Αυτός και αυτή.

Το τελευταίο διαστημα, κοιταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη και ένιωθε άσχημη, αορατη. Εκείνος δεν την πολυκοίταζε, δεν την υπολόγιζε, την αγνοούσε, την παρακαμπτε.
Ο κοινος τους φιλος της εστελνε μυνήματα που τελείωναν με τρυφερες εκφράσεις οπως, κουκλα μου. Και νιωθε ενα κύμα θλίψης να της υγραίνει τα μάτια.
Ποσο καιρό ειχε να ακουσει καποιον να της λέει κάτι τετοιο; Την τρομαζε η αντίδραση της σε δυο τόσο συνηθισμένες λέξεις. Ισως γιατι έκρυβαν μια θετικότητα, μια στοργή, ισως γιατι της θυμιζαν μια εποχή που τις ακουγε συχνα.
Την συγκινούσε, αλλα ήξερε οτι δεν ήταν αυτός ου την συγκινούσε αλλα η προσοχή που της έδειχνε.

Ενιωθε τα νιάτα της να φευγουν και ενω το είχε απόδεχτει, εν μερη, υπήρχαν περιπτωσεις που γαντζωνόταν με παθος σε οτι ειχε απομεινει, σε οτι υπήρχε ακόμα. Την σεξουαλικότητά της, την θυληκότητά της.
Οταν εβγαινε και ήθελε, ειχε τον κόσμο στα πόδια της, ακόμα. Ενιωθε οτι τιποτα δεν τελείωσε, οτι όλα τα καλύτερα ειναι τώρα. Οτι είχε ολα τα χαρτια στα χερια της, Ωριμότητα, ομορφιά, σεξουαλικοτητα, σιγουρια. Μια ωραια, συναρπαστική σεξι γυναικα. Αυτό εισεπραττε και από τους άλλους αλλα και απο την δική της ματιά.

Μια σιγουρια που εξαφανιζοταν μόλις ο συντροφός της εκανε χοντραδα. Δεν ειχε την καρδιά να τον διωξει. Καταλαβαινε. Τον καταλάβαινε. Δεν ειχε την καρδια να μπει ξανα στη διαδικασία της μοναξιας. Την τελευταια φορα ηταν πολύ κρύος ο χειμώνας και η θυμηση του ακόμα της πάγωνε την ψυχή.Ομως ετσι, έχανε και σιγουρια, και αυτοπεποίθηση και εαυτό. Κταλάβαινε και τον εαυτό της.


Ο καιρός περνούσε και ενα πρωι, δεν φανηκε. Ενα πρωι όπως τα τελευταία πρωινα που ήταν αφηρημένος, ψιλοαδιάφορος. Φανηκε αργοτερα, ειχε καλή δικαιολογια αλλα δεν την ενδιεφερε και τόσο. Τώρα δεν μπορούσε να τον δεχτει, θα ενιωθε σαν ξενοδοχείο οπου εκεινος έρχεται και φευγει όποτε θέλει. Και δεν ήθελε και να τον δει. Την κουραζε η όλη διαδικασία, οι διαφορες τους, η μη επικοινωνία τους.

Οι ώρες πέρασαν και ενιωσε οτι εχανε για αλλη μια φορά το σαββατοκύριακο της, οχι από επιλογή της. Ενιωσε να θυμώνει. Με τον εαυτό της, με κείνον.
Πήγε να κανει μπανιο και επεστρεψε στον υπολογιστή της, πιο ήρεμη. Ήταν ανοιξη και οι αισθήσεις της ειχαν ξυπνήσει, ετσι, όταν το μπουρνούζι κύλησε λίγο κάτω από τον ώμο της και εκεινος της ζήτησε να το αφήσει και να πλησιάσει την κάμερα την οποια ειχαν μόνιμα ανοιχτα, εκείνη διστασε για ενα δευτερολεπτο, εψαξε μέσα της για δειγματα θυμού.
Ο, τι και να ενιωθε, το προσπερασε και μπήκε στο παιχνίδι. Λίγο φλερτ, επιτέλους. Λϊγη συγκίνηση.
Μετα από λίγα λεπτα, τεθηκε θέμα να ερθει... τελικά.

Προσπερασε το γεγονος οτι τελικα πάντα έτσι γίνεται, ερχεται βραδυ αντί για πρωι, με τον εναν η άλλο τροπο το φερνει έτσι που τον βολεύει.... και συμφωνησε. Υπηρχε παθος. Η έστω υπηρχε το αλλοθι του παθους, του "δεν κρατιεμαι", του "θελω να ερθω. Τωρα."
Δεν θιγοταν παραπάνω η αξιοπρεπεια της, οτι την έκανε ο,τι ήθελε, ερχοταν γιατι την ήθελε πολύ.... Γλυκειά μεθη των ερωτευμένων που τους συνεπαιρνει το συναισθημα και χανονται, μακρια από τη λογική, τα πρέπει και τη πραγματικότητα....

