The color purple

Μερικές φορές, στεναχωριεμαι για αυτό που έχασα. Για το άτομο που ήμουν, που η μικρη μου δεν θα γνωρισει ποτε. Τι να σου κάνει το "Παλια ήμουν..."

Δεν φοβομουν κανεναν.
Δεν υπολόγιζα κανέναν, τι θα πει ο κόσμος, τι τίμημα θα πλήρωνα.
Επαιρνα μια τσαντα και εφευγα για μήνες, με 5 χιλ στην τσεπη και επιανα δουλειά όπου έβρισκα.
Εφευγα εξωτερικό, τραγουδούσα και ζούσα, δουλευα και πιο σκλήρες δουλειές και επιβίωνα.
Θα μου πεις ήσουν πιο μικρη.
Δεν ειχες παιδι.
Οκ, αυτα θα άλλαζαν και θα άλλαζαν οικιοθελώς.
Ομως το κομμάτι μου που ειχε spirit, που πίστευε στους άντρες, στην αγαπη, στην καλοσύνη που υπερνικά, σται αισια τελη και στο νόημα στην ζωή, αυτό το κομματι μου πέθανε.Και δεν ήταν μια αλλαγή που επελεξα εγώ να γίνει.
Δεν εχω την δυναμη που είχα, τσακιστικα.
Και συνεχιζω να παλεύω αλλα χωρίς πειθώ, συνεχιζω να ζω διαφορετικά, γιατι δεν εχω μάθει αλλιως, προχωράω και μου λειπει αυτή η σιγουρια στον εαυτο μου.
Μου λειπει η πιστη στους ανθρωπους.
Η σιγουρια η εσωτερική οτι μπορω να κάνω τα πάντα.
Μέχρι τα τριάντα μου προσεχα να μην κανω λάθη. Δεν ήθελα να πεθάνω μετανιωμένη για πράγματα. Και δεν ήταν ευκολο γιατι δεν ειχα καμία βοήθεια.
Στα τριάντα έκανα το πρώτο λάθος και ακολούθησαν το ενα μετα το άλλο.
Μετανιωνω για πολλά μεσα στην ψυχή μου σε βαθμό απελπισίας.Πράγματα που δεν έκανα, πράγματα που μου στρήθηκαν, πραγματα που έκανα μεσα στην απελπισία μου.

Δεν υπάρχει γυρισμος. Προσπαθω να μην το σκέφτομαι.

Δεν θέλω να την μεγαλωσω πιστευοντας οτι οι άντρες θέλουν να σε πηδήξουν, πχ.
Κι ας ειναι αλήθεια.
Θέλω να ζησει τον ρομαντισμό κι ας πληγωθει.
Είναι μια φυσική κατάληξη.
Δεν θέλω να ζησει εδω για να ειμαι ειλικρινής.
Είναι μια χωρα που σακατευει τα παιδια της από την γεννηση τους.
Κριτική, εγωισμός, ψεματα, υποκρισία...
Δεν ειμαστε καλόι σαν λαος οι ελληνες, δεν βλεπω πουθενα λεβεντια και "ρωμιοσύνη".
Φτυνουμε τις γυναικες μας και ξεφτελίζουμε τους συνανθρώπους μας.

Στο εξωτερικό τουλαχιστον εχεις την παρηγορια μερικές φορές να γεράσεις με παρέα, καποια πραγματα εχουν ακόμα μια αξία.
Θα μου πεις αναλογα που κινεισαι.

Στην Ελλάδα ομως η υποκρισια, το κέρατο,το ψεμμα, η εκμεταλλευση, η ψωροπερηφάνεια, η κακία δεν εχουν κοινωνικά στρωματα. Λες και τα λεφτα έπεσαν στην τυχη σε ενα ματσο αγροικους, που και να πήγαν και να μορφωθηκαν, ποτε δεν "επιασε" η καλλιεργεια.

Old money, new money.
Nouveau riche.

