Απντέιτ
H κοράκλα μου έγινε 8!
Να μου ζήσει κλπ...πάμε στα νέα που δεν την αφορούν.
Μετά το πάρτι της (είμαι στο πόδι από τις 6, παιδιά, τρέξιμο κλπ), μεπάιρνει η μάνα μου.
Ο πατερας μου εχει 49 και πεντε και πήρε λέει έναν ουρολόγο και της είπε να πάρει αντιβίωση.
Αμέσως κατάλαβα οτι πήρε το σόι και την έφτυσαν (και καλά της έκαναν) και γι αυτό πήρε εμένα.
'Ηθελε να πάω σε φαρμακείο, ή να στειλω καποιον.
Οποιος εχει τα γενια εχει και τα χτενια σκεφτομουν.
'Δεν έχω τοσα χρήματα επάνω μου της λέω, έλα να μου τα δώσεις."
Το φαρμακείο ήταν στο Ικα, η μητέρα μου ειναι προς την Κηφισίας ψηλά και εγω κάπου ανάμεσα στα δύο.
Μουρμούραγε ότι δεν μπορει, ειναι σκοτάδι, δεν βλέπει, δεν θέλει να τον αφήσει μόνο του...
Και δηλαδη, αν πάθει κάτι επείγον ΤΙ θα κάνει; αναρωτιόμουν....
Φούντωσα.
"Αν πάθει κάτι τι θα κάνεις;" την ρωτησα.
Ενοχλήθηκε από την ερωτηση και μου απάντησε αόριστα.
'Ρε μαμα, αφού ανέλαβες, τι σκατα ανελαβες αφού στα σκουρα βάζεις άλλους να τρεξουν;"
Δεν ξέρω αν σας το έγραψα αλλα πρόσφατα μου ζήτησε να μου "δείξει" πώς να αλλάζω τα σακκουλάκια από τα νεφρα του πατερα μου και φυσικά φροντισε να με ρωτήσει μπροστά του.
"Αν πάθω κάτι", μου διευκρίνησε.
Επειδη τυχαινει να πιστεύω οτι κουράστηκε και θελει να τα φορτώσει αλλού, της είπα οτι αν χρειαστει, και θα μάθω και θα το κάνω, αλλα αυτή τη στιγμή, μια χαρά τα βγαζει πέρα, δεν χρειαζεται να μπω σ'αυτην την διαδικασία.
Σήμερα λοιπόν ενιωθα μαλάκας που τρεχει, αλλά πήγα παρά την κουρασή μου να βρω το φαρμακείο. Η μητερα μου αρνήθηκε να ερθει μέχρι το σπίτι μου. "Κράτα τα τοτε μήπως χρειαστουν, αφού δεν θες να ερθεις" μου είπε.
'Με δουλέυεις; Τι με βγαζεις νυχτιάτικα τοτε; Τα χρειάζεσαι ή οχι;"
Ολη την ώρα σκεφτόμουν οτι η ουσία ειναι να τα πάρω για τον πατερα μου.
Δεν πάω να τον δω, δεν με θέλει εκεί, θεωρει οτί ειμαι κακό στοιχείο και φερνω ένταση, και έτσι τον αφήνω να λατρευει την μάνα μου σαν θεό του, και ξέρω πια οτι δεν τον ειχα ποτέ, και δεν θα τον έχω ποτέ μέχρι να πεθάνει. Το εμπέδωσα.
Πριν μπει σςτο νοσοκομείο του ειχα πει οτι η μαμά στα 16 μου πήγε να με πνιξει πάνω σε μια κρίση της. Επέλεξε να μην με πιστέψει, κάτι που με πονάει, και επέλεξε να την εμπιστευτεί με την ζωή του....Αυτό το άκυρο με πονάει.
Και ακόμα περισσότερο όταν με πήρε η μητέρα μου πρόσφατα να μου πεί οτι "αλλαξε χαρακτήρα", οτι της λέει οτι κατάλαβε τι κακός χαρακτήρας ήταν πριν, και ενώ ειμαι ετοιμη να ακούσω κάτι του στυλ "εκανα λάθη, ήμουν αμέτοχος, άδικος, αν γίνω καλά θα πλησιάσω πάλι το παίδι..." ακούω οτι της είπε "είσαι τοσο δοτική, τοσο πονόψυχη...".
