I could never be your woman

kai edo olh h tainia
http://filmhill.com/watch/14167/
I-Could-Never-Be-Your-Woman-2007_part_1.html


Δεν το ειδα ολο, αλλα οσο ειδα, ηταν πανω κατω η ζωη μου τον τελευταιο χρονο.
Η μισελ φαιφερ στα πενήντα της πειθει για σαρανταρα που νιώθει όλα να φευγουν, να την εγκαταλειπουν και που ξανανίωνει και νιωθει ζωντανη με τον μικροτερο σύντροφο που γνωρισε μέσα απο την δουλεια.
Πως τον πρωωθει, τον πιστευει, ανησυχει κλπ κλπ
Ενω εχει μια κορη με την οποια παιζουν μπαρμπι.


Ξεκινησα να το βλεπω χτες το βραδυ και ενω ειναι light, καποια πραγματα είναι αποτυπωμενα.Την Φαιφερ δε, την ειχα παντα σαν παραδειγμα ωραιας ώριμης γυναικας, είτε υπερ μου, είτε κατα μου.
Δηλαδη ελεγα
Ε, μερικες γυναικες ειναι κουκλες στα σαραντα και δεν τους φαινεται.
ή
Δεν εισαι και η Φαιφερ, ξεκολλα.

Μερικες φορες και τα δυο, το ένα μετα το αλλο.



Νιωθω να αλλαζω το τελευταιο διαστημα.
'Οσα μου φαινονταν λογικα, δεν εχουν πλεον νοημα.
Νιωθω σαν να βγαινω απο μια φαση τρελλας ωρες ωρες.

Δεν ξερω αν ειναι κατι που θα οδηγησει καπου, η αν απλα κουραστηκα να μην παιρνω καποια πραγματα που χρειαζομουν και εκανα shut down.
Περιμενω να δω.
Νιωθω ομως ανικανοποιητη και de θελω να βγαινω απο το σπιτι. Αυτο δεν ειναι καλο.

Και άρχισα να φοβαμαι τους σεισμους τα βραδια παλι.
Μηπως να αρχισα να διασκεδαζω?
Εχω καιρο να κανω κατι fun.
Εβλεπα την ταινία, και θυμαμαι οτι πριν καιρο, ενιωθα και γω ετσι. ακριβως.
Και το θελω παλι, μου ΄δινει ωθηση, ορεξη, και αερα.

Κατα τα αλλα η μερα μου σημερα ξεκινησε με φωνες-ο πτερας μου μαλλον περναει φαση, η μικρη εκλαιγε, εσφιξα τα δοντια...τι να κανω;
Υπομονη.
Θ μεγαλωσει η μικρη, θα διευκολυνθει η κατασταση.
Θα παω να μιλησω σε μια νεα δουλεια σημερα. Δεν με επαιρνε να τον κοντραρω γιατι όποτε νιωθει οτι εχω την αναγκη του, αστα να πανε.
Τελικα η μικρη εχασε το λεοφορειο της φωναξε οτι φταιει εκεινη και εγω, το απι εκλαιγε, την εφερ πισω και μου δηλωσε οτι δεν τον ενδιαφερει τι θα κανω το μεσημερι.
Η μικρη ενιωθε ασχημα, εγω να εχω γινει τουρκος-εννοειται, Για το παιδι , για τον εκβιασμο -αδιαφορια
Περιμενω υπομονετικα να περασει ο καιρος να αρχισω να ψαχνω για σπιτι. Ποσο βαριεμαι την διαδικασια του ψαξιματος, του πακεταρισματος, να παω Ικεα να ψωνισω διαφορα, να τα στησω...
Αφόρητα.

Αλλα τα βραδια με φαντάζομαι στο μπαλκόνι του σπιτιου να πίνω φραπε ντικαφ, με φίλους γύρω και το παιδι να πάιζει (ε ναι ρετιρε βλεπω)
και ανοιγει η ψυχη μου.

Λίγο ακόμα.