H pipila

Οταν ημουν 15 ημουν τελειως τρελλαμενη. Ηταν εποχη Μαντονας και ειχα βραχιολια μεχρι τον αγκωνα. Πλαστικα ψευτικα αλλα και αληθινα( αυτα που μου εκλεψε αργοτερα φιλη μου, αν θυμαται καποιος, απο αλλο ποστ).
Ειχα πρασινα και κιτρινα φλουο νυχια, καμια δεκαρια κολιε, τραγιασκα.
Φοραγα καστορινες μποτες, φαρδια ξεβαμμενα τζιν, μακρια μακο και κοντο -στυλ μπολερο- burburry(ουτε ξερω πως γραφεται).
Το μαλλι κολλημενο απο το ζελε να πεταει σε ολες τις κατευθυνσεις και κατακοκκινο κραγιον της φωτιας.
Φαντασου χαρα που κανανε ολοι οι ενηλικες φιλοι των γονιων μου οταν με ειδανε να ξεμπαρκαρω τον Φεβρουαριο του 86, μονη μου.
Φοβηθηκανε για τα παιδια τους.Ημουν "αλητισσα", περιεργη. Τα νυχια μου ειχαν γινει θρυλος.
Επιασα και δουλεια σε ενα τοπικο μπαρακι και ημουν πλεον οφισιαλι "πουτανα".
(4 χρονια αργοτερα οι ιδιοι γονεις ειδαν τα δικα τους παιδια να δουλευουν σε μπαρ επι μονιμη βαση αλλα ηταν πιο απενοχοποιημενο πια)


Μονο που ημουν παρθενα.
Και το ντυσιμο ηταν ο τροπος που ειχα βρει να ξεφυγω απο την απιστευτη καταπιεση. Καταπιεση και εμμηνοπαυση της μαμας, αλλαγες σχολειων και χωρας καθε 3μηνο,που με οδηγησε στο να ερθω ελλαδα μονη μου εκεινο τον Φεβρουαριο, μακρυα απο τους γονεις μου.
Φτσικα, στην Γαλλια, τα πρασινα νυχια δεν ηταν πια και τιποτα το τρομερο.

Εκεινη την χρονια μεγαλωσα.
Γυρνουσα σπιτι απο μονη μου στις 8 το βραδυ αφηνοντας γκομενο και φιλους να συνεχισουνμεχρι που ο πατερας μου σε ενα τηλεφωνημα με ενημερωσε οτι θα ερθει να με πλακωσει γιατι δεν αρραβωνιαζομουν.
δεν με ξαναειδε το σπιτι.
Γυρνουσα 4-5 το πρωι.
Γνωρισα σκινχεντς ροκαμπιλι, επαιξα 2-3 φορες ξυλο(και υπηρξα τρομερα κωλοφαρδη), ειδα παιδια να "χανονται" στην μεση της συζητησης απο ναρκωτικα.
Ειδα την αλλη πλευρα.
Δεν φοβομουν τιποτα. Οπως ολοι οι εφηβοι ενιωθα αθανατη.
Αλλα τα ναρκωτικα τα ετρεμα. Ισως και αυτο να με εσωσε.
Ισως οτι καταβαθος, ημουν "καλο" παιδι ασχετως με την επανασταση μου.
Δεν ξερω
Στο σχολειο παλι ημουν κατι σαν θρυλος.
Φορουσα καπελλο.
(το 85 αν φοραγες καπελλο σε παιρνανε με τις ντοματες. Χωρις πλακα. Ουφο.)
Στ αρχιδια μου, μου πηγαινε.
Ολα τα κοριτσακια με τα μπενετον και την καλη ανατροφη με βλεπανε να φευγω με τον γκομενο και την τσοπερ και ξαφνικα οτι και να εκανα ηταν cool.

εμεινα μαλακας.
Ημουν the same as before, δεν ειχαν αλλαξει οι τροποι μου, οι σκεψεις μου.
ειχε αλλαξει ομως το στατους μου.
μαλακιες.


ενα απογευμα βρηκα την παιδικη μου πιπιλα.
Την κρεμασα στο λαιμο μου και πηγα σχολειο.





φαστ φοργουρντ
"καπου σε ξερω."
συνηθως, αν ειναι λιγο πιο μικροι μου, ρωταω αν βλεπανε τζερονιμο. 1 στις 4 με ξερουν απο κει.
Μετα ερχεται η πιπιλα.
Μπορει το προσωπο να μην το θυμουνται, αλλα την πιπιλα ναι.


Μαθητρια μου που ακουσε την ιστορια προσπαθησε να βαλει κι αυτη.
αλλη προσπαθησε να βαλει απο προπερσι διαφορετικα μαγιο οταν της ειπα "μην εισαι μαλακας, θα γινει μοδα"
με ρωτησε πριν λιγες μερες
"πως το ξερες;"
"το ζητουμενο ειναι να φορεσεις οτι ειναι πρακτικο και σου παει αδιαφορωντας αν το κανουν οι γυρω σου. Και πολλα ξεκινανε απο ατυχηματα. Πχ μια μερα καποιος θα χαλασει το παπουτσι του αλλα δεν θα θελει να το πεταξει, μπορει να βαλει διαφορετικο...δεν υπαρχει οριο...αρκει να μπορεις να το υποστηριξεις, αδιαφορωντας για το τι λενε οι γυρω σου, αν το φορας για τους γυρω σου...εχασες."


Βρηκα την πιπιλα αυτη και με κατακλυσανε οι αναμνησεις.
Την εβαλα στο κουτακι με τα αλλα αναμνηστικα.
Και ανοιξα το μπλογκ.
Για να γραψω την ιστορια, αλλα και γιατι αυτα που γραφω εδω, πολλες φορες, ειναι οι σημερινες πιπιλες που κρεμαω στο λαιμο μου να φανουν.