Θύμωσα και το εκλεισα με μια πρόφαση. Ζήλεψα; Μπορεί.
Εκνευρίστηκα που πάλι μου αυτοδιαφημιζόταν η μητέρα μου; Θύμωσα που περίμενα να ακούσω για μια ουσιαστική αλλαγή, και τελικά ειναι παντα η ίδια ιστορία; Για κείνον υπάρχει μονο η μάνα μου, πάντα η μάνα μου... σε σημείο να πεθάνει πια γι αυτή;
Κράταγα την αντιβίωση στο χέρι μου ενώ απέφευγα της λακούβες στον δρόμο του γυρισμού.
Τώρα τι σκατα εναλλακτικά ειναι αυτά που την μιά καταδικάζουν τα φάρμακα και την άλλη θέλουν αντιβίωση...
Πήγα. Πονούσε.
"'Ηρθαν φίλοι του χτες και πρέπει να τον κόλλησαν κάποιο μικρόβιο".
Διαγνώσεις του κώλου όπως πάντα.
Κοίταξα το σπίτι. Βρώμικο όπως το θυμάμαι.
"Του άλλαξες τα σεντόνια;" την ρώτησα.
"Φυσικά!" μου είπε. 'Ενας θεός ξέρει αν είναι αλήθεια.
Δεν έχει ροή στις σακκούλες.
'Μπαμπά, αν βούλωσαν πρέπει να πας για αιμοκάθαρση"
"Δεν πάω"
Δεν άντεξα.
'Ρε μπαμπά, από τα περσινά Χριστούγεννα, σου λέω οτι είσαι αρρωστος και μου λες οτι αποτοξινώνεσαι..."
Η μάμα μου τσίριξε.
'Ασ'τον! Μην τον κουράζεις!
Ο πατερας μου με κόιταξε αυστηρα.
"Δεν θέλω φωνές".
Μάλιστα, Εγω το χρεωνωμαι.
Κοίταξα την μητέρα μου και της είπα
"ποιος σου μίλησε εσενα;"
Μϊλαγε μαζί μου.
Προσπαθησα για κανα πεντάλεπτο να του μιλήσω και μόλις ανοιγα το στόμα μου πεταγοταν η μάνα μου και με κάλυπτε.
Ενιωθα να εκνευρίζομαι πολύ.
την τραβηξα στο άλλο δωμάτιο και της είπα οτι αν με ξαναδιακοψει...
Αρχισε να λέει τα δικά της.
"Δεν θέλω να του πεις οτι ..."
"Δεν ειμαι πίονι σου, να μου λες τι θα πω. Αν θέλει να σταματήσω θα μου το πει ο ίδιος. Κλέισ'το."
Πρέπει να καταλαβε οτι δεν αστειευόμουν γιατι δεν είπε κάτι άλλο. Για κανά πεντάλεπτο.
Γύρισα στο δωμάτιο"μπαμπά, πέρισυ, ελεγες οτι είναι αποτοξίνωση και σουλεγα οτι εισαι σοβαρά άρρωστος, είχες άδικο. Μήπως και τώρα έχει άδικο και τα τραβάς όλα αυτά με την ξεροκεφαλιά σου;"
"Εγωισμό βάζεις; Τι σημασία έχει ποιος εχει δικια και άδικα;"
Κοντοστάθηκα για λίγο γιατι ειλικρινά δεν κατάλαβα τι μου έλεγε. Ασσυληπτο.
"Δεν παω στους γιατρούς! Θα μου έκοβαν το πόδι, μου καταστρεψαν τα γεννητικά όργανα! Προτιμώ να πεθάνω."
Τον λυπόμουν. Η αλήθεια ειναι οτι ατυχησε και οι γιατροί εκαναν καποια λάθη πάνω του, και υπέφερε. Αλλά εβαλε σαλτσες, όπως κάνει πάντα.
"Βρε μπαμπά, χημειοθεραπεία να κάνεις έστω. Όσο το έχεις αυτό μέσα σου δεν θα γίνεις καλά"
'Όχι!"
