Ο παραδεισος μου...
Σηκωθηκα απο το κρεβατι απορημενη.Ακουγα κλαμματα.
Θυμαμαι τον πατερα μου να εχει σκυψει πανω στην σομπα στο μεγαλο χωλ που χωριζε τα 5 υπνοδωματια του σπιτιου που ειχαμε στην Περσια και την μητερα μου απο πανω του να τον χαιδευει.
"πηγαινε για υπνο κουκλιτσα μου!"φωναξε...
Το οτι με διωχνανε με εκανε να νιωσω ανασφαλεια, οτι κατι συνεβαινε, αλλα σε ηλικια 2 -4χρ. δεν το ψαχνεις και πολυ.
Ο πατερας μου προσπαθουσε να κρυφτει απο τα ματια μου.
Συην ζωη μου ολοκληρη δεν τον εχω δει να κλαιει, (παρα μονο εκεινη την φορα), δεν τον εχω δει γυμνο(παρα μονο μια φορα, ερημην του),και τον εχω δει να φιλαει την μανα μου 2-3 φορες και αυτο επειδη του το ειχα ζητησει εγω.
Σε αντιθεση με τα σμιγμενα φρυδια του που λες και ηταν κολλημενα μεταξυ τους θαρρεις, σε μια προσπαθεια να επιβληθει και να μην χασει τον σεβασμο (μου).
Σεβασμος, φοβος, ψιλα γραμματα...
Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να μου εξηγει η μητερα μου οτι πεθανε η μπαμπω. Η μπαμπω ηταν μια μαυροφορεμενη γρια με βρακες που ηταν στο σπιτι της γιαγιας μου.Δεν αναρωτηθηκα ποτε ποια ηταν, απλα υπηρχε.
Η μητερα μου λεει οτι πολλες φορες, μωρο ακομα, την χτυπαγα και θυμωνα μαζι της και κεινη γελουσε.(thanks mom, νιωθω χαλια οποτε μου το λες)
Η μπαμπω λοιπον ηταν αυτη που ηταν σαν γιαγια για τον πατερα μου. Αυτη του εδινε κρυφα γλυκα και τον ειχε "μεγαλωσει" και τον ειχε γαλουχησει.
και ειχε πεθανει.
Τι ηταν ομως θανατος?
Ο θανατος ειχε πια ξεκαθαρισει οταν γυρισαμε Αθηνα.
Η μαμα μου εδειχνε το βουνο που φαινοταν στο βαθος και τον θολο που ειχε πανω, σαν μισο στρογγυλο αυγο.
"Εκει εχει παει η Μπαμπω"
Τοσο μακρια και ομως τοσο κοντα.
Ειχε γινει πια το αγαπημενο μας παιχνιδι οταν περπαταγαμε στους δρομους, περα απο τα οχταρια που καναμε γυρω απο τα παρκακια πισω απο το νοσοκομειο παιδων.
"μαμα, εκει ειναι η Μπαμπω?"
"ναι, αγαπη μου"
"εκει ειναι ο παραδεισος?"
"ναι αγαπη μου"
Τα χρονια περασανε και δεν το σκεφτομουν πια, ειχε ξεφτισει η πιστη οπως ειχε ξεφτισει και για τον Αη βασιλη, ομαλα, ειχε κανει τον κυκλο του, χωρις να το καταλαβω, δεν το συζητουσαμε πια καθολου αλλωστε.
Το καταλαβα οταν φυγαμε με φιλικο ζευγαρι εκδρομη με το αμαξι και καταληξαμε μετα απο πολυ δρομο μπροστα στον πελωριο θολο.Σοκαριστικα οταν συνειδητοποιησα οτι αυτο το πελωριο πραγμα ηταν οικειο, και τοσο διαφορετικο που μου πηρε λιγη ωρα να καταλαβω τι ηταν.
Ειχαμε φτασει στην πορτα του παραδεισου, και δεν ηταν ιδιαιτερα ομορφη.
Λαμαρινα, ομιχλη και ερημια.
δεν βγηκαμε απο το αμαξι γιατι εκανε κρυο.
Πηραμε τον δρομο του γυρισμου, και γυρισα στο πισω τζαμι και ειπα ενα τελευταιο αντιο στην Μπαμπω.
Ηθελα να γαντζωθω απο κατι που ενιωθα να εχει φυγει για παντα.
Το πισω καθισμα δεν με χωρουσε πια να κοιμηθω.
Τα οχταρια ειχαν σταματησει προ πολλου.
Ο θερινος σινεμας μπροστα στο μπαλκονι ειχε γινει παρκινγκ
Οι αλανες σουπερμαρκετ.
Τα χορτα με τα λουλουδακια, καδοι απορριματων
Και ο παραδεισος ηταν η κεραια της τηλεορασης.
Σημερα ο παραδεισος ειναι κουφιος και μπορω να τον δω και απο την πισω μερια.
Ο θολος δεν φαινεται, εχει εξαφανιστει απο την πληθωρα κεραιων που μας κοιτανε σαν αυστηροι μικροι αδυνατοι αφενταδες, με ματια που λαμπουν την νυχτα, τα παρκα εχουν εξαφανιστει και βαζω στα ματια μου φιλτρο παιδικου ματιου, να βρω ενα δυο σημεια μες την πολη που θα δωσουν την συνεχεια στο παραμυθι και στην μαγεια για το δικο μου παιδι.
Οι σκαλες ειναι εμποδια, τα φωτα ματια δρακου που φυλανε τις ψυχες, και τα δεντρα τα σπιτια για τις καμπιες που γινονται πεταλουδες...