Γυρνώντας σε μένα...θυμαμαι την Οπρα στο Πορφυρό χρώμα, που προς το τέλος καθεται τσακισμένη στο τραπεζι, όλη η εσωτερική της φλόγα εχει σβήσει.
Και βλέπω εμένα.

Δεν μπορω να το περιγραψω.
Πώς περιγραφεις την ορμή του ανέμου, πώς ένας άνθρωπος καλός ως το κόκκαλο, δύναμη της φύσης και προσωποποιήση της εντιμότητας και της αφοσίωσης καταλήγει να ειναι σκιά του εαυτού του. δεν λέω οτι ήμουν η τελεια γυναικα ή ο τελειος άνθρωπος...σπασιτκή ειμαι, μιλαω πολύ και αλλα, αλλα αυτα, τα ειχα.
δεν τα εχω πια.
Δεν υπάρχει γυρισμός.
Πουλί με τσακισμένη φτερούγα δεν πετά πια και μαραζωνει.

Και δεν θέλω να ειμαι αυτό το πραδειγμα στην κόρη μου.
Φοβισμένη, απηυδησμένη. Φωνακλού
Κουρασμενη.


Χωρίς φλόγα στο μάτι.
Χωρις να περιμένω κάτι.

Comments

aremare said…
Εχω μια φίλη, από τα παλιά.
Μ εαγαπάει και την αγαπάω.
Ενα πραμα όμως δεν μου συγχωρεί.
Που έχασα αυτό το spirit, αυτην την
τρέλλα, την μοναδική που είχα.
Και γω το καταλαβαινω, κι ας ζορίζομαι, κι ας νιώθω οτι με κρίνει,
και το παίρνω βαρέως, και της λεω ενα σορώ λογια,
Που τα πιστευω, αλλα είναι όλα δικαιολογίες.
Θα'θελα να γνώριζαν αυτην μου την πλευρα οι κόρες μου.
Είναι ενα κομματι, που ήταν ισως γεματο με πολλα λάθη,αλλα είχε ελευθερία,
κι ας μην έζησα δύσκολα, θα μπορούσα όμως, όπως εσύ. ( δύσκολα
εννοώντας τις δουλειές και τις αφραγγίες,που καθολου, δεν μας πτωούσαν τότε)
Νιώθω πολλες φορες για τον εαυτό μου:Εγώ πνευμα, ελευθερο, τώρα...μια υποταγμένη γυναικα.
Και υποταγμένη που;; στις κοινωνικες νορμες.
Αυτό παλι, τι ήμουνα, πως περνούσα, τι όμορφη ηταν η μάμα σας,που μου βγαίνει μερικες φορες,
σαν μνημόσυνο μου κανει.

Αλλά και Όπρα; λιγο υπερβολή;;
Faidwn said…
"Μέχρι τα τριάντα μου πρόσεχα να μην κάνω λάθη. Δεν ήθελα να πεθάνω μετανιωμένη για πράγματα."

Από μια φράση σας ορμώμενος για να ξεφύγω από τη σιωπή του αναγνώστη και ως εγωιστής να κάνω αισθητή τη παρουσία μου…