(Σ'όλη τη διαρκεια της συζήτησης πεταγόταν η μάνα μου και μου έπαιρνε τρεις προσπαθειες να κάνω μια ερωτηση)
"Τι επιλογή εχεις όμως μπαμπά;"
"'Ο, τι πει ο Θέος."
"Μήπως ο Θεός σου μίλάει μεσω όλων αυτών που σου λένε να πας να σωθείς;"
Εφυγα.
Φεύγοντας η μητέρα μου με ευχαρίστησε- δυνατα- που πήγα για τα φάρμακα.
Τι υποκρίτρια.
Στην πόρτα της είπα
"Ξέρεις οτι θα πεθάνει, έτσι;"
"Μην μου ρίχνεις το ηθικό. Δεν μπορώ να το πιστέψω"
"Δεν ειναι θεμα πίστης" της απάντησα "λιώνει και δεν κάνετε τίποτα'
"Χαίρεσαι που σηκώνεται από το κρεβάτι και μαραζώνεις όταν παθαίνει κρίσεις.
Γιατί δεν τον πας στο νοσοκομείο τώρα που εχει πυρετο;"
-Δεν θέλει!
-"Ναι, γιατί τον σακάτεψαν και φοβάται. ΕΣΥ γιατι δεν τον πας;"
Πήγε να μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα λέγοντας "ωχου με έπρηξες!" (Τώρα δεν την βλέπει κανείς, εκφράζεται ελεύθερα) αλλα επειδή την ξέρω και είχα προνοήσει, είχα βάλει το πόδι μου.
"Είναι πατέρας μου και μου χρωστάς μια εξήγηση." Αδιανόητο το πώς με πέτανε απ έξω σαν να μην με αφορά όλο αυτό καθόλου αλλα οταν θέλουν κάτι ειμαι η κακιά κόρη που δεν υπακούει και τους συγχίζει.
-"Γιατί δεν τον πας; Πες μου!"
-Γιατί δεν θέλω! Εντάξει;"
Εντάξει. Επιτελους το είπε.
Δεν μπορεί πλέον να το ρίξει πάνω του. Θα το αρνηθεί στο μέλλον, θα πει οτι δεν ακουσα καλά, οτι λέω ψέμματα, οτι δεν ήθελε γιατι αυτός δεν ήθελε....αλλα αυτό το "δεν θέλω" και το αυταρχικό στυλάκι της...
Πήγα σπίτι μου.
Δεν ξέρω καν αν θα τον ξαναδω ζωντανο.
Δεν θέλω να πηγαίνω.
Να μου ζήσει κλπ...πάμε στα νέα που δεν την αφορούν.
Μετά το πάρτι της (είμαι στο πόδι από τις 6, παιδιά, τρέξιμο κλπ), μεπάιρνει η μάνα μου.
Ο πατερας μου εχει 49 και πεντε και πήρε λέει έναν ουρολόγο και της είπε να πάρει αντιβίωση.
Αμέσως κατάλαβα οτι πήρε το σόι και την έφτυσαν (και καλά της έκαναν) και γι αυτό πήρε εμένα.
'Ηθελε να πάω σε φαρμακείο, ή να στειλω καποιον.
Οποιος εχει τα γενια εχει και τα χτενια σκεφτομουν.
'Δεν έχω τοσα χρήματα επάνω μου της λέω, έλα να μου τα δώσεις."
Το φαρμακείο ήταν στο Ικα, η μητέρα μου ειναι προς την Κηφισίας ψηλά και εγω κάπου ανάμεσα στα δύο.
Μουρμούραγε ότι δεν μπορει, ειναι σκοτάδι, δεν βλέπει, δεν θέλει να τον αφήσει μόνο του...
Και δηλαδη, αν πάθει κάτι επείγον ΤΙ θα κάνει; αναρωτιόμουν....
Φούντωσα.
"Αν πάθει κάτι τι θα κάνεις;" την ρωτησα.
Ενοχλήθηκε από την ερωτηση και μου απάντησε αόριστα.
