Απντέιτ αγκαίν

Η μητέρα μου θέλει την βοηθειά μου.
Να της κουβαλήσω πράγματα από το ΙΚΑ.
Αφού δεν μπορεί εκείνη, ας περιοριστω στο ρόλο του γαιδουριού.


Νιώθω πίκρα και θυμό και στεναχώρια.
Εκείνη ειναι αυτή που είναι, Δεν αλλάζει. Παίζει το θύμα και ξεζουμίζει. Αντοχες.
Ελέγχει. Από την αλλη θαυμάζω την δύναμή της, δεν ξέρω αν εγω θα μπορούσα να αλλάζω γαζες, σακκουλάκια και άλλα.
Φαντάζομαι για να το κανεις αυτό πρέπει να νιώθεις την αγάπη να ρεει μέσα σου. Εγώ νιωθω πικρα με τον πατέρα μου.
Οπως μου γυρνούσε την πλάτη μικρή, έτσι μου την γυρνάει και τώρα.
Στα δεκαοχτω μου δήλωσε οτι "τώρα δεν εισαι ευθύνη μου, κάνε οτι θες".
Και πράγματι, ανακουφιστήκαμε και οι δύο θαρρείς. Ούτε ασχολήθηκε ξανά.
Η τριετία των παθών μου ειχε τελειώσει, πλέον ημουν ελεύθερη και έτοιμη για γάμο, ανέγγιχτή-τουλάχιστον στα μάτια της κοινωνίας- και να γίνω αλλουνού ευθύνη.

Δεν θέλω να θυμάμαι τα ασχημα.
Δεν θέλω να θυμάμαι το χοντρό ξύλο, την έπαρση, την στενοκεφαλιά του.
Θέλω να θυμάμαι πως, οταν η μητερα μου τον ακολούθησε στο εξωτερικό σαν την τρελή και αφού δεν έδιναν λεφτα για σπίτι πάρα για μια σοφίτα, με έκλεισε εσώκλειστη σε ένα σχολειο/αναμορφωτήριο και με ελευθέρωσε εκείνος βλέποντας με να μαραζώνω μετά από μια εβδομάδα. Θέλω να θυμάμαι την ευτυχία μου.
Θέλω να θυμάμαι πως μου αγόρασε μια φωτογραφική μηχανή έκπληξη επειδη με είδε να την ζαχαρώνω στην τηλεόραση.
Ασχετως αν η μάνα μου του έκανε σκηνή λέγοντας οτι ήταν πολύ ακριβό δώρο για ενα 11 χρονο παιδί και απάιτησε να την πάρει εκείνη. 'Ετσι αναγκάστηκε να της αγορασει την ίδια.
Θέλω να θυμαμαι πως μετα από υποσχεσεις που έπαιρναν συνέχεια αναβολή (στην γιορτή σου, τα χριστούγεννα, την πρωτοχρονιά, στα γενέθλιά σου...) για ένα μικρό μαγνητοφωνάκι δημοσιογραφικό, τελικά πήρα ενα πάπλωμα για τα γενεθλιά μου, κάτι που ήθελε η μητέρα μου και με την δικαιολογία του "δώρου" και πως βλεποντας με λουσμένη στο κλάμμα για τις αθετημενες υποσχέσεις, ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι, πήγαμε σε ένα μαγαζί και μου το αγόρασε.
Θέλω να θυμάμαι οτι μπορεί μικρή να ήταν κερβερος αν με πλησίαζε γάτα στα 2 μέτρα, αλλα τώρα στο εξοχικό ειχε 4-5, και κότες και τον σκύλο μου. Τον σιχαινόταν αλλα έκλαψε οταν πέθανε.
Θέλω να θυμαμαι οτι περισυ με βοήθησε με το ΤΕΒΕ μου. Μπορει και αυτό να τον τσάκισε, δεν ξέρω, ισως να μην αντέχει πολλά και να θέλει τον ρόλο του παιδιού που το παιρνουν απ'το χερι.
Φοβάται.
Και ποιος δεν θα φοβόταν στην θέση του;
Να πρέπει να αποφασίσεις αν θα πηδήξεις στον γκρεμο ή αν θα πέσεις στο ρέμα;
Προσπαθώ να μην το πάρω προσωπικά, το οτι δεν με πιστεύει για το τι ειναι η μαμα.
Του είπα οτι προσπαθησε να με πνίξει καποτε. Το περασε στο ντουκου.
Ισως γιατι κι εγω το λεω απλά. Σηκώθηκα τοτε να φύγω, αλλα αφού της μιλάω ακόμα...πόση βαρύτητα να εχει;

Ομως έγινε και ειναι ενδεικτικό στο πού έβαλε τις ελπίδες του.
Αλλά εκεί που τις έβαλε, αναγκαστικά γυρνάει σε μένα την πλάτη του.
Η μαμά δεν αφήνει κανέναν να εκφέρει γνώμη. Ούτε γιατρό, ούτε παιδί, ούτε Θεό.

