Παλιοι λογαριασμοι;

Και γιατί τους χρεώνομαι;

Ξερω οτι υπαρχουν παντα διαφορετικές θέσεις, τις οποιες επιλεγει κανεις απεναντι σε ένα συμβαν, απεναντι σε εναν ανθρωπο. Απο τον εκνευρισμο, την αδιαφορία και την συμπονοια, στον οίκτο και στην απάθεια επιλέγουμε τι θεση θα παρουμε.
Βλέπουμε πράγματα σε κεινους.
Που νομίζουμε οτι αυτοι δεν βλέπουν.
Η εμπειρία μου μου εχει μαθει ότι αν δεν τα βλέπουν, υπαρχει λόγος και ειμαστε πολύ μικροί και ψώνια αν νομίζουμε οτι μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό (εκτος αν υπαρχουν ισχυροί δεσμοι αγαπης και αν...).
Αλλά κυρίως εχω μάθει ότι βλέπουμε πράγματα δικά μας.
Ειμαστε ολοι σαν σακουλάκια με μπιλιες. Μια μπιλια ειναι η καλοσύνη, μια αλλη η τσαπατσουλιά, μια αλλη η φλυαρία κλπκλπ
Καποιες μπιλιες ειναι ορατες, καποιες ειναι ενεργες, καποιες ειναι κρυφές και καποιες δεν ειναι καν στο σακκουλάκι που βλέπουμε, αλλα στο δικό μας.

Γιατι κάνω αυτό το ποστ σήμερα;
Γιατι πριν λίγο καιρό ειδα κατι. Κάτι που με σοκαρε, με σταναχώρησε, αλλα λόγω των επεισοδίων που ξέσπασαν με τον Αλέξη, δεν ανέβασα το ποστ και αυτό με έβαλε σε μια διαδικασία σκέψεως διαφορετικής, αφου δεν ειχα διέξοδο και με ανάγκασε να κοιταξω μες το σακκουλάκι μου αλλα και στο σακκουλάκι αλλων-κάτι που σιχαινομαι.
Και στο τελος, αδιαφόρησα.
Δεν θα έγραφα καν αυτό το ποστ, αλλα ένιωσα ότι πέρα από το συναίσθημα και την διαδρομή που έκανε, έπρεπε να καταγράψω τι συνέβη και τις σκέψεις μου.

Καποιοι λοιπόν, τοποθετούνται απέναντι σε αλλους. Σιωπηλά. Είναι ο προσωπικός τους ξεσκαρταριστής και τους ειναι χρήσιμο εργαλειο στο να επιλεγουν ποιοι άνθρωποι θα τους περιβάλλουν ή οχι. (Εγω ας πούμε δεν το διαθετω παρα για καποιες ομαδες ανθρώπων).

Αλλοι δεν μένουν στις σκέψεις.
Ενεργουν.

Εκφραζουν την άποψη τους και συνήθως για πραγματα που δεν τους αφορούν.
Σαν αλλες Λαμπιρη και Σκορδά με πανελίστες γυρω γυρω θα επιδοθούν σε φτηνές ψυχαναλύσεις τυπου 'Οπρα. Το έζησα αρκετές φορές, και κάθε φορά ίσως επειδη δεν το περίμενα, πληγώθηκα.
Και μετά το ξεπερνούσα. Ευτυχώς.


Ειδα αυτό ας πούμε, και επαθα σοκ.
Σκέφτηκα...τι να βγω να γραψω;
Τι να πω;

Να αποδείξω οτι δεν ειμαι ελέφαντας;
Να αρχισω να καρφώνω καταστασεις και ανθρώπους για να αποδείξω οτι τα προβληματα μου δεν ηταν self fulfilled prophecies?
Και τότε πραγματικά να με δω σαν θύμα;
Να απολογηθώ; (*)


'Ημουν εγώ αυτή η οργισμένη ύπαρξη, η τραγική ηρωίδα αλα Μπλανς Ντυμπουα, μια κακομοίρα με φανταστικά προβλήματα που βλέπει παντού ανυπαρκτους εχθρούς και ανύπαρκτες βολές (και ανύπαρκτα ποστ με μενα για θέμα);
Εγω δεν με βλέπω έτσι, ακόμα και τις φορές που με πιάνει αυτολύπηση, καμια φορά.
Ομως μερικοί απο τους σχολιαστές, αν και καθόλου κακοπροαίρετοι με αναγνωρισαν και αυτό ήταν που με πλήγωσε και με ανάγκασε να αποδεχτω το γεγονός οτι υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν αυτή την εικόνα για μενα, ασχετα αν δεν την συμμερίζομαι.
Και το σεβάστηκα.