'Ρε μαμα, αφού ανέλαβες, τι σκατα ανελαβες αφού στα σκουρα βάζεις άλλους να τρεξουν;"
Δεν ξέρω αν σας το έγραψα αλλα πρόσφατα μου ζήτησε να μου "δείξει" πώς να αλλάζω τα σακκουλάκια από τα νεφρα του πατερα μου και φυσικά φροντισε να με ρωτήσει μπροστά του.
"Αν πάθω κάτι", μου διευκρίνησε.
Επειδη τυχαινει να πιστεύω οτι κουράστηκε και θελει να τα φορτώσει αλλού, της είπα οτι αν χρειαστει, και θα μάθω και θα το κάνω, αλλα αυτή τη στιγμή, μια χαρά τα βγαζει πέρα, δεν χρειαζεται να μπω σ'αυτην την διαδικασία.
Σήμερα λοιπόν ενιωθα μαλάκας που τρεχει, αλλά πήγα παρά την κουρασή μου να βρω το φαρμακείο. Η μητερα μου αρνήθηκε να ερθει μέχρι το σπίτι μου. "Κράτα τα τοτε μήπως χρειαστουν, αφού δεν θες να ερθεις" μου είπε.
'Με δουλέυεις; Τι με βγαζεις νυχτιάτικα τοτε; Τα χρειάζεσαι ή οχι;"
Ολη την ώρα σκεφτόμουν οτι η ουσία ειναι να τα πάρω για τον πατερα μου.
Δεν πάω να τον δω, δεν με θέλει εκεί, θεωρει οτί ειμαι κακό στοιχείο και φερνω ένταση, και έτσι τον αφήνω να λατρευει την μάνα μου σαν θεό του, και ξέρω πια οτι δεν τον ειχα ποτέ, και δεν θα τον έχω ποτέ μέχρι να πεθάνει. Το εμπέδωσα.
Πριν μπει σςτο νοσοκομείο του ειχα πει οτι η μαμά στα 16 μου πήγε να με πνιξει πάνω σε μια κρίση της. Επέλεξε να μην με πιστέψει, κάτι που με πονάει, και επέλεξε να την εμπιστευτεί με την ζωή του....Αυτό το άκυρο με πονάει.
Και ακόμα περισσότερο όταν με πήρε η μητέρα μου πρόσφατα να μου πεί οτι "αλλαξε χαρακτήρα", οτι της λέει οτι κατάλαβε τι κακός χαρακτήρας ήταν πριν, και ενώ ειμαι ετοιμη να ακούσω κάτι του στυλ "εκανα λάθη, ήμουν αμέτοχος, άδικος, αν γίνω καλά θα πλησιάσω πάλι το παίδι..." ακούω οτι της είπε "είσαι τοσο δοτική, τοσο πονόψυχη...".
Θύμωσα και το εκλεισα με μια πρόφαση. Ζήλεψα; Μπορεί.
Εκνευρίστηκα που πάλι μου αυτοδιαφημιζόταν η μητέρα μου; Θύμωσα που περίμενα να ακούσω για μια ουσιαστική αλλαγή, και τελικά ειναι παντα η ίδια ιστορία; Για κείνον υπάρχει μονο η μάνα μου, πάντα η μάνα μου... σε σημείο να πεθάνει πια γι αυτή;
Κράταγα την αντιβίωση στο χέρι μου ενώ απέφευγα της λακούβες στον δρόμο του γυρισμού.
Τώρα τι σκατα εναλλακτικά ειναι αυτά που την μιά καταδικάζουν τα φάρμακα και την άλλη θέλουν αντιβίωση...
Πήγα. Πονούσε.
"'Ηρθαν φίλοι του χτες και πρέπει να τον κόλλησαν κάποιο μικρόβιο".
Διαγνώσεις του κώλου όπως πάντα.
Κοίταξα το σπίτι. Βρώμικο όπως το θυμάμαι.
"Του άλλαξες τα σεντόνια;" την ρώτησα.
"Φυσικά!" μου είπε. 'Ενας θεός ξέρει αν είναι αλήθεια.
Δεν έχει ροή στις σακκούλες.