Πάντα πρέπει να κάνουμε λάθη! Επιβάλλεται! Λάθη που αρμόζουν στην εκάστοτε ηλικία μας. Τα λάθη είναι γνώση και εμπειρία. Όχι απαραίτητα καλύτερη ζωή. Αλλά οπωσδήποτε γνώση και εμπειρία. Όχι όμως δύο φορές το ίδιο λάθος! Τότε είναι βλακεία!
Η γνώση και η εμπειρία θα κάνει τη ζωή μας σωστότερη, πιο λογική, με αρχές, με συνέπεια, με κώδικες αλήθειας, με ειλικρίνεια, και χωρίς φόβο. Όλ’ αυτά σε έναν κόσμο που αποδέχεται τους σωστούς, τους λογικούς, τους ανθρώπους με σκέψη και πράξεις λογικές, με αρχές, αληθινούς και ειλικρινείς. Δυο λέξεις : Τίμιους και Ειλικρινείς. Και άλλη μία : Ακέραιους! Στον χαρακτήρα και στην ψυχή. Όλ’ αυτά προϋποθέτουν ανθρώπους υγιείς που αποτελούν μια κοινωνία υγιή. Αλλά πού είναι η κοινωνία αυτή;
Μπορώ να γράφω ολόκληρες σελίδες γι αυτό και για πολλά άλλα κείμενά σας αλλά θα σεβαστώ τον χώρο σας.
Μια κουβέντα μοναχά: Είναι καλύτερο να μετανιώνει κανείς για κάτι που έκανε παρά για το ότι δεν το έκανε! Συγχωρήστε με, άλλη μία: Όσο θα μεγαλώνει η μικρή θα θυμάστε κομμάτια της δικής σας ζωής όταν ήσασταν στην ίδια ηλικία. Όσο θα μεγαλώνει η μικρή τόσο θα αρχειοθετείτε τη νεανική σας ζωή. Μην αφήσετε να σας πάρει το μέλλον από κάτω επειδή έχετε εκκρεμότητες με το παρελθόν. Λύστε τις!
Είμαι στη διάθεσή σας!
Lili said…
Δεν νομίζω οτι λέμε το ίδιο πράγμα και μου θυμίζετε πολύ εμενα Προ...γεγονότων.

Υπάρχουν λάθη και λάθη, εμπειρίες και εμπειρίες.
Ενα παιδι μαθαίνει να περπατα, κανει λάθος, πέφτει, ΜΑΘΑΙΝΕΙ να πεφτει και ενα σωρό λειτουργίες που βοηθούν την αναπτυξή του. Πλησιαζει την φωτιά και μαθαίνει οτι καιει...κλπκλπ


Ομως υπαρχουν εμπειριες απο τις οποιες δεν βγαινεις ακεραιος, σαν να αφησες το παιδι να περπατήσει στην με΄ση του δρομου για να μάθει οτι τα αυτοκίνητα μπορουν να σε χτυπήσουν.
Το κοστος μιας τετοιας εμπειριας, υπερβαινει το "μαθημα" και η εξελιξη διακοπτεται.
Σαν κλαδι που σπαει.

Εξέλιξη ειναι να γινεσαι καλύτερος ανθρωπος, όχι να εμπλουτιζεσαι με κουσουρια που δυσκολευουν εσενα και τους συνανθρωπους σου, επειδη ειδες the face of the beast.
gsatelite said…
Θα σου πω δύο πραγματάκια,και εύχομαι να μην τα παρεξηγήσεις, αλλά και πάλι, εάν γίνει εδώ θα είμαι να ξανατοποθετηθω...
Μεγαλώνεις lili,και μαζί με σένα και η μικρούλα.. έχετε πολύ δρόμο μπροστά σας μαζί,και οι δυο σας... έχεις περάσει δύσκολα,και θα περάσεις ίσως ακόμα δυσκολότερα σαν μητέρα,και πατέρας μαζί... δυστυχώς η εμπειρία είναι τραγική αλλά πολυτιμη..σου δινει το δικαιωμα να εκτιμησεις ο,τι οι αλλοι εχουν μπροστα τους και το αφηνουν και απλα χανεται(γιατι το θεωρουν δεδομενο )
Εχω την αισθηση(που μακαρι να ειναι λαθος) οτι ξοδευεις πολυ ενεργεια παλεύοντας με το θηριο μεσα σου παρα με τον κοσμο εξω,εννοωντας οτι η πολυ και καλη δουλεια ειναι μπροστα σου/σας,και οχι απαραιτητα σε οτιδηποτε εχει συμβει στο παρελθον..Δυστυχως τα σημαδια θα μεινουν..ευτυχως ειναι μονο σημαδια,και απομενει σε σενα να τα αγνοησεις καποια στιγμη,ή να τα καλυψεις με αλλα,πιο χαρουμενα και ετυχισμενα..Χαιρομαι πραγματικα οταν αργεις να γραψεις,γιατι μονη σου εχεις πει οτι το παλευεις καλα οταν γινεται αυτο,και θλιβομαι οταν απλωνεις τα μελαγχολικα σου σεντονια γυρνωντας σαν τον Συσιφο στα ιδια μαρτυρια.
Προς Θεου,δεν θελω να σε κρινω,αλλα ρε κοπελια μερικες φορες θυμωνω..εισαι γαμω τα ατομα,με μια προσωπικοτητα που γ... και δερνει,και μερικες φορες ανοιγεις την καρδια σου και την κανεις ενα με το χωμα...και πραγματικα δεν πιστευω οτι σου αξιζει πια αλλος πονος..the facts are facts ,δεν γινεται αλλοιως...Στησε την Lili στον καθρεπτη,δωσε της ενα χαμογελο,ενα βλοσυρο βλεμμα,και αρχισε να αναπνεεις...
..και τωρα,αναμενω τα "γαλλικα" σου :-ρ
Φιλιά.
Lili said…
μανα μου ήδη το κάνω αυτό, δεν ξερω και πως αλλιώς να ειμαι, αλλα δεν ειναι πια κατι που ερχεται μόνο του.