Διέκρινα την απουσία εμπάθειας. (εκτος από έναν, αλλα ποιος τον γαμει;)
Ξεχώρισα τα σχόλια από την θεματοθέτρια.

'Ενιωσα οτι μιλούσε ουσιαστικά για τον εαυτό της αλλα οτι σαφεστατα πάτησε πάνω μου για να δειξει τι καλά που τα κατάφερε εκείνη να ξεπερασει τα προβληματά της.
Με έβαλε σκαλάκι για να πει ουσιαστικά οτι εκείνη καταφερε πεντε πράγματα.

Και πάλι ως εκει, δεν εχω κρίση, δεν έχω γνώμη, μπορει να εγινε από βλακεία, χαζομάρα, εμφυτη κατινιά και όχι απαραίτητα από κακία και με δόλο.

'Ομως, και εκει στάθηκα,το γεγονός οτι κρύφτηκε πίσω από το 7χρονο παιδί μιας άγνωστης για να αυτοχαιδευτει δημόσια, το γεγονός οτι τοποθετήθηκε -έστω μεσα στο μυαλό της-αναμεσα σε δύο ανθρωπους που μοιραζονται την πιο στενή σχεση, υποθέτωντας οτι ξέρει τι γίνεται μεταξύ τους, ακυρωνοντας ξενύχτια, θυσίες και καταστάσεις που δεν γνωρίζει και δεν της πέφτει λόγος,ήταν αυτό που με ξύπνησε από όποιο μούδιασμα με είχε πιάσει.
"Το κίνητρο μου, ειναι το ενδιαφέρον μου για αυτό το παιδάκι",έγραψε περιφραστικά. Bullshit.
Καθαρή υποκρισία.
Δεν υπήρχε αγάπη και ενδιαφέρον σε αυτό το ποστ.
Αυτα γινονται με τρυφερότητα σε πριβε ε-μαιλς.
Εχω λάβει, πολλες σκέψεις αγνώστων,κατά καιρούς που σεβάστηκαν και μένα και το παιδι και τον εαυτό τους, στην τελική.
Αυτό ήταν self righteous.Εγω και το παιδί ήμασταν το χαρτί τουαλέτας και η δικαιολογία αντίστοιχα.


'Εγραψε οτι ήλπιζε να το διαβάσω.
Το διάβασα. Μου έστειλαν το λίνκ, 6 μηνες αργότερα.
'Εγραψε οτι
εκνευρίζεται όταν με διαβάζει. That's scary.
Δεν καταλαβαίνω αυτη τη
συναισθηματική συμμετοχή όσο αφορα τη ζωή μου.


Ειναι πολλά που δεν θα καταλαβω ποτέ για τους άλλους.
Και δεν προσπαθώ καν.
Δεν εχω τις ανάλογες μπίλιες.

Τεσπά.
Δεν γαμιέται.
Τι ξερω εγω, It's all in my head. Right?














(*)Πριτς!