'Μπαμπά, αν βούλωσαν πρέπει να πας για αιμοκάθαρση"
"Δεν πάω"
Δεν άντεξα.
'Ρε μπαμπά, από τα περσινά Χριστούγεννα, σου λέω οτι είσαι αρρωστος και μου λες οτι αποτοξινώνεσαι..."
Η μάμα μου τσίριξε.
'Ασ'τον! Μην τον κουράζεις!
Ο πατερας μου με κόιταξε αυστηρα.
"Δεν θέλω φωνές".
Μάλιστα, Εγω το χρεωνωμαι.
Κοίταξα την μητέρα μου και της είπα
"ποιος σου μίλησε εσενα;"
Μϊλαγε μαζί μου.
Προσπαθησα για κανα πεντάλεπτο να του μιλήσω και μόλις ανοιγα το στόμα μου πεταγοταν η μάνα μου και με κάλυπτε.
Ενιωθα να εκνευρίζομαι πολύ.
την τραβηξα στο άλλο δωμάτιο και της είπα οτι αν με ξαναδιακοψει...
Αρχισε να λέει τα δικά της.
"Δεν θέλω να του πεις οτι ..."
"Δεν ειμαι πίονι σου, να μου λες τι θα πω. Αν θέλει να σταματήσω θα μου το πει ο ίδιος. Κλέισ'το."
Πρέπει να καταλαβε οτι δεν αστειευόμουν γιατι δεν είπε κάτι άλλο. Για κανά πεντάλεπτο.
Γύρισα στο δωμάτιο"μπαμπά, πέρισυ, ελεγες οτι είναι αποτοξίνωση και σουλεγα οτι εισαι σοβαρά άρρωστος, είχες άδικο. Μήπως και τώρα έχει άδικο και τα τραβάς όλα αυτά με την ξεροκεφαλιά σου;"
"Εγωισμό βάζεις; Τι σημασία έχει ποιος εχει δικια και άδικα;"
Κοντοστάθηκα για λίγο γιατι ειλικρινά δεν κατάλαβα τι μου έλεγε. Ασσυληπτο.
"Δεν παω στους γιατρούς! Θα μου έκοβαν το πόδι, μου καταστρεψαν τα γεννητικά όργανα! Προτιμώ να πεθάνω."
Τον λυπόμουν. Η αλήθεια ειναι οτι ατυχησε και οι γιατροί εκαναν καποια λάθη πάνω του, και υπέφερε. Αλλά εβαλε σαλτσες, όπως κάνει πάντα.
"Βρε μπαμπά, χημειοθεραπεία να κάνεις έστω. Όσο το έχεις αυτό μέσα σου δεν θα γίνεις καλά"
'Όχι!"
(Σ'όλη τη διαρκεια της συζήτησης πεταγόταν η μάνα μου και μου έπαιρνε τρεις προσπαθειες να κάνω μια ερωτηση)
"Τι επιλογή εχεις όμως μπαμπά;"
"'Ο, τι πει ο Θέος."
"Μήπως ο Θεός σου μίλάει μεσω όλων αυτών που σου λένε να πας να σωθείς;"
Εφυγα.
Φεύγοντας η μητέρα μου με ευχαρίστησε- δυνατα- που πήγα για τα φάρμακα.
Τι υποκρίτρια.
Στην πόρτα της είπα
"Ξέρεις οτι θα πεθάνει, έτσι;"
"Μην μου ρίχνεις το ηθικό. Δεν μπορώ να το πιστέψω"
"Δεν ειναι θεμα πίστης" της απάντησα "λιώνει και δεν κάνετε τίποτα'
"Χαίρεσαι που σηκώνεται από το κρεβάτι και μαραζώνεις όταν παθαίνει κρίσεις.
Γιατί δεν τον πας στο νοσοκομείο τώρα που εχει πυρετο;"
-Δεν θέλει!
-"Ναι, γιατί τον σακάτεψαν και φοβάται. ΕΣΥ γιατι δεν τον πας;"
Πήγε να μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα λέγοντας "ωχου με έπρηξες!" (Τώρα δεν την βλέπει κανείς, εκφράζεται ελεύθερα) αλλα επειδή την ξέρω και είχα προνοήσει, είχα βάλει το πόδι μου.