Παλιά ήμουν ατρομητη.
Και δε λεω καλό ειναι που μεγαλώνοντας φοβαισαι καποια πραγματα , αλλα να εχουν λογική..

Τωρα φοβαμαι τους ανθρωπους, δεν πιστευω στην αγαπη, εχω χασει την αθωοτητα που εβλεπα στους αλλους..(να πω οτι αυτο συμβαινει μονο με τους ελληνες αντρες, γιατι οι εξαιρεσεις ειναι λίγες, ενω με αντρες και ανθρωπους του εξωτερικού, αναπνέω πιο ευκολα...αυτο που εδω ονομαζουν υποτιμητικά "αμερικανάκια" εγω το θαυμαζω, το αποζητω και το γουσταρω...ειναι ψυχη)


Βαρεθηκα την κουραδομαγκια του Ελληνα που καταστρεφει οτι πιανει.



Γιατι να σε στολίσω;
Ξερω οτι αυτα που λες ερχονται απο την καρδια, σου εχω δωσει το διακαιωμα...ξερω that your heart is in the right place :)
gsatelite said…
you'll always be a girlie sis :-))
have a nice weekend..
*hugs and kisses*
Faidwn said…
Σας έστειλα τη Παρασκευή 21/11 μια δεύτερη απάντηση. Είναι αλήθεια ότι ήταν μεγαλούτσικη! Παρακαλώ, επειδή δεν την δημοσιεύασατε ίσως να μην την λάβατε. Αν όμως δεν θέλατε να δημοσιευθεί, παρακαλώ δεχτείτε τη συγγνώμη μου αν έγραψα κάτι που σας προσέβαλε. Αν παρ' όλα αυτά δεν την λάβατε γράφτε μου να την ξαναστείλω στη διεύθυνση:
Faidwngr@gmail.com

Καλή εβδομάδα!
Καλή σας μέρα!
Lili said…
den tin elava... oi mones apanthseis pou den dhmosieyo einai

*aytes pou o apostoleas vazei to blog toy san ypografh-eidika an einai kainourgios kai fainetai oti to kanei gia na anadeixtei- kai den mou zitaei tin adeia