Comments

Maria said…
ti stenaxoriese ki esi more..
kanonika mexri tora tha eprepe na ta xeis sinithisei.
:)
butterfly said…
Μονο και μονο που καταφερνεις να μεγαλωσεις ενα παιδι μονη σου στην εποχη μας με τις τοσες δυσκολιες και αντιξοοτητες χαιρεις εκτιμισης και σεβασμου.
Το μονο που εχω να πω σε οσους τα καταφερνουν να ξεπερνουν τις δυσκολιες και να προχωρουν ειναι μπραβο αλλα ειναι μεγαλυτερη μαγκια να μπορεις να βοηθησεις τους αλλους να ξεπερασουν τα προβληματα που τους απασχολουν κι ας μεινεις λιγο πισω παρα σαν παρτακιας να κλεινεσαι στο μικροκοσμο σου και νιωθοντας εσυ καλα να τα βαζεις με οσους δεν εχουν τη δυναμη ή απλα δεν τους δινεται ο χρονος - γιατι ειναι ολοκληρωτικα δοσμενοι σε καποιον αλλο πολυ σημαντικο γι αυτους - να παλεψουν με τα φαντασματα που τους κυνηγουν και να τα νικησουν.
μπραβο σου και παλι.
fevis said…
Να δεις εγώ τι έπαθα όταν διάβασα σήμερα το blog σου... Και κατάλαβα απολύτως κατά τύχη, επειδή πάτησα από περιέργεια πάνω στο link, πως αναφερόσουν σε ένα δικό μου ποστ.. Λυπάμαι που στο χαλάω, αλλά εγώ δεν αναφερόμουν σε σένα... Ίσως να μην το πιστεύεις, αλλά δεν είσαι η μοναδική blogger που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί...Τώρα γιατί κάποιος σου έστειλε 6 μήνες μετά ένα ποστ μου που θεώρησε πως μιλάει για σένα και εσύ -χωρίς καν να επικοινωνήσεις μαζί μου για να το επαληθεύσεις τουλάχιστον- προτίμησες να ανεβάσεις ολόκληρο ποστ χαρακτηρίζοντας με ως βλάκα, κατίνα, χαζή και άλλα σχετικά, το ξέρεις εσύ... Εγώ θα σου πω απλώς πρώτον ότι αρκετές φορές έχω σχολιάσει το blog σου - και το ξέρεις καλά αυτό, άλλωστε υπάρχουν και τα σχόλια μου διάσπαρτα σε διάφορα ποστ σου που το αποδεικνύουν- ενώ γράφω ξεκάθαρα στο ποστ που αναφέρεις πως στο blog στο οποίο αναφέρομαι δεν σχολιάζω ποτέ, και δεύτερον πως αν είχα κάτι να σου πω, θα στο έλεγα όπως το λέω πάντα σε όλους όσους θεωρώ πως έχουμε κάτι να πούμε.. Ξεκάθαρα και επωνύμως... Τα υπόλοιπα είναι δικά σου... Και συμπεράσματα και συμπεριφορές... Και λυπάμαι ειλικρινά γιατί όλο αυτό θα είχε αποφευχθεί αν είχες κάνει τον κόπο πριν γράψεις όσα έγραψες να είχες επικοινωνήσει μαζί μου μια που στο δικό μου blog πέρα από τα πραγματικά μου στοιχεία υπάρχει και το mail μου..

Φιλικά

Εύη Φέτση.
yannis said…
Λιλάκι αναφέρεσαι σε "δύο ανθρωπους που μοιραζονται την πιο στενή σχεση, υποθέτωντας ότι ξέρει τι γίνεται μεταξύ τους, ακυρώνοντας ξενύχτια, θυσίες" αλλά δε νομίζω ότι διαφέρεις από κάθε πραγματική μητέρα. Δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε όσοι μεγαλώνετε παιδιά που γεννήθηκαν υγιή δίχως σοβαρή αναπηρία.
Για τα ξεσπάσματα οργής νοιώθω κι εγώ συνυπεύθυνος μ'αυτά που έγραφα και με τον τρόπο που τα έγραφα και σου ζητώ πραγματικά συγνώμη.
Τουλάχιστον σου έδειξα τον αληθινό μου εαυτό και σου έδωσα τη δυνατότητα να με διαγράψεις, να φυλαχτείς. Δεν υποκρίθηκα.
Το blog σου και τα όποια "ξεσπάσματα οργής" σου με βοήθησαν να δω κάποια πράγματα διαφορετικά και σε ευχαριστώ πραγματικά γι'αυτό.
Anonymous said…
Αυτό να σε βάλει σε σκέψεις!
Καλά σου λέει η γυναίκα, δεν φταίει το παιδάκι να μεγαλώνει με μια ψυχονευρωτική!
Εσύ καλά κάνεις και μας γράφεις στ'αρχίδια σου όμως το καημένο το κοριτσάκι δεν το σκεφτεσαι;
Το να σου την λέει τόσος κόσμος δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι το γιατί;
Γιατί η fevis έχει τόσους φίλους και σχόλια ενώ εσύ όχι;
Όλοι είναι τρελλοί εκτός από σένα δηλαδή;
Ευτυχώς λοιπόν πού είσαι μιά θλιβερή απαίσια σκιά στο internet και δεν σε γνωρίζω προσωπικά, δεν υπέρχεις στη ζωή μου!
Εχω γνωρίσαι πολλά αντιπαθητικά, εκνευριστικά και μαλακισμένα πλάσματα και δεν έχω καμμία όρεξη να γνωρίσω κι άλλλα!
Είναι όμως κρίμα για το παιδάκι...
Anonymous said…
Θες να σου πω εγώ κοπελιά ως απλός αναγνώστης;
Είστε απαίσιες και εσύ αλλά και η κυρία Φέτση!
Εσύ επειδή είσαι ψυχωνευρωτική, οργισμένη και σίγουρα χρωστάς της Μιχαλούς και την πληρώνει ένα αθώο παιδάκι αλλά και η άλλη πιά με την υπέροχη ζωή της, τον υπέροχο άντρα της, το αστεράτο παιδί της, που τα κατάφερε να γίνει και η πρώτη για να την λέει σε σένα την αποτυχημένη κ.λ.π. κ.λ.π. παρόλες, παρόλες, παρόλες...
Εμετικά γύναια που ενοχλούν με τα εμετικά blogs τους...
Κορίτσια εδώ μέσα μπαίνουμε να περάσουμε καλά!
Όύτε τα τρελλά και οργισμένα posts σας θέλουμε να δούμε, ούτε το πόσο γαμάτες (μην ξεράσω!) είστε!
Ax! Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...
H πλάκα είναι ότι γράφω ενώ είμαι σίγουρος ότι θα σβήσεις το σχόλιο!

