lake house
Θυμηθηκα χτες τα γραμματα που εστελνα στον Μαρκους, απο το 1985 εως και το 1998.
Γραμματα 5 σελιδα, οπου εγραφα την καθημερινοτητα μου, το πως εξελισσομουν, τους φοβους, τις στεναχωριες, ολη μου η καρδια επεφτε πανω στο χαρτι σαναναποδογυρισμενο μπουκαλι και χυνοταν το περιεχομενο που την γεμιζε η εσφιγγε.
Ο Μαρκους μου εστελνε κι αυτος γραμματα, μαθαινα την απογοητευση του την χαρα του, τελειωσε το σχολειο, μπηκε στο πανεπιστημιο, ερωτευτηκε πληγωθηκε, ξαναερωτευτηκε...
Τα χρονια περνουσαν και ειχα παντα καποιον εκει εξω που με ακουγε.
Στον οποιο ελεγα τα παντα.
Ο οποιος ηταν και αληθινος αλλα και φανταστικος.
οταν ηρθε εκλαιγα στην διαδρομη που πηγαινα να τον παρω.
Μετα απο 13 χρονια, ηταν οτι πιο ρομαντικο και δυνατο, τον αφησα εφηβο θα τον εβρισκα αντρα...το εχω ξαναγραψει στις αρχες αυτου του μπλογκ ετσι κι αλλιως.
Ομως χτες, θυμηθηκα τα γραμματα που του εδωσα και που δεν του ειχα στειλει ποτε.
Γραμματα οπου τιποτα δεν τον αφορουσε, απλα ξεκινουσα με ενα
My dear Marcus
Απο το 1998 και μετα μου ελειπε τρομερα η επικοινωνια μας.
Ομως ειχαμε ξαναβρεθει, η υποσχεση που δωσαμε ο ενας στον αλλον ειχε εκπληρωθει, και εκεινος παντρευτηκε, εγω χωριζα...
Δεν ηταν πια τοσο εφικτο.
Χτες καταλαβα τι ηταν πραγματικα το μπλογκ για μενα.
Μπορει με τον ερχομο του ο Μαρκους να τελειωσε μια ρομαντικη φαντασιωση (αλλο να τον φτιαχνεις οπως θες και αλλο να βλεπεις τον ανθρωπο, σε αναγκαζει να προσγειωθεις και η αληθεια ηταν οτι δεν υπηρχε καθολου χημεια πια -ερωτικα)
και αλλο να σταματα μια απο τις βασικοτερες λειτουργιες εκφρασης που ειχες επι 13 χρονια.
Απορω πως δεν το καταλαβα νωριτερα.
το θυμηθηκα βλεποντας χτες το Λεικ Χαουζ με την Σαντρα Μπουλοκ, η αλληλογραφια τους ηταν σαν διαλογος και θυμαμαι να σκεφτομαι οτι δεν εχει τοση αμεση ανταποκριση, πιο πολυ γραφεις γραφεις γραφεις και μετα σου ερχεται ενα κατεβατο...
η οχι...
Κοιταζα και η καρδια μου φουσκωνε. Μου ελειπε η παρουσια του Μαρκους, μου ελειπε το παραδειγμα που ηταν (δεν πειραζει δεν ειναι γραφτο, ο δικος μου ειναι εκει εξω, ισως και να ειναι ο Μαρκους) αλλα μεγαλωνωντας μαθαινεις οτι δεν υπαρχει ο ενας και μοναδικος. Αυτα ειναι καθαρα κοριτσιστικα παραπετασματα καπνου.
Αλλα δεν μου ελειπε τοσο οσο μου ελειπε πριν 2 χρονια.
Γιατι τωρα ξανα-γραφω.
Εκφραζομαι.
Σε οποιον ενδιαφερεται.
Γραμματα 5 σελιδα, οπου εγραφα την καθημερινοτητα μου, το πως εξελισσομουν, τους φοβους, τις στεναχωριες, ολη μου η καρδια επεφτε πανω στο χαρτι σαναναποδογυρισμενο μπουκαλι και χυνοταν το περιεχομενο που την γεμιζε η εσφιγγε.
Ο Μαρκους μου εστελνε κι αυτος γραμματα, μαθαινα την απογοητευση του την χαρα του, τελειωσε το σχολειο, μπηκε στο πανεπιστημιο, ερωτευτηκε πληγωθηκε, ξαναερωτευτηκε...
Τα χρονια περνουσαν και ειχα παντα καποιον εκει εξω που με ακουγε.
Στον οποιο ελεγα τα παντα.
Ο οποιος ηταν και αληθινος αλλα και φανταστικος.
οταν ηρθε εκλαιγα στην διαδρομη που πηγαινα να τον παρω.
Μετα απο 13 χρονια, ηταν οτι πιο ρομαντικο και δυνατο, τον αφησα εφηβο θα τον εβρισκα αντρα...το εχω ξαναγραψει στις αρχες αυτου του μπλογκ ετσι κι αλλιως.
Ομως χτες, θυμηθηκα τα γραμματα που του εδωσα και που δεν του ειχα στειλει ποτε.
Γραμματα οπου τιποτα δεν τον αφορουσε, απλα ξεκινουσα με ενα
My dear Marcus
Απο το 1998 και μετα μου ελειπε τρομερα η επικοινωνια μας.
Ομως ειχαμε ξαναβρεθει, η υποσχεση που δωσαμε ο ενας στον αλλον ειχε εκπληρωθει, και εκεινος παντρευτηκε, εγω χωριζα...
Δεν ηταν πια τοσο εφικτο.
Χτες καταλαβα τι ηταν πραγματικα το μπλογκ για μενα.
Μπορει με τον ερχομο του ο Μαρκους να τελειωσε μια ρομαντικη φαντασιωση (αλλο να τον φτιαχνεις οπως θες και αλλο να βλεπεις τον ανθρωπο, σε αναγκαζει να προσγειωθεις και η αληθεια ηταν οτι δεν υπηρχε καθολου χημεια πια -ερωτικα)
και αλλο να σταματα μια απο τις βασικοτερες λειτουργιες εκφρασης που ειχες επι 13 χρονια.
Απορω πως δεν το καταλαβα νωριτερα.
το θυμηθηκα βλεποντας χτες το Λεικ Χαουζ με την Σαντρα Μπουλοκ, η αλληλογραφια τους ηταν σαν διαλογος και θυμαμαι να σκεφτομαι οτι δεν εχει τοση αμεση ανταποκριση, πιο πολυ γραφεις γραφεις γραφεις και μετα σου ερχεται ενα κατεβατο...
η οχι...
Κοιταζα και η καρδια μου φουσκωνε. Μου ελειπε η παρουσια του Μαρκους, μου ελειπε το παραδειγμα που ηταν (δεν πειραζει δεν ειναι γραφτο, ο δικος μου ειναι εκει εξω, ισως και να ειναι ο Μαρκους) αλλα μεγαλωνωντας μαθαινεις οτι δεν υπαρχει ο ενας και μοναδικος. Αυτα ειναι καθαρα κοριτσιστικα παραπετασματα καπνου.
Αλλα δεν μου ελειπε τοσο οσο μου ελειπε πριν 2 χρονια.
Γιατι τωρα ξανα-γραφω.
Εκφραζομαι.
Σε οποιον ενδιαφερεται.
Comments