*aytes gia tis opoies tha borousa na theoritho ypeythynh nomika (vrisimo anthropon, apokalypsh prosopikon dedomenon kai porno :P )


alla oxi, den tin elava :)
Faidwn said…
Το Χαμένο κείμενο:
Συζητάω περισσότερο τα χαστούκια της ζωής που εισπράττουμε δοκιμάζοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις, γιατί δεν μας προετοίμασαν (δίδαξαν) κατάλληλα από την οικογένειά μας τι μπορεί να αντιμετωπίσουμε στη ζωή ή πώς να το αντιμετωπίσουμε. Δεν μας δίδαξαν πώς είναι ο κόσμος εκεί έξω και τι πρέπει να κάνουμε. Δεν μας έδωσαν τα εφόδια ούτε για να τον ανακαλύψουμε, είτε γιατί δεν ήξεραν (το πιο πιθανόν) είτε γιατί δεν ήθελαν να μας μαυρίσουν τη ψυχή και το μυαλό. Δεν ήξεραν δηλαδή το πώς να το κάνουν «ανώδυνα». Στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι συνάδελφοι στην εργασία μας, είτε ο/η σύντροφός μας στη ζωή, είτε ακόμα και ο εαυτός μας ζούμε με δύο τρόπους: «παθαίνεις - μαθαίνεις» και «πέσε και κολύμπα». Στην επιλογή του επαγγέλματός μας αρκεί να είμαστε τυχεροί και να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Στο ποιοι είμαστε θα το μάθουμε, κι αν, γύρω στα 80. Και θα είναι λάθος χρόνος και τα 80 αλλά και η ενεργητική φωνή.
Τα χαστούκια είναι οδυνηρά μόνο σε ενσυνείδητους χαρακτήρες. Στους άλλους είναι χάσιμο χρόνου. Η μοίρα εξουσιάζει αυτούς που την αγνοούν. Στους άλλους είναι απλώς ο εαυτός τους.
Να τολμήσω να κάνω κάποιους χαρακτηρισμούς αν μου το επιτρέπετε. Νομίζω ότι είστε χαρακτήρας με αρχές, με ιδεώδη (Σας αρέσει, άραγε, η αρχαία ελληνική σοφία;), με κανόνες, με όρια και το χειρότερο απ’ όλα: τελειομανής! Και πολλά άλλα, βέβαια, αλλά οικονομία χώρου. Ζείτε σ’ ένα κόσμο που δεν σέβεται ο ένας τον άλλον. Το κράτος τον πολίτη και ο πολίτης τον συμπολίτη του. Ενώ υπάρχουν νόμοι δεν εφαρμόζονται ή δεν υπάρχουν οι ελεγκτές που θα διαπιστώσουν την παρανομία. Κυριαρχεί η Μαγκιά και η τεμπελιά των βολεμένων! Δεν μου αρέσει όμως το ύφος αυτό γιατί με παρασέρνει σε άλλα πράγματα γι’ αυτό και σταματώ εδώ αυτή τη παράγραφο. Ας το πιάσω αλλιώς!
Οι εμπειρίες χαράζουν τα ίχνη τους στην ψυχή μας. Τα λάθη οδηγούν στην σιωπή και η σιωπή είναι σκοτάδι, απομόνωση, μοναξιά. Και μεσ’ στο σκοτάδι και τη μοναξιά, η σιωπή γεννά σκέψεις και συναισθήματα και πόνο και πείσμα και τελικά ελπίδα. Και γίνεται μια αίσθηση χαμόγελου και φως για τον εαυτό μας, και ύστερα αίσθηση δύναμης και αγάπης για τον εαυτό μας και για ό,τι μας πόνεσε. Να είστε αυστηρά τρυφερή με τον εαυτό σας. Το έχει ανάγκη! Να αγαπάτε ό,τι σας έμαθε τη ζωή! Αυτοί που σας πλήγωσαν ήταν και είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί σας!...

Υ.Γ: Θέλω να ξέρετε δύο πράγματα :
1. Ότι πραγματικά μου αρέσει το Blog σας. Χαίρομαι να σας διαβάζω. Και
2. Αναρωτιέμαι όλο και πιο συχνά αν η αξιοπρέπεια γίνεται μειονέκτημα!
Lili said…
Εχα μαθει ενα πραγμα και θα το μοιραστώ μαζί σας.
Ποτε κανεις δεν βλέπει τον αλλον, αλλα κομματια του εαυτού του ή ανθρωπων που γνωρισε.