Όπου το μάτι μου γυρίσω, οπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωης μου βλέπω εδω,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πολις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
στους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ιδιες θα γερνας
και μες στα ιδια σπίτια αυτα θ'ασπριζεις.
Πάντα στην πολι αυτη θα φθανεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν εχει πλοίο για σε, δεν εχει οδο.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδω
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'ολην την γη την χάλασες....

Κοπελιά να δεν αλλάξεις άρδην την κοσμοθεωρία σου, πάντα τέτοια τρελλά και οργισμένα ποστς θα γράφεις.....
Anonymous said…
Ευτυχώς που εδώ μέσα υπάρχει διάλογος..
Μιά ερώτηση:
Τα σχόλια γιατί τα έχεις;;;
Anonymous said…
an enoxlo
me opoiodipote tr4opo
tha ithela na to ksero
einai simantiko
alla den mporeis na ksereis
kai giati tha eprepe na se noiazei.
s t arxidia mou.
tipota den ksereis.
4 u I am just a fucking sycho.
Lili said…
πρωτ' απ'ολα να διευκρινήσω οτι εχω προβλημα με τα σχολια και γι αυτό αργησα να τα ανεβασω, δευτερον να διευκρινήσω στους γνωστους άγνωστους με τα διπλα προφιλα και την ανωνυμία, οτι για λόγους αρχης, δεν ανεβαζω ανώνυμα σχολια απλούστατα γιατι ειναι καλό να ξερεις αν καποιος που σε βριζει περναει φαση με αρρωστια, και να μην αντιδρασεις, παραδειγματος χάρην.

Σεβομαι όσους εκθετονται και τους απαντω, τους αλλους ουτε καν ανοιγω τα μνμτα τους.

Τωρα, μια δύο διευκρινήσεις.

Φεβη, δεν χαρακτηρισα εσενα σε γενικες γραμμες αλλα την πράξη σου.
Δεν θα σου εστελνα μαιλ μετα απο αυτο το ποστ... (θα αστειεύεσαι βεβαια και αναρωτιέμαι πώς σου'ρθε)

Λυπάμαι που στεναχωρεθηκες, πραγματικα, αλλα αυτες ήταν οι σκέψεις μου για το πως το χειρίστηκες. Οχι εσενα.
Εχει διαφορά και ελπίζω να το καταλαβαίνεις.
Τώρα στο οτι δεν εννοούσες εμένα.
Ας υποθέσουμε για δύο λεπτά οτι ηταν ετσι.
Κοιταω την αντιδρασή σου.
Μου καταλογίζεις ευθύνη που ενώ μου εστειλαν λινκ και 5 άνθρωποι που σχολίασαν εννοούσαν εμενα, δεν σου εστειλα μαιλ να το ξεκαθαρίσω/ρωτήσω;
Δεν το βρίσκεις λίιιιγο παράλογο σαν απαίτηση;

Δεν μου το "χαλάς" (τι να μου χαλάσεις;), δεν ηταν φιλοδοξία μου να σου "την πω", ούτε πιστεύω οτι εχω την αποκλειστικότητα στο να εχω παιδι.Είχα και έχω πολύ καλούς λόγους να πιστεύω οτι εννοείς εμένα. 'Οπως και οι συνομιλητες σου, προφανώς.

