Friday, December 22, 2006 So familiar, so close, so far, so long

Καποτε αγαπας εναν ανθρωπο και οταν φυγεις, ο χρονος μενει στασιμος, εκεινος μενει στασιμος, ιδιος, αναλλιωτος απο τον χρονο, τις ρυτιδες, τα βιωματα.
Καποτε, ο Θεος, η ζωη, η η αποφασιστικοτητα σου, τον φερνουν ξανα στο κατωφλι σου, και εκει προσπαθεις να αναπληρωσεις τα κενα, να ξαναγνωρισεις τον ανθρωπο που ειναι τωρα, αφηνωντας τον ανθρωπο που ηταν, να εξαφανιστει στην ληθη του μυαλου σου.
Αλλα δεν θες,
Γιατι τωρα το νιωθεις σαν αντιο.
Tο νιωθεις σαν ενα μικρο θανατο αυτου του ανθρωπου που ενω δεν υπαρχει πια εδω και καιρο, εσυ τον κρατησες ζωντανο.
Ετσι αφηνεις χωρο για τον αληθινο ανθρωπο, φανταζομαι...

Μονο ετσι μπορει να γινει.
και ας κλαις γιαυτα που φευγουν πια, για παντα αυτην την φορα.
Αντιο αναμνησεις μου.