"Δεν θα ερθω αμέσως, θέλω πρώτα να κάνω μπάνιο"
Η μουσική και το κρεσέντο στο μυαλό της σταμάτησαν σαν δισκος που εκτροχιαζει τη βελόνα του.
Ποιο πάθος;

Ποια δικαιολογία της άφηνε;
Από που την άφηνε καλυμμένη στα ίδια της τα αυστηρά μάτια που περιφρονούσαν την αδυναμία της;

Σκεφτηκε οτι εκείνος, μπορούσε να ειχε προνοήσει, να κάνει μπανιο πριν, να κανει μπανιο εδώ, γενικώς, να μην την ξενερωνε εστω , και να διαφυλούσε αυτό το τελευταίο ίχνος επαφής που τους ειχε μεινει, που και αυτό ειχε γινει πια ολο και πιο δύσκολο, όλο και πιο σπάνιο.

Μάζεψε το μπουρνούζι της και του είπε οτι δεν ήταν καλή ιδέα.
Εκείνος δεν καταλάβαινε τι την πειραξε.



Της ειπε οτι ψαχνει αφορμές, και διαφορα άλλα που πέταγαν από πάνω του ολες τις ευθυνες του, τις συνεπειες των ψεμμάτων του, των προδοσιών του, των χοντραδων του που ξεπήδησαν όλες με μιας και προσγειώθηκαν στους ώμους της με το βάρος που έχουν οι αποτυχημένες σχεσεις.
Ποσο μικρη μνήμη εχουν μερικοί, και πως περιμένουν παντα οι αλλοι να γινονται χιλια κομματια για τα θέλω τους.

Τον έστειλε στο διαολο.
Σηκώθηκε, και πήγε στο κρεβάτι της.
Αλλο ενα σαβατοκύριακο μόνη, με πεσμένη διαθεση, τσακισμένο ηθικό.
Αλλά ειναι το τελευταιο που του χαριζε.

Οταν κατι πεθαίνει απο τα πολλά χτυπήματα, δεν ωφελει να το κανεις βόλτα σαν τον Μπερνι και να προσποιείσαι οτι όλα ειναι μια χαρα.
Στο τέλος βρωμάει σκέφτηκε και εκλεισε τα ματια της.

Δεν εριξε ουτε ενα δακρυ.




Αυτός
Δεν καταλαβαινε τι σκατα την επιασε παλι. Τωρα τελευτια ολο φωναζει.
Κουραστηκε.
Ναι, οκ εχει κανει μαλακιες αλλα και κεινη πια δεν σταματαει να του λεει οτι δεν τις διορθωσε, οτι εκεινη πληρωνει το τίμημα και οτι συνεχεια της δειχνει έτσι απόρριψη και οτι δεν την σεβεται.
Τι θελει πια να κάνω;
Αποκοιμήθηκα.
Τι;
Τι σχεση εχει το τι έκανα χτες;
Και γιατί αναφερει το περσινό καλοκαίρι;

Μου φαινεται περιμένει περίοδο. Κάτσε να κανω υπομονή να το βουλώσω, να της περάσει. Ετσι, βαζω και το βιντεο στο σιγανο....
Δεν καταλαβαινω ομως γιατι τσατιστηκε που θέλω να παω να κανω μπανιο. Αφου ειμαι βρώμικος.
Ακομα και το οτι θα παω για μπανιο το βλεπει σαν φτύσιμο, ελεος.
Ψαχνεται μου φαινεται.
Θα της το πω.
Οπως και το οτι νομίζει οτι Ολοι τα χουν βαλει μαζί της.

Τι επαθε τωρα; Γιατι ουρλιαζει;
Δεν κατλαβαινω.
"μα σ'αγαπώ οπως και να εισαι" την διεβεβαιώ.
Τι είπα πάλι; Πωωωω,
Ναι οκ, δεν ειχα πολυ διαθεση να παω αλλά δεν θα της το έλεγα.
Και οταν επεσε το μπουρνούζι, μου'ρθε το κουραγιο να οδηγήσω μέχρι εκει.
Και μετα φρίκαρε που της είπα οτι θελω να παω για μπανιο.
Δεν τις καταλαβαίνω τις γυναικες, ειναι τρελες.
Οκ, ξερω οτι ευθύνομαι για το οτι πια δεν εχει υπομονη, δεν της εχω κανει και λίγα, μόλις την περασμένη εβδομάδα μου ειπε οτι θέλει να χωρίσουμε.
Τώρα, τι σχεση ειχε με το σήμερα;

Αυτο ήταν τη περασμένη εβδομάδα, ο,τι έκανα έκανα. Ζητησα συγγνώμη και ενω δεν τη δεχτηκε, δεν χωρίσαμε και ειπαμε να παω χτες, αλλα τελικά ειπαμε να παω σήμερα.
Δεν επεμενα κι εγω, ξέρω οτι θα δουλευε, και με βολευε να κάτσω σπίτι.
Αλλά τελικα θα πήγαινα. Το μπανιο την μάρανε;
Ρε φιλε, θα μας τρελάνουν;