Οποτε δύο πράγματα συμβαίνουν.
Είτε εμενα εννοούσες και τωρα κανεις πίσω και ειναι κρίμα.
Είτε πραγματικα δεν εννοούσες εμενα αλλα σε αυτή τη περίπτωση δύο πράγματα συμβαινουν.
Ενα, οι συνομιλητες σου και εσυ δεν συννενοείστε.
Δυο, ολα οσα θεωρησα λαθος στην πράξη σου, αν και δεν με αφορουν, ισχύουν.
Η διαφορα ειναι οτι δεν θα τα εγραφα γιατι δεν με αφορούν.

Να ξεκαθαρίσω οτι δεν σε αντιπαθω, δεν σε ξέρω, απο 2-3 πραγματα που ετυχε να διαβάσω-μη με ρωτας τι (Εχω δηλώσει αθεραπευτα εγωκεντρικη και προσηλωμενη στα δικα μου για να βρω χρονο ή διαθεση να ασχοληθω σοβαρά με άλλωνων τα μπλογκ. Και γενικώς αυτο το στυλ που υπαρχει γενικώς δεν με αντιπροσωπεύει)υπηρχε μια εκτίμηση, και γι αυτό και σοκαρίστηκα.
Να ξανα ξεκαθαρίσω λοιπόν ότι ό,τι εγραψα ήταν η αντίδραση μου για την πράξη σου προς εμένα.
Οχι για το ποια εισαι.
Κανεις δεν μπορει να γραψει το ποια εισαι, ειδικα μέσα από το ιντερνετ.
Και η αντιδρασή μου δεν ήταν τοσο για τα συναισθηματα σου προς εμενα, δικαιωμα σου, χωρος σου και ολο σεβαστό. Πραγματικά.Οσο και να με πόναγε δεν εχω κανενα δικαιωμα να σου πω γιατι δεν μου τοπες πριβε (δεν ημασταν φίλες), ή γιατι δεν με πας, ή γιατι έγραψες.

Ήταν για το δήθεν κινητρο ενδιαφεροντος.'Οτι εγινε από συμπαθεια/αγαπη/concern.
Εκεί κλωτσαω.

Τέλος, χαιρομαι που νιωθεις αρκετή ασφαλεια να βάλεις το αληθινό σου όνομα στο νετ,(αν και γω παραλίγο να μην δημοσιέυσω το σχολιο σου ακριβως γι αυτό το λόγο αλλα μετα θα ακουγα οτι το κανω γιατι "φοβηθηκα" ή δεν με συμφέρει και ωχουυυ)Εγω. όπως πολύ σωστα αναφέρεις,δεν νιωθω αυτή την ασφαλεια, ίσως γιατι εχω συναντησει πολλους κουτσομπόληδες και ανισσόροπους για να το ρισκάρω πια.
Ομως δεν καταλαβαίνω γιατι συμπεραινεις οτι αν δεν το κάνω ειναι γιατι δεν ειμαι ξεκάθαρη ή αυτά που λέω έχουν λιγότερη βαρύτητα.

Δεν σημαίνει οτι επειδή δεν κάνω κατι όπως εσύ ειναι απαραίτητα λάθος.
Τεσπα δεν βλεπω τον λόγο συγκρισης, δεν θεωρω οτι εισαι το μέτρο, οπως δεν ειμαι κι εγω, ο καθενας μας πράτει και ζει την ζωή του διαφορετικα΄, και η ζωή ειναι πιο ευκολη για όλους οταν υπαρχει Κατανοηση και λιγότερη κατάκριση.


Πάει αυτό.


ας ελαφρυνουμε το κλίμα.
Για τους ανωνυμους που απαιτούν κιολας να ακουστουν, εχω μονο μια μεγαλη σε διαρκεια κλανια, και πολύ τους ειναι. Για τους ανωνυμους που πανε να με χτυπησουν μεσω του παιδιου, καρφόνωνται οτι δεν ειναι ανωνυμοι αλλα ανθρωποι με μνησικακια, επωνυμοι (σε μενα) που κατα καιρούς μπαινουν εδω με δυο και τρια διαφορετικα προφιλ για να δινουν την εντυπωση του μπουγιου.

Δεν ιδρωνει το αυτακι μου.
Οταν καποιος θελει να πληγωσει τον αλλον θελημενα, αυτοματως χανει τον σεβασμό μου, την υποστασή του και την φωνή του.