Μπαμπά μου, να ήξερες μόνο πόσο μαζί σου είμαι στο θέμα των γιατρών. Κι εγω δεν τους εμπιστευομαι. Ομως πιο πολύ απ'αυτούς, φοβάμαι αυτην.
Αυτήν που στις πλάτες σου έζησε, και που μόλις φύγεις θα το παίξει πάλι θυμα.


Την ρωτησα τι θα κάνει αν πέσει σε κώμα πχ... προσπαθούσα να της δώσω να καταλαβει οτι αυτά την ξεπερνούν.
"Θα πάρω το 166"
"Θα βρεις τον μπελά σου στο τέλος"
"Οχι, εφερε συμβολαιογραφο, επεμενε εκείνος, και υπέγραψε ενα χαρτί οτι δεν ήθελε εκείνος να νοσηλευτεί."
'Είχε 40 πυρετο μαμά, δεν ισχύουν αυτα τα εγγραφα. Και δεν μιλάμε για την νοσηλεία, αλλα για τα διάφορα αλλα".
Αναρωτήθηκα τι άλλο τον έβαλε να υπογράψει.

Εμεινα σκεφτική.
'Ακόμα και τωρα προσπαθεί να σε προστατέψει"
Αυτόν ποιον θα τον προστατεψει; σκέφτηκα.
Θεωρω οτι ειναι αναφαίρετο δικαίωμα του να μην νοσηλευτεί και να μην κάνει θεραπεία, όσο εγωιστικό και τρελό και να ακούγεται κάτι τετοιο. Αλλωστε ο καρκίνος δεν εχει 100% ποσοστό θεραπείας. Επιλογή του και την σέβομαι.
Ομως...ακολουθεί μια γυναικα πονοψυχη μεν, αλλα αρρωστη δε.

"Του εφτιαξα πατάτα να φαει κι ας είχε δέκατα."
Μου πεσε το σαγόνι.
"Εσυ δεν λες πάντα οτι οταν εχουμε πυρετό ΔΕΝ τρωμε γιατι δεν χωνεύουμε και ανεβαίνει η θερμοκρασία;"
"Ναι, αλλα δοκιμάζω, προσπαθώ να βρω τι θα κάνω."

Μου 'ρθε τρελα.
Μερικά πραγματα ειναι μαυρο άσπρο.
Κανόνας. Δεν τρωμε γιατι το πεπτικό συστημα δεν λειτουργει και η τροφή γινεται τοξινες.
Δικά σου λόγια, που τηρούσαμε ευλαβικά και το κάνω κι εγώ στο σπίτι μου, γιατί το τσεκαρα και ισχύει.
Τι δοκιμάζεις λοιπόν;
Τι;

Ολη της την ζωή αναλάμβανε περιπτωσεις απελπισμένες, και εξηγούσε πώς να αποφευχθεί ο καρκίνος. Ο πατερας μου ήταν τρανή απότυχία των λόγων της αλλα κατα την αποψή τους, επαθε καρκίνο γιατι ετρωγε ψωμια και τυριά.
Αν είναι ετσι, θα παθαίναμε όλοι καρκίνο.
(Χμ...τώρα που το σκέφτομαι...)
Εγώ δεν ψάχνω γιατί το έπαθε.
Ξέρω μόνο οτι από περισυ του λεω να παει να κοιταχτεί και οταν πήγε ήταν αργά.
'Εγινε ο,τι έγινε στο νοσοκομείο και τώρα ξανά δευτερος γύρος.
Η γαμημένη πίστη του σε μια μεθοδο που δεν εχει αποτελεσμα σε κεινον, δεν το βλέπει;
Ναι, κάνει πιπί του πια. Οκ.
Αλλά πονάνε τα νεφρά του και εχει πυρετό.
Ναι, πάει καλύτερα μερικες φορές, αλλα δεν βάζει βάρος.
Ναι, αγαπάει την μάνα μου πολύ, αλλα υπάρχουμε κι εμείς ρε γαμώτο.
Εγω, η κόρη του που του λέω αντίο μέσα μου γιατί στα ματια του ειμαι μια ενόχληση, ο εχθρός, το "παιδί".
Σκατά τα κάνατε "οι μεγάλοι".




Δεν ξέρω τι θα εκανα στη θέση του, ειλικρινα.
Ο θεός να με φυλάξει από τα χέρια της μόνο.