"Είναι πατέρας μου και μου χρωστάς μια εξήγηση." Αδιανόητο το πώς με πέτανε απ έξω σαν να μην με αφορά όλο αυτό καθόλου αλλα οταν θέλουν κάτι ειμαι η κακιά κόρη που δεν υπακούει και τους συγχίζει.
-"Γιατί δεν τον πας; Πες μου!"
-Γιατί δεν θέλω! Εντάξει;"
Εντάξει. Επιτελους το είπε.
Δεν μπορεί πλέον να το ρίξει πάνω του. Θα το αρνηθεί στο μέλλον, θα πει οτι δεν ακουσα καλά, οτι λέω ψέμματα, οτι δεν ήθελε γιατι αυτός δεν ήθελε....αλλα αυτό το "δεν θέλω" και το αυταρχικό στυλάκι της...
Πήγα σπίτι μου.
Δεν ξέρω καν αν θα τον ξαναδω ζωντανο.
Δεν θέλω να πηγαίνω.
Comments
Μήπως θα ήταν σκόπιμο να μιλήσεις με τον γιατρό του που του έκανε τη διάγνωση και να τον ρωτήσεις κάποια πράγματα?
Θα μπορούσες να έχεις στο πατρικό σου σπίτι κάποια φάρμακα για ώρα ανάγκης όπως η χτεσινή, για παράδειγμα κάποια ενέσιμα αντιπυρετικά και αντιβιωτικά.
Πρέπει ο γιατρός όμως να σου πει τί πρέπει να προμηθευτείς.
Επίσης ρώτησέ τον τί γίνεται στις περιπτώσεις που ο ασθενής αρνείται να νοσηλευτεί. Γιατί φοβάμαι ότι με τη μητέρα σου δεν θα πάνε τα πράγματα καλύτερα... :(
Εν πάσει περιπτώσει.. φρόντισε να τρομάξεις την μητέρα σου με καποιο τρόπο, και εξήγησέ της ότι δεν μπορεί να τον φροντίσει μόνη της σε τέτοιες καταστάσεις και οτι ο άνθρωπος θέλει βοήθεια. Και ρώτησέ την τί θα κάνει, αν δει τον πατέρα σου να πέφτει σε λήθαργό από τον πυρετό και να μην ξυπνάει?????
Είναι πολύ δυσάρεστες καταστάσεις αυτά και δυστυχώς it won't get better..
Την μητέρα μου την έχω ρωτήσει αρκετές φορες και δεν μου απαντάει ποτέ, παραά με κάνει πέρα σαν "ενοχληση" με μια χαρακτηριστική κίνηση του χεριου "μην με ζαλίζεις". Εγω ναν δεις τι χαρακτηριστική κίνηση του χεριού θέλω να κάνω οταν το κανει αυτό.
Τρίτον δεν μπορώ να εχω φαρμακα.
Δεν θέλω γιατί δεν εχω την ψυχική αντοχή να αναλάβω και αυτό, αλλα κυρίως γιατι ειμαι αναμεσα στους δύο κόσμους. Δεν πιστευω στα φαρμακα και στις επεμβασεις οταν υπάρχει εναλλακτική, αλλα δεν πιστευω στην μητερα μου πια, η οποία ήταν η πηγή της εναλλακτικής "γνώσης" αν μπορω να το πω ετσι.
δεν ξέρω τι ειναι καλύτερο για να αναλάβω/συμβουλεύσω, απλά θα ευχόμουν να γινόταν μια σχετική θεραπεία από γιατρό φιλικό προς τα εναλλακτικά και όχι πορωμένο/δουλάκι των φαρμακοβιομηχανιών.
Αν δεν θέλει κάποιος να νοσηλευτεί, δεν μπορείς να τον αναγκάσεις (και εδω που τα λέμε, ευτυχως).
Απλά ευχομαι να μην εβλέπε ο πατερας μου σε μένα τον αχθρό, και να καταλάβαινε οτι δεν του ζητάω να παει στο νοσοκομείο, αλλα οτι του ζητάω να μην κρύβεται στα φουστάνια της μάνας μου.