"Ναι, σαν κιαυτες που εφερε ο Κωστακης στην ταξη...."
Θυμαμαι τον πατερα μου να εχει σκυψει πανω στην σομπα στο μεγαλο χωλ που χωριζε τα 5 υπνοδωματια του σπιτιου που ειχαμε στην Περσια και την μητερα μου απο πανω του να τον χαιδευει.
"πηγαινε για υπνο κουκλιτσα μου!"φωναξε...
Το οτι με διωχνανε με εκανε να νιωσω ανασφαλεια, οτι κατι συνεβαινε, αλλα σε ηλικια 2 -4χρ. δεν το ψαχνεις και πολυ.
Ο πατερας μου προσπαθουσε να κρυφτει απο τα ματια μου.
Συην ζωη μου ολοκληρη δεν τον εχω δει να κλαιει, (παρα μονο εκεινη την φορα), δεν τον εχω δει γυμνο(παρα μονο μια φορα, ερημην του),και τον εχω δει να φιλαει την μανα μου 2-3 φορες και αυτο επειδη του το ειχα ζητησει εγω.
Σε αντιθεση με τα σμιγμενα φρυδια του που λες και ηταν κολλημενα μεταξυ τους θαρρεις, σε μια προσπαθεια να επιβληθει και να μην χασει τον σεβασμο (μου).
Σεβασμος, φοβος, ψιλα γραμματα...
Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να μου εξηγει η μητερα μου οτι πεθανε η μπαμπω. Η μπαμπω ηταν μια μαυροφορεμενη γρια με βρακες που ηταν στο σπιτι της γιαγιας μου.Δεν αναρωτηθηκα ποτε ποια ηταν, απλα υπηρχε.
Η μητερα μου λεει οτι πολλες φορες, μωρο ακομα, την χτυπαγα και θυμωνα μαζι της και κεινη γελουσε.(thanks mom, νιωθω χαλια οποτε μου το λες)
Η μπαμπω λοιπον ηταν αυτη που ηταν σαν γιαγια για τον πατερα μου. Αυτη του εδινε κρυφα γλυκα και τον ειχε "μεγαλωσει" και τον ειχε γαλουχησει.
και ειχε πεθανει.
Τι ηταν ομως θανατος?
Ο θανατος ειχε πια ξεκαθαρισει οταν γυρισαμε Αθηνα.
Η μαμα μου εδειχνε το βουνο που φαινοταν στο βαθος και τον θολο που ειχε πανω, σαν μισο στρογγυλο αυγο.
"Εκει εχει παει η Μπαμπω"
Τοσο μακρια και ομως τοσο κοντα.
Ειχε γινει πια το αγαπημενο μας παιχνιδι οταν περπαταγαμε στους δρομους, περα απο τα οχταρια που καναμε γυρω απο τα παρκακια πισω απο το νοσοκομειο παιδων.
"μαμα, εκει ειναι η Μπαμπω?"
"ναι, αγαπη μου"
"εκει ειναι ο παραδεισος?"
"ναι αγαπη μου"
Τα χρονια περασανε και δεν το σκεφτομουν πια, ειχε ξεφτισει η πιστη οπως ειχε ξεφτισει και για τον Αη βασιλη, ομαλα, ειχε κανει τον κυκλο του, χωρις να το καταλαβω, δεν το συζητουσαμε πια καθολου αλλωστε.
Το καταλαβα οταν φυγαμε με φιλικο ζευγαρι εκδρομη με το αμαξι και καταληξαμε μετα απο πολυ δρομο μπροστα στον πελωριο θολο.Σοκαριστικα οταν συνειδητοποιησα οτι αυτο το πελωριο πραγμα ηταν οικειο, και τοσο διαφορετικο που μου πηρε λιγη ωρα να καταλαβω τι ηταν.
Ειχαμε φτασει στην πορτα του παραδεισου, και δεν ηταν ιδιαιτερα ομορφη.
Λαμαρινα, ομιχλη και ερημια.
δεν βγηκαμε απο το αμαξι γιατι εκανε κρυο.
Πηραμε τον δρομο του γυρισμου, και γυρισα στο πισω τζαμι και ειπα ενα τελευταιο αντιο στην Μπαμπω.
Ηθελα να γαντζωθω απο κατι που ενιωθα να εχει φυγει για παντα.
Το πισω καθισμα δεν με χωρουσε πια να κοιμηθω.
Τα οχταρια ειχαν σταματησει προ πολλου.
Ο θερινος σινεμας μπροστα στο μπαλκονι ειχε γινει παρκινγκ
Οι αλανες σουπερμαρκετ.
Τα χορτα με τα λουλουδακια, καδοι απορριματων
Και ο παραδεισος ηταν η κεραια της τηλεορασης.
Σημερα ο παραδεισος ειναι κουφιος και μπορω να τον δω και απο την πισω μερια.
Ο θολος δεν φαινεται, εχει εξαφανιστει απο την πληθωρα κεραιων που μας κοιτανε σαν αυστηροι μικροι αδυνατοι αφενταδες, με ματια που λαμπουν την νυχτα, τα παρκα εχουν εξαφανιστει και βαζω στα ματια μου φιλτρο παιδικου ματιου, να βρω ενα δυο σημεια μες την πολη που θα δωσουν την συνεχεια στο παραμυθι και στην μαγεια για το δικο μου παιδι.
Οι σκαλες ειναι εμποδια, τα φωτα ματια δρακου που φυλανε τις ψυχες, και τα δεντρα τα σπιτια για τις καμπιες που γινονται πεταλουδες...
"Ναι, σαν κιαυτες που εφερε ο Κωστακης στην ταξη...."
Comments