Τέλος, για μενα το θέμα εχει λήξει.
Οποιος εχει κάτι να μου πει... κάτι με επιχειρήματα, κάτι που του έχω κανει προσωπικά, και με τα @@ να μην κρυβεται πισω απο την ανωνυμια/το καλό μου/ το καλό της μικρης, καποιος που έχει λύσει το νόημα της ζωής και εχει αγαπη για τους γύρω του σε βαθμο να ξεχειλίζει και να του φαινεται σε βαθμό να θέλουμε να τον ακουσουμε....

ειμαι ολη αυτιά.
αλλιως μπουκωθειτε γαλοπούλα, και αφήστε τον κόσμο στην ησυχία του να βρει τον δρόμο του.
Γιατι το χειροτερο από το να μην έχεις καποιον να μοιραστεις την αγαπη που νιώθεις μέσα σου, ειναι να μην νιωθεις καν την έλλειψη της αγάπης στην ζωή σου.
fevis said…
Διάβασα πολύ προσεκτικά την απάντηση σου, όπως ξαναδιάβασα πολύ προσεκτικά τόσο το ποστ μου όσο και τα όσα σχολίασαν τότε οι αναγνώστες μου. Κατ' αρχάς να σου ξαναπώ πως, είτε το πιστεύεις είτε όχι, είτε βρίσκεις ομοιότητες είτε όχι, το συγκεκριμένο ποστ δεν είναι γραμμένο για σένα.. Αν ήταν, ειλικρινά σου λέω πως δεν θα έμπαινα στον κόπο να το αρνηθώ..Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις και δεν συνηθίζω ούτως ή άλλως να μην υπερασπίζομαι την γνώμη μου.. Με αυτή την λογική λοιπόν και έχοντας στο μυαλό μου το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκε αυτό το κομμάτι, εξακολουθώ να πιστεύω πως οι αναγνώστες που σχολίασαν τότε είχαν και εκείνοι στο μυαλό τους το ίδιο με μένα πρόσωπο, ή εν πάση περιπτώσει, δεν είχα και κανένα λόγο να πιστεύω κάτι άλλο μια που εσύ τότε δεν είχες εμφανιστεί ούτε καν σαν προοπτική στο σκηνικό... Άλλωστε κανένα σχόλιο δεν αναφέρεται σε σένα ονομαστικά...Εσύ ήσουν η πρώτη που έκανες αναφορά στον εαυτό σου με το προχτεσινό σου ποστ και ακολούθησαν τα σχόλια που ακολούθησαν για σένα.. Όσο για την επωνυμία μου, δεν αναφέρθηκα σε αυτή για να σου πω ότι τα όσα γράφω εγώ επωνύμως έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα ή είναι σωστότερα από όσα γράφεις εσύ με ψευδώνυμο. Αναφέρθηκα απλά σε μια πραγματικότητα. Που είναι πως εγώ έχω επιλέξει να γράφω χρησιμοποιώντας το αληθινό μου όνομα, πράγμα που με κάνει να προσπαθώ να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική σε όσα γράφω, ειδικά όταν αυτά αφορούν άλλους ανθρώπους και όχι εμένα την ίδια. (Βέβαια, το γεγονός πως έχουμε σήμερα αυτή την "συζήτηση" σημαίνει πως, προφανώς, στην προκειμένη περίπτωση δεν τα κατάφερα και ιδιαίτερα καλά, αλλά τι να κάνουμε.. Shit happens...)
Anyway, εγώ πιστεύω πως όλα στην ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο.. Για μένα, το "μάθημα" από όλο αυτό είναι πως τελικά καλό είναι να μην ανακατευόμαστε με τις ζωές των άλλων γιατί ακόμα και αν θεωρούμε πως το κάνουμε με καλή διάθεση και τακτ, η ζωή μας διαψεύδει με διάφορους τρόπους..Παρόλα αυτά, για την ιστορία και μόνο, θα σου πω ότι το ποστ εκείνο γράφτηκε πράγματι με καλή διάθεση και ενδιαφέρον, έστω και άγαρμπο, γιατί είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα κρίνει κάποιον για το πως μεγαλώνει το παιδί του μια που μεγαλώνω και εγώ ένα παιδί και μάλιστα στην εφηβεία οπότε ξέρω πολύ καλά, πίστεψε με, πόσο δύσκολη δουλειά είναι να είσαι γονιός γενικά..Έτσι, για μένα το θέμα λήγει εδώ οριστικά. Σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα, και ευτυχισμένο το 2009..

Εύη Φέτση
Lili said…
Σου γραφω μαιλ.

Popular Posts