Να αναλάβει την ευθύνη των αποφασεων του και να μην αφεθεί σ'αυτην τοσο τυφλά. Ναι, ξερει πολλά.
Αλλά διακατεχεται από το συνδρομο του Θεού σαν τον χειρότερο γιατρό.
"Ξέρω τι κάνω. Ξέρω πολλα. Μελέτησα".
Δεν πολεμάς τον δράκο με νεροπίστολα.Η εναλλακτικές θεραπείες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές για ορισμένες παθήσεις, όχι όμως για τον καρκίνο.Είναι σαφές οτι έχει χαθεί αρκετός χρόνος από την πρώτη διάγνωση και όπως λές υπήρξαν και ιατρικά λάθη. Δεν ξέρω επομένως αν και η επιλογή της χημειοθεραπείας θα έιχε πλέον κάποιο νόημα. Νομίζω οτι οι απόψεις τις μητέρας σου επηρεάζουν την κρίση σου για το θεμα -όπως και τη στάση του πατέρα σου στο θέμα της αρρώστιας του. Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται πως έχεις ξεκάθαρη άποψη για το τι γίνεται λάθος αλλά μετά εμφανίζεσαι πάλι με αμφοβολίες και σκέφτεσαι ενναλακτικές θεραπείες.
Εγώ βλέπω μια γυναίκα που αγαπά ακόμα βαθειά τον πατέρα της (αλλά που έχει στερηθεί την ανταπόδοση αυτής της αγάπης για πολλούς λόγους) να γεμίζει οργή βλέποντας πως δεν την αφήνουν να βοηθήσει. Η οργή δίνει τη θέση της στην αντιδραστική "αδιαφορία" και τελικά σε ένα άισθημα ενοχής που βρίσκεται σταθερα κάτω από την επιφάνεια....Αυτό είναι η προσωπική μου άποψη, χωρίς καμία επιδίωξη να κάνω τον έξυπνο ή το ψυχολόγο της πεντάρας.
Λίλη, έχεις σηκώσει αρκετούς σταυρούς μέχρι τώρα από οτι διαβάζω και είμαι σίγουρος οτι δεν έχεις καμία διάθεση να σηκώσεις και άλλον ένα από τη στιγμή μάλιστα που φροντίζουν να σε αποκλείουν με τον τρόπο τους.Όμως διάολε, πόσες ευκαιρίες θα έχεις να διεκδικήσεις μια καλύτερη ανάμνηση από τον πατέρα σου? Ο δεσμός που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ σας τώρα μπορεί να διαγράψει πολλά πράγματα από το παρελθόν που σε στοιχειώνουν ακόμα.
Δεν αμφιβάλλω λοιπόν για την αποτελεσματικότητα των ήπιων φυσικών θεραπειών (δεν μ αρεσει ο όρος "εναλλακτικών")
Αμφιβάλλω για την κρίση της μητέρας μου, την οποία στην ηλικία μου την εχω και χεσμένη, αλλά έλα που έχει όλα τα χαρτιά στα χέρια της.
Οσο για τον πατέρα μου. Εχω καλές αναμνήσεις, και λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο, έκανα την ειρήνη μου μαζί του. Αν ειχε πεθάνει τότε, θα ειχα την καλύτερη δυνατή ανάμνηση, ειχε μετανιώσει για πολλά, ειχε ζητήσει συγγνώμη και του είχα πει οτι δεν ήταν ανάγκη).
Τώρα όσο χειροτερευει η κατάσταση, ασχημάινουν και όλα γύρω του. Τα λόγια του, οι πράξεις του. Είναι αξιοθρήνητο το θέαμα.
Δεν λεω οτι θα προτιμούσα να πεθάνει, μην παρεξηγηθω. Λέω απλα οτι εφόσον για μενα ειναι σχεδον σίγουρο οτι θα πεθάνει, κρατάω αυτές τις αναμνήσεις και κρατιέμαι μακριά από την τρέλα τους.
Σ'ευχαριστω για τις πραγματικά πολύ καλές σου κουβέντες. Ελπίζω να μην σου βγω "ανθρακας".