη σχεση μου ηταν πηγη ευτυχιας, ηρεμιας, ποθου.
Ηταν ομως και πηγη αγχους.
Δεν επαιρνα βασικα πραγματα, οπως πχ απαντησεις.
Επρπε να ρωταω σαν μαλακας το ιδιο πραγμα και 4 φορες.
Δεν επαιρνα τις βασικες διαβεβαιωσεις οτι τον ενδιεφερε η ζωη μου, εγω, περα απο το κοινο κομματι που μοιραζομασταν. Ενιωθα δεδομενη, μια αδιαφορια στις λεπτομερειες.
Και τελικα ο τροπος που χωρισαμε επιβεβαιωσε πολλα που φοβομουν.
Δε βαριεσαι.

Εμαθα πολλα.



"θα ξεχαστεις τωρα που θα ερθει ο Κυριακος" μου λεει η φιλη μου.
"ναι" της απανταω αφηρημενα.
Και τοτε βλεπω το βλεμμα της.
Χαμογελαει με νοημα.
Δεν την αδικω, και γω πριν 2 μηνες τα ιδια θα σκεφτομουν.
Δεν εχω ομως την ιδια ψυχολογια.
Ασε που θεωρω μεγαλη μαλακια να χρησιμοποιησω τον εναν για να απαγκιστρωθω απο τον αλλον.
Ο καθενας τους αξιζει το κομματι μου που τους αναλογει.
Ο κυριακος ειναι το παρελθον μου, ειναι η ιστορια μου, ο ανθρωπος που με επηρεασε να παρω τις αποφασεις μου οσον αφορα τους αντρες-εστω και υποσυνειδητα- και ερχεται μονο και μονο για μενα, μια ολοκληρη εβδομαδα.
Ο αλλος ειναι η σχεση μου, ανθρωπος που μπορουσα να ερωτευτω και κατα στιγμες ερωτευτηκα, αυτος που μου λειπει, το Τωρα μου.

"Λαθος. Χωρισατε. Ξεκολλα." μου φωναζει ενας φιλος μου στο ακουστικο.
Δεν ειναι και ευκολο αγαπη μου.
"Μεσα μου ελπιζω οτι θα κανει κατι να με κερδισει, παλι, οτι θα ποδειχτει οτι του ειμαι σημαντικη.Οτι θα κανει την μινιμουμ προσπαθεια για μας, για να την κανω και γω. "
"Ομως δεν θα την κανει γιατι μεχρι τωρα εσυ την εκανες. "και συνεχιζει με κοροιδευτικη ολο ναζι φωνη αλα Βουγιουκλακη μιμουμενος εμενα.
"ναι?? μωρο μου τι ωρα θα βρεθουμε? τοσο αργα? μα γιατι οχι πιο νωρις? Ναι μωρο μου οτι πεις, γραψε με στ αρχιδια σου, εγω εδω θα ειμαι ετσι κιαλλιως , ειμαι ζωο "
Βαζω τα γελια.
Ειναι που ειναι γκει και "τοχει", το ολο πραγμα ειναι απολαυση.
Γελαω και απο νευρικοτητα, γιατι εχει καποιο δικιο.


Δεν νιωθω οτι θαπρπε να ειμαι τοσο επιθετικη με τον αλλον ουτε με τον εαυτο μου, δεν νιωθω οτι εχουμε πολεμο, ουτε εχω θυμωσει για πραγματα που -ας ειμαι ειλικρινης- θα επρεπε.
Ναι. θα μπορουσα να ζησω και αλλο μαζι του προσαρμοσμενη στους δικους του "ρυθμους." και συνηθειες
Ομως οι δικοι του ρυθμοι δεν ειναι καταλληλοι. Οι συνηθειες του ειναι ενος ανθρωπου, οχι ενος ζευγαριου. Δεν ειμαι πλαστελινη να παρω οτι μορφη εχει ο αλλος, ουτε το θελω, ουτε θα το κανω.
Το κοστος θα το πληρωνα εγω, και μονο εγω.


"ηδη το πληρωσες μοσχαρα" μου φωναζει απο μεσα
"ερχεται ο Κυρι μαρη, μεθαυριο, και συ το μονο που κανεις ειναι να ΜΗΝ το σκεφτεσαι. Τοσο χρονια εχεις μιλησει για κεινον σε ολους και τωρα αντι να απολαμβανεις αυτο που ζεις και που ερχεται, εσυ μου αναπολεις τι;"

Δεν απαντησα αμεσως.
Το ενα ειναι ρομαντικο, γλυκο, exceptionnal.
Το αλλο ειναι συναισθηματικο και αληθινο.

"Ειναι;" με ρωταει ηρεμα χωρις να με βρισει αυτην την φορα.
"αν ητανε, αν το νιωθες , εσυ ειδικα,δεν θα χωριζες. Αυτος απο την αλλη,δεν θα το δεχοτανε. και ακομα κιαν το δεχοταν απο βλακεια του, θα προσπαθουσε να σε ξανακερδισει."
Με προλαβαινει πριν ανοιξω το στομα μου
" Με εργα, οχι λογια."
"δεν ειναι του τυπου του"
" και συ τι εισαι για να σε νοιαζει το γιατι Δεν το κανει, φιλανθρωπικο ιδρυμα?"


Ζηλευω τους ανθρωπους που μπορουν να εχουν τοσο σκληρη σταση.
Και γω την ειχα σε καποιες περιπτωσεις αλλα ηταν περιπτωσαρες και πλεον δεν ενιωθα τιποτα γι αυτους.
Ξερω οτι καπου εχει δικιο. Πρπει καπου να ζητω 5 βασικα πραγματα και να μην δινω πριν τα παρω. Το ιδιο λαθος εκανα παντα.
Και με τον Κυριακο τα ιδια.
Οι πρωτες του λεξεις.
"θα με συγχωρεσεις για τοτε; Τα γαμησα ολα"
Και μια μετανοια στην φωνη που με ταραξε.
Για μενα ηταν ολα ξεχασμενα.
Δεν ειχα φαντασματα, δεν μετανιωνα.


Ουτε γιαυτην την σχεση μετανιωνω. Ουτε για την σταση μου.Εδωσα, χωρις να χασω την αξιοπρπεια μου.
Ημουν εδω οποτε με χρειαστηκε, ειμαι εδω -σε αλλη μορφη, φιλικη, συναδελφικη- ακομα.
Αν ζοριστω θα τραβηχτω, δεν θα κατσω να γαμηθω.
Εκανα ομως οτι περναγε απο το χερι μου to make it work.
Ακομα και παραχωρησεις.
Χωρις υποχωρησεις.



Το πρωτο το κανεις με την καρδια σου χωρις να μετανιωνεις η να το "μετρας".
Το δευτερο σου γαμαει την ψυχολογια (ασε που τα χρεωνεις στον αλλον κατα βαθος)
Νομιζω ο χωρισμος ηρθε στο τσακ πριν το ενα μεταμορφωθει στο αλλο.