Κομματια που συμπαθει ή αντιπαθει.

Βαζουμε σαν παιδια καποια πραγματα σε κουτακια στο μυαλο μας για να μαθαινουμε καλύτερα και δυστυχως το συνεχιζουμε ως ενηλικες, ερμηνευουμε βαση του δικού μας φίλτρου και βαφουμε τον καμβα του αλλου με τα δικα μας χρωματα, αυτα΄που εχουμε στην διαθεσή μας.


Ειχα την τυχη και ατυχια να ειμαι χυδαια και εκλεπτυσμενη μαζι, να μου αρεσει η εσωτερική καλλιεργεια και να σιχαινομαι την κουλτουρα, την ποιηση και ω ναι...οτιδήποτε αρχαιο ελληνικό (γιατι βαρεθηκα να μου τα ζαλιζουνε σαν επιχειρημα υπεροχής).

Βριζω, αλλα δεν εχω την γυφτια αυτου που βριζει.
Υπηρξα δασκάλα μεταφραστρια αλλά και τραγουδιστρια, μπαργουμαν και τατουατζου.
Πιστευω στην ελευθερια αλλα δεν ειμαι ούτε αναρχίκος, και πιστέυω στην αυτοπειθαρχεια.
Αντιθετα πραγματα, μερικές φορες αντικρουόμενα.

Δυσκολο να βρεις την θεση σου στον κοσμο των ανθρωπων αν ανηκεις σε δυο κοσμους ταυτόχρονα...


Οσο για τα μαθηματα της ζωης, εμμενω οτι καποια πραγματα δεν θα επρεπε να τα μαθαινουμε ποτε.

Η πορνεια παιδιων ας πουμε, ειναι ενας κοσμος παράλληλος με τον δικό μας, και για καποιους μια πραγματικότητα.

Δεν νομίζω το παιδι στην Ταυλανδη να νιωθει ευγνομωσύνη στους γονεις που το πούλησαν για τα μαθηματα που παιρνει, και το κανουν "πιο δυνατο".

Ας ειμαστε λίγο ρεαλιστες και λιγοτερο ρομαντικοι.

Καποια πραγματα σε πονανε, σε τσακίζουν οσο και να ζαχαρωνουμε το χαπι, εμεις οι απ'εξω.

Πιστευω οτι μονο οι αμεσα ενδιαφερομενοι μπορουν να μιλάνε για "μαθήματα ζωης" σε περιπτωσεις οπου η ψυχη εχει μεινει γυμνή και χαμένη, να αποζητα νόημα στην υπαρξή της.

Μόνο οι απ'εξω και οσοι δεν το ένιωσαν, πιστευουν σε γνωμικά όπως ρόδα ειναι και γυρίζει, οτι δε σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο. Οι αλλοι ξέρουν οι τη ζωή ειναι αγρια, χαώδης και μπορει να φανει αμείλικτη.

Δεν μιλάω ειδικα για σας, δεν σας ξερω. Απλώς αντιδρω στα ερεθισματα που παιρνω με το μηνυμά σας, εκθετωντας τις σκέψεις μου.

Και για να το κλεισω εδω...
Αν σας αρεσει το μπλογκ μου θα πει οτι δεν φτασατε ακομα στα σημεια που θα το σιχαθείτε.
Πιστέψτε με, όσο ταυτίζεστε τώρα με καποια σημέια του, αλλο τόσο θα νιωσετε οτι μας χωρίζουν ωκεανοι λίγο παρακάτω.
Πάντα έτσι συμβαίνει.

Δεν ξερω τι ειναι η αξιοπρέπεια, δεν ξερω αν ειχα ποτε την πολυτελεια να την καλλιεργήσω.
Lili said…
aremare tora eida to mnm sou

to blogspot ton pairnei.




kai mia erotisi
H filh sou einai anypantrh?
Lili said…
h mallon na to ksanadiatyposo...
h filh sou einai ateknh?

Popular Posts