Εκλεισε ο κυκλος
Γραφω στο μπλογκ κοντα 3 χρονια. Ξεκινησα να γραφω σε γνωστους για να τους διασκεδασω πισω απο την ανωνυμια μου, και σε ενα χωρο αχανες οπου οι κραυγουλες μου και τα νευρα και τα κλαμματα μου θα χανονταν μεσα σε τοσες αλλες πληροφοριες και φωνες. Δεν ξερω τι εψαχνα υποσυνειδητα η συνειδητα.
Ειχα περιεργεια να δω πως λειτουργει ο εξω κοσμος που συνεχεια με μαλωνε με εξωστρακιζε με αποθεωνε αλλ αποτε δεν με καταλαβαινε.
Που ποτε εγω δεν καταλαβα.
Καποια πραγματα εμειναν αναπαντητα.
Γιατι νιωθεις καλυτερα με τον πονο του αλλου; Πως δεν σφιγγεται η καρδια σου;
πως γινεται να μην πονας οταν ο αλλος κλαιει?
Εγω γιατι κλαιω ακομα με το μικρο σπιτι στο λιβαδι και το ET?
Η εικονα του εαυτου μου αλλαζε αναλογα με τον ποιον ειχα απεναντι και τι φιντ μπακ μου εδινε, ειτε ηταν το αγορι μου , η κορη μου, το αφεντικο μου οι γονεις μου οι φιλοι και οι αγνωστοι.
Η εικονα του εαυτου μου συνθετη, μια τσακισεμνη και μια δυνατη, μια σιγουρη και μια να τρεμει σαν το φυλλο.
Και μεσα σε ολα ο εξω κοσμος, με την αιωνια αποψη και κριτικη και καμια φορα στηριξη.
Νιωθω οτι εκανα εναν κυκλο.
Δεν εχω πια τιποτ αλλο που να θελω να μοιραστω προς τα εξω και αυτα που θελω να γραψω για να τα βγαλω απο μεσα μου, αν ειναι τα γραφω και ξεσπαω, δεν νομιζω να χρειαζομαι το κινητρο του να διαβαστουν για να τα γραψω ετσι ωστε να βγαζουν εναν νοημα...μπορει να κανω λαθος ομως και να γραψω παλι.
Ειπα τις ιστοριες μου, βγηκαν απο το κεφαλι μου.
Εκανα την πλακα μου με τα σεξουλικα μου κειμενα.
Εκτεθηκα.
Και εμτα ερωτευτηκα και δεν ειχα χρονο τοσο πολυ να γραψω αλλ ουτε και διαθεση...εφυγε η κυνικοτητα που με εκανε να αυτο σαρκαζομαι.
μετα γινανε δυο τρια γεγονοτα που με ταραξανε αλλ αμολις ηρεμησα ειδα οτι η ταραχη ηταν αιτια να ξεφορτωθω καποια περιττα και να δω την ουσια.
Εκανα φιλους εδω και γιαυτους δεν θα ειμαι απων.
Θα βαλω εδω σιγα σιγα τα παλια κειμενα που θεωρω οτι αξιζουν εστω και λιγη προσοχη...
Δεν ειναι αμετακλητη αποφαση, δεν ειναι καν αποφαση νοερη, απλα διαπιστωνω οτι δεν χρειαζομαι αλλο, δεν εχω πια επιτακτικη αναγκη να συνδεθω με τον εξω κοσμο.
Εστω και μεσα απο εδω.
Με τετοιο τροπο.
Αυτο ειναι καλο.
Να χαιρεστε για μενα.
Ειχα περιεργεια να δω πως λειτουργει ο εξω κοσμος που συνεχεια με μαλωνε με εξωστρακιζε με αποθεωνε αλλ αποτε δεν με καταλαβαινε.
Που ποτε εγω δεν καταλαβα.
Καποια πραγματα εμειναν αναπαντητα.
Γιατι νιωθεις καλυτερα με τον πονο του αλλου; Πως δεν σφιγγεται η καρδια σου;
πως γινεται να μην πονας οταν ο αλλος κλαιει?
Εγω γιατι κλαιω ακομα με το μικρο σπιτι στο λιβαδι και το ET?
Η εικονα του εαυτου μου αλλαζε αναλογα με τον ποιον ειχα απεναντι και τι φιντ μπακ μου εδινε, ειτε ηταν το αγορι μου , η κορη μου, το αφεντικο μου οι γονεις μου οι φιλοι και οι αγνωστοι.
Η εικονα του εαυτου μου συνθετη, μια τσακισεμνη και μια δυνατη, μια σιγουρη και μια να τρεμει σαν το φυλλο.
Και μεσα σε ολα ο εξω κοσμος, με την αιωνια αποψη και κριτικη και καμια φορα στηριξη.
Νιωθω οτι εκανα εναν κυκλο.
Δεν εχω πια τιποτ αλλο που να θελω να μοιραστω προς τα εξω και αυτα που θελω να γραψω για να τα βγαλω απο μεσα μου, αν ειναι τα γραφω και ξεσπαω, δεν νομιζω να χρειαζομαι το κινητρο του να διαβαστουν για να τα γραψω ετσι ωστε να βγαζουν εναν νοημα...μπορει να κανω λαθος ομως και να γραψω παλι.
Ειπα τις ιστοριες μου, βγηκαν απο το κεφαλι μου.
Εκανα την πλακα μου με τα σεξουλικα μου κειμενα.
Εκτεθηκα.
Και εμτα ερωτευτηκα και δεν ειχα χρονο τοσο πολυ να γραψω αλλ ουτε και διαθεση...εφυγε η κυνικοτητα που με εκανε να αυτο σαρκαζομαι.
μετα γινανε δυο τρια γεγονοτα που με ταραξανε αλλ αμολις ηρεμησα ειδα οτι η ταραχη ηταν αιτια να ξεφορτωθω καποια περιττα και να δω την ουσια.
Εκανα φιλους εδω και γιαυτους δεν θα ειμαι απων.
Θα βαλω εδω σιγα σιγα τα παλια κειμενα που θεωρω οτι αξιζουν εστω και λιγη προσοχη...
Δεν ειναι αμετακλητη αποφαση, δεν ειναι καν αποφαση νοερη, απλα διαπιστωνω οτι δεν χρειαζομαι αλλο, δεν εχω πια επιτακτικη αναγκη να συνδεθω με τον εξω κοσμο.
Εστω και μεσα απο εδω.
Με τετοιο τροπο.
Αυτο ειναι καλο.
Να χαιρεστε για μενα.
Comments